เล่นทีเผลอ

1404 Words

ในตอนนี้ฉันกำลังนั่งหน้าหงิกหน้างออยู่บนโซฟาตัวหนึ่งที่ไม่ต้องบอกฉันก็ดูออกว่ามันแพงมากแค่ไหน และถ้าหากทุกคนอยากจะรู้ว่าอะไรที่ทำให้ฉันแสดงสีหน้าไม่รับบุญได้ถึงขนาดนี้ ฉันจะบอกให้ก็ได้ว่ามันก็เพราะไอ้ผู้ชายหน้าตาดีแต่สันดานเสียบางคนที่มันอาศัยช่วงเวลาที่ฉันเผลอ(หลับ) อยู่บนรถของเขาในการลักพาตัวฉันมากักขังหน่วงเหนี่ยวอยู่ที่คอนโดแห่งนี้นะสิ! "ฉันจะขอพูดอีกครั้งว่า กรุณา! พาฉันกลับไปส่งที่พักของฉัน! วันพรุ่งนี้ฉันยังต้องเดินทางไปทำงานและเสื้อผ้าของฉันก็ยังอยู่ที่นั่น! สำคัญไปกว่านั้นก็คือฉันไม่ได้ปรารถนาที่จะมานอนอ้างค้างแรมอยู่กับคอนโดของคุณค่ะจอร์แดน!" ฉันตะเบ็งเสียงใส่ผู้ชายหน้าหนาบางคนครั้งแล้วครั้งเล่าจนเริ่มที่จะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะเอง ส่วนเขาก็ดีแต่ข่มขู่กลับมาว่าจะโทรศัพท์ไปบอกพี่ทีซีว่าให้ให้ไล่คนที่ชอบหาอู้งานอย่างฉันออกไปซะ! ไม่รู้ว่าพูดไปแล้วกี่ครั้งแต่อีตาคนนี้มันจอมเผด็จการแบบสุดๆ ไปเลย! "เฮียเองก็จะขอพูดเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกันค่ะว่าไปเข้านอนซะคนสวย แล้วก็ช่วยปิดปากของคนสวยด้วยก่อนที่เฮียจะยัดเยียดอะไรบางอย่างของเฮียคนหล่อคนนี้เข้าไปในปากขอบคุณคนสวย!" "คนบ้า!" เชื่อปะว่าตอนนี้ฉันแม่งโคตรจะหงุดหงิดตัวเองฉิบหายเลยที่ทำห่าอะไรไอ้คนเผด็จการอย่างเขาไม่ได้เลยสักอย่าง "ไปนอนค่ะคนสวย" เขาว่าก่อนจะยกชี้นิ้วใหญ่ๆ นั้นออกไปเชิงว่าออกคำสั่งให้ฉันไปนอนในห้องที่อยู่ใกล้กัน "ไม่! ฉันขอยืนยันคำเดิม ฉัน...ฉันจะกลับที่พักของฉัน!" ฉันมุ่งมั่นในอุดมการณ์ด้วยความกล้าๆ กลัวๆ ไอ้เรื่องกลัวมันก็กลัวแน่นอนอยู่แล้ว แต่ยังไงฉันก็ต้องสั่นสู้เอาไว้ก่อน! "คนสวย!" เชื่อไหมว่าเพียงแค่เขาเรียกฉันด้วยน้ำเสียงที่เข้มกว่าปกติแค่นิดเดียว ฉัน...ที่รู้สึกกลัวเขาอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็แทบจะปัสสาวะออกมารดกระโปรง และไม่รอลังเลที่จะวิ่งเข้าไปในห้องนอนที่อยู่ใกล้กันในทันที กริ๊ก! และไม่ลืมที่จะล็อกประตูห้องไว้อย่างแน่นหนาเพื่อกันหมาบ้าตัวใหญ่ยักษ์บางตัวไม่ให้มันรุกรานข้ามเขตเข้ามา "คนบ้า! บ้าที่สุด!" ฉันได้แต่นั่งตีอกชกลมอยู่คนเดียวมาร่วมชั่วโมงแล้วเห็นจะได้เพราะถึงอยากจะนอนแต่ก็นอนไม่หลับ เนื่องจากกลัวว่าเขานั้นจะพังประตูห้องนอนเข้ามาเหมือนในละครหลังข่าวที่ฉันเคยดู เช้าวันต่อมา ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่พร้อมกับจมูกที่ได้กลิ่นหอมหวลของหมูทอดซึ่งได้ชื่อว่าเป็นเมนูโปรดของน้องกระเจี๊ยบเอง เพียงแต่ระยะหลังๆ มานี้ฉันไม่ค่อยจะมีโอกาสได้กินบ่อยนักเพราะอยากที่จะประหยัดเงินนั่นเอง ก๊อกๆ "คนสวยของเฮียตื่นหรือยังครับ" ถ้าตอบไปว่ายังจะได้ไหมละเออ! "ตื่นแล้วค่ะ" ฉันขานรับอย่างสุภาพก่อนจะเดินไปเปิดประตูและได้เจอคนร่างใหญ่อย่างคุณจอร์แดนที่กำลังยืนจังก้าอยู่ "กินข้าวครับคนสวยของเฮีย" ฉันละเกลียดจริงๆ ! เกลียดที่สุดเลยไอ้แววตากระหลิ่มกระเหลี่ยนั้นของเขา คนเจ้าเล่ห์! "จะกลับบ้านแล้ว วันนี้ฉันจะไปทำงาน" ฉันว่าขึ้นและพยายามอย่างหยักในการส่งสายตาที่คิดว่าตัวเองน่าสงสารมากที่สุดไปให้เขา "ไปทำทำไม ก็อยู่มันที่นี่แหละ..." "กระเจี๊ยบไม่มีเงินค่ะคุณจอร์แดน อีกอย่าง...ข้าวของเครื่องใช้ของกระเจี๊ยบก็ยังอยู่ที่นู่นอีกด้วย" ก็พูดไปงั้นแหละเพราะฉันอยากให้เขาพาฉันไปส่งสักที! "ทุกอย่างที่คนสวยของเฮียต้องการ เฮียจัดหามาให้หมดแล้วทุกอย่างครับ ไม่เชื่อก็ไปดูที่โซฟาตรงนั้นได้เลยครับคนสวยของเฮียแดน" เมื่อฉันเดินตรงไปยังโซฟาตัวนั้นตามที่เขาบอกแล้วฉันก็ต้องตะลึง เพราะข้าวของทั้งหมดของฉันมันถูกขนมาจนครบหมดแล้วจริงๆ "คิดจะทำบ้าอะไรของคุณกันคุณจอร์แดน!" ฉันหลุดตวาดดังลั่นอย่างสุดจะทนกับคนอย่างไอ้คุณจอร์แดน! "ฉัน... ฉันจะโทรไปบอกพ่อแม่ของฉันว่าคุณกักขังหน่วงเหนี่ยวฉันเอาไว้ที่นี่คุณจอร์แดน!" "เฮียรู้ว่ามันไม่ง่ายที่คนสวยของเฮียจะทำใจ และเฮียก็ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยจริงๆ ที่คนสวยของเฮียต้องสูญเสียพ่อกับแม่ไป" "รู้ดี" ฉันเชิดหน้าขึ้นอย่างประกาศศึกสงคราม คำพูดของเขามันฟังดูดีใช่ไหมละทุกคน แต่เชื่อฉันเถอะว่าตาคนนี้มันเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย! "โถ...เบบี๋ของเฮีย เฮียก็บอกไปแล้วยังไงเล่าครับว่าอะไรที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับคนสวยของเฮีย เฮียรับรู้หมดทุกอย่างครับฉัน ยืนนานๆ มันเมื่อยนะเฮียว่าคนสวยนั่งลงกินข้าวเถอะครับ" ฉันยินยอมที่จะนั่งลงแต่โดยดีก่อนจะมองไปยังหมูสามชั้นทอดหนังกรอบหน้าตาน่ารับประทานที่ถูกวางคู่อยู่กับกับพริกน้ำปลาหอมกลิ่นมะนาวสดๆ นี่สินะที่เขาเรียกขายกันว่า... ทิฐิมันกินเข้าไปไม่ได้... "ไม่เกรงใจแล้วนะคะ" ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงฉันก็กินหมูทอดจานโตนั้นจนหมด ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าคุณจอร์แดนเขาทำกับข้าวได้อร่อยมากเลยละ เอ๊ะ? หรือฉันหิวกันแน่นะ ฮ่าๆ "อร่อยค่ะ..." ฉันออกปากชมเขาที่เอามือเท้าคางมองฉันกินข้าวมาแล้วถึงครึ่งชั่วโมงอย่างจริงใจ "ฝีมือซะอย่าง" เขายืดอกอวดจนฉันต้องแอบเบะปากเพราะความรู้สึกหมั่นไส้ "ทีนี้จะพาฉันกลับไปได้หรือยังคะ ฉันกลับเองก็ได้นะแต่ติดแค่ต้องใช้คีย์การ์ดของคุณ นะคะ..." ฉันเปลี่ยนมาเป็นการใช้พูดหวานๆ เพื่อหวังว่าให้คนหน้าตาดีอย่างเขาเห็นใจ~ "นะคะ กระเจี๊ยบจำเป็นต้องใช้เงินจริงๆค่ะคุณจอร์แดน" "ก็บอกว่าให้อยู่ที่นี่! อย่าดื้อได้ไหมไม่น่ารักครับคนสวย" "แล้วฉันจะต้องอยู่ไปทำไมละคะ" แต่ถึงอย่างนั้นฉันพยายามอย่างหนักในการพูดจาหวานๆเข้าไว้ "ก็เธอคนสวยเป็นเมียของเฮียนี่ครับ" แต่เดี๋ยวนะ! "ฉันเปล่านะคุณอย่ามาขี้ตู่นะคุณจอร์แดน!" หลุดตวาดออกไปอีกจนได้ เฮ้อ... "ตอนนี้ยังครับ แต่ในอนาคตมันก็ไม่แน่อยู่นะครับคนสวยของเฮีย" เขาไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ "มันจะไม่มีทางมีวันนั้น!" "ก็... มารอดูครับเบบี๋" เข้าก้มลงมาสบตาฉันด้วยแววตาที่เป็นประกายวิบวับจนขนแขนของฉันมันลุกชันขึ้นมาเพราะความรู้สึกพองขน "เฮียเห็นว่าชุดชั้นในของคนสวยมันค่อนข้างที่จะเก่าแล้วเฮียก็เลยไม่ได้เอามาด้วย แต่เฮียก็ซื้อให้ใหม่หมดแล้วครับหายห่วง" เขาพูดออกมาได้หน้าตาเฉยเหมือนกับว่าการซื้อชุดชั้นในให้เพื่อนหญิงร่วมโลกมันเป็นเรื่องปกติ! "คุณจอร์แดน!" ฉันละเหลือจะเชื่อจริงๆ กับผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ "จะเรียกชื่อเต็มให้มันวุ่นวายทำไม เรียกเฮียแดนเฉยๆ ก็พอครับคนสวยของเฮีย" ไม่ทันไรเขาก็ออกคำสั่งฉันอีกแล้ว! ไอ้คนเผด็จการ! "ไม่มีทาง!" ไอ้เราก็ปากไวซะด้วยสิ ก็เลยว้าวุ่นเลยทีนี้ "ก็มาคอยดูกันครับคนสวย!" เขากระแทกเสียงใส่ฉันก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึงปังออกไป และให้ตาย! สรุปแล้วฉันก็ยังต้องอาศัยอยู่ที่คอนโดของเขาต่อไปอย่างนี้นะเหรอ! จอร์แดน ตำนานหวานแค่กับเมีย กับคนอื่นแดนด่าฉ่ำฮะ 🤣

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more