“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
“เมื่อกี้ทุกคนเห็นหมดเลย ว่าฉันวิ่งมาขึ้นรถนาย”
“อ้าว เห็นก็เห็นสิ ต่อไปอาจได้เห็นบ่อย ๆ จะได้ชิน”
เธอหันขวับมองหน้าเขาที่ดวงตามองตรงไปยังท้องถนน ไม่ได้สนใจหันมามองที่เธอแม้แต่น้อย แต่ก็ยังรู้ว่าเธอมองเขาด้วยสายตาแบบไหน
“นายหมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่าถ้าเธอยังทำงานพิเศษที่นี่ แล้วคืนนั้นฉันอยากให้เธอไปนอนด้วย ฉันก็คงต้องมารอรับเธอแบบนี้”
“ฉันไม่ไปนอนกับนายอีกแน่”
“ดูเหมือนเธอจะความจำสั้นสุด ๆ เลยนะยัยแม่มด”
“นายเรียกฉันว่าไงนะ”
“ยัยแม่มดไง ยัยแม่มดอลิซ”
เธอไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขา เพราะทั้งเรื่องเมื่อวานและวันนี้ก็ทำให้เธอเหนื่อยใจมากพออยู่แล้ว จึงหันหน้าไปมองถนนบ้าง ไม่พูดอะไรออกมาอีกแม้แต่น้อย
“หวังว่าคงไม่ลืมนะ ว่าเธอสัญญาอะไรไว้กับฉัน ที่ฉันต้องการก็คือนอนกับเธออีก จนกว่าจะคุ้มกับเงินหนึ่งแสน”
“แล้วมันกี่ครั้ง ฉันต้องการจำนวนที่แน่นอน”
“ไม่รู้ ร
