อลิษาก้มดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่สั่นแจ้งเตือนข้อความเข้าในขณะที่เธอกำลังเดินจากป้ายรถเมล์เข้ามาในมหาวิทยาลัย ซึ่งทุกครั้งเธอจะต้องมารอขึ้นรถสวัสดิการของมหาวิทยาลัย แต่เนื่องจากวันนี้มีคนรออย่างแออัด เธอจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปแทน
ข้อความของผู้ชายที่บังคับจับเธอทำอะไรน่าอายในที่โล่งแจ้งท่ามกลางสายฝน แม้จะไม่อยากกดเข้าไปอ่าน แต่ก็คงทำแบบนั้นไม่ได้ อย่างน้อยก็ในตอนนี้
“ขึ้นรถ ฉันอยู่ข้างหลังเธอ”
ประโยคคำสั่งจากลูกค้าคนแรกและคนเดียวของเธอ ทำให้คนตัวบางต้องหันกลับไปมองด้านหลัง ก็พบว่ารถยนต์ราคาแพงของเขากำลังขับชะลอตามเธอมาช้า ๆ
เธอหันมองซ้ายมองขวารอบตัว นักศึกษาเดินกันให้ขวักไขว่เต็มมหาวิทยาลัย คนดังอย่างเขาทุกคนก็รู้จัก ถ้าเธอเดินไปขึ้นรถของเขาในพื้นที่โล่งแจ้งแบบนี้ มีหวังได้ถูกผู้หญิงของเขาตามตบถึงคณะแน่นอน
“ไม่เป็นไร จะถึงแล้ว นายไปเลย”
เธอรีบพิมพ์ข้อความโต้ตอบกลับไป แต่แทนที่เขาจะขับ
