ดอกเบี้ยเพลิงอสูร

บทที่ ๓ เพลิงปรารถนาอสูร(๒)

“พ่อไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยครับ ผมไม่อยากให้ท่านเสี่ยงอันตราย เรื่องนี้มีแค่หน่วยพยัคฆ์และต้นกล้าเท่านั้นที่ทราบเรื่องเป็นอย่างดี หลังจากร่วมต่อสู้กันคราวนั้น”

“มันคงมาทวงของ แต่ของสิ่งนั้นไม่ใช่ของของมัน”

เสียงแหบโหยจากปากชายวัยชราดังขึ้น สายตาฝ้าฟางมองไปรอบๆ ถ้ำ ที่อาศัยมานับสิบปี

“ของใครครับปู่”

หลานชายเอ่ยถาม แต่ปู่อินทร์กลับส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยเบาๆ

“มันยังไม่เจอเจ้าของ ผู้หญิงหนึ่งเดียวที่จะทำให้แสงสว่างเปล่งประกาย เชื่อว่าสักวันเราต้องหาเธอพบ”

“ผมหวังว่าคงทันเวลา ก่อนที่ทุกอย่างจะโดนแย่งชิง แต่ผมสัญญาจะรักษามันด้วยชีวิต”

เพลิงอินทรีกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกล้า ผู้เป็นปู่พึงพอใจอย่างมาก

“ปู่เชื่อว่าหลานทำได้”

คนเป็นปู่ตบที่ไหล่หลานชายเบาๆ สองสามทีก่อนจะพาร่างกายที่ร่วงโรยตามวัยล้มตัวลงนอนพักผ่อน เฝ้ารอเวลาที่ทุกคนรอคอย

“ผมจะทำให้ได้ครับปู่”

หลังจากก้าวออกจากถ้ำที่พักพิงของปู่อินทร์ บุคคลคนเดียวที่กุมความลับ อาศัยอยู่ในถ้ำที่มืดมิดหลังน้ำตก แม้เขาและพ่อจะพยายามมากเพียงใดที่จะเกลี้ยกล่อมให้คนเป็นปู่เข้าพักที่เรือนไม้สักหลังใหญ่โต แต่เสือเก่ากลับปฏิเสธเลือกที่จะทำตัวหายสาบสูญ และอาศัยอยู่ที่นี่ร่วมสิบปีเต็ม แต่เขาและพ่อก็มาเยี่ยมเยือนเป็นประจำแทบทุกวัน

ชื่อของเพลิงอินทร์จึงถูกลบเลือนในความทรงจำของคนอื่น แต่ว่าคงไม่ใช่ความทรงจำของหน่วยพยัคฆ์และหลานรักอย่างเพลิงอินทรีรวมทั้งคนเป็นลูกชายอย่างเพลิงอาจ

ก้าวออกจากถ้ำหลังน้ำตกชายหนุ่มก็มุ่งตรงสู่บ้านพักหลังโตที่ตั้งตระหง่านท่ามกลางความมืดมิดยามค่ำคืน ก้าวเข้าห้องนอนเพื่อพักผ่อนคลายความเมื่อยล้า แต่ว่าหยาดเหงื่อที่ผุดพรายส่งกลิ่นตัวที่ไม่พึงประสงค์ทำให้ชายหนุ่มคว้าผ้าเช็ดตัวก้าวออกจากห้อง

สถานที่อาบน้ำชำระร่างกาย คือลำธารน้ำใสที่อยู่หลังบ้าน ห่างกันไม่ถึงสิบเมตร มีฟ้าเป็นหลังคาให้ห้องอาบน้ำ ล้อมรอบด้วยพุ่มไม้ซึ่งใช้บดบังไม่ต่างจากกำแพง เสือหนุ่มก้าวเข้าเขตลำธารในมือหนาถือตะกร้าใบเล็กที่มีอุปกรณ์อาบน้ำชำระร่างกาย บนไหล่หนามีผ้าเช็ดตัวผืนโต

แต่ว่าเสียงน้ำซัดซ่าที่ได้ยินทำให้เท้าหนาชะงักไป จากที่เดินดุ่มๆ ก้าวเข้าใกล้ กลับทำตัวไม่ต่างจากนักย่องเบา ชายหนุ่มค่อยๆ พาร่างกายของตัวเองไปซุ่มยังพุ่มไม้ จ้องปลาสาวที่แหวกว่ายในลำธารยามค่ำคืน ผิวเนื้อที่โผล่พ้นผ้าถุงตัวยาวที่เจ้าตัวสวมใส่ปิดบังร่างกาย เนื้อนวลผ่องที่กระทบกับแสงจันทร์เปล่งแสงแวววาวเจิดจ้า ผิวเนียนละเอียดที่เห็นอยู่รำไรทำให้เพลิงอินทรียืนนิ่งสนิท ลมหายใจหอบไหวสะท้าน จ้องไปยังแม่เงือกสาวปานจะกลืนกิน

ดวงตาคมกริบกลับเจิดจ้า เมื่อหันซ้ายหันขวากลัวลูกน้องหน่วยลับจะได้ยลเนื้อกวางสาวที่เขาจ้องตะครุบเข้าปาก

“บ้าฉิบ!”

ชายหนุ่มสบถออกมา แต่ทุกอย่างกลับเงียบกริบนั่นแสดงว่าลูกน้องทุกคนย่อมรู้ตัวเองดี ว่าไม่ควรอยู่ในบริเวณนี้

ร่างบางของเนย์ญรินทร์แหวกว่ายอยู่ในลำธารอย่างสนุกสนาน ปล่อยให้ความสดชื่นความเย็นของน้ำ ดับความทุกข์ในจิตใจ หลังจากที่ชายหนุ่มเจ้าของหนี้สินที่ทำให้เธอต้องกลายมาเป็นดอกเบี้ยส่วนเกินก้าวออกจากห้องไป เธอก็พาร่างกายของตัวเองเดินเล่นรอบบ้าน และเสียงสายน้ำที่รินไหลอยู่บริเวณด้านหลังเรือนไม้สักทำให้เธอก้าวเข้ามาใกล้

เนื้อตัวที่เหนียวเหนอะหนะหลังจากถูกตกแต่งด้วยเครื่องประทินโฉมในยามบ่ายของวัน ทำให้เนย์ญรินทร์เดินกลับขึ้นเรือน คว้าผ้าถุงที่พกติดกระเป๋ามาจากบ้าน พร้อมผ้าเช็ดตัวและตะกร้าสบู่ยาสีฟัน กลับมาที่ลำธารอีกครั้ง เธอหันซ้ายหันขวาก่อนค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกจากกาย สวมผ้าถุงตัวยาวและก้าวลงไปแหวกว่ายในลำธารที่เย็นฉ่ำอย่างมีความสุข

หญิงสาวหลับตาพริ้ม ลบเลือนความปวดร้าวในหัวใจด้วยสายน้ำที่เย็นจัด เวลานี้คือนาทีที่เธอจะกอบโกยความสบายใจให้ได้มากที่สุด หลังจากคืนนี้ผ่านพ้นเธอต้องเตรียมตัวเผชิญกลับความโหดร้ายของใครบางคน ผู้ชายที่เป็นเจ้าชีวิตของเธอ

หญิงสาวแหวกว่ายอยู่ในลำธารไม่ต่างจากปลาที่เป็นอาหารแสนโอชะของใครบางคน เพลิงอินทรีถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายทั้งหมดทุกชิ้น บุรุษผู้มีรูปร่างล่ำสันน่าฟัดน่าเหวี่ยงค่อยๆ ย่องลงน้ำ แต่สายตากลับจ้องแม่ปลาสาวที่แหวกว่ายอยู่ไม่ไกลอย่างไม่วางตา

เสือหนุ่มดำลงไปในน้ำจุดมุ่งหมายคงไม่พ้นเนื้อปลาสาวขาวๆ เนียนๆ ที่เห็นอยู่รำไร แม้แสงจันทร์จะน้อยนิดแต่กลิ่นกายสาวที่หอมกรุ่นนั้นทำให้ร่างกายเสือหนุ่มตื่นตัวอย่างประหลาด

เนย์ญรินทร์หันซ้ายหันขวา หยุดว่ายน้ำกะทันหันเมื่อรู้สึกเหมือนถูกจับจ้อง แต่เธอยังไม่รู้ว่ามาจากทิศทางใด ดวงตาของเธอสอดส่ายหาสิ่งที่ทำให้หัวใจสั่นหวิวแปลกๆ แต่มองไปทิศทางไหนก็ไร้ซึ่งวี่แวว

“ไม่มีอะไรหรือกมั่งเนย”

เธอเอ่ยเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อเปรตชีเปลือยโผล่มาตรงหน้า

“กรี๊ดดด” หญิงสาวกรี๊ดดังลั่น สะบัดตัวออกจากการคุกคามของชายหนุ่ม

“เงียบ!”

เสียงตวาดดังใกล้ชิด มือหนาตะครุบปิดปากที่ส่งเสียงกรีดร้องทันที หญิงสาวตวัดดวงตาขึ้นมามอง ก่อนจะเม้มปากแน่นแกะไม้แกะมือของชายหนุ่มออก

“ปล่อย!” เธอกล่าวแค่นั้นสั้นๆ ได้ใจความไม่ต้องรำพึงรำพันยืดยาว ดวงตากลมโตวาววับด้วยความไม่พอใจ แต่ชายหนุ่มกลับส่ายหน้า

“อยากกินปลา” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ

“พรุ่งนี้จะทำให้กิน จะกินปลาเผาปลานึ่งปลาทอดปลาผัดกระเพราก็จะทำให้ แต่ตอนนี้ปล่อย!”

เนย์ญรินทร์เอ่ยเสียงแข็งไม่สะทกสะท้านต่อดวงตาคมกริบ ที่จ้องเนินเนื้ออวบอิ่มที่โผล่พ้นผ้าถุงตัวยาวมาอวดสายตานักล่าเลยสักนิด