ดอกเบี้ยเพลิงอสูร

บทที่ ๓ เพลิงปรารถนาอสูร(๓)

“ฉันอยากกินปลาที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำ ที่เห็นเมื่อสักครู่นี้”

เพลิงอินทรีเอ่ยอีกครั้ง เนย์ญรินทร์ถึงกับใบหน้างอง้ำ พยายามที่จะสะบัดร่างกายตัวเองออกจากอ้อมกอดที่เข้ามาแนบชิดแทบไร้ช่องว่าง สัมผัสจากอันตรายใต้น้ำทำให้ใบหน้าเรียวสวยซีดมากขึ้นเป็นเท่าตัว ร่างกายสั่นไหวหนาวเหน็บไม่ต่างจากยืนอยู่ท่ามกลางอุณหภูมิที่ติดลบยี่สิบองศา

ร่างเปรตที่แนบชิดทำให้เธอต้องเบือนใบหน้าหนี แต่นิ้วเรียวหนาที่ลูบไล้เรียวหน้าสวยทำให้เธอหยุดนิ่งแทบไม่อยากขยับตัว

“ดอกเบี้ยอย่างเธอผิวก็เนียนน่าสัมผัสเหมือนกัน นึกว่าจะหยาบกร้านซะอีก”

คำพูดชิดใบหูนุ่มอย่างวาบหวิว ดวงตาคมกริบของพญาเหยี่ยวจ้องมองดวงหน้าเรียวที่ซีดเซียวราวกับจะกลืนกิน ใบหน้าคมๆ โน้มเข้ามาใกล้ ลมหายใจรินรดจนร้อนผ่าว หวังจะชิมดอกเบี้ยให้อิ่มหนำสำราญใจแต่ว่า...

ดวงตาคมกริบกลับเบิกกว้าง หันซ้ายหันขวาอย่างระแวงภัย มือหนากอดร่างบางเสียแนบชิดอย่างลืมตัว พึมพำชิดใบหูนุ่มบอกให้นิ่งๆ และเงียบไว้

“มีอะไร?” หญิงสาวในอ้อมอกถามเบาๆ

“ชู่ เงียบก่อน” เพลิงอินทรีกอดเนย์ญรินทร์ให้ซุกซบกับอกกว้าง ก่อนดวงตาจะตวัดไปมองยังเสียงที่สืบเข้ามาใกล้

“ถอยไป!”

นั่นคือเสียงที่ชายหนุ่มเปล่งขึ้น หลังจากหันร่างบางของเนย์ญรินทร์ให้พ้นสายตาของหน่วยพยัคฆ์ คงเกิดจากเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ ทำให้หน่วยลับเคลื่อนไหว ไม่นานทุกอย่างก็เงียบกริบเงียบเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจของใครบางคนที่อยู่ในอ้อมอก

แรงดิ้นรนขัดขืนจากร่างบางทำให้ชายหนุ่มรัดร่างกลมกลึงเสียแนบแน่น ได้ยินเสียงถอนหายใจจากหญิงสาวในอ้อมแขนอย่างไม่พอใจ

“ปล่อย!” เธอสั่งแต่เขากลับไม่ขยับแถมยังรัดทั้งตัว

“หยุดดิ้น! เธอเป็นของของฉัน ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้ แม่ดอกเบี้ยสาว”

เพลิงอินทรีกระซิบชิดใกล้ หญิงสาวเงยหน้ามองใบหน้าคมเข้มที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบด้วยแววตาขึงขัง โกรธแสนโกรธ มือบางดันอกกว้างออกห่างทั้งที่ร่างกายแนบชิดกับชายหนุ่มแทบไร้ช่องว่าง

ใบหน้าเรียวสวยกลับแดงปลั่งอย่างช่วยไม่ได้ ก็ร่างกายของชายหนุ่มเปลือยเปล่าแม้ระดับน้ำจะอยู่ถึงระดับอก ความเย็นสดชื่นจากน้ำเทียบไม่ได้เลยกับความร้อนรุ่มที่สัมผัสร่างกาย หญิงสาวผลักชายหนุ่มออกอีกครั้ง อีกฝ่ายยิ้มยั่วอย่างน่าหมั่นไส้มิหนำซ้ำยังเลื่อนฝ่ามือหนากดสะโพกบางของเธอเข้าหาสะโพกแกร่งอย่างรุนแรงและตั้งใจ

“คุณไฟ!” เธอเอ่ยเสียงเข้มมือน้อยๆ พยายามผลักมือหนาที่พาดผ่านสะโพกให้ออกห่างแต่แรงช่างน้อยนิดเหลือเกิน

ชายหนุ่มยักคิ้วหลิ่วตาให้ ก่อนจะก้มใบหน้าหล่อๆ มาแนบชิด สายตาจับจ้องปากแดงๆ ที่ขยับอึกอักอยากจะบดขยี้ปากดีๆ ของหล่อนให้สาแก่ใจ ไม่ใช่เพียงแค่คิดเท่านั้น มือทั้งสองข้างยังตรึงใบหน้าเรียวสวยบดจูบลงไปอย่างดูดดื่ม ริมฝีปากหนาทาบทับปากเรียวสวยด้วยความลืมตัวลืมตน มนต์ขลังของความนุ่มนวลที่ได้สัมผัสแม้แต่สายน้ำเย็นที่ล้อมรอบกายกลับทำให้เพลิงอินทรีร้อนอย่างประหลาด

“อื้อ” เธอดิ้นรนขัดขืน พยายามบ่ายเบี่ยงหนีให้หลุดพ้น แต่ยิ่งหลบยิ่งหนีก็ไม่ต่างจากเผยอตอบรับอย่างเชิญชวน

ชายหนุ่มบดจูบตะบี้ตะบัน ไม่สนว่าหญิงสาวจะเจ็บปวดกับน้ำหนักของแรงจูบที่รุนแรงหนักหน่วง ทว่ากลับเปลี่ยนเป็นอ่อนหวาน เร่าร้อน รุนแรง และเรียกร้องในคราเดียวกัน ร่างกายของเนย์ญรินทร์รู้สึกหวิวๆ ชอบกล สักพักร่างบางระหงที่พยายามดิ้นรนขัดขืนก็อ่อนระทวยลงอย่างจำยอม

‘เธอเป็นของของเขา สิ่งที่ต้องชดเชยกับเงินก้อนมหาศาลที่บิดาหยิบยืม’

‘เธอต้องชดใช้เป็นดอกเบี้ยที่เขาเรียกร้อง เพื่อความอยู่รอดของบิดา’

‘นี่แหละชีวิตเธอเนย์ญรินทร์ ลีละเดชา คุณหนูผู้ตกอัพ อาภัพมากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ต้อง ยอม เป็นของเขา’

ความร้อนจากริมฝีปากหนาพาดผ่านเรียวปากที่นุ่ม ไถลไปตามแก้มแดงระเรื่ออย่างอ่อนโยน ความร้อนชื้นแถไปตามซอกคอขาวผ่อง ดูดดึงไล้เลียอย่างวาบหวาม

“เนย ฉันต้องการเธอ... ต้องการที่สุด”

เสียงทุ้มชิดใกล้ใบหูสะอาดขบกัดอย่างแผ่วเบา มือหนานวดคลึงลำคอระหง บีบเคล้นเรือนผมสลวยอย่างรัญจวนใจ

เสียงกระซิบใกล้ๆ ทำให้หญิงสาวได้สติ เธอผินสายตามองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เจ้าหนี้ ตอนนี้เขาอยู่ในสถานะเจ้าหนี้ ดอกเบี้ยอย่างเธอก็สมควรที่ต้องชดใช้

“ถ้าหากฉันยอมเป็นของคุณ คุณปล่อยฉันไปได้ไหมค่ะ?”

เธอเอ่ยถาม แม้จะกลัวมากเพียงใด แต่เธอก็อยากรู้ว่าถ้าหากร่างกายของเธอมอบให้เขาเชยชมแล้ว เขาจะปล่อยเธอไปได้รึเปล่า

เสียงหญิงสาวที่ไถ่ถามทำให้อารมณ์วาบหวามเลือนหายอย่างประหลาด ชายหนุ่มผละจากซอกคอที่นวลผ่อง มองดอกเบี้ยวัยขบเผาะที่เขากำลังจะเชยชม ปล่อยเธอไปเหรอ ไม่มีทาง

นิ้วเรียวหนาแตะคางเรียวบางให้สบสายตาเผชิญหน้า ก่อนจะเหยียดรอยยิ้มที่น่าสะพรึงกลัว

“เธอคิดว่าร่างกายของเธอมีค่ามากขนาดไหน ให้ฉันเชยชมครั้งสองครั้ง แล้วจะปล่อยเธอไป หึๆๆ ไม่มีทางหรอกเนย์ญรินทร์ เธอต้องอยู่รับใช้เป็นนางบำเรอของฉันตลอดไป อย่าถามว่านานแค่ไหน ฉันบอกได้คำเดียว จนกว่า ฉัน จะ เบื่อ เธอ”

หญิงสาวเหยียดยิ้ม ฝืนกลั้นน้ำตาที่จะรินไหล มองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า แนบชิดทั้งร่างแทบไร้ช่องว่าง ผ่านม่านตาที่กำลังฝ้าฟาง เพราะน้ำใสๆ หน่วยคลออยู่ในเวลานี้ นางบำเรอ เธอก็สมควรที่จะได้ตำแหน่งนี้ แม้ว่าจะไม่ยินดีและเต็มใจก็ตาม แต่ว่าไม่มีทางใดให้เลือกหรอก นอกซะจากจำยอม

“เชิญตามสบายกับร่างกายของผู้หญิงคนนี้ คุณอยากทำอะไรกับฉันก็ตามสบาย”

เธอบอกเขาพร้อมกับหลับตายอมแพ้ต่อโชคชะตา ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปากนิดๆ ก็แค่นี้ผู้หญิง ไม่รู้จะทำท่าทางหวงเนื้อหวงตัวให้ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา เพราะสุดท้ายเจ้าหล่อนก็ยินดีที่จะให้เขาเชยชมทั้งร่างกายโดยไม่มีการขัดขืนหรือต่อต้าน

มือหนาค่อยๆ กระตุกผ้าถุงผืนยาวออกจากร่างกาย เนย์ญรินทร์สะดุ้งน้อยๆ เมื่อผ้าชิ้นเดียวหลุดออกจากร่าง มือหนาเกาะเกี่ยวผ้าผืนบางให้พ้นทาง ปล่อยให้กระแสน้ำที่เย็นฉ่ำพัดพาระเรื่อยตามกระแสน้ำ