“ถึงเป็นเด็กข้างถนน พี่ก็ยังรักเหมือนเดิมครับ” คาเมลหยอดคำรักด้วยสีหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยบอกต่อ “แต่ไปเปลี่ยนชุดก็ดีเหมือนกัน ตอนเย็นพี่จะพาปุ้นไปทานมื้อค่ำในโรงแรมด้วย”
“บ้า! ปุ้นไม่คุยกับคุณแล้ว ไปเปลี่ยนชุดดีกว่า ตายแน่! ไม่ทันแน่เลย”
ณิชาดาอายหน้าแดงบ่นพึมพำด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วจนคาเมลอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ชายหนุ่มเดินเข้าไปในร้านกาแฟคิดว่าไม่เกินสิบนาที ปรีชยาพรต้องถูกโทรตามตัวอย่างแน่นอน
“สวัสดีครับคุณหมู ขอกาแฟสักแก้วได้ไหมครับ” คาเมลยิ้มกว้างนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้ภายในร้าน
“สวัสดีค่ะคุณคาเมล วันนี้มาแต่วันเลยนะคะ” ปรีชยาพรยิ้มทักทายให้คาเมล
“ครับ วันนี้ขออนุญาตพาข้าวปุ้นออกไปข้างนอกหน่อยนะครับ ผมจะพาไปรับคุณพ่อคุณแม่ผมที่สนามบินครับ” คาเมลรับกาแฟที่หญิงสาวยื่นม
