ปรีชยาพรแอบยิ้มกับความเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่ม มือบางหยิบแตงโมชิ้นใหญ่ที่สุดในจานป้อนให้ โดมินิทยิ้มรู้ว่าหญิงสาวแกล้งเขาจึงอ้าปากกว้างกัดแตงโมทั้งชิ้น แถมยังกัดเบาๆ ที่ปลายนิ้วของหญิงสาวด้วย ชายหนุ่มเคี้ยวแตงโมในปากตุ้ยๆ ยิ้มทั้งใบหน้าและดวงตาให้หญิงสาว
น้องบลูต่อเลโก้เสร็จแล้วก็กระโดดมานั่งบนตักพ่อ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่ถอดแบบมาจากพ่อ ทอดมองผู้เป็นแม่ด้วยสายตาอ้อนวอน ปากแดงเล็กๆ พูดฉอเลาะขอร้องแทนผู้เป็นพ่อ
“แม่หมูครับ วันนี้ให้พ่อบลูนอนกับน้องบลูนะครับ”
“ไม่ได้ลูก บ้านเราไม่มีห้องว่างแล้ว คุณพ่อจะนอนได้ยังไงละคะ” ปรีชยาพรปฏิเสธลูกชายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“แม่หมูก็ให้พ่อบลูนอนห้องของน้องบลูก็ได้ครับ หรือนอนห้องแม่หมูก็ได้เตียงนอนแม่หมูใหญ๋...ใหญ่ พ่อบลูนอนได้ครับ” น้องบลูกางแขนออกกว้างสุดแขน ทำท่าประกอบว่าเตียงนอนใหญ่มาก
“อืม...พ่อบลูว่าถ้านอนห้องแม่หมูท่าจะดีนะครับเพราะเตียงแม่หมูคงใหญ่
