ดาวป่วนรัก

มองหน้าทำไม

ปัณณ์เดินมายังร้านกาแฟที่เขาไม่ได้มาเกือบสองปี สภาพภายนอกยังคงไม่แตกต่าง พื้นที่ร้านใต้อาคารสามสิบกว่าชั้นกว้างขวาง ภายในร้านตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นเน้นโทนสีน้ำตาลสบายตา ป้ายหน้าร้าน เคาน์เตอร์กาแฟ และโต๊ะนั่งทั้งด้านนอกร้านในร้านแทบไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย...

ย่านนี้มีออฟฟิศอยู่หลายที่ ในแต่ละวันจะมีผู้คนหมุนเวียนมาทำงานหลายพันหลายหมื่นคนเพราะเป็นย่านธุรกิจ แถวนี้จึงมีร้านอาหารและร้านกาแฟโก้เก๋น่านั่งมากมายรวมทั้งร้านนี้ด้วย แต่เนื่องจากช่วงนี้เป็นชั่วโมงทำงานที่ร้านจึงดูเงียบๆ ไม่มีคนอยู่ในร้าน ป้ายบอกสถานะของร้านว่าเปิด ทำให้เขาเดินเข้าร้านไป เพราะจำได้ว่าขนมหวานร้านนี้อร่อยแค่ไหน

เจอเพื่อนหรือไม่เจอก็ไม่เป็นไร... เหนื่อยมาค่อนวันขอเติมพลังเสียหน่อยก็แล้วกัน

ชายหนุ่มเดินเข้าร้านมุ่งตรงไปที่เคาน์เตอร์ซึ่งมีร่างบางของพนักงานนั่งฟุบอยู่... สมกับเป็นร้านประจำของเวคิณจริงๆ เพราะทั้งลูกค้าทั้งพนักงานร้านจอมอู้พอกันขนาดเสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งตอนที่เขาเปิดประตูเข้ามานั้นดังไม่เบาพนักงานคนนี้ก็ยังไม่ตื่นเลย...

ปัณณ์คงจะตัดสินใจเดินออกจากร้านไปแล้วถ้าไม่หันไปมองเค้กหน้าตาน่าทานในตู้ข้างเคาน์เตอร์ก่อน หน้าเค้กก้อนโตตกแต่งด้วยผลไม้ตะกูลเบอรี่เคลือบด้วยเจลลี่มันวาว ทั้งเค้กชาเขียวและสตรอเบอรี่ที่เนื้อครีมหนาและท่าทางจะอร่อย แครอทเค้กหน้าลูกชุบและบานอฟฟี่พายชิ้นกำลังน่ารัก เค้กพวกนี้เป็นเค้กโฮมเมดที่ร้านนี้ทำเองรวมทั้งไอศกรีมผลไม้เจลาโตนี่ไขมันต่ำที่เขาชอบทานก็เป็นเมนูขึ้นชื่อของร้านนี้ทำเอาเขานึกอยากลิ้มรสขึ้นมา

คนชอบขนมหวานไม่อยากปล่อยให้โอกาสนี้ผ่านเลยไป จึงรบกวนพนักงานที่นอนอยู่อย่างตั้งใจ

“เฮ้ คุณครับ คุณ” ปัณณ์เรียก อีกฝ่ายจึงรู้สึกตัวกระเด้งลุกขึ้นมายืนประจัญหน้าเขา

พนักงานสาวที่สวมชุดบาริสต้ารวบผมเรียบร้อยจ้องหน้าลูกค้าที่ปลุกตนเองจากนิทรารมย์อย่างตกตะลึงพอๆ กับที่เขาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่เห็นหล่อนอยู่ในร้านนี้

“คุณ/นาย” ต่างฝ่ายแทบพูดไม่ออกเมื่อมองหน้ากันเพราะจำได้

“นอกจากเป็นปาปาราซี่แล้วยังเป็นบาริสต้าด้วยเหรอ... จะทำขนมกับชงกาแฟได้อร่อยเหมือนที่แอบถ่ายรูปพวกผมแล้วดึงเมมโมรี่กล้องหลบอย่างแนบเนียนหรือเปล่านะ” คำทักทายแรกจากปัณณ์ทำเอาภัคมนพัชย่นคิ้วใส่เขา แน่นอนว่าหล่อนหายง่วงทันทีกับ คำสบประมาท...

“ฉันเรียนปาตีซีเยร์ที่กอดองเบลอปารีสมา คะแนนผ่านและได้รับคัดเลือกให้ไปฝึกงานที่โรงแรมในเครือ โอเรียนเต็ล นอกนั้นก็เรียนหลักสูตรชงกาแฟของร้านดังที่อิตาลี่กับออสเตรเลียมาด้วย เท่านี้น่าจะประกัน ความอร่อยได้ไหม”

“ก็ไม่เลว... แต่แค่ราคาคุยมันคงไม่รู้ว่าโอเคหรือไม่โอเค ลองชงคาราเมลมัคคิอาโตให้ชิมสักแก้วหน่อยสิ”

“คิดถูกแล้วที่รู้ว่าคุย ที่พูดไปทั้งหมดเมื่อกี้น่ะ โม้ทั้งนั้นแหละ... ฝีมือมันเกิดจากการเรียนรู้เอง ไม่ได้เสียเงินไปเรียนเมืองนอกเมืองนาหรอก แต่รสชาติกาแฟไม่หนีจากเจ้าของร้านคนเก่าเพราะก่อนจะยกร้านให้เขาสอนฉันไว้ ฉันไม่เปลี่ยนสูตร ไม่เปลี่ยนอะไรเลย ทำตามแบบเดิมเป๊ะ” ภัคมนพัชพูดแล้วก็หัวเราะเมื่อเขาทำหน้าเหรอหรา

หล่อนไม่เปลี่ยนอะไรที่เป็นเอกลักษณ์เดิมของร้านเลยนอกจากเพิ่มชั้นวางหนังสือไปสองชั้นซึ่งส่วนใหญ่บรรจุหนังสือของหล่อนและเพื่อนร่วมสำนักพิมพ์ที่แลกกันมาจากกงานสัปดาห์หนังสือ ร้านของหล่อนนอกจากจะเป็นที่นิยมของคนทำงานออฟฟิศแล้ว ยังเป็นสถานที่เขียนนิยายของหล่อนและเป็นที่นัดพบปะกันระหว่างแฟนคลับนิยายกับเพื่อนๆ นักเขียนอีกด้วย

“มองหน้าฉันทำไมเหรอ หรือว่าจะเปลี่ยนใจไม่ดื่มกาแฟ เพราะฉันไม่ใช่บาริสต้ามือหนึ่งของประเทศไทย”

“เปล่า” เขายังจ้องหน้าหล่อนไม่ยอมหยุด เครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มน่ารักบนดวงหน้าหล่อนดูเหมาะเจาะ เป็นองค์ประกอบที่คนอย่างเขาสังเกตเห็นว่าหล่อนมีใบหน้าสวยมาก สวยเทียบขั้นนางเอก โดยเฉพาะลักยิ้มจุดเล็กๆ สองจุดข้างเรียวปากอวบอิ่มที่หยักลึกลงยามหล่อนเอื้อนเอ่ยถ้อยคำ และดวงตากลมโตหวานหยดใต้กรอบขนตาหนา ใบหน้าสวยงามไร้การแต้มแต่งจากเครื่องสำอาง หากแต่งามลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ เขาสังเกตเต็มตาแล้วก็นึกอยากได้ผู้หญิงจอมกวนคนนี้ไปเป็นนางเอกละครของตัวเองสักเรื่องจริงๆ