Under the Starlight

8

Kaming girls naman ang nag-ready ng lunch while nasa dagat ang mga boys. Anyway, wala naman na kaming ibang gagawin kundi ang mag-setup ng plates and utensils dahil naluto na nila lahat. 

"Kung makapagreklamo na bakit ganito ang damit ko, siya nga topless." Sabi ni Chari habang nakatingin kay Kuya Seb. 

We were wearing a bath robe now. Tsaka masyadong mataas ang sun para mag-swimming now. 

Later we decided na we are going to play beach volleyball. Chari and Kuya Seb brought a ball kasi. Might as well na use na rin para hindi sayang. 

I laughed at her as she continued watching the boys. My eyes diverted to Sancho. Like Kuya Leon, he has a tone body already. No fats but shaped muscles only. 

"Tignan mo si Seb. Siya lang ang wala pang muscles sa dalawang kasama niya. Mukhang tanga lang di ba?" dagdag pa ni Chari. 

Sabay kaming napailing ni Mica while listening to her rants. "Tawagin ko na sila para makakain na. Bigyan niyo ng towel yung mga bebe niyo." Natatawang sabi ni Chari bago kami iwanan ni Mica sa loob ng cottage. 

Bebe? 

Ako mayroon?

Tinignan ko kaagad ang nakasampay na towel ni Sancho sa bag niya. Hindi ko alam kung dapat kong ibigay iyon. Mica's holding Kuya Leon's towel na rin. Lumabas pa ito ng cottage para maabot kaagad kay Kuya Leon yung towel niya. 

Wala naman akong balak na ibigay kay Sancho yung kanya. First of all, we are not a thing. Wala kaming connection sa isa't isa para magbigayan ng towel to each other. 

"Ang taray ng pandesal mo, Santino. Totoo ba yan?" I looked at Chari and Sancho, they were talking to each other pero ang eyes ni Sancho ay nandito na sa loob ng cottage. 

I rolled my eyes and looked away from him. 

"Do you want to touch it?" Narinig kong sabi ni Sancho. 

"Kadiri ka naman, Santino. Maghugas ka nga ng bunganga mo." I heard from Chari naman. 

I wanted to look at them pero no. I'm really trying na not to take a glance on them. Mamaya makita pa niyang nakatingin ako sa kanila. 

Their heavy footsteps inside the cottage made me look at them. Agad kong nakita si Sancho na nakatingin sa akin tsaka inabot ang towel niya na nasa side ko. The beats of water from his face fell to my robe. 

"Hey! You are dripping!" maarteng sabi ko sa kanya tsaka siya sinamaan ng tingin. 

He shrugged off his shoulder before looking at me. "Sorry?" He said nonchalantly.

Pinagpag ko ang natulong tubig sa akin. Hindi naman ako nabasa kaya lang gusto ko lang talaga na inisin siya. 

He sat beside me pa  tapos seating beside him was Chari. Across us was Mica, Kuya Leon, and Kuya Seb. 

"What's this?" I asked while pointing the tupperware which has a chopped green mango, tomato, onion, and bagoong. 

"Ensaladang Mangga." sagot naman ni Sancho na nasa tabi ko. 

"You made it?" tanong ko sa kanya. 

He nodded and handed me the rice. Mukhang masasarap ang nasa lamesa dahil may grilled ni meat na dala nila Kuya Seb at Chari then adobong chicken and pork na gawa naman ni Chari. I liked her adobo, I have tasted it before and her version was awesome. There were a lot of varities of food on the table. 

Nilagyan din ako ni Sancho ng barbecue sa plate ko. I didn't say anything. Tinignan ko lang siya habang ginagawa iyon. Why would I stop him pa kung nailagay na niya halos lahat ng food sa plate ko. 

"Uy ang sarap ng Ensaladang Mangga! Masarap na partner nito ay yung talong. Sana pala nagdala rin ako ng talong." sabi ni Chari. 

We are quietly eating our foods together. Si Chari at Sancho tapos minsan ay si Mica lang naman ang nag-uusap. I don't feel like talking to them while eating the food.

"Anong merienda natin mamaya?" tanong ni Chari sa lahat. 

"Hindi ka pa ba busog?" tanong ni Kuya Seb sa kanya. 

Chari pat her flat tummy, "May pwede pang ilagay. Tsaka bakit ba? Minsan lang nman ito!" 

"Carbonara," sagot ng katabi ko. 

Napalingon ako sa kanya. I like that food but I will never tell it to him. "Alam mo ang tagal na nating magkaibigan pero hindi mo man lang ako napatikman ng niluto mo? Grabe ka naman Santino! Puro kain sa labas lang ginawa natin noon ah!"  

"You never ask kaya hindi rin ako nagsabi." sagot ni Sancho sa akin. 

They talked about a lot of things before kami nag-decide na iligpit yung pinagkainan. We throw away the paper plates and disposable spoon and fork that we used for eating including the paper cups na rin. 

"I'm going to prepare the carbonara noodles." Paalam ni Sancho sa amin, sa akin. 

Hindi ko alam kung bakit bigla akong napasunod sa kanya. I know na I should not do this pero napasunod niya ako bigla sa kanya. 

Natigil din sa paglalakad si Sancho at napatingin sa akin. "Why?" tanong niya sa akin. 

"I don't know?" sabi ko sa kanya. 

His eyes squinted while looking at me.  "Pwede ba iyon?" 

"Yeah!" mataas na boses na sabi ko sa kanya. 

Sancho grinned before handing the bacon and ham to me. "Slice them finely. I know na gusto mo kong tulungan. How thoughtful you are wifey?"

I gave him a deadly stare para manahimik siya sa mga sinasabi niya. We are far from others pa naman dahil sa pinaglulutuan ng mga dishes. 

"Bakit mo naman naisipang tulungan ako? May sakit ka ba?" tanong pa niya sa akin. 

Inopen ko ang plastic na may ham at sinimulan na hiwain iyon. Hindi ko alam kung tama ba yung ginagawa ko kaya tinawag ko pa siya. 

"Is it okay na ba?" tanong ko sa kanya. 

He nodded to me. Nagpapakulo kasi siya ng tubig habang hawak ang flat noodles na binili namin. He's wearing a sando and his wet shorts pa rin and looked so domesticated sa itsura niya. 

Kinuha naman niya yung isang chopping board at nag hiwa na rin doon ng onions and garlic. Napanganga pa ako habang tinitignan siya. He chopped skillfully. Para siyang chef sa bilis at linis ng paggawa niya. 

"Where did you learn how to cook?" curious na tanong ko after kong i-slice yung mga ham. 

"From Abuela. She was a skilled cook during her time. Kaya siya nagustuhan ng Abuelo before dahil sa mga luto ni Abuela. I told you that I grew up with her kaya natutunan ko lahat. When my family and I moved to America, I had to live on my own kaya mas nag-improve ang skills ko. Why? Do you find it cool?"  He said to me. 

"No." Matipid kong sagot sa kanya. Pero the truth is...yeah, I find it really cool. 

Hindi kasi ako marunong mag-cook kaya I want to learn how to do that as well. But I will never tell it to him. 

He shrugged off his shoulder, "Listen. Ganito kasi magluto---"

"I know how to cook!" pagputol ko sa sasabihin niya. 

"Yeah, right. So kaya mong gawin ito ng mag-isa?" tanong niya sa akin. 

Tinignan ko ang mga ingredients na nasa table. Napalunok ako habang nakatingin doon. "No. Why would I cook? It was your idea na mag-cook di ba? Ikaw ang magluto," sabi ko sa kanya. 

He shook his head while trying to suppress the smile on his face.  "Sabi ko nga." 

Hindi na siya nagsalita pati ako ng mag-start siyang magluto. He's waiting na matapos ang pag-boil ng water para mailagay niya yung noodles. 

"Let's start with the sauce. Tapos na ba yung bacon?" tanong niya sa akin. 

Inabot ko sa kanya yung plate na may nakahiwang bacon. "You have to sauté  this first, kapag crispy na pwede mo na tanggalin para kapag nagmantika iyon yung gagamitin nating oil." Paliwanag niya sa akin. 

I watched him do it. The smell of bacon filled the air. Kahit kakakain ko lang ay nakaramdam ulit ako ng gutom. From one big size ay nag-shrink yung bacon into smaller bits.  Pagkatapos nun ay nilagay na niya yung mga onion and garlic tapos yung kung ano pang-sauce and cream doon.

"The water's boiling," I pointed the other pot kung saan nandun yung water.

"Set your timer to 3 minutes para firm ang pasta."  Utos niya sa akin. 

Nilabas ko naman kaagad ang phone ko at nag-set ng 3 minutes sa timer ko. "Put the pasta inside the pot before clicking the start button." sabi pa niya sa akin. 

I nodded and followed his direction.  Nakasunod naman ang tingin niya sa akin habang dahan-dahan kong nilalagay sa pot ang pasta. 

"Tama lang ba?" I asked him. 

"Yes. You're doing great." sabi niya sa akin. 

 After doing that ay binantayan ko na yung noodles. Sabi kasi niya ay mabilis lang daw maluto iyon and I want my first try to become perfect. Ayokong mapahiya. 

He's doing his part naman and I'm still trying to remember every ingredients that he put in the pan while watching the pasta to be cook. 

When the timer rang tinignan niya, "Kaya mo bang i-drain yan doon?" He pointed the sink. 

Napalingon ako sa tinuro niya. Medyo malayo pero kaya ko naman siguro?

"Ah, nevermind. Just stir this one. Don't stop stirring this. Ako na ang bahala diyan sa noodles." Inabot pa niya sa akin ang spatula. 

Hindi na ako nakapagsalita ng kumuha lang sya ng dalawang small towel na nasa gilid at binuhat ang mabigat na pot. 

Nakasunod naman ang tingin ko sa kanya habang nag-stir sa pan ng sauce ng pasta.  I can smell the sauce already and it starting to thicken na. 

Mabuti na lang at bumalik na rin si Sancho habang dala ang pot. He put it on the side tsaka inagaw sa akin ang spatula. 

"It's almost ready. Tikman mo kung okay na sa'yo yung lasa ng sauce," sabi niya sa akin. 

"Bakit ako?"  tanong ko sa kanya. 

"Because this is your favorite right?" tanong niya sa akin. 

Hindi ako nakapagsalita sa sinabi niya.  He grinned once again before taking a clean spoon, took an ample amount of sauce. Hinipan pa niya iyon bago itapat sa lips ko. 

"Open that mouth, wifey." sabi pa niya sa akin.

Sinamaan ko ulit siya ng tingin bago ko tikman ang sauce. It was rich, thick, and delicious. I gave him thumbs up. 

"Good na. Pwede na natin kainin." sabi ko sa kanya. 

Using the same spoon ay tinikman niya yung natirang sauce ko roon. Nakasunod lang ako sa ginawa niyang iyon. Why would he do that? Why did he used the same spoon? Pwede naman kumuha siya ng new ah!

He nodded pagkatikim doon.  "Pwede na nga." Nilapag niya ang same spoon sa batch na kailangan hugasan. 

Hindi ko na siya sinita at nagmamadaling kinuha ang mga huhugasan papunta sa sink sa isang gilid. 

Tinatawag niya ako pero hindi ko na siya nilingon pa. I know na wala naman dapat akong ika-kaba or what pero he used the same spoon! Indirect kiss iyon!

"Ah...no, Liv. Maybe he used it para hindi waste yung sauce na nandoon and yung utensil. Yeah, it could be that nga." I faked a laughed pa habang sinisimulang maghugas. 

At least dito sa part na ito ay marunong ako. I don't need his words or approval pa para dito. 

But the thought of being with him and staying beside him kanina bothered me talaga. He knew na favorite ko ang Carbonara and again, we used the same spoon for tasting!

"Deja de pensar en lo que pasó, Olivia!  No fue nada! (Stop thinking of what happened, Olivia! It was nothing!)" bulong ko sa sarili ko. 

Nag-focus na ako sa paghuhugas ng maramdaman ko siya sa tabi ko. I looked at him and he's standing beside me habang hawak ang iba pang hugasin. 

"Ako na dito. Magpahinga ka na doon," He said to me. 

I shook my head, nauna ako dito. Tsaka kanina pa siya kumikilos. Siya na yung nagluto ng ibang foods namin. This is the only thing that I could do for him. Unfair naman kasi kung siya lang lahat. 

"I can wash the dishes." I told him. 

Pero tinulak lang niya kaya napausog ako. "You stay with your friends. We will serve the pasta later." sabi niya sa akin. 

Tinignan ko muna siyang mabuti bago walang salita na iwanan siya. Really, he candle everything? What a man of his word.

Chari was trying to take a nap with Mica beside her. Sina Kuya Seb at Kuya Leon naman ay nasa labas ng cottage. Tinanguan lang nila ako pagkakita sa akin. They were talking about something. 

I hope they would invite Sancho to their talk later. 

I went inside the cottage. The heat from the sun made me lazy to go back to the beach. Although kumukulimlim naman but later pa siguro magiging gloomy ang weather. I sat beside Chari as well kaya nasa gitna na namin siya ni Micaela. 

Hoping to find an energy and will to take a nap as well. 

Good thing na rin siguro na early ako nagising at medyo tiresome yung ginawa naming pag-swimming kanina. I automatically fell asleep. 

Nagising na lang ako dahil sa pagtawa ni Chari. I found myself alone in the cottage habang may blanket na naka-cover sa akin. 

They're no longer inside the cottage and nakita ko silang nagbabatuhan ng dalang beach ball sa tabing dagat. 

The weather's not that hot anymore. Gloomy na actually. Dark na yung sky at medyo malakas na yung wave. But still, they find it really nice. 

Tinanggal ko ang blanket na naka-cover sa akin at lumabas na rin ng cottage. Sancho's eyes flew to me. He pointed me to them kaya kumaway sina Chari at Mica sa akin. They're no longer wearing their robe. Comfortable na sila sa suot nilang swimwear and short. 

I took off my robe rin tapos lumapit na sa kanila. "What are you guys doing?" tanong ko. 

"Dodge ball. Si Chari na lang ang natitira kaya kailangan ma-out siya." paliwanag ni Mica sa akin. 

I nodded at her. Chari's good at this sport. I have witness that already lalo na kapag P.E namin. She's so quick and flexible kaya naiiwasan niya kaagad ang mga bola na lumilipad sa kanya. 

"Sige na yung volleyball na tayo. Gising na si Olivia o." Chari pointed me. 

Oh! So they were waiting for me?

"Hiwalay na kami ni Seb. Baka umiyak kasi kapag natalo ko siya. Si Mica at Kuya Leon, sila ng dalawa tapos kayo ni Santino ang partner. Saan ka group, Seb?" tanong ni Chari. 

Napatingin naman ako kay Sancho na nakatingin sa akin. He shrugged off his shoulder once again kaya hindi ko na narinig yung ibang sinabi ni Chari. So partner kaming dalawa ni Sancho? Why?

Chari was on our team and both teams positioned on each side. Nag-drawing lang ng line si Chari sa gitna para iyon daw yung mag-serve as our net. 

"Kayo na serve. Baka kasi umiyak si Sebastian kapag natalo ko." Chari laughed out loud after saying that. 

"Kayabangan mo talaga, Cha-cha." sabi naman ni Sancho na nasa gilid ko. 

"No. She's stating fact. Kuya Seb was hit by Chari's serve last time kaya he cried." sagot ko bago pumosisyon. 

I envy Chari, really. She's smart, sporty person, and beautiful. 

"Pag nanalo kami lulusot kayo sa legs namin ah!" masayang sabi ni Chari sa kanila. 

The other team ignored her at nag-serve na lang. Babagsak sana sa akin iyon ng pumunta sa harapan ko si Sancho. 

"Mine!" He said before receiving the ball and hitting it para mabalik sa kabila. 

Mica took the ball this time na nakuha naman ni Chari. "Mine!" she said loudly. Nag-spike si Chari kaya bumagsak ang bola at hindi nasalo kaagad ng kabila. 

"One point!" sigaw ni Chari. 

Sancho and Chari clapped their hands together. During the game ay minsan lang ako maka-receive puro failed pa yung return ko. Nakakahiya sa dalawa na sila yung tumatrabaho sa group namin. 

"Mine!" Sigaw ulit ni Chari after the ball almost fell near our line. 

Padausdos na na-receive ni Chari yung ball at naiangat. Si Sancho naman ang nag-spike pabalik sa kabilang grupo na hindi nila agad na-receive. 

"Yes! 10-8! Usapan natin hanggang ten points lang!" sigaw ni Chari. 

Masaya  yung dalawa na pumalakpak at nag-high five to each other. I feel so worthless while looking at them enjoying our triumph. 

Sancho, with an eyes smile, turned to me. "We won, beauty." He said to me. 

"I didn't do anything. It was yours and Chari's effort so we won," sabi ko sa kanya. 

"Ano ka ba! Kung hindi dahil sa'yo hindi sila magkakapuntos. Buti nga tinulungan mo silang magka-points. Effort nating lahat ito." nakangiting sabi naman sa akin ni Chari. 

Was it really our effort? 

I tried to gave them a small smile. Sancho's smile disappeared while looking at me. Lumapit siya kaagad at inakbayan ako. Nagulat pa ako sa ginawa niya pero nagpaalam siya sa grupo para kausapin ako. 

We walked quite far away from them. Chari's still rejoicing there while giving them a flicked on their foreheads. 

"Problem?" tanong sa akin ni Sancho pagkalayo namin sa kanila. 

I turned to him and meet his eyes. "I feel so worthless. I didn't do anything naman para manalo tayo," sabi ko sa kanya. 

Sancho pat my head, "It was a team effort, Olivia. With or without your help ay mananalo tayo. You were supporting us, right?" He asked to me. 

I nodded. All throughout the game, I silently cheered for them and hoping that the other team would fail to catch and hit the ball.

"Pero I didn't---" 

He stopped me by placing his forefinger on my lips. "Magaling ka, Olivia. Sasanayin lang natin yan. Don't pity yourself. Don't lose your self-confidence just because of this sport. You can still show yourself to something that you know you're good at." 

I bite my lower lip while listening to him. He has a point. Hindi ko lang talaga sadyang maiwasan na manliit sa sarili ko dahil lang sa laro na ito. I know na I can still do better things than this game. 

"You are great on your own way, Olivia. I believe in you." He smiled after that. 

And somehow, his smile returned all of the self-confidence that I loss during the game. And while looking at his deep black eyes I found myself being enchated by him.