Under the Starlight

"No, I don't care actually and I don't have time for blind dates. I'm so over with love thing."  ‘Yan ang sinabi ko sa kaibigan ko na tumawag sa akin.  Yeah, I'm over it. Ayoko na masaktan pa ulit. Besides, I have a company that I should focus on. I'm no longer a baby or a sick doll na kailangan ng kasama.  "This is your chance to find love again, Liv. Tama na ‘yong pagiging bitter mo sa lovelife ng iba," dagdag pa ni Simone sa akin. "I'm not bitter, okay. Ayoko na lang talaga kasi," sagot ko pa sa kanya.  Malalim ang buntong-hininga ni Simone, inis na inis na siguro talaga siya sa akin. "Fine. I'm sure na hindi ka pa nakaka-get over sa ex-fiancée mo."  Binaba ko ang blue print na binabasa ko at nag-focus na sa tawag nito. Kung bakit naman kasi naisipan nito na tawagan ako ngayon. "I'm over him, Simone. It's just, I don't feel like that I should someone right now. You know that I have my firm, my daughter, and my life. I should focus on that three. No man shall suffice what I actually need in my life. And if ever I would date someone...he should accept my Willow at all cost," paliwanag ko sa kanya. "The man that I'm telling you is a perfect fit ng hinahanap mo. I'm sure na siya ang for you," habol pa nito.  Ilang blind dates na ba ang napuntahan ko para lang matigil ang isang ito.  Sigurado naman ako na hindi siya titigil hangga't hindi ako pumapayag sa gusto niya. I heaved a deep sighed. "Do it your way, Simone. I have blue prints that I should read," sabi ko sa kanya bago tinapos ang tawag namin. Maya-maya lang ay nag-text na nga siya sa akin kung saan nakalagay ang schedule at lugar kung saan ko kikitain ang ka blind date ko. Napailing na lang ako sa kanya at sinipat ang wall clock na nasa office ko.  5:30 p.m na. I should go home, my daughter is waiting for me pa. Ayoko naman na iasa lang siya lagi sa nanny niya. I packed my things and leave my office para makauwi na.  "Ingat po, Engineer," bati sa akin ng guard na si Kuya Mando. I smiled at him before riding my car na nasa parking area. Rush hour and almost traffic na rin, mabuti na lamang at malapit lang din naman ang unit ko from my office. My mom always told me na I should move to my new house in Ortigas pero malayo kasi ito. Malayo rin sa play school ni Willow and sa office na rin. Hindi ko naman kayang i-risk ang happiness ng anak ko.  After hour of endless car horns and traffic, I finally reached my place. Sa labas pa lang ng unit ay dinig na dinig ko na ang boses ni Willow. She's singing loudly again. I plastered my smile when I opened the door. "I'm home!" anunsyo ko. "Mommy!" She came running towards me. Agad siyang pumulupot ng pagkakayakap sa akin. "You're finally here. I missed you the whole day." anito. Lumuhod ako sa harapan niya para yakapin siya. "Did you have fun today?" I asked her. "Yes, Mommy! I gain a lot of friends again. We talked about so many things and I enjoyed it," kwento nito sa akin. "Good. Now, go wash your hands and Mommy will prepare a meal for us," sabi ko sa kanya.   Tumango naman ito at patakbong nagpunta sa banyo para maghugas ng kamay. Nakita ko naman ang helper namin na si Ate Sally. "I'm sorry that I'm so late, Ate Sally," hinging paumanhin ko sa kanya. "Wala po ‘yon, Ma'am. Mabait naman po si Willow kaya hindi alagain," sabi nito sa akin.  I took out my wallet and handed her salary for this month, "I added some just in case. Also, Ate Sally, can you do me a favor?" I asked her. "Salamat po dito, Ma'am," pagtanggap nito ng pera tsaka nag-angat ng tingin sa akin. "Ano po iyon, Ma'am?" "I have plans on Sunday. Can you stay with her on Sunday? Baka kasi late na ako makauwi," sabi ko sa kanya. Tumango naman si Ate Sally sa sinabi ko. Iyon kasi ang schedule na s-in-et ni Simone para sa blind date ko. "Wala pong kaso, Ma'am. Ako na muna po magbabantay kay Willow," sabi niya sa akin. "Thank you, Ate. I'll compensate you na lang," dagdag ko pa sa kanya. Ilang sandali pa ay nagpaalam na rin siya sa akin para makauwi. Umuulan pa naman kaya medyo mahirap makahanap ng masasakyan ngayon. Pagkatapos din ni Willow maghugas ng kamay ay naghintay na ito sa salas habang nagluluto ako ng favorite nito na chicken. I cooked rice na rin. "Mommy, look its Daddy!" she screamed while pointing at the television. Napahinto naman ako sa ginagawang pagluluto at nilingon siya.  She's right. Nasa television nga ang isinisigaw nito. Kilalang bachelor journalist ng bansa. Marami na rin itong mga natanggap na award bilang batikang journalist.  Lumapit pa si Willow sa telebisyon at pinagmasdan ang mukha ng ama. I can't turn off the television dahil ayokong maputol ang maikling kasiyahan niya. She grew up with that man around her. Tatlong taon pa lang kaming hiwalay dalawa and everyday simula pagkapanganak ni Willow ay nandyan na siya sa tabi ng bata. He adored her too much na nakaya niyang ibigay ang sariling apelyido para sa bata na hindi naman niya kadugo.  That's how much he loves Willow. Our Willow. "Mommy, why he isn't visiting us?" tanong nito pagkatapos ng segment ng ama sa telebisyon. "He's busy, baby. Maybe when he's no longer busy, he would come back to us," sagot ko na lang sa kanya.  I called her to have a dinner already. Naupo siya sa harapan ko habang hindi pa rin inaalis ang mata sa telebisyon. May mga segment pa rin kasi na pinakikita ang lalaking iyon. "You know what, Mommy. Whenever I told my classmates that he's my Daddy. They would always told me that I was joking," kwento niya sa akin. Nag-angat ako ng tingin sa kanya. "Never mind them, okay? He is your father and I'm sure that he misses you so much,"  sagot ko na lang sa kanya.  Tumango naman sa akin si Willow kaya masaya na itong kumain habang ako ay napatingin naman sa TV dahil segment ulit niya.  The heart breaks after our break up is all worth it. We both achieved our dreams and it suffice the tears that I shed every night.  "Sancho Ramirez, nag-uulat."  That was his final words after the show ended.