Under the Starlight

15

Having a boyfriend was not in my list yet. 

Pero that moment ay hindi ko na rin napigilan na umamin kay Sancho. All I thought that time was him. 

It could be a momentarily regret pero baka hindi rin. 

I planned my actions carefully kaya ang desisyon ko na pagsagot sa kanya ay isang bagay na kinagulat ko talaga kahit sa sarili ko. 

Pero bahala na. Nangyari na rin naman. 

Sa ngayon ay susulitin ko na muna na kasama ko siya. Who knows, baka kami nga talaga sa huli at maintindihan niya ang plano ko sa buhay at matanggap niya iyon. 

"Congratulations, Liv!" 

Masayang bati ng pamilya ko pagpasok ko sa loob ng bahay namin. This was my last day in Trinidad as well. Bukas ay kailangan ko na pumunta sa Maynila para matuto akong makapag-adjust sa buhay ko doon.

Fear and excitement filled me kapag naiiisip ko iyon. Natatakot ako dahil wala na sina Kuya Seb, Chari, at Mica sa Maynila. I have no one in there but me. 

Excited dahil alam kong mayroon pa akong maaabot sa buhay and I can't wait to see everything of it. 

We shed tears kanina lalo na at recognition din namin. Chari was the class Valedictorian, Kuya Seb was the Salutatorian. Sa totoo lang kaya ni Kuya Seb na maging Valedictorian but I guessed he gave way to his love. They're both smart in their own way.  Chari was more of book-based smart while Kuya Seb was smart on his own way. 

I hugged my parents and Sancho who was waiting for me. Kasama rin siya kanina sa guest ko aside from my parents. 

Siya ang kasama ko papunta sa Manila tomorrow. My condo was located near Ateneo para hindi ko na kailangan gumamit ng car since I'm still learning on how to use it. 

"Thank you po." sabi ko sa kanilang lahat. 

I still have a long way to go but I'm willing to undergo the series of process para maabot ang pangarap ko. 

"Come on, we prepared a lot of dish for you." Masayang sabi ni Mommy sa akin. 

I nodded at them before turning to Sancho whose standing at my side.  I reached for his hand and held it before squeezing it. 

Ang alam ko ay marami pa siyang inaayos for his graduation yet he traveled four hours just to celebrate this day with me. I appreciated it a lot and I can't thank him more than enough sa ginawa niya. 

Sancho turned to me before mouthing the word 'congratulations'. I smiled to him. Hindi ko alam pero kapag siya ang bumati sa akin ay parang kakaiba at hindi ko maipaliwanag yung saya sa dibdib ko. 

Magdadalawang buwan pa lang naman matapos ko siyang sagutin pero hindi siya nakakalimot na pumunta sa bahay kapag monthsary namin. At first, I find it non-sense. Hindi naman na kailangan pumunta dito para lang maremember na monthsary namin. As long as he's faithful and loyal to me, that's enough. 

Kaya lang hindi ko maintindihan ang rason niya sa akin kaya hinayaan ko na. 

Pero kung masaya ako sa relasyon naming dalawa ay wala ng mas sasaya pa bukod sa mga magulang naming dalawa. They find it nice na maayos kaming dalawa. 

"Chari was great noh? She did well despite of losing her mother last year," Mom said while we were eating. 

Napatingin sa akin si Sancho sa sinabi ni Mommy. Hindi niya pa ata alam na nawala na ang Mommy ni Chari. Nakita ko kasi ang pagdaan ng gulat sa mukha niya pagkarinig. 

I shifted my gaze immediately. Hindi ko naman ugaling magselos pero nakaramdam ako ng irita sa akin. Chari has an impact on him talaga. 

But I'm his girlfriend. I know that I should not feel this way pero hindi ko maiwasan.  Chari's my friend and he's my boyfriend. 

Nag-focsua na lang ako sa pagkain para hindi ko na kailangan pang isipin yung pag-aalala sa mukha ni Sancho. 

"She's smart po kasi talaga, Mommy. I understand why Kuya Seb fell so hard to her." I said before turning to Sancho who's peacefully eating at the side. 

You heard that, she has Kuya Seb na. 

Gusto ko iyon sabihin kay Sancho kaya lang baka isipin niya na masyado naman akong immature kaya sinarili ko na lang. 

"Anyway, your bag is ready na right?" tanong ni Mommy sa akin. 

I nodded at her. Damit lang naman ang dadalhin and kaunting personal things since the condo which I will stay has complete necessities na. Iyon yung sabi ni Mommy at Daddy sa akin. 

I haven't paid a visit sa place pero sure naman ako na maganda iyon. Knowing Mommy she has a taste on everything. 

"Sancho will bring you to the place. Sorry at hindi ka namin masasamahan anak. You know naman na kailangan namin bisitahin ang Kuya Leon mo sa Spain." Mom said. 

I understand naman. Nasa Spain kasi si Kuya Leon dahil sa training niya for our business. Medyo sad si Micaela kanina kasi wala si Kuya Leon. I know that they have a special relationship na hindi niya lang kayang i-voice out sa amin ni Chari. 

"Okay lang po. Just send my regards to Kuya Leon." I told them. 

Tinuloy na namin ang pagkain habang nagkukwentuhan. My parents were excited to visit my Kuya Leon dahil ilang buwan na rin mula ng magpunta siya sa Spain. I missed him too but he was there for our family din naman. 

He took the responsibility of running the family business that was supposed to be my responsibility. Alam siguro ni Kuya Leon na ayoko talaga mag-business. 

After dinner ay nag-decide na kaming magpahinga. Hindi pa rin nag-si-sink in sa akin na aalis na ako bukas. Thinking of that made me cry. Nahirapan ako noong nag-adjust ako sa Trinidad but with the help of my friends ay naging magaan sa akin. 

Natatakot pa rin ako mag-isa. Hindi ko alam kung anong mundo ang haharapin ko sa Maynila. Pero hindi naman siguro ako pababayaan ni Sancho. 

I told my friends na uuwi rin naman ako sa Trinidad once settled na ako sa Manila. Kapag naayos ko na yung mga dapat kong gawin ay dadalaw ako dito. I will miss them so much. 

With tears in my eyes ay nakatulog ako. 

The next day was the hardest for me. I cried like a baby while hugging my Mommy and Daddy. It will be the first time na malalayo ako sa kanila. I have to stand independently while I'm in Manila. They gave me a phone which I ca use to contact them whenever I needed. 

Ngayong araw din kasi ang fight nila papuntang Spain. We will both go pero we have to separate ways pagdating sa Manila. Hindi na nila ako i-se-send sa unit ko. 

"I can't believe it, Leo. Dalaga na ang bunso nating dalawa." Mom said while hugging me. 

I pressed my face onto her shoulder. Hindi ko talaga maiwasang umiyak. Mom gently pull me away from her. She cupped my face and wiped my tears away. 

"I love you, Olivia. Hindi ako matatakot na iwanan ka sa siyudad. I know that Sancho's there to help and guide you." Mom said to me. 

Umiiyak akong tumango sa sinabi niya. Ayun na nga ang mangyayari. Maiiwan akong mag-isa sa Maynila pero alam ko naman na nandoon si Sancho para alalayan ako. 

"We will visit you, anak. Pero for now you have to live alone without us. Masasanay ka rin." Dad said naman. 

I cried again then hugged him. Both of them were laughing habang nakayakap sa akin. Mabigat sa dibdib ko ang lahat pero ganun naman ata talaga. 

Sooner or later, I will need to stand on my own. I'll just look at Kuya Leon na nasa malayo pero hindi naman umiiyak. I'm sure na ang namimiss lang naman niya ay si Mica at hindi kami. 

He has no one on his side samantalang ako, I have my parents beside me at sa pupuntahan kong lugar ay nandoon naman si Sancho. I don't need to cry anymore. I know that I can do it. 

It was hard for me to say goodbye to my parents but I found the courage to bid goodbye na rin. Convoy kami papuntang Manila. I was riding with Sancho while nauuna ang parents ko sa harapan. 

I was quiet the whole time, sometimes sniffing and silently crying while seating and watching my parents car. 

"People would think na pinaiiyak kita. Mabuti na lang at tinted ang sasakyan ko." Sancho said kaya napatingin ako sa kanya. 

Nakatingin siya sa akin. Stoplight kasi kaya nagawa niya akong tignan. 

"Stop crying, babe. I'm there with you. Hindi ka malulungkot, promise." He said to me.

I bit my lower lip while looking at him. Sa pagiging malungkot ko sa ideya na mawawalay ako sa mga magulang ko, nakalimutan kong nandyan siya para sa akin. 

He's in Manila as well. Hindi man siguro kami parehas ng tinitirhan pero ayos na siguro iyon basta may kasama ako sa Maynila.

"You're not staying with me naman..." Mahinang sabi ko sa kanya. 

A glint of smile reflected his face. Maliwanag ang buong paligid pero mas nagliwanag dahil nakatingin ako sa kanya. 

Hindi na ulit siya nagsalita at napigilan ko na rin umiyak not until my parents car have to separate with us. They horned their car dahil magkaiba na ang way namin pagdating ng car. 

I almost jump out of Sancho's car just to ride with my parents. Ang immature ng mga iniisip ko pero mula pagkabata ko ay nandyan ang mga magulang ko sa akin. Sanay naman akong mag-isa sa Trinidad lalo na kapag kailangan nilang pumunta ng Maynila pero umuuwi pa rin naman sila. 

Hindi ito katulad ng ngayon. Malaki ang kaibahan nito sa sitwasyon ko ngayon. I have to live alone without them. 

Sancho stopped his car sa isang fast food house. I was crying while looking at him still bewildered sa ginagawa namin dito. 

"Let's eat. Baka maging masaya ka na kapag kumain tayo. But pleae, wear a shades. Baka isipin ng mga tao na pinaiiyak kita." sabi niya sa akin. 

He unbuckled his seatbelt at ganun na rin ang ginawa ko sa akin. I reached for my purse at nilabas doon ang sunglass ko. 

Nauna na akong lumabas ng sasakyan. The horn of the car and heat from sun ray welcomed me.  Ganito ba sa siyudad? Hindi na siguro ako sanay. Kapag nagpupunta kasi kami ni Mommy sa Maynila, laging sa neuro ko lang kami pumupunta tapos sa mall. We never step out of the car just to eat in a fast food na nadadaanan namin. 

Sancho closed his car and pressed the car lock. Lumapit siya sa akin at hinawakan ang kamay ko. He's wearing an eyeglass mula pa kahapon pero ngayon ko lang iyon tuluyang napansin.  He's big hand fitted onto my hand. 

"Let's go?" sabi niya sa akin. 

Ten in the morning na rin naman. We never eat sa biyahe kasi natatakot siya na hindi ko maubos sa kakaiyak ko. Maybe the food will help me think clearly and forget everything for the mean time.

We walked side-by-side pagpasok sa store. The smell of french fries and coffee greeted me pagpasok namin sa loob ng store. Nakaramdam agad ako ng gutom. 

"What do you want?" He asked upon reaching the counter where we should order. 

Andaming variety ng food sa menu. Hindi naman ako familiar dito dahil wala namang ganito sa Trinidad. 

"I'm not familiar. I'll just order the same with you." sabi ko sa kanya. I faced him and he's looking down at me. 

Maglalabas na sana ako ng pambayad para sa aming dalawa ng hawakan niya ang kamay ko. "I can pay for us. Keep your money and look for a table for us." sabi niya sa akin. 

I raised my gaze to him bago tumango at naghanap na lang ng table. Dahil maaga pa ay maraming vacant table and seat. Ang kinuha ko ay ang malapit sa glass window ng store. From there ay tanaw ko ang mga nagdadaanang sasakyan sa labas. 

Masasanay din naman siguro ako dito sa Maynila. Mahihirapan sa una pero makakaya ko naman siguro? I don't know. Time will tell naman. 

Sancho ordered burger, fries, and chicken meal for us kasama na ang softdrinks. He placed mine in front of me. 

"Thank you." Sabi ko sa kanya. 

He sat in front of me.  "Still sad?" tanong niya sa akin pagkaabot niya ng pocket size na alcohol sa akin. 

I used that first before nodding. "Yes...Pero I'm sure na I'll feel better once I see my place. I have to unpacked pa rin and at least be familiar with the establishments around the area. Siguro kakausapin ko na rin yung kasama ko sa unit. Maybe to know more about her." sabi ko sa kanya. 

Tumango-tango si Sancho sa akin. Good decision na rin yung ginawa ni Mommy na magkaroon ako ng kasama sa condo. Baka kasi kapag mag-isa ako ay mas lalo akong malungkot. 

"How about you? Where's your place here?" tanong ko sa kanya. 

"Hmm. Malapit lang din naman." tipid niyang sagot sa akin. 

"How near?" I leaned towards the table pa para mas makita ko siyang mabuti. 

His eyes turned to me kaya napabalik ako sa upuan ko nang maayos. I know that I'm still wearing a shades pero kung makatingin siya ay para akong walang salamin sa mata. 

"Just near. I'm going to bring you there. Don't worry." sabi niya sa akin. 

Napatango na lang ako sa kanya bago nagsimulang kumain habang nakatanaw sa labas. There were children wo are running at the other side of the road. Sanay na sanay sila sa buhay nila dito. 

Kung noon ay maiiwasan ko yung mga tanawin na naghihirap na tao ngayon ay imposible ko iyong magawa dahil nandito na ako sa siyudad. Laganap ang ganun dito. 

"Do you think that I will be able to stay sane while living alone?" tanong ko sa kanya habang nakatingin pa rin sa labas. 

"Why not?" narinig kong sabi niya. 

I shrugged my shoulder, "I don't know. I feel like I'm still too young to live alone. All my life ay lagi kong kasama si Mommy at Daddy pati na rin si Kuya Leon. When we moved in Trinidad, I thought, I would be staying there for good. You know...it was so hard to leave Trinidad. Para akong bumiyahe ulit papunta sa ibang bansa kahit four hours lang naman ang layo ng Manila and Trinidad. I will surely miss the vast green land, the fresh air, the humming of the birds, my friends and family," Humarap ako this time sa kanya. 

Nakatingin siyang mabuti sa akin. 

"Please don't leave me while I'm trying to survive here in Manila." sabi ko sa kanya. 

Sancho nodded to me. "I will never leave you alone and that's a promise." He replied. 

That made me feel better. Tahimik na lang akong kumain at tinapos iyon. Siguro dahil unang beses kong makatikim ng ganung klaseng pagkain ay nanibago ako at nasarapan na rin. 

After eating, we put back our used utensils and plates sa tray para hindi mahirapan ang crew sa paglinis ng table. It just feels right na kahit sa small way ay nagagawa kong tumulong sa paglilinis sa kanila. 

Bumiyahe na ulit kami ni Sancho papunta sa building. It was a thirty minutes travel from the fast food chain. My eyes saw the Ateneo at the other side. Diyan na ako mag-aaral. I can't wait to discover what's more in the store for me.  

Sancho turned right at the next street. There was a series of building na nasa street na iyon. I know na malapit na ako sa place ko talaga. When he drive his car papunta sa parking area ng pinakamalaking building doon. Na-realize ko na totoo na nga. Dito na ang bago kong bahay. 

He parked his car sa isang underground parking area and as if it was his own space dahil may nakalagay na reserve sa slot niya. And when the security saw his car, they immediately removed that. 

I wanted to ask him a question pero may isa pang slot sa gilid na may nakalagay na reserved cone. 

"That was for your car, babe." sabi niya sa akin pagbaba namin ng car niya. 

"What?" tanong ko sa kanya. 

He pointed the slot again and didn't answer me anymore. Pumunta lang siya sa trunk ng car niya. Malaki rin ang underground parking na ito. Kaunti pa lang ang car dahil mukhang bago lang din ang building. At saka baka nasa work yung ibang tenants ng building. 

"This was actually an apartment-condo type of building. It's larger than a typical condo unit." He said out-of-nowhere while holding my luggage. 

I nodded at him bago siya akmang tulungan sa pagdala ng luggage but he roll it away with him. Pati yung dalawang duffel bag na dala ko ay nakapatong sa dalawang malaking luggage ko. I only took what's important sa mga gamit ko but still it was not enough. 

May mga iniwan pa rin ako sa Trinidad. Nahihiya kasi ako sa kasama ko sa unit kapag marami akong dala. 

I followed Sancho hanggang makarating sa lift. We enter it and he pressed the eight button for the eight floor. 

"Why are you so familiar with this building? And how did you know na sa eight floor ako?" I asked him. 

He turned to me with a smile on his face, "Because I'm living in the same floor, babe." sagot niya sa akin. 

"You lived here?!" My eyes widen sa sinabi niya. 

Para akong nakakita ng anghel dahil nakahinga ako nang maluwag sa sinabi niya. Ibig sabihin, I can run to him kapag late na ako nakauwi? Syempre ayoko namang istorbohin yung kasama ko sa unit para lang sa akin. I know na we have our own keys pero syempre the noise that I can make. Ayokong marinig pa niya iyon. 

"I'm so glad that you're staying here as well! Malapit ba ito sa school mo?" tanong ko sa kanya habang hinihintay na makarating kami sa floor na pakay. 

"Yeah. Twenty minutes travel kapag hindi traffic, thirty to forty kapag traffic naman. Don't worry, babe. I'll tour you around kapag okay ka na." He said to me. 

I nodded enthusiatically sa sinabi niya. Magiging magaan  na sa akin ang pag-adjust since he's leaving here rin naman pala. 

When the lift stopped ay nauna pang maglakad sa akin si Sancho. My hand automatically went inside my purse para kunin yung key card ko for my unit. 

Unit 890. 

"Which is your unit here, Sancho? Show it to me later ah? Wala ka bang kasama doon?" tanong ko sa kanya. 

"Wala noon, meron na ngayon." sagot niya sa akin habang nauunang maglakad. 

"Oh! Sana hindi siya magalit kapag bumisita ako mamaya. Should I bring  a food para hindi magalit yung kasama mo...Wait, that's my place na." I pointed the last door at the hallway. 

Nag-overtake ako ng lakad kay Sancho so I could open the door. I tapped the key card before turning the knob. 

The room opened and to my surprised ay patay ang ilaw. Wala ba yung kasama ko sa room?

"I think my room mate went out." Sabi ko sa kanya before turning to him. 

Sancho turned on the lights bago sinarado ang pintuan. 

"And I think, your room mate is home already." sabi niya sa akin. 

I arched my brow while listening to him. Ano bang sinasabi ng isang ito?

"Welcome home, babe.  On that hallway turn right and that's you room and this one is my room--"

My eyes widen upon realizing lahat ng sinasabi niya. "Are you also living here?!" gulat na tanong ko sa kanya. 

Sancho walked towards me, lifting my chin using his forefinger, "Yes. This is my place, Liv. We are going to live in one place from now." He said before giving me a peck on my lips.