Under the Starlight

11

This was the first Christmas eve na may kasama kaming ibang pamilya. 

Para akong old tree na nakatayo sa harapan ni Sancho habang nakangiti ang buong pamilya nila na sinalubong ang pamilya ko. 

Away from the peaceful and serene Trinidad ay nagdesisyon kaming dito sa Maynila magdiwang ng Pasko. Para daw mas makilala ng pamilya namin ang pamilya ng pakakasalan ko. 

Nandito rin sa Manila si Lola Esmeng at mamaya raw ay pupunta pa ang ibang relatives ng mga Ramirez para dito mag-celebrate. 

It felt like we were an intruder to a happy reunion. Hindi ko ba naman kasi maintindihan kina Mommy at Daddy kung bakit dito pa nagpunta. We have our own place naman in Ortigas so why go here instead of there?

"Ang aga ata namin. I'm sorry! Excited lang kasi na makita ni Olivia si Sancho," Mom said kay Tita Grace. 

My eyes widen sa sinabi niya "Estás mintiendo (You're lying)" bulong ko sa kanya. 

He turned to me with a smile on her face. Para bang sinasabi ng ngiti niya na sakyan ko na lang yung sinabi niya. But I can't kasi hindi naman totoo iyon. Tsaka mamaya kung ano pang isipin nung isa diyan. 

I don't want to send signals on him na hindi naman totoo. 

Those are bluff lies of my mom. 

She just wanted to say it kasi trip niya. Sunod-sunod akong umiling pagharap kay Sancho na nakatingin naman sa akin.  

Hindi naman siya nagsalita o ano pero nakatingin siya sa akin. Iniwas ko kaagad ang tingin ko sa kanya. Medyo assuming pa naman ang taong ito in all aspect ng life. 

It was 7 in the evening ng dumating kami. May mangilan-ngilan na ring bisita ang mga Ramirez. Malaki ang bahay nila dito sa Manila but I find it too small dahil sa laki ng pamilya nila. Sancho was the only child lang naman pero he has relatives na kasama rin ang mga anak.

"Guys! These are the Vilaformosas' and I want you all to meet Olivia..." Tita Lena pulled me away from my parents para maiharap sa mga kamag-anak niya.  "Sancho's future wife." Nakangiting pakilala niya sa akin sa mga kamag-anak niya. 

"Oh! Ikaw pala iyon. Welcome to our family!" sabi ng isang babae sa akin. 

I don't know what to do or act. Hindi naman ako familiar sa ganito. In the end ay binigyan ko lang sila ng tipid na pagkaway. 

"Nice to meet all of you po." Magalang na bati ko sa kanilang lahat. 

Para akong nasa gitna ng apoy. Hindi ako ang dapat na humaharap sa mga taong ito, it should be Althea and not me. But at east she found her life and decided to follow whatever she want in her life while I'm stuck here, trying to fit in the world that supposed to be her. 

Mabait naman ang mga kamag-anak ni Sancho pati nina Tita Lena. Kuya Leon excused himself dahil hindi naman siya mahilig makipag-associate sa mga taong hindi niya kilala. He went back in our car maybe to smoke or hide there. I wanted to follow him pero napapalibutan ako ng mga pinsan ni Sancho na babae. 

"Ang ganda-ganda ng dress mo. Siguro mahal yan noh?" tanong ng isa sa akin habang hawak ang strap ng suot kong red na dress. 

Mommy insisted na mag-red dress daw ako today kahit ayoko naman talaga.  Square style ang neckline pa naman nito at fitted masyado sa akin. I'm not sexy like Chari or Mica pero I know naman na I have a body that's good in the eye of everyone.

"Uhm...It was a gift of my parents po." I replied to her kahit naiilang na ako sa kanila. 

"Ilang taon ka na nga?" 

"Sixteen," matipid na sagot ko sa kanila. 

"Uy! Ang mature ng body mo para sa katawan mo. Sure kang sixteen ka lang?" tanong pa sa akin.

Marahan akong tumango. Nagdududas sila sa age ko kahit hindi naman dapat. 

"Anong nickname mo na pwede namin itawag sa iyo?"  tanong naman nung isa sa akin. 

"You can call me Olivia. Just Olivia." sabi ko sa kanila. Ayoko kasi na tinawag ako sa ibang pangalan ko lalo at hindi ko naman sila ganun ka-close. 

I don't know how to interact with the other people around me. Nasanay lang siguro ako sa mga taga-Trinidad kasi I know na mayroon akong kakilala doon kaya kahit hindi ko kilala yung iba ay ayos lang sa akin. 

"Ang ganda-ganda mo rin tsaka amoy-mayaman ka," sabi naman nung isa. 

Awkward na ngumiti ako sa kanya kasi hindi ko naman alam ang dapat isagot sa sinabing iyon. 

I really want to escape from him and follow Kuya Leon in the car. I would just stay there...maybe take a nap or do something basta wag lang dito kasi ayoko na. 

I don't want to become a center of attraction at all!

"Excuse me lang ah. Kunin ko muna yung fiancée ko." 

Natigil ang lahat ng babae na nasa paligid ko pagkakita kay Sancho. Para naman akong nakahinga ng maluwag dahil dumating siya. He changed his shirt as well. He's wearing a red button down polo shirt unlike ng suot niya kanina na color green. 

Why does he need to change anyway?

But he looks so fine and gorgeous sa itsura niya. 

"Aray naman! Akala naman namin masosolo namin ang girlfriend mo, Cho." sabi ng isang babae kay Sancho. 

Hinawakan ako ni Sancho sa wrist ko kaya napatayo ako. I should thank him for saving me from them. 

I faked a smile pagharap sa mga pinsan niya. Ang kamay niya na nasa wrist ko ay humawak sa mismong hand ko. Gusto kong mapatalon nang maramdaman ko ang kamay niya. He has big and warm hand, it feels like Daddy's hand na rin dahil medyo rough ang ilang part. Maybe because he has been working hard on kitchen or something that gives him hard labor. 

Napatingin ako sa kanya na napansin niya ata. He squeezed my hand para makaharap sa mga pinsan niya. 

"Saan naman kayo pupuntang dalawa?" tanong sa amin nung isa sa mga pinsan niya. 

"Kunin lang namin yung lechon. Nag-prisenta na akong kumuha para makapasyal man lang ang fiancee ko dito sa Maynila." He said before turning to me.  

Tumaas-taas pa ang kilay niya pagtingin sa akin.  "Grabe naman ang tinginan na yan! Sana all!" kinikilig na sigaw ng mga babaeng pinsan niya. 

Iilan lang ang male cousins niya and most of them ay young pa at may sariling mundo sa isang side. Yung mga femal cousins niya lang ang ka-close age niya. 

"Una na kami. Babalik din kami kaagad." Hindi na niya hinintay na magsalita ang mga pinsan niya at hinila na lang ako palabas ng bahay nila. 

He's waving his hand sa mga nakikitang relatives napahinto pa kami dahil paglabas namin ay siyang dating ng isang van at nagbabaan doon ang iba pa niyang kamag-anak. 

"Cho! Saan ka?" tanong ng isang lalaki na mas matanda siguro kay Sancho, nagbaba pa ang tingin nito sa magkahawak naming kamay ni Sancho. I want to pull away from him pero alam kong parte na ito ng pagpapanggap naming dalawa. 

There are eyes who were looking at us and we should give our best shot tonight. 

Natatawang tinuro nung lalaki yung kamay naming dalawa ni Sancho. 

"Fiancee ko, Kuya Mike." simpleng sagot ni Sancho sa mga ito.

Hindi pa kami kaagad nakaalis dahil kinailangan pang mag mano ni Sancho sa mga kamag-anak niya na dumating. He even introduced me to them one-by-one! I had to smile to each of them at nag-lock na ata yung jaw ko sa kakangiti sa kanila. 

When we reached his car ay hawak-hawak ko na ang jaw ko trying to unlock the smil that I plastered kanina. 

He chuckled when he saw me trying to massage my jaw. Sinamaan ko siya ng tingin sabay hila ng seatbelt at suot nun. 

"Alcohol." He handed me a bottle of alcohol. 

Hindi naman ako maarte pero tinanggap ko na rin dahil nag-alcohol din siya. Mabango naman ang hands ko kaya lang syempre I shook hands with other. Just to be safe na lang din. 

"Thanks." sabi ko sa kanya at binalik ang alcohol. 

He just tossed it at the back of his car. Wala namang ibang laman ang back seat maliban sa isang bag at alcohol na naroon. 

"Sorry about what happened with my relatives. Ganun talaga sila. Wala naman kasi silang alam na girlfriend ko kaya excited sila sa idea na may fiancee ako." He explained while starting the engine of his car. 

I tucked my hair behind my ear habang diretsong nakatingin sa harapan. May magagawa pa ba ako? Wala naman di ba? 

"It's fine. Christmas naman kaya ayos lang." sagot ko sa kanya. 

Hindi rin siya nagsalita at pinaandar na ang sasakyan. His driving quietly habang ang mga mata ko naman ay nagdidiwang sa mga nadadaanang bahay.  Maliwanag at may mga makukulay na ilaw. 

It really feels like Christmas right now. Bihira ang ganitong tanawin sa Trinidad dahil hindi naman ganun kayaman ang mga tao doon. Ang may pinaka makulay na bahay lang naman doon every Christmas ay yung kila Kuya Seb. 

He stop his car ng mag-red light ang stop light. Maya-maya ay may mga batang nangangaroling sa labas ng car niya. 

"Oh! Do you have coins?" tanong ko sa kanya.  "I forgot my purse kay Mommy." sabi ko sa kanya. 

He pulled his wallet from his back pocket at inabot sa akin. "Anong gagawin ko dito?" tanong ko sa kanya. 

"Kumuha ka na lang diyan ng ibibigay mo sa kanila. Wala akong coins dito." sabi niya sa akin. 

I rolled my eyes pero para hindi na rin kami abutan ng green light ay binuksan ko ang wallet niya. Walang laman na picture yung picture part ng wallet niya. May cards and paper bills doon. I pulled out a fifty peso bill dahil iyon lang ang smallest bill na mayroon siya. 

"Make it one hundred." sabi niya sa akin. 

I turned to him at nakatingin din siya sa akin.  Kumuha na lang ulit ako ng another fifty peso bill at ni-roll down ang window. 

"Here. Merry Christmas po." sabi ko sa kanila pagkaabot nun. 

"Yehey! Thank you po! Thank you! Thank you! Ang babait ninyo!" masayang tinanggap ng mga bata yung pera bago tumakbo palayo dahil nag-green light na. 

He handed me an alcohol again kaya naglagay ako. Binalik ko naman sa kanya ang wallet niya. 

"Hawakan mo na lang. May mga madadaanan pa tayong stop light at baka may mga nangangaroling doon. Ikaw na ang magbigay basta one hundred per caroling lang," sabi niya sa akin bago panandaliang lumingon tsaka binalik ang tingin sa daanan. 

"That's big." sabi ko sa kanya.

Umiling siya sa akin. "Baka kaninang umaga pa nangangaroling yang mga nakita at makikita natin. Maliit na halaga lang iyon para sa atin pero malaki na sa kanila. Maging pambili man lang nila ng tinapay at soft drinks na pagsasaluhan mamayang hatinggabi... Kahit sa ganun lang ay makatulong tayo sa kanila." mahabang paliwanag niya sa akin.

My heart felt a warm sa sinabi niya. May point naman talaga siya. Sayang lang at wala akong dalang purse para man lang makabigay din ako at hindi puro pera niya.

"I'll pay you back later. I forgot my purse lang naman kasi," sabi ko sa kanya. 

He grinned before turning to me. "No need. Kahit may dala ka ring pera ay hindi kita hahayaan na magbigay sa kanila...Just think na regalo na nating dalawa iyon para sa kanila."  sabi niya sa akin. 

"I never had a share on it. Di ba dapat kapag gift ay share tayong dalawa doon?" sabi ko sa kanya. 

Binalik niya ang tingin sa daanan, "Ang liit-liit na bagay, Liv. Hindi natin kailangan pagtalunan ang ganyan." sabi niya sa akin. 

No! Iyon naman kasi ang tama talaga di ba? Kapag galing sa inyong dalawa ay dapat may share ang both parties! Hindi naman pwedeng pumayag lang ako sa ganun. I want to give as well and besides idea ko ang pagbigay kanina. 

Another red light at may isang babae naman probably around thirteen to fourteen years old na may dalang baby at malaki rin ang tiyan niya. My smile disappeared pagkakita sa kanya. 

She's a mother already?

The girl knocked on my window. Tinted ang car ni Sancho kaya sure akong hindi niya kami nakikita from inside. 

"She's too young." bulong ko na mukhang nakaabot sa pandinig ni Sancho. 

"We can't do anything about her, babe. Just give her two hundred para sa dalawang anak niya." sabi niya sa akin. 

Mabilis ko siyang tinignan bago kumuha ng dalawang one hundred sa wallet niya. Binuksan ko ulit ang bintana at inabot iyon sa kanya. 

"Baby mo rin yan?" I pointed the child na dala niya. 

"Opo, ma'am." sagot niya sa akin. 

"May I know kung how old are you na?" curious na tanong ko sa kanya. 

"Babe--" I heard Sancho called me, probably to stop me from asking that question pero hindi ko lang mapigilan. 

"Thirteen po, Ma'am. Salamat po dito! Merry Christmas po sa inyo." sabi niya bago umalis at lumayo. 

I closed the window pag-alis niya. Nagpakawala ako ng isang malalim na buntong-hininga. At that age ay dapat nag-aaral pa yung girl na iyon. 

"Sad?" tanong niya sa akin. 

Napalingon ako sa kanya at tinitigan siya sa mata. Hindi sa sad pero hindi ko ma-explain yung nararamdaman ko. Ngayon lang kasi ako nakakita ng ganun. Maybe I was that too sheltered dahil hindi ako naging ready para doon. 

Was it normal this time? I mean, I have passed her age na nag-wo-worry ako sa sakit ko at pinaplano ko ang future ko. But that girl---she has a baby and pregnant!

"N...not really. I think I was shock lang knowing na there are kids like her age na pregnant na agad." sabi ko sa kanya. 

"Maybe you haven't seen the world on its other side  kaya nagulat ka. Mas maraming ganyan ang pinagdadaanan. I had this documentation project wherein kailangan kong mainterview ang mga batang katulad niya. The youngest that I interviewed was twelve...and her baby was conceived because she was r***d by her own father and uncle." Kwento niya sa akin. 

My jaw dropped sa sinabi niya. Really, twelve? And what, she was r***d? 

My heart sank sa sinabi niya. Hindi ko alam ang dapat kong sabihin doon. Masyado ata akong bata pa para sa ganitong bagay kaya hindi ko alam. 

"I had the same reaction like you. Well, wala tayong magagawa doon. That was one of the disadvantage ng pagiging inosente ng ilang kabataan. May ilan siguro na ginusto yung pagbubuntis nila pero mas marami siguro ang may ayaw lalo na at hindi pa sila handa." He added bago pinaandar ang sasakyan. 

"I feel bad for them." Nabulong ko na lang. 

He didn't say a word. May mga nadaanan pa kaming ilang stop lights at nangangaroling na bata. Maybe I was too down lang sa nakita ko kaya hindi ko masyadong naintindi yung ibang nakikita ko. 

The travel with him made me open my eyes . Wala kasing ganun sa Trinidad, walang ganun sa Spain. Siguro meron pero hindi ko lang nabubuksan ang mga mata ko. 

Sancho stopped his car sa isang convenience store. Napatingin ako sa kanya at umayos ng upo pagkahinto niya. 

"I thought we're going to pick up the lechon?" tanong ko sa kanya. Why are we here?

He nodded to me before unbuckling his seatbelt. "Break muna? Masyado ka kasing seryoso." sabi niya sa akin. 

Napansin niya pala. I was that obvious to him? My parents can't read my emotions pero siya ay para akong transparent na paper na kaya niyang basahin. 

I unbuckled my seatbelt as well before going out of his car. I'm wearing a pointed heels pa naman pero still mas matangkad pa rin si Sancho sa akin. I'm holding his wallet paglabas ko ng car. I waited for him to walk beside me bago ko iabot iyon. 

"Thanks." sabi niya bago kinuha sa akin. Pinagbuksan niya ako ng pinto. 

Open pa rin ang convience store na ito kahit celebration na ng Christmas later. Are the people inside this store, going to ceebrate the Christmas eve alone?

"Ice cream?" tanong niya sa akin. 

Lumingon ako sa kanya at tumango tsaka ko binalik ang tingin sa staff na nasa counter. She's counting the total amount nung item na binili nung nauna sa amin.  

Pag-alis nung lalaki ay siyang lapit ko. She smiled to me. "Good evening po. Ano pong sa inyo?" tanong niya sa akin. 

I pointed my back para ituro si Sancho. "I'm with him...Can I ask you a question?" tanong ko sa kanya. 

Nagtataka man ay tumango ang babae sa akin. "Ano po iyon, Ma'am?" tanong niya sa akin. 

"Christmas eve na later. Are you going to stay here or mag-close kayo before midnight to celebrate the Christmas?" tanong ko sa kanya. 

The girl smiled awkwardly sa tanong ko. Baka nagtataka siya kung bakit ganun ang question ko. "Open po kami 24 hours po, Ma'am. Hindi po kami magsasara kahit mamaya po. Dito po kami mag-ce-celebrate ng Pasko ng mga kasamahan ko po." Nakangiting sabi niya sa akin. 

Kung hindi siguro sa nilapag ni Sancho na ice cream sa counter ay hindi matatapos ang tanong ko sa babae. "Fifty-four pesos po ang total." sabi nung babae. 

Naglabas si Sancho ng one hundred at nilapag sa counter iyon. "Keep the change and sorry about her question. Curious lang yung girlfriend ko. Sorry! Merry Christmas anyway." sabi ni Sancho bago ako hinawakan at hinila palabas ng store. 

Nakasunod ako sa kanya habang nakahawak siya sa kamay ko. "Why did you asked her that?" tanong ni Sancho sa akin sabay harap sa akin. Pero mukhang nagbago ang timpla niya pagkakita sa malungkot kong mukha. 

"What's wrong?" tanong niya sa akin. 

I immediately shook my head sabay tingala para hindi ako maiyak. I'm not a cry baby pero I feel bad talaga sa mga katulad nung mga nakita naming tao ni Sancho tonight. 

"I don't know. I feel bad for them lang talaga. Imagine, they're working hard tonight and doing that work instead of celebrating this special night with their family." sabi ko sa kanya tsaka siya tinignan. 

Inagaw ko ang ice cream na hawak niya at kahit nanginginig yung hands ko ay binuksan ko iyon. 

"That's life, Liv. Hindi tayo pare-pareho ng estado sa buhay. May iba diyan na itutulog na lang ang gabing ito, may iba na marangya ang pagdiriwang sa gabing ito. Iba-iba tayo at lahat iyon ay may dahilan kaya huwag kang malungkot sa kanila. Mas marami pang malala sa mundong ito, hindi lang ganito. Kailangan mo lang na idilat ang mata mo at maging handa sa mga posible mo pang makita." paliwanag niya sa akin. 

I pouted my lips while watching him. The cold breeze of Christmas air sent shiver through my body. 

Siguro ay bata lang talaga ako para hindi maintindihan kaagad ang mundo. Hindi ako nasanay na makitang ganito ang mundo na akala ko ay hindi naghihirap. Alam kong dapat maging bukas na ako sa ganito dahil nakikita ko araw-araw yung mga nagtatrabaho ng bata pa sa mga kaibigan ko.  

Hindi lang ako naging handa na marami palang mas mahirap pa at ipinagpapalit ang araw na ito na imbes na kasama ang pamilya ay mas pipiliing mag-trabaho.

"I'm sorry." Mahinang sabi ko kay Sancho. 

Mabuti pa siya ay alam na niya ang lahat ng ito. Nakita na niya kaagad ang mundo. Alam na niya kung paano haharap sa ganitong klaseng mundo.

I heard him laughed before walking towards me. 

The next thing I knew was his warm embrace around my body. Nagulat ako dahilan para mabitawan ko ang ice cream na hawak ko. 

"I will make you see the world. Sabay nating titignan iyon at handa kong ipaliwanag sa iyo lahat." sabi niya sa akin. 

His words were so re-assuring it. It feels so surreal to me.