สองชั่วโมงต่อมา...อเล็กซานเดรียก็กลับมาถึงโรงแรม สายตากวาดมองรอบๆ ล๊อบบี้โรงแรมเพื่อเจอกาเบรียลแต่เธอก็ไม่พบแม้แต่เขาของเขา ใบหน้าสวยหวานเบ้เล็กน้อย รู้สึกเคืองไม่น้อย โผล่มาสร้างปัญหาแล้วก็จากไป นึกว่าเป็นผีแล้วจะทำอะไรก็ได้หรือไง
‘ผมเป็นแวมไพร์นะอเล็กซานเดรีย...ไม่ใช่ผี’ เสียงกระซิบเบาหวิวจากแวมไพร์หนุ่มดังอยู่ข้างหู อเล็กซานเดรียเอียงหน้ามองไปข้างหลังก็ไม่พบหรือสัมผัสได้ถึงการมาของกาเบรียล หญิงสาวสูดอากาศเข้าเต็มปอด ระงับอารมณ์พลุ่งพล่าน โกรธจนอยากบีบคอใครสักคนและคนคนนั้นก็คงจะเป็นผู้ชายที่นำเรื่องบ้าๆ มาใส่สมองของเธอ
‘มันก็เหมือนกันนั่นแหละ ให้ตายสิ! ...ฉันอยากบีบคอคุณจริงๆ คุณกาเบรียล’
‘คุณจะฆ่าผมอีกรอบหรือไง อเล็กซานเดรีย’ เสียงหัวเราะดังอยู่ไม่ไกลหูนัก แวมไพร์หนุ่มมองเจ้าของใบหน้าคมสวยที่บัดนี้แดงก่ำเพราะความโกรธกำลังยืนกำหมัดแน่น กวาดสายตามองหาเขาอย่างขบขัน มนุษย์ผู้นี้อยากบีบ
