โลมรักมาเฟีย

คนหวงของ

ร้านอาหาร

เฟรย์ตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เป็นมื้อแรกที่เธอทานได้อย่างเต็มอิ่ม เพราะช่วงที่อยู่ในบ้านของชอว์นตนแค่ทานเพื่อประทังชีวิตไปวันๆ ก็เท่านั้น

"ดีใจนะที่เห็นเฟรย์ทานได้เยอะแบบนี้" มาร์ตินจ้องมองใบหน้าสวยคมของเฟรย์ เธอไม่สนใจคำพูดของเพื่อนสนิท และยังคงตักอาหารเข้าปากไม่ยอมหยุด

"ตอนนี้ก็เรียนจบแล้ว คิดไว้บ้างหรือยังว่าจะไปสมัครงานอะไร?" พูดถึงเรื่องงานขึ้นมาก็รู้สึกเจ็บใจ ราวกับชีวิตของเธอพังทลายเพราะผู้ชายเฮงซวย

"ชอว์น ผู้ชายเฮงซวย" หญิงสาวพลั้งปากพูดออกมา คนตรงหน้าถึงกับงวยงง

"ครับ? ใครเฮงซวยนะ หรือว่าเฟรย์หมายถึงผมครับ?" มาร์ตินเลิกคิ้วถามพลันชี้นิ้วเข้าหาแผงอกกว้างของตนเอง

"เฮ้ย! ไม่ใช่ เฟรย์ไม่ได้หมายถึงมาร์ตินเลยนะ คือ...พอดีช่วงนี้เครียดนิดหน่อย สงสัยสมองคิดแต่เรื่องไม่ดีก็เลยพูดไม่ดีออกมาน่ะ ขอโทษน้าา..ไม่ได้ว่ามาร์ตินเลย" เธอกะพริบตาปริบๆ ทำหน้าสำนึกผิด มาร์ตินจึงคลี่ยิ้มให้เแทนการปลอบใจ

"งั้นก็เลิกเครียดซะ สงสัยจะลืมไปว่ามีเพื่อนที่ชื่อมาร์ตินคอยรับฟังอยู่เสมอ อ้อ แล้วก็ไม่ใช่แค่คอยรับฟังนะ ผมจัดการปัญหาทุกอย่างให้เฟรย์ได้ด้วย"

"ไม่ได้ลืมหรอกน่า เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งสี่ปีแล้วนะ" เฟรย์รู้จากนิสัยใจคอของมาร์ตินดี ที่ชายหนุ่มโวยวายในร้านอาหารเมื่อหลายวันก่อนก็เพราะตนปฏิเสธความรักของเขา

มาร์ตินเป็นหนุ่มฝรั่งเมืองผู้ดี เขาเดินทางมาร่ำเรียนที่เมืองไทยเพราะหลงใหลในวัฒนธรรมและผู้คน แม้จะไม่รู้จักพื้นเพของชายหนุ่ม แต่ก็เรียนรู้นิสัยใจคอกันมานานและสามารถเชื่อใจได้กันทุกอย่าง

"ซวยชะมัด" เฟรย์พึมพำเมื่อเหลือบไปเห็นชอว์นเดินเข้ามาภายในร้านอาหารกับผู้หญิงคนหนึ่ง หล่อนสวยสง่าระดับนางแบบ ทว่ามาเฟียหนุ่มกลับมีสีหน้าเคร่งขรึม ผิดกับคู่ควงที่เชิดหน้าราวนางพญา บอดี้การ์ดห้าคนยืนรออยู่หน้าร้านอาหาร คุ้มกันหนาแน่นอย่างกับมีศัตรูเป็นร้อย

"เฟรย์ มองอะไรครับ?" มาร์ตินเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเฟย์ยังคงจ้องมองไปยังโต๊ะอาหารโต๊ะหนึ่ง

"เปล่า เฟรย์อิ่มแล้ว เรากลับกันเถอะนะ" แม้ความจริงจะยังไม่รู้สึกอิ่มสักนิด แต่เกรงว่าชอว์นจะเห็นตนเข้าเสียก่อน

"แต่อาหารยังเหลือเต็มอยู่เลยนะ อิ่มเร็วจัง เอากลับไปกินที่คอนโดไหม?" มาร์ตินพูดพลางยกมือขึ้นเรียกบริกรมาเก็บค่าอาหาร

"ไม่เอาหรอก เรารีบกลับกันเถอะ เฟรย์ปวดท้องน่ะ" เฟรย์ส่ายหน้าพัลวัน แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว เมื่อชอว์นหันมาสะดุดเข้ากับใบหน้าสวยคม เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

"ถ้าปวดขนาดนั้นห้องน้ำในร้านอาหารก็มีนะเฟรย์"

"จริงด้วย งั้นมาร์ตินออกไปรอที่รถเลยนะ เดี๋ยวเฟรย์ทำธุระเสร็จแล้วจะรีบตามออกไป" ร่างเล็กหยัดกายลุกขึ้น และกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปยังห้องน้ำ เขามองตามหลังเพื่อนสนิทด้วยความแปลกใจ จากนั้นจึงหันไปยื่นบัตรเครดิตให้บริกรหนุ่ม

"นายกับผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นอะไรกัน?" ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของใครบางคน มาร์ตินจึงแหงนหน้าขึ้นมอง แม้จะแปลกใจที่เห็นชอว์นเดินเข้ามาทัก ทว่าริมฝีปากหยักกลับแสยะยิ้ม

"ชอว์น มิสเตริโอ คิดไม่ถึงว่าจะเจอนายที่นี่?" มาร์ตินเรียกชื่อนามสกุลของอีกฝ่าย บ่งบอกว่ารู้จักเขาเป็นอย่างดี พลางเอื้อมมือไปรับเอาบัตรเครดิตของตนคืนมา จากนั้นจึงหยัดกายลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับชอว์น

"นายรู้จักฉันเหรอ?" คิ้วเข้มขมวดสงสัย

"พ่อฉันต่างหากที่รู้จักนายดี" อีกฝ่ายตอบเสียงดังเน้นย้ำชัดเจนทุกคำ

"แล้วพ่อนายเป็นใคร?" ชอว์นครุ่นคิด ในชีวิตรู้จักคนนับร้อยนับพัน คงไม่สามารถคาดเดาได้ว่าบุรุษตรงหน้าเป็นลูกของใครที่ตนรู้จัก

"นายรู้จักพ่อฉันดี ลองคิดดูดีๆ สิ" มาร์ตินตอบพลันเหยียดยิ้มเยาะหยัน

"นายมันก็แค่เด็กเมื่อวานซืน อย่ามาพูดจาอวดเก่งกับฉัน ตอบมาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับนาย?" ชอว์นถามย้ำ ไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายปั่นหัวเล่น ตอนนี้หัวใจของเขากำลังร้อนรน เพราะเห็นเฟรย์ออกมาทานมื้อค่ำกับผู้ชายคนอื่น ทั้งที่ร่วมหลับนอนกับตนเมื่อคืนที่ผ่านมา

"แล้วนายคิดว่ายังไงล่ะ?" มาร์ตินเลิกคิ้วถาม แม้จะสงสัยว่าเพื่อนสนิทไปรู้จักกับมาเฟียอันตรายกลุ่มนี้ได้อย่างไร

"เขาบอกว่านายเป็นแค่เพื่อน" ชอว์นจำได้ดี เพราะเคยถามหญิงสาวแล้ว

"แต่เราเพิ่งตอบตกลงเป็นแฟนกัน ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีเอง เพราะฉะนั้น...ฉันหวังว่านายจะไม่ทำให้ความรักของเราพังนะ" มาร์ตินโยนหินถามทาง จึงได้เห็นปฏิกิริยาโต้ตอบของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ดวงตาคมกริบฉายแววโกรธเคือง มันคืออาการของคนหวงของนั่นเอง

"ฉันจะรอถามเขาด้วยตัวเอง" ชอว์นไม่รู้ตัวว่าทำไมถึงต้องรอถาม ทั้งๆ ที่ตนเลือกปล่อยหญิงสาวออกมาแล้ว

"แต่เรากำลังจะกลับไปดื่มกันต่อที่บ้าน เฟรย์คงไม่อยากคุยกับนายแล้ว เพราะว่าวันนี้เรามีความสุขด้วยกันมาก ขอตัวนะ" มาร์ตินบอก จากนั้นจึงเดินตรงไปยังหน้าห้องน้ำผู้หญิงเพื่อรอรับเฟรย์กลับบ้าน เรื่องอะไรเขาจะปล่อยให้สัตว์ร้ายตัวอื่นคาบชิ้นเนื้อที่ตนเฝ้ารอไปต่อหน้าต่อตา

ชอว์นเดินขึงขังออกจากร้านอาหาร ไม่สนใจโรสซึ่งนั่งรออยู่ หล่อนแปลกใจและยังรู้สึกเสียหน้า จึงรีบลุกขึ้นและวิ่งตามมาเฟียหนุ่มออกไป

"ชอว์นคะ รอโรสด้วยค่ะ เรายังไม่ได้ทานข้าวกันเลยนะคะ คุณจะรีบไปไหน?" ชอว์นหยุดชะงักฝีเท้าและหันกลับหาหล่อน บอดี้การ์ดห้าคนยืนล้อมรอบทั้งสองอยู่บริเวณหน้าร้านอาหาร

"เสียงเธอมันน่ารำคาญ รู้ตัวบ้างหรือเปล่า?" คนโดนว่าหน้าเสีย

"แต่คุณสัญญากับโรสแล้วไงคะ ว่าคืนนี้เราจะนอนค้างด้วยกัน" ใบหน้าโอบเครื่องสำอางจัดจ้านบึ้งตึงลง หล่อนคงลืมตัวว่าเป็นเพียงแค่นางบำเรอไร้ค่าของมาเฟียหนุ่มก็เท่านั้น

"ฉันไม่เคยสัญญาอะไรกับใคร และวันนี้ฉันก็ไม่มีอารมณ์ด้วย ปีเตอร์ไปส่งโรสกลับบ้าน ส่วนเซนไปกับกู" เขาออกคำสั่ง หล่อนจึงทำได้เพียงเก็บอารมณ์ความน้อยใจ และยอมเดินตามหลังปีเตอร์ไปขึ้นรถแต่โดยดี

ชอว์นเดินพรวดพราดขึ้นไปนั่งบนรถ เซนเห็นว่าเจ้านายหงุดหงิดจึงรีบวิ่งขึ้นไปนั่งประจำที่ของตนเอง

"กลับบ้านเลยไหมครับนาย?"

"ไปคอนโดเฟรย์" คำสั่งนั้นทำให้บอดี้การ์ดหนุ่มแปลกใจ จากนั้นเขาจึงหันไปพยักหน้าให้คนขับรถ เป็นการส่งสัญลักษณ์ให้ขับออกไป...