โลมรักมาเฟีย

คลิปวิดีโอ

บ้านพ่อเฟรย์

"ให้รอขับรถกลับไปส่งที่คอนโดไหม?" มาร์ตินถาม เมื่อเขาจอดรถบริเวณหน้าบ้านหลังใหญ่โตย่านใจกลางกรุงเทพมหานคร ป้ายสีน้ำตาลขนาดเล็กเขียนชื่อเจ้าของบ้านติดไว้ตรงประตู

'พันตำรวจโทพิสุทธิ์ เปรมชญานนท์'

"นี่มันก็สามทุ่มแล้ว เฟรย์คงไม่กลับไปนอนที่คอนโดแล้วแหละ มาร์ตินกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะนะ" ชายหนุ่มคลี่ยิ้มอ่อนและพยักหน้าตอบรับ

"แต่ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมาได้ตลอดเลยนะ หรือจะให้มารับกลางดึกก็โทรมาได้เลย" มาร์ตินรู้ดีว่าหญิงสาวมีปัญหากับที่บ้านเสมอ เพราะบิดาของเธอแต่งงานใหม่กับภรรยารุ่นราวคราวลูก หล่อนอายุมากกว่าเฟรย์เพียงแค่สองปีเท่านั้น

"ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ แล้วก็ขอบคุณมากที่คอยช่วยเหลือเฟรย์มาตลอดเลย"

"ยินดีครับ และถ้ามีเรื่องอื่นที่อยากให้ช่วยก็บอกมาได้เลย ไม่ต้องปิดบังอะไรทั้งนั้นนะ" มาร์ตินบอกเมื่อนึกถึงชอว์น ชายหนุ่มมั่นใจว่าเฟรย์และมาเฟียหนุ่มต้องรู้จักกัน ทว่าเธอคงยังไม่กล้าที่จะเล่าให้ฟัง

"จะจำไว้ ขับรถกลับบ้านดีๆ นะ" ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มให้เพื่อนสนิท จากนั้นจึงเปิดประตูก้าวลงจากรถและเดินเข้าบ้านไป

"นึกว่าเธอลืมไปแล้วซะอีกว่ามีบ้านมีช่องให้กลับด้วย แต่ถ้าไม่กลับมาเลยก็จะยิ่งดีนะ" เสียงกระแนะกระแหนของ'อินดา'ดังขึ้นระหว่างที่เฟรย์กำลังจะก้าวขาขึ้นบันได เธอหมุนตัวหันกลับมาจ้องมองแม่เลี้ยงใจร้ายด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย

"คุณพ่ออยู่ไหน?" เพราะคร้านจะต่อปากต่อคำจึงถามหาผู้เป็นบิดา ความจริงที่กลับบ้านวันนี้ก็ด้วยเรื่องธุระสำคัญ

"คุณพิสุทธิ์ยังไม่กลับมาจากทำงาน แต่ถึงกลับมาแล้วก็ไม่มีเวลาคุยกับเธอหรอกนะ" หล่อนพูดน้ำเสียงเยาะเย้ย

"นี่ก็หลายเดือนแล้วที่ฉันอุตส่าห์ไม่กลับมาบ้านให้เธอรำคาญใจ วันนี้ก็แค่แวะกลับมาคุยธุระกับพ่อแล้วก็นอนค้างคืนเดียว เพราะฉะนั้นอย่ามากัดกันได้ป่ะ?" เฟรย์ไม่เคยไว้หน้าหล่อน และนี่คือสาเหตุที่จำเป็นต้องย้ายออกไปอยู่คนเดียว ส่วนบิดาก็ทำงานยุ่งจนแทบไม่มีเวลามารับรู้เรื่องในบ้าน

"อย่ามาพูดจาแบบนี้กับฉันนะ ถึงยังไงฉันก็มีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงของเธอ"

"แต่ฉันไม่เคยนับถือเธอเป็นแม่เลี้ยง"

"ฉันก็ไม่เคยคิดว่าเธอเป็นลูกเลี้ยงเหมือนกัน"

"ก็ดี แต่ตอนนี้มันสามทุ่มกว่าแล้วนะ พ่อยังทำงานอยู่จริงๆ เหรอ?" เฟรย์หรี่ตาจับผิด เพราะเธอรู้จักนิสัยเจ้าชู้ของบิดาเป็นอย่างดี

"คุณพิสุทธิ์ทำงานอยู่จริงๆ วันนี้เขาลงพื้นที่เองก็เลยต้องกลับดึก ไม่ได้ออกไปหาผู้หญิงคนไหนอย่างที่เธอกำลังจะใส่ร้ายพ่อตัวเองหรอก"

"งั้นก็บอกมาสิว่าคุณพ่อลงพื้นที่ไหน ฉันจะได้ไปหาเขาถูก" แม้อินดาจะไม่อยากบอก แต่ก็จำใจต้องพูดออกไปเพราะไม่อยากให้เฟรย์นอนค้างที่บ้าน

"เห็นบอกแค่ว่ากำลังตามสืบพวกที่หาผู้หญิงมาขายบริการในไนต์คลับ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าที่ไหน แต่ที่แน่ๆ ก็ในพื้นที่ที่เขารับผิดชอบนั่นแหละ" เฟรย์ได้แต่ถอนหายใจ ฟังเรื่องที่อินดาพูดออกมาแล้วก็นึกถึงธุรกิจของชอว์น ได้แต่หวังว่าบิดาคงไม่ได้ตามสืบมาเฟียกลุ่มนี้อยู่ เธอตัดสินใจเดินออกจากบ้านไป เพราะหากพ่อไม่อยู่บ้าน ก็ไม่อยากค้างที่นี่ตามลำพังกับคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย

คอนโดเฟรย์

เฟรย์นั่งรถแท็กซี่กลับมาถึงคอนโดก็เป็นเวลาเกือบห้าทุ่ม เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า ทันทีที่แสงไฟส่องสว่างสายตาก็สะดุดอยู่ที่ชอว์น เขานอนหลับตาอยู่บนเตียง และกำลังสูดดมกลิ่นกายหอมละมุนของเจ้าของห้อง เฟรย์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"ชอว์น! เข้ามาในนี้ได้ยังไง?" มาเฟียหนุ่มค่อยๆ เปิดเปลือกตา แล้วจึงหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ปลายเท้าทั้งสองข้างหย่อนลงบนพื้นห้อง ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เฟรย์ถอยหลังไปหนึ่งก้าว

"คนอย่างฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้"

"แต่แบบนี้ไม่ได้"

"ไปไหนมา?" เขาถามเสียงดุ ร่างสูงสืบเท้ายาวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า ศีรษะเล็กจึงอยู่ในระดับเดียวกันกับแผงอกกว้าง เธอแหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคายบึ้งตึง

"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับคุณเลย"

"ไปกับไอ้ผู้ชายคนนั้นอีกแล้วนี่ ไหนบอกว่ามันเป็นแค่เพื่อนไง อย่าบอกนะว่าเธอมีอะไรกับมัน ถึงได้เพิ่งกลับห้องมาดึกดื่นป่านนี้?" เขาพูดเหมือนกับคนเมา คำถามราวกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

"ฉันไม่ได้มีอะไรกับมาร์ติน"

"ฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง?" ชอว์นพเยิดหน้าถาม

"แล้วทำไมฉันจะต้องทำให้คุณเชื่อฉันด้วย ต่อให้ฉันมีอะไรกับเขาจริงๆ มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ"

"ทำไมจะไม่เกี่ยว?" น้ำเสียงดุดันยิ่งขึ้น ดวงตาประกายเปลวเพลิงจ้องมองเธอราวกับจะฆ่าแกงกัน เฟรย์ตกใจกลัว

"แต่ฉันบอกว่าฉันไม่ได้มีอะไรกับเขาไง อย่ามาโกรธกันเรื่องนี้นะ"

"ขอให้จริงเถอะ ไม่งั้นฉันฆ่ามันตายคามือฉันแน่"

"คุณเมาจนพูดไม่รู้เรื่อง"

"ฉันไม่ได้เมา"

"แต่สิ่งที่คุณทำตอนนี้มันไม่ถูกต้อง ทำแบบนี้โดนข้อหาบุกรุกได้ง่ายๆ เลยนะ" เฟรย์ไม่อยากใกล้ชิดกับมาเฟียหนุ่ม เธอจึงก้าวเท้าถอยไปจนแผ่นหลังชนเข้ากับบานประตู

"หึ! ก็เอาสิ อยากจะฟ้องร้องฉันข้อหาอะไรก็เอาเลย แต่ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าเธอทำให้ฉันเสียหายเธอเองก็ต้องเสียหายเหมือนกัน" เขาพูดพลางโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ปลายจมูกโด่งคลอเคลียแก้มแดงระเรื่อ เฟรย์ได้แต่เบือนหน้าหลบสัมผัสร้อนของชอว์น ทั้งยังได้กลิ่นไวน์คละคลุ้งอีกด้วย

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?"

"ก็ฉันแอบถ่ายคลิปวิดีโอตอนที่ฉันเอากันกับเธอไง นั่นแหละคือสัญญาฉบับสำคัญ เพื่อปิดปากเธอไม่ให้เอาเรื่องในบริษัทของฉันไปบอกใคร" ชอว์นไม่ได้ทำอย่างที่ปากว่า ทว่าโกหกออกไปเพราะไม่พอใจที่เห็นเฟรย์ออกไปทานข้าวกับผู้ชายคนอื่น อยู่ๆ ก็รู้สึกหวงของขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"แต่จะทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันก็รับปากแล้วว่าจะไม่เอาเรื่องบริษัทคุณไปบอกใคร เอาคลิปวิดีโอมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ลบทิ้งเดี๋ยวนี้เลย!" เธอโวยวายเสียงดัง ทั้งยังทุบกำปั้นลงบนแผงอกกำยำ คนตัวโตไม่รู้สึกสะทกสะท้านแม้แต่น้อย

"กลับไปกับฉัน"

"ไปไหน?"

"ฉันให้เวลาเธอห้านาที เก็บข้าวของที่จำเป็นต้องใช้แล้วก็ไปกับฉัน!" เขายอมถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว เพื่อปล่อยให้หญิงสาวรีบไปหยิบเอาข้าวของเครื่องใช้

"ถ้าฉันไม่ไป คุณก็จะเอาคลิปวิดีโอมาแบล็กเมล์ฉันอย่างนั้นเหรอ ทำแบบนี้มันเลวสิ้นดีเลยนะ ไม่หลงเหลือความเป็นผู้ชายก็หลงเหลือความเป็นคนบ้างสิ" เฟรย์น้ำตาคลอ คิดไม่ถึงว่าตนเองจะโง่เขลาและตกหลุมพรางคนประเภทนี้

"ฉันบอกว่าให้เวลาห้านาที ค่อยไปคุยกันที่บ้านฉันไง" ชอว์นตะคอกเสียงดุดันยิ่งขึ้น หญิงสาวหวาดกลัวเนื้อตัวสั่น จึงจำใจเดินไปหยิบเอาของจำเป็นของตนเองอย่างเร่งรีบ