โลมรักมาเฟีย

ทำตามสัญญา

สายวันถัดมา

เฟรย์ตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงีย และยังคงรู้สึกหนักหัวเพราะไวน์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อคืน หญิงสาวได้แต่ตัดพ้อตนเองในใจ ว่าไม่ควรพลาดพลั้งเสียความบริสุทธิ์ให้ผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน ใบหน้าสวยหันมองไปยังความว่างเปล่าข้างกาย ความจริงแล้วเมื่อคืนเขาไม่ได้ร่วมหลับนอนกับเธอ

"โอย...ปวดเมื่อยไปทั้งตัวเลย" ร่างเล็กพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ดูเหมือนจะขยับเนื้อตัวไม่ได้ ซ้ำเรื่องราวในหัวสมองยังมีเพียงภาพเปลือยของชอว์นที่กำลังเพลิดเพลินกับร่างกายของตน เขาช่างเปรียบเสมือนซาตานในคราบเทพบุตรผู้หล่อเหลา

ทันใดนั้นเสียงประตูห้องนอนถูกเปิดออก ใบหน้าสวยคมหันขวับไปยังต้นเสียง จึงเห็นชอว์นอยู่ในชุดลำลองเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีน ร่างสูงเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเฟรย์

"ถ้าเรื่องในบริษัทของฉันถูกเปิดเผยออกไป นั่นแปลว่าคนที่ปากพล่อยก็คือเธอ และฉันก็หวังว่าเธอคงไม่ฆ่าตัวตายด้วยวิธีนี้" เขาพูดเสียงดุดัน พลันยกมือขึ้นมากอดอกและจ้องมองคนตัวเล็กที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง มันจะมีแค่ฉันคนเดียวเหรอที่รู้เรื่องเน่าๆ ในบริษัทของคุณ"

"เธอมันก็แค่ปากดีไปอย่างนั้น คนอย่างเธอไม่กล้าเอาความลับของฉันไปบอกใครหรอก" ชอว์นเหยียดยิ้มมุมปาก แม้ในหัวใจจะรู้สึกหวาดหวั่น เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไม่กล้าปฏิเสธเงินมากมายเช่นเฟรย์

"ก็ถูกของคุณ ฉันก็รักตัวกลัวตายเหมือนกัน แต่ความจริงแล้วชีวิตฉันมันก็ตัวคนเดียว เพราะฉะนั้นฉันกล้าได้กล้าเสียนะถ้าคุณคิดจะมายุ่งกับฉันอีก" แม้จะไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่เฟรย์บอกว่า'ตัวคนเดียว' แต่เขาก็ตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยเธอไป ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าสวยบึ้งตึง และได้แต่ย้ำเตือนในใจว่าตนตัดสินใจถูกต้องแล้ว

"ฉันให้เวลาเธอสิบนาที แต่งตัวแล้วก็รีบออกไปจากบ้านฉันซะ"

"ได้! แต่ขอกระเป๋าแล้วก็มือถือฉันคืนด้วย" ร่างสูงเดินไปยังตู้เซฟขนาดเล็ก พร้อมทั้งหมุนรหัสและหยิบเอาของส่วนตัวของเฟย์ออกมา เขาวางกระเป๋าราคาแพงลงบนเคาน์เตอร์ไวน์ จากนั้นจึงหมุนตัวเดินออกจากห้องนอนไป หากอยู่นานกว่านี้มีหวังได้เปลี่ยนใจ

"ผู้ชายอะไรเย็นชาไร้หัวใจที่สุด" เฟรย์พึมพำ น่าแปลกที่ตนไม่ได้รู้สึกยินดีอย่างที่ควรจะเป็น ปากร่ำร้องอยากจะออกไปจากที่นี่ พอเขาออกปากไล่กลับรู้สึกผิดหวัง ร่างเล็กประคองตัวสุดความสามารถให้ลุกขึ้นยืน จากนั้นจึงเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ

เฟรย์สวมชุดเดิมของตนเดินลงมาชั้นล่าง เห็นชอว์นนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นพร้อมกับปีเตอร์และเซน วันนี้ทุกคนไม่ออกไปทำงานเพราะเป็นวันเสาร์ หญิงสาวชำเลืองมองใบหน้าหล่อเหลาเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินออกไปยังประตู

"ปล่อยไปจริงๆ ใช่ไหมครับคนนี้?" ปีเตอร์เอ่ยถามเจ้านายเมื่อเห็นเขาเอาแต่ตีสีหน้าบึ้งตึงและทำเมินไม่สนใจคู่นอนชั่วคราว

"ใช่ เธอไม่กล้าพูดความลับของบริษัทเราหรอก" ชอว์นตอบเสียงเรียบ

"ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นครับ" มีหรือปีเตอร์จะไม่รู้ความรู้สึกลึกๆ ของเจ้านาย ปกติเขาเป็นคนนิ่งเงียบและไม่เคยแสดงความรู้สึกผ่านแววตาเช่นนี้มาก่อน

"แล้วมึงหมายความว่ายังไง?"

"ผมคิดว่าเธอมีอะไรพิเศษสำหรับนายมากกว่าครับ ถ้ายังไม่อยากปล่อยทำไมถึงปล่อยล่ะครับ?" ปีเตอร์กล้าพูด เพราะนอกจากจะเป็นบอดี้การ์ดแล้วเขาก็ยังเป็นเพื่อนคนหนึ่งของชอว์นด้วย

"ไม่มีอะไรพิเศษทั้งนั้นแหละ อย่ามารู้ดีกว่ากู" เขาตอบเสียงดุแก้เก้อ จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นเพื่อกลับขึ้นไปยังห้องนอนของตนเอง

ราวสองชั่วโมงผ่านไป หลังจากที่ปล่อยให้เฟรย์ออกจากบ้านไปเขาก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอน ประจวบเหมาะกับเป็นเวลาทำความสะอาดของแม่บ้าน หล่อนจึงเดินเข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์เช็ดถู ทว่าชอว์นกลับยังคงนั่งอยู่บนเตียง สายตาจับจ้องไปยังรอยเลือดที่แปดเปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาว

"ท่านคะ จะให้เปลี่ยนผ้าปูที่นอนเลยไหมคะ?" แม่บ้านเอ่ยถาม ทว่ามาเฟียหนุ่มกลับยังคงนั่งนิ่ง ก่อนจะพเยิดหน้าไปยังประตูเป็นการส่งสัญลักษณ์ให้หล่อนเดินออกไป

"เฟรย์...กล้าดียังไงทำให้ฉันนึกถึงแต่เธอ" เขาพึมพำ เป็นครั้งแรกที่ชอว์นต้องพยายามเก็บความรู้สึกที่มีต่อผู้หญิงคนหนึ่ง มันแปลกประหลาดเพราะไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

คอนโดเฟรย์

เฟรย์กลับมาถึงคอนโดในสภาพไร้เรี่ยวแรง เพราะหัวใจอ่อนล้าจากการโดนทำร้ายเกินกว่าที่จะร่าเริงสดใสได้เช่นเมื่อวันก่อน ร่างเล็กทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนุ่ม พร้อมทั้งหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าสะพาย เธอแปลกใจที่เห็นยอดเงินโอนเข้าบัญชีหนึ่งล้านบาทเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว

"มาเฟียชัดๆ ถึงขั้นรู้เลขบัญชีของเราโดยที่ไม่ถามสักคำ ความบริสุทธิ์ของฉันมีค่าหนึ่งล้านสินะ ชาตินี้อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย ผู้ชายเฮงซวย คิดซะว่าใช้เวรใช้กรรม" เฟรย์สาปส่ง และเลื่อนหน้าจอสมาร์ตโฟนดูจึงเห็นข้อความนับร้อยจากมาร์ติน

'เฟรย์ ผมขอโทษเรื่องในร้านอาหารนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะใช้อารมณ์แบบนั้น'

'เฟรย์โกรธผมเหรอครับ?'

'เฟรย์? อย่าเงียบแบบนี้สิ'

'ให้อภัยผมเถอะนะ เรากลับมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิมนะ'

'เฟรย์?'

เฟรย์เลื่อนอ่านข้อความ ล้วนแล้วแต่เป็นคำขอโทษจากชายหนุ่ม หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆ ดีใจที่ไม่ต้องเสียเพื่อนรักไปแล้ว

'เฟรย์ไม่ได้โกรธมาร์ตินสักนิด แค่หาโทรศัพท์ไม่เจอสามวัน ตอนนี้หาเจอแล้ว'

ชายหนุ่มอ่านข้อความทันทีที่หญิงสาวส่งข้อความตอบกลับไป

'ในที่สุดเฟรย์ก็ตอบผมแล้ว ใจหายหมดเลยนึกว่าเฟรย์โกรธผม งั้นเย็นนี้ทานมื้อค่ำกันไหม' หญิงสาวฉีกยิ้มเมื่ออ่านข้อความนั้น เธอส่งสติ๊กเกอร์ตอบรับไป จากนั้นจึงวางมือถือลงบนเตียงนุ่ม พร้อมทั้งปิดเปลือกตาเพราะต้องการนอนหลับพักผ่อน

ราวสองนาทีถัดมา เสียงมือถือของหญิงสาวกลับดังขึ้น เป็นหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จึงชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดรับสาย

"ฮัลโหล"

(ถึงบ้านหรือยัง?)

"ชอว์น!" เฟรย์ตกใจเล็กน้อย ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าหมายเลขบัญชีธนาคารของเธอเขายังรู้ มีหรือแค่หมายเลขโทรศัพท์ง่ายๆ จะไม่มีทางรู้

(เรียกชื่อฉัน มีปัญหาอะไร?)

"คุณนั่นแหละโทรหามามีปัญหาอะไร ปล่อยฉันมาแล้ว เงินก็โอนเข้าบัญชีฉันแล้ว และฉันก็ให้สัญญาไปแล้วว่าจะไม่มีทางพูดเรื่องบริษัทของคุณ"

(ฉันแค่จะโทรมาเตือน อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอถ้าเรื่องในบริษัทของฉันรั่วไหลออกไป) หญิงสาวถอนหายใจเสียงดัง

"ถ้าโทรมาเรื่องนี้ก็แค่นี้แหละ ฉันไม่บอกใครหรอก" เฟรย์ขยับโทรศัพท์ออกจากใบหูเล็ก

(เฟรย์...) เธอจึงไม่ได้ยินเสียงเรียกของชอว์นและกดวางสายไป ทำให้ปลายสายโกรธเคือง เพราะไม่เคยมีใครกล้าวางสายใส่เขาเช่นนี้มาก่อน

"บ้า! ฉันต้องไปเปลี่ยนเบอร์มือถือแล้ว แต่ไม่เอาดีกว่า ฉันใช้เบอร์นี้มาตั้งหลายปีเรื่องอะไรจะเปลี่ยน ฉันจะบล็อกนาย" พูดแล้วเฟรย์ก็กดเพิ่มหมายเลขโทรศัพท์ของชอว์นเข้าบัญชีดำ เพราะอยากจะจบเรื่องราวน่าปวดหัวนี้เต็มทน