โลมรักมาเฟีย

รอยบนที่นอน

"ซวยชะมัด!" ชอว์นสบถ เขาเดินพรวดพราดไปหยิบมือถือของตนเองขึ้นมาและต่อสายไปหาบอดี้การ์ด เฟรย์แปลกใจกับท่าทางรีบร้อนของมาเฟียหนุ่ม

"ฮัลโหล มึงออกไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมาตอนนี้เลย ด่วน!" เสียงคำสั่งของชอว์นทำให้เฟรย์เบิกตาโพลง เธอตกใจจนต้องประคองร่างไร้เรี่ยวแรงลุกขึ้นนั่ง มือเรียวดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดเต้าอวบอิ่มไว้

"หมายความว่ายังไง ทำไมต้องให้คนไปซื้อยาคุมฉุกเฉิน?" เขาหันขวับมามองใบหน้าสวยคม และสืบเท้ายาวมาหยุดตรงขอบเตียง

"ถุงยางแตกไง สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ผิดพลาดมากที่สุดในชีวิตของฉันเลยนะ" เขาตอบอย่างหัวเสีย และทิ้งตัวนั่งลงบนฟูกเปื้อนเลือดพรหมจรรย์ เฟรย์ยังคงอึ้งอยู่ และได้แต่จ้องมองเขาจากด้านหลัง จึงเห็นรอยสักโทนสีดำงดงามทั่วแผ่นหลัง มีหลากหลายลวดลายที่สักทับซ้อนกันจนแทบแยกไม่ออก

"แล้ว...แล้วฉันจะเป็นอะไรไหม ทำแบบนี้ได้ยังไง ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง? เสียงโวยวายดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ชอว์นหันมาจ้องเขม็งใบหน้าสวยด้วยอารมณ์หงุดหงิด

"มันจะเป็นอะไร คนอย่างฉันไม่เคยเอาสดกับผู้หญิงคนไหน ฉันปลอดภัยไม่มีโรคก็แล้วกัน แต่ถ้าเกิดว่ามันพลาดขึ้นมาจริงๆ เธอก็จะท้อง ซึ่งฉันไม่มีทางปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นแน่นอน" คำพูดของมาเฟียหนุ่มทำให้เฟย์รู้สึกโล่งใจ แม้มันจะเป็นคำพูดที่ค่อนข้างรุนแรงก็ตาม

"ตอนนี้คุณก็ได้ในสิ่งที่คุณต้องการแล้ว เพราะฉะนั้นคุณควรที่ปล่อยฉันไปตามข้อตกลง ส่วนเรื่องยาไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันไปหาซื้อกินเองได้" เพราะหญิงสาวอยากให้เรื่องนี้จบลงเสียที รู้สึกเกลียดตัวเองเต็มทนที่ยอมพลีกายให้ผู้ชายที่ไม่รู้จัก

"คิดว่าฉันจะเชื่อเธอเหรอ?" ทว่าอีกฝ่ายกลับดูเหมือนจะมีร้อยเล่ห์เหลี่ยม ชอว์นจ้องมองเฟรย์ ดวงตาแวววาวประกายดุดัน ยากแสนจะคาดเดาความในใจของผู้ชายที่เธอเพิ่งมีสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วย

"แล้วคิดว่าฉันจะบ้าปล่อยให้ตัวเองท้องหรือยังไง คิดว่าฉันจะบ้าอยากให้ผู้ชายอย่างคุณมาเป็นพ่อของลูกฉันหรือยังไง?" ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ เขาหมุนกายเปลือยเปล่ากลับมาหาร่างเล็กภายใต้ผ้าห่มสีนุ่น

"ทำไม?" ชอว์นโน้มตัวลงและกระชากผ้าห่มออกจากเรือนกายบอบบาง จึงเห็นรอยเลือดที่เปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอนของตนอย่างชัดเจน

"ผู้ชายอย่างฉันมันทำไมเหรอ ไหนพูดมาซิ"

"ไม่พูด"

"ฉันบอกให้พูด! พูดออกมาว่าผู้ชายอย่างฉันมันทำไม มันทำไม?" เสียงดุดันคาดคั้นเอาคำตอบราวกับเค้นเอาความลับระดับชาติจากศัตรู เฟรย์รองรับอารมณ์ร้อนของมาเฟียหนุ่มจนรู้สึกหวาดกลัวเนื้อตัวสั่น

"ฮึ ฮือ..." เธอร่ำไห้เพราะตกใจกลัว พลางยกเข่าชันขึ้นมาโอบกอดไว้เพื่อปกปิดกายเปลือย ใบหน้าสวยคมซุกลงกลางระหว่างหัวเข่าทั้งสองข้าง

"แค่นี้ร้องไห้?"

"ฮือ...แล้วเสียงดังทำไมล่ะ?" ใบหน้าสวยหยัดขึ้นมาจ้องมองคนตัวสูงและตะคอกถามกลับ

"อย่ากล้าดีขึ้นเสียงกับฉัน!" ชอว์นไม่รู้จะพูดอะไรเมื่อเห็นน้ำตาของเฟรย์ เขาได้แต่สะบัดหน้าหนีไปทางอื่น

"บ้าเอ๊ย!" เสียงสบถหยาบคาย ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงเอาเรื่อง เพราะไม่เคยต่อปากต่อคำกับผู้หญิงคนไหน และไม่เคยปรารถนาที่จะมีผู้หญิงไว้ข้างกาย พวกหล่อนเอาแต่สร้างความน่ารำคาญเช่นนี้ หากไม่ติดว่าเฟรย์ยังไม่ได้เซ็นเอกสารและทานยาคุมกำเนิดฉุกเฉิน ตนคงไล่ตะเพิดออกจากบ้านไปตั้งแต่เสร็จสิ้นเรื่องราวบนเตียงแล้ว

"เชื่อฉันเถอะนะคะ ฉันไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองท้องหรอก ฉันยังอยากทำงานหาเงิน ยังอยากทำความฝันอีกมากมายให้สำเร็จ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ นะ ฮือ..." น้ำเสียงสะอึกสะอื้นกำลังอ้อนวอน แต่ดูเหมือนว่าเธอกำลังหลงประเด็น ใบหน้าคมคายหันกลับมาจ้องมองคนเจ้าน้ำตา

"ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ ฉันหมายถึงเรื่องที่เธอจะยอมหุบปากไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร ฉันยังไม่เชื่อใจเธอ"

"แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับคุณอีก เพราะฉะนั้นฉันไม่มีวันเอาเรื่องธุรกิจมืดดำของคุณไปบอกใครให้ลำบากตัวเองหรอก"

"แต่ฉันยังเชื่อเธอไม่ได้"

"ทำไมล่ะ ก็คุณบอกเองว่าจะให้ฉันเซ็นสัญญาไม่ใช่เหรอ ไหนล่ะสัญญา?"

"ฉันยังร่างสัญญาณไม่เสร็จ เพราะฉะนั้นฉันจะขังเธอไว้ในนี้จนกว่าการเซ็นสัญญาจะเสร็จเรียบร้อย"

"ไม่ได้นะ ทำแบบนี้มันก็ไม่ยุติธรรมกับฉันสิ ที่ฉันยอมเสียตัวให้คุณก็เพราะว่าฉันอยากออกไปจากที่นี่นะ ทำแบบนี้มันหลอกกันชัดๆ"

"หุบปากซะที ไปอาบน้ำล้างตัวแล้วก็ออกมาหาเสื้อผ้าใส่" ชอว์นออกคำสั่งเพื่อตัดบทสนทนาเรื่องสัญญาไร้สาระ เขาคว้าเอาผ้าขนหนูมาพันรอบเอวไว้ จากนั้นจึงเดินตรงไปยังเก้าอี้ตัวสูงเพื่อดื่มไวน์ขวดที่เฟรย์เปิดทิ้งไว้

ก๊อก ๆ ๆ

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น ไม่ทันได้ขานรับบานประตูก็ถูกเปิดออก เฟรย์ตกใจจึงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายไว้ได้ทัน ในขณะที่ปีเตอร์เดินเอาของมายื่นให้เจ้านาย

"ขอบใจ ออกไปได้แล้ว" ชอว์นรับกล่องยามาถือไว้ บอดี้การ์ดหนุ่มโค้งศีรษะลงเล็กน้อย เขาชำเลืองมองมายังหญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป

"ทำไมเขาทำแบบนี้ เคาะประตูแล้วก็เปิดเข้ามาในห้องนอนเลยเนี่ยนะ คิดได้ยังไงกัน?" เสียงสะอื้นโวยวาย รู้สึกว่าตนกำลังโดนเหยียบย่ำศักดิ์ศรีมากเกินไป ชอว์นไม่สนใจเลยสักนิดหากใครจะเข้ามาเห็นตนในสภาพเปลือยเปล่า

"ฉันบอกให้เธอเข้าไปอาบน้ำเธอไม่ยอมลุกไปเอง นอนบนเตียงรออ้าขาให้ฉันเอาอีกหรือยังไง?" มือแข็งแรงคว้าเอาขวดน้ำ และสืบเท้าก้าวเดินกลับมายังเตียงนอนอีกครั้ง

"ไม่ใช่ ฉันแค่ลุกไม่ไหว มันเจ็บไปทั้งตัวเลย"

"หึ! โดนแค่รอบเดียวถึงขั้นหมดแรง" เขาโยนขวดน้ำลงบนเตียง และแกะเอายาคุมกำเนิดฉุกเฉินแบบเม็ดเดียวออกมา พร้อมทั้งยื่นมันมาตรงหน้าเฟรย์

มือเรียวสวยรับเอาเม็ดยาขนาดเล็กมาป้อนเข้าปาก ตามด้วยดื่มน้ำอึกใหญ่จากขวดพลาสติกที่มาเฟียหนุ่มอุตส่าห์มีน้ำใจเอามาให้ คงเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่เขาปฏิบัติดีกับตน

"ไปร่างสัญญาให้เสร็จเร็วๆ สิ ฉันให้เวลาถึงพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง"

"เธอมีสิทธิ์อะไรมาต่อรอง?"

"สิทธิ์ที่ถูกต้องตามกฎหมายก็แล้วกัน คุณไม่มีสิทธิ์มากักขังฉันไว้แบบนี้"

"คำก็กฎหมาย สองคำก็กฎหมาย คิดบ้างสิว่าทำไมคนอย่างฉันถึงสามารถทำธุรกิจพวกนี้จนเติบโตได้ในระยะเวลาไม่ถึงสองปี" ชอว์นพูดพร้อมทั้งเหยียดยิ้มมุมปาก ไม่อยากถือสาหาความเด็กไร้เดียงสา จึงหมุนตัวเดินกลับไปนั่งดื่มไวน์ต่อ

เฟรย์ได้แต่มองตามรอยสักบนแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะรีบกระโดดลงจากเตียงนอนและวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแม้จะยังคงรู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัว กว่าชอว์นจะหันกลับมาก็เห็นว่าหญิงสาวไม่ได้นอนอยู่บนเตียงเสียแล้ว เขาเอาแต่ส่ายหน้าน้อยๆ พลันคิดว่าไม่ควรหาเรื่องมาใส่ตัวเช่นนี้