โลมรักมาเฟีย

หลงไม่รู้ตัว

@คฤหาสน์ชอว์น

เซนขับรถเข้ามาจอดภายในคฤหาสน์หลังใหญ่โต ชอว์นก้าวลงจากรถทันทีที่บอดี้การ์ดเปิดประตู ทว่าเฟรย์กลับยังคงนั่งนิ่งอยู่ในนั้น เธอไม่ได้เต็มใจมากับเขา

"ลงมา" เสียงดุเอ่ยขึ้น ทำให้บอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่ภายในบริเวณบ้านหันมามอง ทุกคนต่างคิดเห็นตรงกัน ว่าคนในรถนั้นคงเป็นเฟรย์ เพราะเธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เจ้านายพาเข้าบ้าน

"ไม่ลง บอกมาก่อนว่าพาฉันมาที่นี่ทำไม?"

"ขึ้นไปคุยกันข้างบน" ชอว์นตอบเสียงแข็ง

"ไม่เอา" คนดื้อรั้นกอดอก และยังเมินหน้าหนีไปทางอื่นอีกด้วย

"อย่าลีลาให้มันมาก มันจะเที่ยงคืนแล้ว"

"เที่ยงคืนแล้วยังไง คุณเป็นคนไปลากฉันมาเอง"

"อยากจะนอนอยู่ในรถก็ตามใจ" เขาไม่อยากต่อปากต่อคำกับหญิงสาวต่อหน้าลูกน้อง จึงตัดใจเดินหัวเสียกลับเข้าไปในบ้าน

ร่างงามก้าวขาลงจากรถ ท่ามกลางสายตาของบอดี้การ์ดทุกคนที่มองมายังเธอ พวกเขาดูไม่แปลกใจ ที่เห็นว่าหญิงสาวได้กลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง

"รีบตามนายเข้าไปสิ เดี๋ยวก็โดนดุอีกหรอก" เซนเดินเข้ามาบอก ทว่าใบหน้าสวยคมยังคงบึ้งตึง

"แล้วผู้หญิงที่ไปกินข้าวกับเขา ไปไหนแล้วล่ะ?" เมื่อนึกถึงหล่อนคนนั้นขึ้นมาได้จึงเอ่ยถามออกไป

"เธอเป็นแค่เพื่อนกินข้าวนาย เธอก็ต้องกลับบ้านไปแล้วสิ" ดูเหมือนเซนจะรู้ดีว่าชอว์นรู้สึกอย่างไรกับเฟรย์ เขาจึงอธิบายแทนเจ้านาย เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวคงไม่กล้าถามมาเฟียหนุ่มโดยตรง

"เจ้านายของคุณน่ะเหรอมีเพื่อน"

"มีสิ" บอดี้การ์ดหนุ่มยังคงมีสีหน้าราบเรียบ ช่างไม่แตกต่างจากคนเป็นนายเอาเสียเลย

"ฉันจะบอกอะไรให้นะว่าฉันไม่ได้เต็มใจมากับเขา ทำไมชอว์นถึงได้เอาแต่ใจแบบนี้ล่ะ?" เฟรย์ถาม เธออยากระบายออกมามากกว่านี้เสียด้วยซ้ำ แต่ก็รู้ดีว่าตนเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวในบ้าน บ้านหลังใหญ่โตมโหฬารที่เต็มไปด้วยมาเฟียชาวต่างชาติ พวกเขาตัวสูงใหญ่บึกบึน และเอาแต่ตีสีหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลาอีกด้วย

"ไปถามนายเองเถอะ" เซนตอบ และเอาแต่จ้องมองเฟรย์ด้วยแววตาดุดัน ทำให้เธอจำใจต้องรีบเดินตามชอว์นกลับเข้าไปในบ้าน

แม้คฤหาสน์หลังใหญ่โต ทว่าหญิงสาวกลับจำห้องนอนของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี เฟรย์เห็นประตูห้องนอนเปิดอยู่ จึงถือวิสาสะเดินเข้าไปโดยไม่ขออนุญาต

"ดีนะที่จำห้องนอนฉันได้" ชอว์นพูดพลางปรายตามองใบหน้าสวยคม

"ลบคลิปวิดีโอเดี๋ยวนี้เลยนะ" เฟรย์เดินเข้ามาขวางหน้ามาเฟียหนุ่มไว้

"ถอยไป จะอาบน้ำ" เขาพ่นเสียงดุ เธอจึงได้กลิ่นแอลกอฮอล์อีกครั้ง

"ไม่ถอย ลบคลิปวิดีโอก่อน"

"ฉันบอกเหรอว่าจะลบให้?"

"แต่ถึงยังไงก็ต้องลบ ฉันยอมมาที่นี่แล้วไง เพราะฉะนั้นลบเดี๋ยวนี้ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉันมากเลยนะ ลบเดี๋ยวนี้เลย" เฟรย์ส่งเสียงโวยวาย ชอว์นจึงหลุบเปลือกตาต่ำลงมองดวงตากลมโตด้วยแววตาราบเรียบ เรียวปากอวบอิ่มเบะคว่ำลง

"เรื่องนี้ค่อยคุยวันหลัง" ชอว์นบอกแล้วจึงเมินหน้าหนี ความรู้สึกภายในใจของชายหนุ่มตอนนี้มันร้อนรุ่ม ไม่รู้จะเหลืออดเหลือทนกับอารมณ์ความต้องการของตนเองได้ถึงตอนไหน

"ไม่เอา คุณจะต้องลบตอนนี้ ไม่งั้นฉันจะยืนร้องไห้ตรงนี้แหละ" ดวงตากลมโตเอ่อคลอด้วยน้ำใส และยังคงจ้องมองใบหน้าคมคายเพื่อเฝ้ารอคำตอบ

"อยากได้ของจากผู้ใหญ่ก็ต้องทำนิสัยให้มันดีๆ กว่านี้ ไม่ใช่โวยวายเสียงดังแล้วเอาน้ำตามาอ้าง" เขาหันกลับมา พร้อมทั้งปลดกระดุมเสื้อสูทราคาแพงและถอดออก เฟรย์จ้องมองเนกไทสีดำที่มือหนากำลังดึงมันออกจากลำคอ

"เข้าไปถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำ" เธอบอกราวกับเป็นการออกคำสั่ง

"ถอดตรงนี้มันจะทำไม ทำอย่างกับไม่เคยเห็น" เฟรย์นึกอยากจะกรีดร้องออกมา เพราะรู้สึกว่ากำลังถูกอีกฝ่ายรังแก เธอหมุนตัวหันหลังให้ชอว์น สายตาจับจ้องไปยังเตียงนอนที่ไม่อยากเก็บไว้ในความทรงจำ แต่ดันเห็นว่ารอยเลือดแห่งการสูญเสียยังคงแปดเปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอน

"ทำไมไม่เอาผ้าปูที่นอนไปซัก?" เฟรย์หันกลับมาหาคนตัวโต จึงเห็นว่าร่างสูงกำยำเปลือยเปล่าทุกตารางนิ้วเสียแล้ว ดวงตากลมโตไม่กล้าหลุบต่ำลง จึงเอาแต่จ้องมองใบหน้าคมคายด้วยสีหน้าง้ำงอ

"เป็นเมียฉันเหรอ ถึงกล้าออกคำสั่ง" เขาเลิกคิ้วถาม น่าแปลกที่คำคำนี้มันราวกับของมีคม และกำลังทิ่มแทงหัวใจของเฟย์จนรู้สึกเจ็บแปลบ การมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันไม่ได้แปลว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาได้ สำหรับชอว์นแล้วการมีเซ็กซ์มันก็เป็นแค่การระบายอารมณ์ก็เท่านั้น

"นั่นน่ะสิ ที่นี่มันก็ห้องนอนของคุณ อยากทำอะไรก็เรื่องของคุณ" เสียงเล็กแผ่วเบาลง เฟรย์หมุนตัวกำลังจะเดินออกจากห้องนอน ทว่ากลับถูกวงแขนแข็งแรงโอบกอดจากด้านหลัง

"อื้อ! ปล่อยนะ" แผ่นหลังเนียนภายใต้ชุดแซกพลิ้วไหวสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง มันแข็งชันและกระจายไออุ่นออกมา เฟรย์รับรู้ได้ถึงอารมณ์หวั่นไหวในร่างกายของตนเอง

"ฉันไม่อนุญาตให้เธอออกไปจากห้องนี้" ชอว์นกระซิบกระซาบ ปลายจมูกโด่งคลอเคลียใบหูเล็ก

"ปล่อยฉันนะ" เฟรย์ดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแกร่ง ยิ่งสัมผัสได้ถึงความซุกซนที่กระดุกกระดิกแนบชิดแผ่นหลังของตนเอง

"อย่าดื้อกับฉันให้มันมาก เพราะฉันไม่ใช่คนใจดี" ชอว์นยอมคลายวงแขนออก และประคองหัวไหล่เล็กให้หมุนตัวหันกลับมาสบสายตากับตน

"พาฉันกลับมาที่นี่ทำไม ขอเหตุผล?" ดวงตาประกายจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาไม่เกรงกลัว

"ไม่มี" ชอว์นตอบโดยไม่คิด ความจริงเขามีเหตุผลในใจอยู่แล้ว แต่กลับไม่ยอมพูดออกมา

"งั้นคืนนี้ฉันไม่นอนห้องคุณนะ มีห้องอื่นว่างหรือเปล่า?"

"กลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอเหรอ?" นั่นคือสิ่งที่เฟรย์กลัวมากที่สุด เธอไม่ตอบและเมินหน้าหนีไปทางอื่น

"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ถ้าเธอไม่ยินยอม" ชอว์นเหยียดยิ้มมุมปากเล็กน้อย จากนั้นจึงหมุนตัวเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ

เฟรย์ถอนหายใจเสียงเบา เธอรู้สึกผ่อนคลายลงเมื่อไม่ต้องเผชิญหน้ากับมาเฟียหนุ่ม ร่างเล็กเดินกลับไปนั่งที่โซฟากลางห้องนอน พลันชำเลืองมองนาฬิกาจึงเห็นว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว

หญิงสาวทิ้งศีรษะลงบนพนักโซฟา น่าแปลกที่วันนี้กลับรู้สึกคุ้นชิน และยังสบายใจที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง

"ง่วงจัง..." เพียงเวลาไม่ถึงสองนาที เปลือกตาสวยก็ปิดสนิทลง ห้วงภวังค์ฝันหวานมาย่ำเยือนไม่รู้ตัว เฟรย์ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า...