หนี
2255 Words
หลังจากที่ตกลงกันแล้วว่าจะหนี ทั้งสองคนก็ไม่รีรออีกต่อไปเฟิร์สรีบกลับไปที่บ้านตัวเองเพื่อเก็บข้าวของจำเป็น และตั้งใจว่าจะหลบไปที่บ้านของตากับยายที่จังหวัดตากก่อน
“มึงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ กูว่าแม่มึงต้องไปหาย้อนดูกล้องแถวโรงเรียนแน่ ๆ แล้วก็คงจะตามกล้องไปเรื่อย ๆ กูไม่อยากให้พ่อแม่ต้องมาเดือดร้อนกับเราด้วย
“มึงไม่ต้องห่วงกูคิดเรื่องนี้ไว้หมดแล้ว กูเดินหลบกล้องทุกตัวที่กูรู้”
“แล้วที่มึงไม่รู้ล่ะ” เฟิร์สถามแทรกขึ้น เขาไม่ติดใจที่สตาร์อยากจะให้พาหนี แต่เขาก็ไม่ได้อยากให้พ่อแม่ของเขาที่ไม่เกี่ยวอะไรด้วยต้องมาเดือดร้อน
“แล้วจะให้ทำไง” สตาร์รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังลำบากใจ ก่อนหน้านี้เธอคิดเพียงว่าเฟิร์สคือทางออกสุดท้ายของเธอ และก็คิดว่าเขาคงยินดีช่วย เพราะเธอเป็นแฟนของเขา แต่เพราะสตาร์มองง่ายเกินไป เธอเห็นเพียงปัญหาของตัวเองไม่ได้คิดถึงคนรอบข้างทั้งตัวเฟิร์สเองที่อาจจะต้องลำบากที่ถูกสิรินตามล่า ถ้าโยงไปมาแล้วตกที่เฟิร์สจริง ๆ พ่อแม่ของเฟิร์สก็อาจจะซวยไปด้วย
“ก็ไม่ต้องทำไง เก็บของแล้วจะได้ไปกัน มีเงินเท่าไหร่กูจะขับรถไป”
“รถอะไร”
“มอไซค์ดิ” เฟิร์สตอบทั้งที่มือยังคงเห็บของใส่กระเป๋า
“มึงจะขับจากนี่ไปตาก แล้วจะเอามอไซค์ไปเนี่ยนะ”
“เออ ทำไมมึงคิดว่าขึ้นรถทัวร์ไปมันตามตัวยากมากเหรอ ถ้าแม่มึงรู้เรื่องเขาก็ไปแจ้งตำรวจให้ดักจับมึงกลางทางง่าย ๆ จะเอาแบบนั้นไหม” ดูเหมือนเรื่องการหลบหนีจะไม่ได้ง่ายอย่างที่สตาร์คิดมาเสียแล้ว ทุกอย่างมันดูยุ่งยากไปหมดตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ
“ในกระเป่ามึงมีอะไรบ้าง
“เงิน...ห้าหมื่น” สตาร์ตอบเพียงสั้น ๆ แต่ทำให้เฟิร์สหยุดชะงักและหันมามองเธอทันที
“มึงไปเอามาจากไหนเยอะขนาดนี้”
“เงินเก็บกูไง กูกดมาเมื่อเช้าตอนแม่แวะปั้ม”
“มึงขโมยเงินเขามาเยอะขนาดนี้ เขาพลิกแผ่นดินหาตัวมึงแน่” ลำพังแค่จะพากันหนีก็แย่แล้ว นี่ยังเอาเงินมาอีกตั้งห้าหมื่น ให้ตายยังไงแม่ของสตาร์ก็ต้องตามตัวพวกเขาจนได้แน่
“เงินแม่ที่ไหน นี่มันเงินกูทั้งนั้น”
“แล้วมึงเอามาทำไมเยอะแยะขนาดนี้วะ”
“เราจะหนี เราต้องใช้เงิน มึงไม่เข้าใจเหรอ”
“หนีไปเราก็ต้องไปหางานหาเงินป่ะ” เฟิร์สไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่นักกับการที่ขโมยเงินมากมายขนาดนี้มา
“โอ๊ยกว่ามึงจะหางานหาเงินได้อีกนะเฟิร์ส มึงคิดบ้างว่ามึงกับกูเรายังเรียนไม่จบ กูไม่จบ ม.6 ด้วยซ้ำ มีแค่วุฒิ ม.3 ใครเขาจะรับมึงทำงานดีดี เนี่ยทุนสร้างตัวระหว่างหางาน อ่าคิดเยอะได้ป่ะ รีบเก็บของแล้วจะได้ไปกันสักที”
“มึงคิดดีแน่แล้วนะ” เฟิร์สถามอีกครั้งหลังเก็บของชิ้นสุดท้ายใส่ลงในกระเป๋า
“เออ มึงจะถามอะไรนักหนา มาถึงขนาดนี้แล้ว”
“กูแค่อยากแน่ใจ แล้วก็อยากให้มึงแน่ใจด้วยว่ามึงคิดจะทำแบบนี้จริง ๆ ก้าวที่เรากำลังจะก้าวกันไปตอนนี้ผิดคือผิดแล้วนะเว้ย”
“กูไม่สนอะไรทั้งนั้นอะ แค่กูได้เป็นอิสระจากไอ้พวกคลาสเรียนพวกนั้นก็พอ” เฟิร์สมองดูคนพูด ในใจก็คิดว่าที่ตัวเองกำลังทำอยู่นั้นมันดีจริงแล้วหรือ การเดินทางครั้งนี้ เท่ากับเขากำลังทิ้งวุฒิที่เรียนมาเกือบจะจบ ทิ้งอนาคต และไม่สามารถกลับมาแก้ไขมันได้อีกแล้ว
“งั้นก็ไป เดี๋ยวจะเสียเวลา” เฟิร์สและสตาร์เริ่มออกเดินทางตามเส้นทางที่เฟิร์สเคยไปหาตากับยายช่วงปิดเทอม สตาร์เองในคราวแรกก็ไม่ค่อยพอใจกับการใช้มอเตอร์ไซค์เดินทางเท่าไหร่นัก แต่พอได้นั่งซ้อนท้ายตากแดด ตากลม ชมวิววชนบทสองข้างทางก็กลายเป็นความสนุกตามประสาหนุ่มสาวไปเสีย
“หิวยังอะเดี๋ยวจะได้แวะหาอะไรกิน” ขับข้ามจังหวัดมาได้พักหนึ่งเฟิร์สก็หันไปถามคนซ้อน
“แวะเซเว่นนะ กูไม่อยากนั่งกินที่ร้านอะ”
“ครับบบ” เมื่อได้รับคำสั่งจากคนซ้อนเฟิร์สก็แวะเข้าปั้มที่มีทั้งห้องน้ำและเซเว่นตามคำขอ สตาร์ไม่อยากให้ตัวเองเดินผ่านกล้องวงจรจึงขอแยกไปเข้าห้องน้ำและให้เฟิร์สไปซื้อของแล้วค่อยกลับมาเจอกันที่รถ เฟิร์สรีบซื้อของตามที่สตาร์ฝากมาทั้งหมดก่อนจะเดินไปรอคนเข้าห้องน้ำ พักใหญ่กว่าเธอจะเดินกลับมาพร้อมผมทรงใหม่ที่ลงมือตัดด้วยตัวเอง
“มึงทำอะไรเนี่ย” เฟิร์สเอ่ยถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นสตาร์ในลุคผมสั้นประบ่า ผมที่เคยยาวสลวยถึงกลางหลัง ตอนนี้เหลือเพียงผมขาด ๆ แหว่ง ๆ จากการตัดลวก ๆ
“กูว่าตัดผมสั้นน่าจะลดจุดสังเกตลงไปได้อีกนิดนึง”
“มึงเลยตัดเอง”
“ถูก ตัดซะตั้งแต่ตอนนี้ไปเลย ทำไมมันดูแย่มากเลยเหรอ”
“กล้าถาม อย่าให้กูพูดเลย”
“แล้วรักไหมล่ะ” สตาร์ไม่ได้สนใจภาพลักษณ์อะไรอยู่แล้วในเวลานี้เธอคิดเพียงแต่ว่าจะทำยังไงให้หนีรอดปลอดภัยจากแม่เท่านั้น
“ไม่รักจะขับรถมาถึงนี่เหรอ จะไปกินไหนอย่าลีลา” คนตอบเปลี่ยนเรื่องด้วยความเคอะเขิน ไม่บ่อยนักที่จะพูดคำว่ารักให้อีกฝ่ายฟัง ยิ่งมาถามกันตรง ๆ แบบนี้ก็ต้องมีเสียอาการเป็นธรรมดา สตาร์ขอให้เฟิร์สขับรถไปหาที่กินที่อื่น เพราะระแวงกล้องวงจรปิดของทางปั้ม ถึงแม้ว่าการคาดเดาเส้นทางของแม่คงไม่คิดถึงที่นี่เพราะเธอไม่มีประวัติและไม่มีความเป็นไปได้เลยที่จะมาที่นี่
ตลอดระยะเวลา 7 ชั่วโมงของการเดินทางในที่สุดสตาร์และเฟิร์สก็เข้าเขตจังหวัดตากเสียที ทั้งคนขับและคนซ้อนต่างก็เหนื่อยล้าจากการเดินทางระยะไกลวันนี้
“คงต้องหาห้องพักนอนก่อน ต่อไปต้องขึ้นเขาไม่อยากขับกลางคืนมันอันตราย” เฟิร์สบอกกับคนซ้อนที่กำลังบิดตัวเพื่อบรรเทาอาการปวดเมื่อย
“ถึงไม่อันตรายกุก็ไม่ไปต่อด้วยหรอก แค่นี้ก็จะตายห่าแล้ว ชีวิตนี้ไม่เคยนั่งรถไกลขนาดนี้เลยเหอะ” สตาร์หันไปโวย
“180 บาทครับ” เสียงของพนักงานปั้มแทรกขึ้นระหว่างที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่ สตาร์รีบควักเงินจากกระเป๋ายื่นให้ทันที
“มึงรู้จักเน็ตไอดอลคนนี้ป่ะเห็นแม่น้องเขาประกาศในเพจว่าน้องหายตัวไป” เสียงพนักงานปั้มกำลังจับกลุ่มคุยกัน ทั้งสตาร์และเฟิร์สต่างก้ตั้งใจฟังระหว่างที่กำลังรอเงินทอน
“หนีตามผู้ชายเปล่าวัยรุ่นสมัยนี้ธรรมดาซะที่ไหน” เสียงของพนักงานผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
“ไม่หรอกมั้ง กลัวจะโดนลักพาตัวอะดิ สวยขนาดนี้” สตาร์ที่ตั้งใจจะถอดแมสออกรีบปิดไปตามเดิม นี่แสดงว่าแม่ของเธอรู้เรื่องที่เธอหนีออกจากบ้านแล้วแน่ หลังได้เงินทอนเฟิร์สรีบขับรถออกจากปั้มแล้วไปหาห้องพักสำหรับอาศัยพักนอนในคืนนี้ก่อนจะออกเดินทางต่อในตอนเช้า
“ทำไงดีวะมึง แม่กูรู้แล้วแน่ ๆ” เจ้าของความคิดหลบนหนีเริ่มรู้สึกกลัว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอหนีออกจากบ้าน และเป้นครั้งแรกที่เดินทางไกลขนาดนี้
“กูเตือนมึงแล้วนะ ว่าให้คิดดีดีทีงี้มากลัว”
“แทนที่จะพูดให้กูรู้สึกดี มาทับถมกันอีก” เฟิร์สไม่ได้ตอบกลับอะไรเขาเลี้ยวเข้าห้องพักชั่วคราวสภาพกลางเก่ากลางใหม่ ทั้งยังเว้นระยะห่างจากที่อื่นพอสมควร
“มึงจะนอนที่นี่จริงเหรอ” สตาร์เอ่ยถามขณะที่กำลังจอดรถ
“ถ้าไปที่มันดีกว่านี้ มันก็แพง”
“กูมีตังค์” สตาร์สวนกลับทันที เธอไม่อยากนอนในที่เหมือนดรงแรมร้างแบบนี้ แถมไม่รู้ว่าเป็นห้องพักแถมผีหรือเปล่า
“ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่เงิน ถ้ามันดีกว่านี้มันจะมีกล้องวงจรปิด แล้วตอนนี้แม่มึงก็ปล่อยข่าวมึงไปแล้ว อีกหน่อยข่าวมันก็จะดัง พอมันดังก็จะออกทีวี ทีนี้แหละมึงกับกูฉิบหายแน่” สตาร์ลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิท
“ทำมันยุ่งยากจังวะ” เธอสบถอย่างหัวเสีย ที่คิดไว้มันก็แค่หนีออกจากบ้าน หนีมาเงียบ ๆ พร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งที่คำนวณแล้วว่าจะอยู่ได้สักพัก ไม่ได้คิดว่าแม่จะมาวุ่นวายด้วยแบบนี้ เต็มที่ก็คงแค่แจ้งตำรวจ ใครจะคิดว่าแม่จะใช้โซเชียลช่วยตามหาแบบนี้
“เดี๋ยวกูไปจองห้องรอตรงนี้แหละ” เฟิร์สหันไปบอกกับสตาร์ระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าไปติดต่อห้องพัก สตาร์พยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงที่ม้านั่งเพื่อรอให้เฟิร์สกลับมา ระหว่างที่นั่งรอสตาร์ก็กวาดตามองไปรอบ ๆ เพื่อสำรวจสถานที่จนกระทั่งตาไปสะดุดกับรหัสวายฟายที่เขียนไว้บนเสา เธอรีบกดเข้ารหัสแล้วเปิดเข้าไปที่แอคเคาน์เฟซบุ๊กที่เพิ่งสร้างใหม่เมื่อคืน แล้วกดค้นหาชื่อเฟซบุ๊กหลักตัวเองที่คิดว่าน่าจะมีโพสต์ของแม่ประกาศตามหาเธอ
‘ประกาศ น้องสตาร์หายตัวออกจากบ้านไป เมื่อเช้าแม่ยังไปส่งน้องที่โรงเรียนอยู่เลยค่ะ แต่ตอนเที่ยงก็ติดต่อน้องไม่ได้แล้ว เฟซบุ๊กถูกปิดแต่แม่กู้ขึ้นมาได้ ไลน์ก็ปิดบัญชี มือถือก็โทรไม่ติดแม่เป็นห่วงน้องมา ใครที่รู้เบาะแสรบกวนแจ้งที่เบอร์ 064....’ อ่านถึงตรงนี้สตาร์ก็หยุดทันที เธอเดาได้ว่าแม่คงยังไม่รู้รายละเอียดอะไรนัก หรืออาจจะรู้แต่ยังไม่ได้พูด เพราะสตาร์รู้ดีว่าแม่ของเธอไม่ใช่คนโง่ เธอจึงพยายามที่จะไม่ทิ้งหลักฐานอะไรในการตามตัว
“ไปได้ห้องแล้ว”เสียงเฟิร์สทำให้สตาร์ตกใจเล็กน้อย เพราะเธอกำลังคิดว่าถ้าคนรู้เรื่องนี้มากขึ้น เฟิร์สก็คงจะลำบากไปด้วย
“เออ กูโทรบอกแม่ไปแล้วนะเรื่องที่จะมาอยู่บ้านตากับยาย”
“แล้วเขาว่าไง”
“เขาก็บอกว่าแล้วแต่” สตาร์แทบจะไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ทำไมง่ายจังวะ” ถึงแม้จะรู้จักบ้านของเฟิร์สดีอยู๋แล้ว เรื่องความให้อิสระกับลูก แต่ก็ไม่คิดว่าเรื่องใหญ่ขนาดเรื่องเรียนก็จะรวมอยู่ในนั้นด้วย จะมีพ่อแม่ที่ไหนกันที่จะยอมให้ลูกออกจากโรงเรียนกลางคันแบบนี้
“กูบอกเขาว่ากุจะไปทำงานชายแดน มีงานที่เงินดีอยู่ไม่ต้องเรียนก็ได้”
“งานอะไร” พอได้ยินแบบนั้นสตาร์ก็นึกสงสัย ก่อนหน้านี้เฟิร์สไม่เห็นจะพูดเรื่องงานให้เธอฟังเลย
“กูโกหก” คำตอบของเฟิร์สทำสตาร์นิ่งไปครู่หนึ่ง
“ตกใจทำไมวะ กูแค่โหก มึงน่ะขโมยเงินเขามา”
“อย่ามา นี่เงินกู”สตาร์ยังคงยืนยันหนักแน่น
“เออจะเงินใครก็ช่างเหอะ ไปนอนกันดีกว่าพรุ่งนี้จะรีบไปแต่เช้า ก่อนที่ข่าวมึงจะดัง” หลังคุยกันจบเฟิร์สก็พาสตาร์ไปที่ห้องพักที่เพิ่งได้มา สภาพภายในห้องก็ไม่ได้ต่างจากภายนอก ข้าวของดูเก่า น่ากลัว
“ล็อกห้องให้ดีนะ” เสียงสตาร์ร้องสั่งคนที่กำลังปิดประตู
“ครับ เอมึงคิดด้วยนะว่าวันนี้เราใช้เงินไปเท่าไหร่”
“คิดทำไม ใครจะจำหมดแวะปั้มตั้งกี่ปั้มไหนจะเซเว่นอีก” สตาร์สวนกลับทันนที
“ก็จะได้คำนวณค่าใช้จ่ายในการเดินทางไง”
“จะคำนวณทำไมวะ เงินตั้งเยอะมันไม่หมดง่าย ๆ หรอก”
“ถ้ามึงไม่วางแผนต่อให้มีล้านนึงก็ไม่เหลือหรอกนะ คิดไปเถอะคร่าว ๆ ก็ได้” เฟิร์สพยายามจะจัดการวางแผนการใช้ชีวิตต่อไปให้มันราบรื่นที่สุด แต่สตาร์ดูจะไม่ค่อยเห็นด้วยนัก เธอหนีออกมาก็เพื่ออิสระ ต้องมาอยู่ภายใต้แผนบ้าบออะไรนี่อีกหรือ
“อยากคิดก็คิดเอาเอง กูจะนอนแล้วเหนื่อย”
“เออ ไม่คิดก็ไม่ต้องคิดเอาสลิปที่มีมาให้หมดเดี๋ยวกุคิดเอง มึงก็ไปอาบน้ำก่อนค่อยนอน”
“ไม่อาบไม่ได้เหรอ กูเหนื่อยจริง ๆ”
“ไม่ได้ กูอุตส่าห์คิดเงินเองแล้วนะ ไปอาบน้ำแล้วค่อยมานอน”
“โว้ย!!” สตาร์ลุกจากเตียงก่อนจะเดินกระทืบเท้าเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่เอะใจสักนิดว่าตอนนี้ตัวเองไม่มีเสื้อผ้าชุดอื่นแล้ว
- Writer
