CHAPTER 2
2136 Words
CHAPTER 2
“เดี๋ยวจะเจอดาวตีนจากกู”
“เชอะ!”
ผมจบการสนทนากับเพื่อนเวรของตัวเองไว้แค่นั้นกระทั่งสุดท้ายคาบคณิตศาสตร์ที่ทำให้นักเรียนครึ่งห้องเป็นควายเผือกมีเขางอกบนหัวอยู่เกือบชั่วโมงก็ถูกออดพักกลางวันขัดขวางสักที ทุกคนพอได้ยินเสียงออดช่วยชีวิตก็รีบเก็บหนังสือลงหมดแล้วช่วยกันไปโรงอาหารห้องนี้จึงเหลือแค่กลุ่มผมเท่านั้น
“แดกไรดีวะวันนี้” ไอ้ก้องเอ่ย
“อย่าบอกว่าอะไรก็ได้ ไม่งั้นกูตบหัว”
“เกือบไปแล้วกู เกือบโดนมือไอ้ดินแดกหัวแล้ว” ไอ้หินสมทบพูดขึ้นแต่ผมก็ไม่ได้อะไรกับความกวนประสาทของมันหรอกเพียงแค่ตอนนี้ผมมีอะไรต้องไปทำหน่อยจึงกะว่าจะเดินออกมาพร้อมกับล้วงโทรศัพท์ออกมากดถามคนที่กำลังจะไปเจอ “ตกลงแดกไรไอ้บอล”
“กูแดกเตี๋ยวป้านี”
“กูว่าแล้ว”
“พวกมึงลงไปจองโต๊ะเลยเดี๋ยวกูตามไป”
“ไปไหนครับ”
“หาไอ้บีม ไปละ”
‘ไอ้บีม’ น้องชายอายุห่างกันแค่ปีเดียวของผมเองก็ที่บอกไปว่าชื่อจริงมันคือนิลเพชรนั่นแหละมันเรียนอยู่ม.5/1แต่เนื่องจากม.5 แยกอยู่อีกตึกหนึ่งซึ่งระหว่างอาคารมันไม่ไกลเลยใช้ทางเชื่อมเดินแป๊บเดียวก็ถึงแต่มันน่าหงุดหงิดก็ตอนต้องเดินขึ้นบันไดถึงชั้นสามจึงทำให้ไม่ค่อยชอบใจนักเวลาเดินผ่านพวกรุ่นน้อง
ผมก้มกดโทรศัพท์ยิกๆ ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้นกระทั่งมาถึงหน้าห้องไอ้น้องชายตัวดีก็ยืนเด่นพิงผนังรอส่งการทักทายโดยการยักคิ้วขึ้นให้กับพี่มันอยู่แล้วแค่นี้โทรศัพท์ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป
“ว่าแล้ว”
“ปากมาก เอากุญแจมา”
“แปลกตั้งแต่เลือกเอาหอมขาวไปแล้ว”
“กูไม่รู้มั้ยว่าหอมแดงซ่อมเสร็จ”
“หอมแดงไม่ได้เสียเฮีย ถามจริงอยากให้ใครนั่งก็บอก” ว่าแล้วไอ้บีมมันก็ส่งยิ้มหวานให้ผมเพราะว่าได้กวนตีนแล้วคงสบายใจมันแล้วล่ะ “แล้วทำไมมาแลก”
“คนซ้อนใส่กระโปรง”
“อ้อ... คนหวานๆ”
“เอามาได้แล้วกูรีบไปแดกข้าว”
“นึกว่าคนหวานๆ ใส่ชุดพละเหรอ งงก็ห้องเดียวกันนิเฮีย”
“ก็ดื้อไง”
“แหนะ!”
“เอากุญแจมาไอ้บีม”
“แลกสามร้อย” ผมรู้ว่ามันต้องเป็นแบบนี้จึงล้วงเอาเงินส่งให้ไอ้น้องเวรทันทีเพราะไม่อยากปากมากกับคนอย่างมันแล้ว ถ้ารู้ว่าเกิดมาเป็นช่างรีดไถใช้แม่เอาขี้เถ้ายัดปากให้ตายไปล่ะไม่ปล่อยให้เติบโตแล้วมายืนเถียงกวนตีนผมได้ขนาดนี้หรอกรำคาญที่สุด “หูย... โชคดีที่สุดวันนี้”
“...”
“จ้า นี่จ้ากุญแจ... อ้อแม่งไม่เหมาะกับหนังหน้าเฮียเลยนะ” พูดได้แค่นั้นมันก็โชว์กุญแจรถขึ้นตรงหน้าผมก่อนจะค่อยปล่อยพวงกุญแจที่กำเอาไว้ในมือลงมาสู่สายตาของผมซึ่งไม่แปลกใจหรอกเพราะพวงกุญแจนี้อยู่ตั้งแต่ซื้อหอมแดงมาแล้วถ้ามีรถคันอื่นก็จะมีกุญแจแบบนี้อีกพนันได้เลยว่ามันต้องมีทุกอัน “ถ้าให้เดากุญแจรถของหอมขาวก็เหมือนกันใช่มั้ย”
“เออ”
แปลกตรงไหนถ้าพวงกุญแจรถทั้งหอมขาวและหอมแดงของผมจะเป็นพวงกุญแจรูปแก้วน้ำหวานสีแดงเด่นเช่นเดียวกับแก้วชาไข่มุกในปัจจุบันนั้นแหละ
รถผมจะห้อยพวกกุญแจอะไรมันก็เรื่องของผมอ่ะ จริงไหมล่ะ
ลืมบอกไป
หอมแดง = Scoopy I สีแดง
หอมขาว = MSR สีขาว
แพลนอีกหนึ่งคัน หอมเงิน = Mini Cooper Convertible สีน้ำเงิน
“คนหวานๆ นี้มีอิทธิพลจัง”
“ทำไมชอบเสือกจังวะ”
“ก็มีบ้างอยากใส่ใจเรื่องของเฮียสุดที่รักที่มีคนอยากแดกครึ่งโรงเรียนจ้า” แล้วมันก็เพ้อฝันไปกับเรื่องราวของในเพจแน่ๆ ชนิดที่เรียกว่ากู่ไม่กลับหรอกปล่อยๆ มันไปเหอะ ไอ้บีมน้องชายที่ไม่เหมือนผู้เป็นพี่มันอย่างผมสักนิดไม่เอานิสัยมาเลยต่างกันสุดขั้วทว่ามันก็เข้าใจผมนะในบางเรื่อง “ว่าแต่คนแบดๆ แบบเฮียไม่รีบไปแดกข้าวอ่ะ พักแค่ชั่วโมงเดียวเอง”
“กูมีปัญญาจัดการก็แล้วกัน” ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกเพราะยังไงถ้าผมไปช้าไอ้พวกนั้นก็สั่งเผื่อเอาไว้ให้อยู่แล้วพวกมันถึงได้ถามว่ากินอะไรไง “มึงไม่รีบ?”
“แดกตอนพักน้อยแล้ว”
“เอาไปแล้วขับหอมขาวดีๆ เป็นรอยมึงมีรอยตีนแน่”
“จ้าใครจะกล้ากันเฮีย”
“อืมกูไปละ ตั้งใจเรียนด้วยเงินทองหายากไม่อยากให้นิชากับคุณบิวด่าว่าส่งควายเรียนขี้เกลียดฟังคำบ่น”
ผมเดินลงอาคารมาเพื่อมุ่งหน้าไปทางโรงอาหารทั้งที่ในกระเป๋าเงินเหลือแค่ใบร้อยใบเดียวโดดๆ แต่ทำไมทำให้ผมยิ้มออกมากับการกระทำของตัวเองเสียได้ ความจริงวันนี้ที่เลือกขับหอมขาวก็เพราะคิดว่าคนหวานๆ เขาใส่ชุดพละแต่พอไปรับที่หน้าบ้านดันเห็นแผ่นหลังเล็กวิ่งขึ้นรถประจำทางกับป้าแล้วเธอไม่ได้ใส่ชุดพละไง
อีกครั้งกับการเลือกยอมจ่ายเงินให้ไอ้น้องเวรเพื่อแลกกับหอมแดงมาขับให้คนหวานๆ ซ้อน
อีกครั้งที่ผมพยายามเลือกทำทุกอย่างเพื่อเธอ
“ไปไหนมาไอ้เวร”
“กำลังจะแดกเตี๋ยวว่ะ มึงเป็นเหี้ยไรมาขวางทาง?”
ผมหยุดคาบันไดชั้นสองเพราะไอ้ดานกับไอ้คาวนั่งเสนอหน้ากวนฝ่าตีนอยู่ที่ชั้นบันไดใช้เท้าขวางทางไม่ให้ผมเดินลง สองคนนี้เป็นเพื่อนต่างห้องที่รู้จักผ่านๆ ไม่สนิทอะไรนักหรอก
~ติ้ง!~
N.W Dawnil : ซื้อเตี๋ยวให้แล้ว
ประจวบเหมาะกับเสียงข้อความดังขึ้นสิ่งที่เลือกก่อนละทิ้งจากสายตาพวกมันก็คือการล้วงโทรศัพท์ออกมาดูจากกระเป๋ากางเกง ข้อความจากคนหวานๆ ทำให้ผมยกยิ้มตรงมุมปากไม่มากจะให้เดาล่วงหน้าเลยก็คือ ก๋วยเตี๋ยวที่เธอซื้อฝากไอ้พวกนั้นไว้ให้ก็คือก๋วยเตี๋ยวร้านป้านีเมนูหมี่เหลืองรวมต้มยำปรุงพริกสองช้อนพูนน้ำตาลครึ่งช้อนถั่วดินบดสองช้อนพริกแดงสองช้อนไม่ใส่น้ำส้มสายชู
คนหวานๆ เขารู้ดี
Ba.ll N.W : ไปแล้ว
N.W Dawnil : บ่ดั้ยรอเน้อ (ไม่ได้รอ)
Ba.ll N.W : แต่ไอ้พวกนั้นบอกมีคนยังไม่กินเตี๋ยวสักคำ
N.W Dawnil : ฮื่ยยย :P
Ba.ll N.W : บึดอ้ายไปเน้อ (เดี๋ยวพี่ไปนะ)
ภาษาเหนือที่ผมพูดได้ฟังได้ถูกส่งพิมพ์ออกไปก่อนเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงก็พบว่าสายตาสองคู่กำลังจดจ้องมายังตัวเองพร้อมกับใบหน้าเบื่อหน่าย
“กูถามมึงพันรอบแล้วโว้ย”
“ว่า”
“เล่นบอลเปล่า”
“เล่นดิวะ เล่นทุกวันอ่ะถ้าไม่มีธุระสำคัญ”
“โอเค เย็นนี้เจอกัน”
“เออเจอกัน” ผมบอกไอ้ดานกับไอ้คาว “แล้วเก็บแข้งเก็บขาหน่อยควายขวางทางคนอื่นเขาเดิน มึงดูรุ่นน้องอยู่หลังกูเต็ม”
“ครับๆ ไอ้เหี้ยบอล”
แค่นี้พวกมันทั้งสองก็ลุกขึ้นเดินลงนำหน้าผมแล้วแยกไปอีกทางหนึ่งส่วนผมก็แยกมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารที่มีคนเยอะมากปกตินิดหน่อยดูจากระยะไกลก็พอเดาออกเดินเข้าเดินออกยิ่งกว่ามด
“บอลๆ”
“ว่า” ผมหยุดเท้ากลางถนนหันไปอีกทางหนึ่งที่มีผู้หญิงตัวเล็กใบหน้าจิ้มลิ้มกำลังเดินมาเธอชื่อว่ามายเป็นหัวหน้าห้อง “หรือว่ามีอะไร”
มีแน่ๆ เจอหน้าผู้หญิงคนนี้เข้ามาทีไรไม่มีหรอกคำว่าไม่มีปัญหาเพราะเท่าที่เคยสนทนาด้วยมีตลอดและทุกครั้งเกินเก้าสิบเปอร์เซ็นมักเป็นเรื่องของคนหวานๆ เสียส่วนใหญ่ ไม่รู้อะไรนักหนา
“เมื่อเช้าจดหมายลาของหวาน...”
“เขียนเอง” ไม่ต้องอ้าปากพูดผมก็พูดสวนขึ้น “ฉันเป็นคนเขียนเอง หวานไม่ทันเขียนแล้วให้ผู้ปกครองเซ็นอีกไม่ทันหรอกมีธุระส่วนตัวรีบ แม่ฉันก็เป็นผู้ปกครองเซ็นแทนไม่ได้เหรอแต่ครูก็ไม่ได้ว่านะ”
ความจริงนิสัยความเป็นส่วนตัวของตัวเองที่ไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งมีตั้งแต่เกิดแล้วแหละ ใครเข้ามาผมมักมีเส้นกั้นระหว่างความสัมพันธ์เสมอไม่ว่าจะมาในรูปแบบไหนความเป็นส่วนตัวของผมต้องเคารพด้วย
เว้นแค่คนหนึ่งซึ่งทุกคนก็รู้ดีผู้หญิงคนนี้ก็ควรรับรู้ด้วย
“โอเค”
แค่นั้นเธอก็เดินออกไป จะหาว่าผมปลอมลายเซ็นละสิไม่ได้แอ้มหรอกจบเรื่องคราวนี้ผมก็เดินเข้าโรงอาหารไปด้วยความอารมณ์ดีจนถึงเวลาว่างในคาบบ่ายนั้นเป็นสวรรค์ของนักเรียนทุกคนแหละมาโรงเรียนถ้าอาจารย์ไม่อยู่ ไปอบรม ไปทำธุระ ทุกอย่างที่พลอยทำให้อยู่โดยปราศจากการเรียนนั้นถือว่าคือสวรรค์หมดอย่างเช่นบ่ายวันนี้
ผมไถหน้าจอสี่เหลี่ยมไปเรื่อยๆ ทั้งเฟซบุคและไอจีที่มีชื่อคล้ายๆ กันหลังอาคารที่สุ่มหัวประจำในตอนมีคาบว่างเนื่องจากอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ทำให้บรรยากาศเย็นสบายไม่ร้อนอีกอย่างคือคนหวานๆ ไม่ได้อยู่ด้วยบางครั้งจะมาแค่เรียกขึ้นห้องเรียนตามประสา
เธอมีเวลาส่วนตัวกับเพื่อนผู้หญิง
เธอควรมีเวลากับสิ่งอื่นๆ ด้วยผมเข้าใจ
เธอไม่ได้บอกหรอกแต่ผมคิดว่าอาจมีเรื่องบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจมากให้พูดกับผู้หญิงดีกว่า
กระทั่งหน้าจอแสดงสเตตัสหนึ่งที่พึ่งโพสต์ลงทางเฟซบุคทุกอย่างกับค้างตึงราวกับโดนสั่งหยุดแม้ลมหายใจที่เหมือนจะกลายเป็นผิดจังหวะ
แม่งทำไมถึงได้มีอิทธิพลขนาดนี้วะ
“โอ้ยไม่ไหวๆ กูหิวจังโว้ย”
“...”
“พวกมึงสามคนได้ยินมั้ยว่าเพื่อนมึงหิว”
“...”
“เพื่อนรักพวกมึงหิวโว้ย”
“เมื่อกี้แดกอย่างผีแร้งลงมึงกระดกน้ำซุปกลางโรงอาหารไปสามถ้วยอ่ะ”
“ก็คนมันหิวมึงแม่งไม่เข้าใจไอ้ดิน” ไอ้คนเดิมที่นั่งบนกลางโต๊ะม้าหินอ่อนหลังอาคารเรียนร้องอวดอวยทำท่าทางจะเป็นจะตายให้ได้ “กูขอเงินหน่อยดิดิน”
“หมดกระเป๋ากูแล้วไม่มีให้มึงไอ้ห่า”
“เหม็นสาบคนจน อี๋!”
“ไอ้สัดก้อง”
“มึงเข้าใจกูใช่มั้ยบอล” แต่แล้วไอ้ก้องคนเดิมก็ไม่สนใจอะไรกับไอ้ดินอีกเลยมันหมุนตัวมาตรงหน้าผมที่นั่งบนที่พิงของม้าหินอ่อนก่อนที่จะใช้ไม้เดิมคือกระพริบตาถี่ๆ สีหน้าสลดลงทำตัวน่าสงสาร “ใช่มั้ย”
“มันหันไปซบอกคนรวยแล้ว”
“หินพูดถูก”
“ทีแบบนี้มาเรียกหินเหอะ... ไม่เห็นหัวกูเรียกเหี้ยหิน”
“ไม่สนๆ” ไอ้ก้องสะบัดศีรษะรวน “หิวบอลหิว”
“ตีนว่างแดกมั้ย”
“หูยยย”
“หูยยย”
“หูยยย”
“หูยเหี้ยไรพวกมึง”
“อย่างงี้แหละไม่ได้ชื่อน้ำหวานก็ทำใจหน่อยก้อง”
“อย่างงี้แหละไม่ได้ชื่อดาวนิลก็ทำใจหน่อยก้อง”
“เออ ทำใจเอาไว้เถอะ” ชินแล้วละสำหรับการแซวของไอ้พวกนี้แต่พวกมันก็แซวรู้จักเวลาไม่ไปเรื่อยให้ผมอึดอัดใจผมถึงคบพวกมันได้เกือบสามปีไง “จะได้ชิน”
“ความหิวของกูอ่ะบอล”
“มันยังไม่จบว่ะบอล จัดการเลยกูว่า” ผมเห็นด้วยกับไอ้หินในรอบของวันเลยกับสิ่งที่มันพูดออกมา “เอาขั้นสุด”
“กูว่าพอเถอะ กูไม่หิวแล้ว”
“กลัวไอ้บอลว่างั้น”
“เออ ตัวสูงมีกล้ามนักสู้ขนาดนี้ก็ตายถ้ามันใช้กำลัง” ไอ้ก้องทำหน้าหงอยไม่ต้องห่วงหรอกมันแสดง “แล้วเล่นบอลแล้วไปไหนต่อมึงอ่ะไอ้บอล”
“แวะเว่นซื้อมันบด”
“สุดท้ายกูก็แพ้คนหวานๆ แค่กดลงแป้นพิมพ์ว่าอยากกินอะไรก็ได้กินทั้งที่กูแหกปากแทบตายก็ไม่ได้แดก”
“อ่อนแอก็แพ้ไปจ้ะน้องก้อง”
N.W DAWNIL
1 mins
คิดถึงมันบดของโปรด ღ ღ
59 like
- Writer
