CHAPTER 1
บอล นิลกาฬ ธนาธิการ: TALK
“มันมาแล้วโว้ย” อันนี้เสียงไอ้ห่าก้อง
“มาแล้วคนแบดๆ” ต่อมาเสียงไอ้ห่าดิน
“มาแล้วคนหล่อของเพจรุ่นพี่หล่อบอกต่อด้วยของโรงเรียน” รั้งท้ายด้วยเสียงไอ้ห่าหิน เกือบเป็นประจำที่จะได้ยินอะไรจำพวกทำนองแบบนี้ทุกวัน
“ไหนที่มึงบอกมาแล้วไอ้หิน”
“คนเหี้ย2019 – 2050 มาคำทักทายพวกกูเป็นหมาเลยว่างั้น” ไอ้หินเอ่ยขึ้นจนผมต้องโยนห่อข้าวเหนียวหมูทอดให้มันกับเพื่อนอีกสองคนด้านหลัง ไอ้หินที่เอ่ยแซวสองประโยคแรกพูดขึ้นอีกครั้ง “สายตามองที่พวกกูดิวะไอ้ห่า”
“เสียสายตา ไหนที่มึงบอกว่ามา?”
“ยังไม่มาหรอก แหนะแบบนี้แสดงว่าอ่านด้วยเหยอ”
“เหยอพ่องสิแล้วมึงพูดควายทำไม”
“กูไม่ได้พูดกูพิมพ์ต่างหาก”
“ค*ย”
“แจกตั้งแต่เช้าเลยไอ้สัส”
“ไสหัวพวกมึงไปกองกันไกลๆ เลย” แค่นี้ไอ้พวกเพื่อนเวรทั้งสามคนก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของผมอีกต่อไปถึงพวกมันจะยังแบกหน้าด้านๆ นั่งเสนอหน้าอยู่โต๊ะข้างๆ ก็เถอะ สายตาผมจ้องไปยังเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะที่ว่างเปล่าหลังจากนั้นก็ทิ้งตัวนั่งวางกระเป๋าบนโต๊ะตัวเอง “จะมาทันมั้ยวะ”
“ใคร?”
“เสือก”
“กูโดนดอกที่สองทั้งที่ยังไม่ถึงสิบนาทีในการเข้าห้องเรียนของไอ้บอลแล้วทั้งวันของวันนี้พวกมึงว่ากูจะยังเหลือซากเหรอ” คนเดิมที่ไม่เคยเข็ดจากคำพูดของผมสักครั้งนั้นก็คือไอ้หินเจ้าเก่าเจ้าเดิมถึงแม้ปากจะถูกยัดด้วยข้าวเหนียวหมูทอดแต่มันยังมีช่องว่างปากมากอีก “วันนี้แปลกไม่มาด้วยกัน”
“เสือก”
“โดนดอกสามจ้า”
“ก็มึงไปกวนมันเองนิ”
“จ้าพ่อพระดิน บวชเรียนมั้ยมึง”
“สัส”
จากที่ช่วยกันกัดผมเปลี่ยนเป็นกัดกันเองแล้ว
ผมไม่สนใจเสียงใครทั้งนั้นนอกจากล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งข้อความไปหาใครคนหนึ่งแทน
ส่งมันแม่งทั้งเฟซทั้งไลน์นี้แหละยังไงก็ชื่อเดียวกัน
เอาให้ตอบไม่ทันเลย
Ba.ll N.W : อยู่ไหนแล้ว?
Ba.ll N.W : รออยู่
Ba.ll N.W : รีบตอบเลยจะได้บอกครู
~ครืด~
สุดท้ายก็มีการตอบกลับมาทางเฟซ
N.W Dawnil : ถึงแล้วนะ
Ba.ll N.W : แล้วไม่บอก มาทันมั้ย
N.W Dawnil : งอแง ไม่ง้อ
Ba.ll N.W : อืม
N.W Dawnil : มาแปลกอยากบอกว่าซื้อน้ำฟักทองกับปลาท่องโก๋มาให้
Ba.ll N.W : อืม
N.W Dawnil : ขอโทษไม่ได้บอกก่อนรีบมามากเลย เรียกว่าน้าสายลากจากที่นอนก็ว่าได้
Ba.ll N.W : ไหนบอกไม่ง้อ?
N.W Dawnil : ไปแล้วลาครึ่งวันบอกจารย์ด้วย แบร่ๆ :P
Ba.ll N.W : ได้ กลับด้วยกันเหมือนเดิมนะ
แล้วผมก็เป็นคนปิดบทสนทนาเองทุกครั้งถึงเรื่องที่คุยมันจะจบที่อีกคนก็ตาม ไม่อยากให้เธอเป็นคนจบ
ผมเป็นคนจบดีกว่า
เป็นแบบนี้ตลอดไม่รู้ว่าจะหนีได้แค่ไหนกับการตัดบทของอีกคนแต่เท่านี้ผมก็พอใจแล้วถึงในบางครั้งจะแสนรำคาญตัวเองว่าทำไมไม่ทำให้มันจบสิ้นไปแต่มันก็ได้แค่คิดไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง
กลัว...
กลัวมันไปหมดหรือจะเรียกว่า ‘ป๊อด’ ก็ได้ไม่แคร์ครับเพราะเป็นอย่างงั้นจริงทุกเรื่องไม่ยากที่จะเข้าไปทำแต่ทว่าเรื่องนี้บอกเลยว่าไม่กล้าจริงๆ เรื่องของเธอผมยอมตลอดนี่คือสิ่งที่อยู่กับผมมาตลอดตั้งแต่ย้ายมาเรียนม.4 ที่ลำปางเกือบ 3 ปีแล้วที่อยู่ในสถานะ Friend zone
อาการของผมนั้นเหมือนกับยืนอยู่บนถนนก้าวเข้าไปเพื่อจะบอกก็กลัวเสียเพื่อนแต่ถ้ายืนอยู่ตรงที่เดิมก็กลัวมีใครแย่งเธอไปจนรับไม่ได้
ควายชิบหาย
ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปแล้ว
“ไอ้หินเอาถุงนี้ไปแดกด้วย”
“น้ำฟักทองกับปลาท่องโก๋?”
“มึงเห็นเป็นอะไร” ดวงตาของผมหรี่ชักหงุดหงิดกับเพื่อนคนนี้มากกับอาการกวนประสาทไม่ปกติของมัน “เธอไม่มาเอาไปแดกเลยเดี๋ยวเสีย”
“แบบนี้ก็มีคนหงอยดิ”
“ไม่หรอก กูไม่หงอยแค่ตอนเช้า”
“สัส!”
ผมไม่สนหลุบสายตามองหน้าจอโทรศัพท์อีกเลื่อนไปเรื่อยจนถึงเพจที่ถูกสร้างขึ้นด้วยฝีมือนักเรียนของโรงเรียนแห่งนี้ไม่รู้รายละเอียดนะว่าอยู่ชั้นอะไร ผมไม่ได้ติดตามหรือถูกใจทว่าไอ้ห่าหินมันแชร์ก็เลยขึ้น
เป็นรูปของผมกับหอมขาว
รุ่นพี่หล่อบอกต่อด้วย B.T
just now
ตื่นเข้ามาในโรงเรียนตั้งแต่เช้าเพื่อสิ่งนี้ ตื่นมาเพื่ออาหารตาอันโอชาทุกเช้า ตื่นมาเพื่อสอดส่องสายตาพร้อมกับกล้องหนึ่งตัวเพื่อผู้ชายคนนี้โดยเฉพาะเจาะจงจริงๆ จ้ะกับเจ้าของรถแต่งคันฮอตของโรงเรียน MSR สีขาวเข้ากับชุดนักเรียนสีขาวชายเสื้อออกนอกกางเกงมอปลายสีดำแถมเหยียบส้นรองเท้าลุคขัดใจครูฝ่ายปกครองมากแต่ถูกใจสาวกบอลแบดทั้งหลายจริง มาค่ะเพจเรามีฮาวทูถอดหมวกกันน็อคยังไงให้ดูเท่ดูแบดบอยดูราวกับนายแบบเหลือเกินพ่อคุณทูนหัวต้องไปถามเจ้าของรูปนี้แล้วจ้าทว่าวันนี้เจ้าของรถยังถือหมวกกันน๊อคอีกอันมาด้วยน๊าสีหวานแหววเชียวต้องมาลุ้นตอนเย็นว่าใครคือเจ้าของหมวก ตอบได้มั้ยเอ่ยพี่บอล? #พี่บอล601 #บอลที่ไม่ใช่ลูกฟุตบอล #บอลหวาน #Ballbadboy #รุ่นพี่หล่อบอกต่อด้วยBT #เจ้าของหมวกกันน๊อคสีชมพูคือใคร – Ba.ll N.W
น้ำใสใจจริง เห็นเมื่อเช้าหล่อกระชากมดลูก
มธสร เอาตรงๆ เลยนะพี่บอลขอเป็นเจ้าของหมวกในมือได้มั้ยคะ
Arnon หล่อลาก
Aileen หล่อเหี้ยๆ โคตรหล่ออ่ะ
น้องหนู เดินผ่านหน้าหนูเลยคนด้านหลังได้สูดกลิ่นหอมมาก
แววดาว J
AAC.T เพื่อนกูๆ
บีม @Ba.ll N.W ตื่นแล้วไม่เจอเฮียเอาหอมขาวไปเหรอ แปลก
Hin @Ba.ll N.W ไอ้เหี้ยบอลเจ้าของหมวกเป็นคนหวานๆ เหรอ
Din @Ba.ll N.W คนหวานๆ เมื่อวานเปล่าที่เจอหน้าเว่นอ่ะ
ผมชื่อก้อง @Ba.ll N.W บอลหวานเปล่าวะ
Hin @Din @ผมชื่อก้อง มันยังไม่โผล่หัวมาที่ห้องเลยโว้ย คนหวานๆ เข้ามาแล้วนะ @Ba.ll N.W
น้ำใสใจจริง เชียร์มาก #บอลหวาน
ยุ่งกับกูทำไม คนเชียร์ครึ่งโรงเรียนจริงคู่นี้ #บอลหวาน
ลูกปลา พี่หวานน่ารัก
เค้าชื่ออะไร เมื่อวานเห็นด้วยหน้าเซเว่นพี่บอลสพายกระเป๋าสีชมพูหวานแหววให้พี่หวานด้วยอ่ะ
บอกกันได้มั้ยคนเหี้ย มีอะไรในกอไผ่แน่ๆ เพื่อนชงขนาดนี้
ลูกน้ำ พี่บอลหล่อมากกกกกก
หึ...
คนหวานๆ ของพวกมันก็คือ ‘น้ำหวาน’ นะสิ
แล้วเวลาก็ผ่านไปไวจากตอนเช้ามาถึงตอนนี้ก็เข้าคาบเรียนอีกหนึ่งคาบก่อนพักเที่ยงเป็นวิชาภาษาคณิตศาสตร์พื้นฐานของอาจารย์คนหนึ่ง
ว่าไม่ทันขาดคำก็เดินเข้ามาพอดี
“เช็คชื่อหน่อย”
หลังจากหัวหน้าห้องบอกทำความเคารพก็เช็คชื่อก่อนอาจารย์คนนี้ชอบเช็คชื่อก่อนเรียนทุกครั้งไม่เหมือนกับอาจารย์คนอื่นอีกอย่างสอนไม่เข้าใจหรอก เหมือนท่านสอนตัวเองมากกว่าไปเร็วมาเร็วเข้าใจเร็วทุกอย่างเร็วเหมือนอยากพัฒนาตัวเองไม่ใช่ตัวนักเรียน
สอนแบบนี้มีอยู่จริงนะ
แล้วก็น่าจะมีในวงการนี้อีกเยอะ
“บอลเย็นนี้ไปบ้านนมมั้ยวะ”
“ไม่” ผมหันหน้าไปเอ่ยปฏิเสธส่วนหูก็ยังฟังเสียงอาจารย์เอ่ยชื่อเรียงเลขที่ไป เรื่อยๆ ตามลำดับ “กูไปเล่นบอล”
“เล่นตัวเองเหยอ”
“เดี๋ยวมึงเจอตีนไอ้หิน”
“นิลกาฬ”
“มาครับ” ผมยกมือรับพร้อมขานตอบอาจารย์
เอาเป็นว่ารู้จักกันมากขึ้นแล้วนะ ใช่ชื่อผมคือ ‘นิลกาฬ’ แปลว่าพลอยสีน้ำเงิน ชื่อแปลกดีผมชอบนะไม่รู้ว่านิชาไปเสาะแสวงหามาจากไหนเพื่อเอามาตั้งเป็นชื่อจริงส่วนน้องชายมันชื่อ ‘นิลเพชร’
“งั้นกูไม่ไปล่ะ ไปเล่นบอลกับมึงดีกว่า”
“แล้วแต่มึง”
“ดาวนิล”
“ลากิจครึ่งวันครับอาจารย์”
“มีใบลามั้ยนิลกาฬ”
“มีครับ” ผมลุกขึ้นเพื่อเดินไปเอาใบลาของเธอให้อาจารย์ดูจากนั้นก็เดินกลับมาที่โต๊ะเช่นเดิมเพิ่มเติมคือการเตะเข้าไปที่หน้าแข้งของไอ้หินเพราะหมั่นไส้ ล้วนๆ ไม่มีอะไรมากกว่านี้หรอก “ควาย”
“ว่าเพื่อน”
“ถ้ายิงมึงได้กูก็ทำ”
“แล้วคนอื่นอ่ะ”
“ใคร?”
เอาดีๆ นะ ไม่งั้นไม่ยั้งมือแน่
“ดาวนิลง่ะ”
“คนอย่างมึงเทียบไม่ติดหรอก เธอสวรรค์ส่วนมึงนรกไอ้ห่า!”
“ก็งี้แหละกูไม่สำคัญ”
“ต้องการอะไรจากสังคมคนอย่างมึงไอ้หิน กวนประสาทกูจัง”
“ใช่ซี้กูไม่ใช่ดาวนิลนิ”
“เดี๋ยวจะเจอดาวตีนจากกู”