“ผ้าขี้ริ้ว!”
เอี๊ยดดดดด! กึก!
สิ้นเสียงตอบจู่ ๆ รถทั้งคันซึ่งขับมาด้วยความไวที่ไม่มากหรือน้อยไปก็เบรกกะทันหัน ทำเอาฉันที่ไม่ทันระวังตัวถูกแรงดังกล่าวเหวี่ยงตัวกระแทกเข้ากับคอนโซลหน้ารถทันที
ตุบ!
“โอ๊ยย!” ซึ่งนั่นก็ตามมาด้วยคำถาม
“เธอว่าใครหน้าเหมือนผ้าขี้ริ้ว?” เทวินทร์ทำเสียงเข้ม เสียงดุ แสดงสีหน้าไม่พอใจ เขาเท้าแขนลงกับพวงมาลัยรถนั่งเอียงข้างหันมองฉันซึ่งกำลังใช้มือถูหน้าผากไปมาด้วยท่าทางขัดใจ
“อะไร!? ก็นายถามฉันก็ตอบ ผิดเหรอ!?”
“แล้วผ้าขี้ริ้วมันมีอยู่ในตัวเลือกที่ให้ไปหรือไง!” เขาขึ้นเสียงโวยวาย เกิดมาก็เพิ่งจะเคยเห็นคนที่สามารถโมโหได้เป็นเด็กก็เขาคนนี้นี่แหละ
ก็แค่ถูกว่าว่าหน้าเหมือนผ้าขี้ริ้วแค่นี้ ทำเหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตายไปได้!
บรรยากาศภายในรถเงียบลง ถึงอย่างนั้นก็ยังรับรู้ถึงสายตาอีกคู่ที่มองเราจากทางเบาะหลัง และที่เงียบแบบนี้ก็เพราะฉันขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับเขาแล้ว
