“บัตรนี้ใช้เข้างานไม่ได้นะครับ”
“หมายความว่าไงคะพี่!?”
“นี่มันไม่ใช่บัตรสำหรับเข้างานครับ” คำพูดของทีมงานหน้าทางเข้าฮอลล์ทำใจฉันสั่น หันมองหน้ากระถินด้วยอาการคล้ายกับคนร้องไห้ และอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองอาจจะถูกทอร์ชหลอกใช้งาน
“รอสักครู่นะครับน้อง” อีกหนที่ทีมงานหน้าทางเขาพูด พลอยให้เกิดความล่าช้า รู้ไหม มือฉันมันสั่นไปหมด เมื่อในหัวเริ่มคิดไปก่อนว่าถ้าหากบัตรนี้ไม่สามารถใช้งานได้จริง แล้วถูกไล่กลับบ้านขึ้นมา
ถึงตอนนั้นฉันจะต้องนอนจมน้ำตาอยู่บนเตียงมากแค่ไหนตอนฟังเสียงผ่านสตรีม ทว่า...
“น้องครับ เดี๋ยวน้องเดินตามพี่ Staff คนนี้ไปทางนั้นนะ” จังหวะที่ความรู้สึกพุ่งดิ่งลงเหวยามต้องเอื้อมมือรับบัตรของตัวเองกลับมาไว้กับตัว เวลานั้นก็คล้ายกับมีนางฟ้าตัวเล็ก ๆ มาโปรดเช่นกัน เมื่อทีมงานหญิงอีกคนซึ่งที่คอมีบัตรลักษณะเดียวกันแขวนติดเอาไว้
เธอผายมือเชื้อเชิญฉันกับกระถินให้ออกจากแถว เดินตามเธอไปยัง
