แรงเขย่าใจ ร้ายเขย่ารัก

บทที่ 5

“ยัยโจรปล้นซิง!”

พลั่ก!

ฉันหยุดคำปรามาสอีกฝ่ายด้วยการผลักอกชายแปลกหน้าให้ล้มลงไปนอนตามแนวราบของเบาะรถอีกครั้ง และใช้จังหวะในตอนนั้นเอื้อมมือคว้าที่จับประตูเพื่อจะเปิดออกไป วินาทีนั้นบอกเลยว่าไม่ว่าจะโรงพยาบาลหรือคลินิกเสริมความงามแห่งไหน ก็ไม่สามารถช่วยซ่อมหรือเย็บหน้าฉันให้กลับมาสนิทได้เหมือนเดิมอีกต่อไป

ทว่าเขากลับไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น เขารีบลุกขึ้นพลางพุ่งคว้าแขนฉันเอาไว้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังต่อว่า

“คิดจะปล้นซิงคนอื่นแล้วหนีงั้นเหรอ!?”

“นี่! ก็บอกแล้วไงว่ายังไม่ได้ทำอะไร!” ฉันว่าพลางสะบัดให้หลุดจากการจับกุม

“แล้วขึ้นมาบนรถฉันทำไม!?”

“ฉันคิดว่า...” เสียงของฉันขาดลงไปช่วงท้ายประโยค นั่นเลยทำให้คนฟังเลิกคิ้วสูงมองฉันอย่างสงสัย ไม่สิ เหมือนจับพิรุธถึงจะถูก ไม่ได้นะกาละแมร์ ขืนหลุดปากพูดไปว่าตั้งใจจะมาปล้ำผู้ชายหมอนี่ต้องโวยวายหนักมาก ยิ่งถ้าเขารู้ว่าฉันตั้งใจวางยาคนดังด้วยแล้ว คราวนี้แหละ หมดกันชื่อเสียง!

“ยังไง แก้ตัวไม่ได้ใช่ไหม?” เพราะเงียบไป เขาจึงพูดขึ้นเองด้วยถ้อยคำที่คล้ายกับจะยัดเยียดข้อหา ‘โจรปล้นซิง’ ไม่หยุด

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันยังไม่ได้...อ๊ะ!” แต่แล้วขณะที่กำลังจะยืนยันความบริสุทธิ์ใจของตัวเอง คนตัวใหญ่ตรงหน้ากลับรีบพุ่งมือดันหัวฉันให้เอนไปทางฝั่งที่นั่งข้างคนขับอย่างแรง คล้ายกับว่าสนใจอะไรบางอย่าง ถ้าหูฉันไม่ได้แว่วไปเอง เชื่อว่าจะได้ยินผู้คนด้านนอกกำลังนับถอยหลัง

‘3’

‘2’

‘1’

“ฉิบ!” เขาสบถเสียงดังด้วยอาการร้อนรนเมื่อได้ยินเสียงนับถอยหลัง ก่อนจะเริ่มทำรุนแรงด้วยการผลักไสฉันให้ลงจากตักตัวเองไปยังที่นั่งด้านข้าง พร้อมทั้งรีบปรับเบาะรถให้กลับมาสู่สภาวะปกติ

สถานการณ์ที่ดูร้อนรนและตื่นตกใจอะไรบางอย่าง ทำฉันรีบฉวยโอกาสดึงที่จับประตูหวังที่จะออกไป ทว่า ประตูมันกลับถูกล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนา จนต้องหันไปต่อว่า

“เปิดประตูรถเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะลง!”

“เรายังมีเรื่องต้องคุยกัน”

‘Readyyyyy’

“คุยอะไรอีก ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำอะไร!” ทั้งที่ยืนกรานหนักแน่นขนาดนั้นแต่ว่าเขายังพูดแทรกขึ้นแบบไม่สนใจ

“ปล้นอะไรปล้นได้ แต่ปล้นซิงฉันนี่โทษหนักนะ” ไม่ใช่แค่พ่นคำขู่แบบไม่คิดจะฟังอะไรแต่เพียงเท่านั้น แต่ผู้เป็นเจ้าของรถยนต์คันหรูยังสตาร์ตเครื่องยนต์อีกทั้งยังเบิ้ลเครื่องเสียงดังพลอยให้ฉันที่ไม่เคยนั่งรถแข่งมาก่อนในชีวิตรู้สึกสะเทือนไปทั่วทั้งกายคล้ายกับกำลังจะลงตับ

ด้วยความปากไวและความตกใจฉันจึงพลั้งปากถาม

“นายจะทำอะไร!” สิ้นคำถามรอยยิ้มร้ายกาจแถมยังเจ้าเล่ก์ก็ปรากฏขึ้นบนเสี้ยวหน้าของเขาทันที พร้อมคำตอบสั้น ๆ ขณะที่เสียงของเครื่องยนต์กำลังคำรามดังลั่นพลอยรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนรุนแรงขึ้นกว่าที่รู้สึกในตอนแรกนัก

“แข่งรถ”

“จะแข่งก็แข่งไปสิ แต่นายต้องปล่อยฉันลงเดี๋ยวน่ะ....” เขาไม่รอให้ฉันได้พูดจบ แต่กลับเหยียบคันเร่งเครื่องอย่างเต็มแรง เมื่อเสียงแว่วด้านนอกดังขึ้นว่า

‘Goooooo!!’ การที่เป็นเช่นนั้นมันเลยเปลี่ยนคำสั่งเสียงแข็งของฉันในตอนแรกให้กลายเป็นเสียงกรีดร้องขอชีวิตด้วยความหวาดกลัวสุดขีด

“กรี๊ดดดดดด ปล่อยฉันลงไปปปปปปป!!!!!”

เคยนั่ง ๆ อยู่แล้วรู้สึกเหมือนกำลังถูกโลกเหวี่ยงอย่างแรงแบบไร้ความปรานีไหม?

ฉันนี่แหละกำลังรู้สึกแบบนั้น ความรู้สึกไม่ต่างอะไรจากตอนนั่งรถไฟเหาะตีลังกา แต่ว่า สิ่งที่นั่งอยู่นั้นมันทั้งเร็วและแรงกว่ารถไฟเหาะ 10 เท่า ไม่สิ 100 เท่าต่างหาก!

กึก! เอี๊ยดดด!

ทั้งหมดนั่นมันจะไม่เกิดขึ้นกับชีวิตฉันเลยหากว่ารถแข่งคันหรูที่ฉันนั่งมาไม่ได้พุ่งทะยานด้วยความเร็วราวกับไร้ลิมิตก่อนจะหักเลี้ยวกะทันหันหักหลบรถอีกคันที่จอดอยู่พุ่งสวนรถแข่งคันอื่นดริฟต์ไปตามทางลาดชันเป็นวงกว้างของอาคารสูง 7 ชั้นจนเกิดเสียงดังเอี๊ยดดังก้องอยู่ในรูหูราวกับไม่มีวันสิ้นสุด ในขณะที่ฉันได้แต่เบิกตากว้างกับภาพที่ตัดอย่างรวดเร็วนอกกระจกด้วยอาการช็อก!

นี่เป็นบทลงโทษของพระเจ้า ที่หนูตัดสินใจวางแผนครอบครองอปป้าใช่ไหมคะ!?

ถ้าใช่...ได้โปรดปรานีหนูเถอะ หนูจะไม่ทำอีกแล้ว!

เอี๊ยดดดดด! กึก!

อีกครั้งที่ความคิดวอนขอต่อพระเจ้าถูกทำให้เงียบ เมื่อรถทั้งคันถูกหักพวงมาลัยเลี้ยวออกจากทางลาดของลานจอดได้สำเร็จ เมื่อช่วงวินาทีระทึกขวัญสั่นประสาทชวนอ้วกจบลงไปฉันที่ยังช็อกต่อการขับรถผาดโผนแบบในหนังก็รีบหันไปขึงตาพร้อมทั้งออกปากสั่งคนที่เป็นผู้ควบคุมรถทันที

“หยุด! หยุดก่อน!”

“หยุดบ้าอะไร ทางยังอีกตั้งไกล” เขาพึมพำยิ้ม ๆ แถมยังมองทางตรงหน้าราวกับกำลังขับรถกินลมชมวิวอย่างชิล ท่าทางเขาน่ะใช่ แต่ไม่ใช่กับหน้าปัดเข็มไมล์ดิจิทัลที่ตอนนี้พุ่งขึ้นเป็น 160 km/h ทั้งที่เรายังอยู่ในพื้นที่ของห้างสรรพสินค้า

“ฉะ ฉันจะลง... นายจะพาเราไปตาย!!”

“ไม่ตายหรอกน่า หุบปากแล้วนั่งดี ๆ” เขาตะคอกสั่งอีกทั้งยังเพิ่มการเหยียบคันเร่งความเร็วของรถมากขึ้นกว่าเดิม จนตอนนี้ จาก 160 มันได้เพิ่มความเร็วมาเป็น 170 km/h เพียงแค่ความเร็วของรถที่เพิ่มขึ้นมันก็ทำให้ฉันช็อกพออยู่แล้ว แต่นั่นกลับเทียบไม่ได้เลยเมื่อเขาเริ่มเร่งเครื่องอีกครั้งมุ่งสู่ถนนใหญ่ ทั้งที่เบื้องหน้านั้นมีรถสิบล้อกำลังจะขับตัดหน้าผ่านไป

บรื้นนน บรื้นนนน

“น่ะ นั่นมันสิบล้อ สิบล้ออออ เบรกกกก!” ฉันตะคอกใส่เขาในอาการช็อก แต่อีกฝ่ายกลับส่งเสียงตวาดกลับมา และทำท่าราวกับตั้งใจจะพุ่งชนรถสิบล้อตรงหน้า

“เงียบน่า!!!”

“ฉันบอกให้เบรกกกกกกกกกกกก” ฉันเหมือนนังบ้าเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมฟังเสียงสั่ง รีบโอบแขนทั้งสองข้างเกาะกับเบาะเอาไว้แน่นพร้อมทั้งหลับตาปี๋รับแรงกระแทกของรถที่นั่งมากับรถสิบล้อตรงหน้าอย่างไม่มีทางเลือก เสียงเบรกดังสนั่นไปทั่วพื้นที่และดังชัดเจนมากจนทำให้คนที่นั่งอยู่ภายในรถได้ยินไปด้วย

เอี๊ยดดดดดดด!!

เสียงดังกล่าวตามมาด้วยแรงเหวี่ยงอย่างรุนแรงพร้อมกลิ่นไหม้คละคลุ้งไปทั่วทั้งรถ ทำฉันที่พยายามเกาะรั้งตัวเองไว้กับเบาะกระแทกเข้ากับประตูอย่างเต็มแรง

ฟึ่บ! ตึงง!

ทุกอย่างมันไวมาก มากเสียจนไม่ทันได้สั่งเสียพ่อกับแม่หรือแม้แต่ศิลปินที่หลงรัก และอดคิดไม่ได้ว่าเราทั้งคู่ไม่รอดแน่ ทว่า ภายในไม่ถึง 5 นาทีดี เสียงทุกอย่างกลับเงียบลงไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทุกอย่างสงบนิ่ง และเงียบ...

แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่กล้าลืมตามอง กลัวว่าถ้าลืมตาไปแล้ว ฉันอาจจะกำลังเป็นวิญญาณ ยิ่งถ้าต้องหันไปเจอสภาพศพของตัวเองที่เละเพราะถูกบี้กับรถสิบล้อด้วยแล้ว ฉันคงทำใจไม่ได้ TOT

สรุปแล้ว นี่ฉันตายแล้วจริง ๆ เหรอ...

“เฮ้ย! ลืมตาได้แล้ว...” เสียงเข้มซึ่งฉันจำได้ว่ามันคือเสียงของชายแปลกหน้า ทำฉันกลั้นใจลืมตาขึ้นทีละนิดอย่างนึกหวาดหวั่น พร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวยิ่งกว่าจังหวะกลองตอนเดินสวนสนามกีฬา ม.ปลาย ก่อนจะพบว่าทุกอย่างยังอยู่ในสภาวะปกติ ไม่ได้มีการนองเลือด ที่สำคัญฉันยังไม่ตาย!

ทันทีที่สายตากวาดมองสำรวจความปลอดภัยของตัวเองจนแน่ใจแล้วว่าไม่ตายชัวร์ ๆ สติที่หลุดไปจากเหตุการณ์ฉิวเฉียดก็ก็เริ่มส่งผลต่อร่างกาย พานให้สั่นเทิ้มไปเสียทุกส่วน ถึงอย่างนั้นก็ยังมีสติหันไปถามคนขับรถอยู่ดี

“มะ มันจบ....ละ แล้วใช่ไหม?”

“ใครบอกเธอ? นี่มันเพิ่งจะเริ่มต้น…” แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคล้ายกับการถูกตบหน้ากลางมหาสมุทรแปซิฟิก พอรู้ว่ามันยังไม่จบง่าย ๆ ฉันจึงพยายามสูดอากาศหายใจเข้าลึก ๆ ต่อสู้กับอาการสั่น และเอ่ยขอชีวิตเขาอย่างน่าสงสาร

“ปะ ปล่อยฉันลงก่อนนะ ขะ ขอร้อง...” ทว่า ฉันไม่ทันได้เอ่ยคำขอจนสิ้นน้ำเสียงดี เสียงที่ตอบรับมากลับเป็นคำพูดสั้น ๆ เหมือนไม่สนใจที่จะฟังคำขอจากฉันเลยแม้แต่นิดเดียว

“นั่งดี ๆ ละ ฉันจะซิ่งแล้ว”

“ดะ เดี๋ยวววววววววววว!!”