แต่ก็เปล่าเลย สิงหรัตน์ได้แต่อึ้งจนพูดไม่ออก นี่เขาต้องรับหญิงสาวโหดร้ายคนนั้นไปเป็นเมียจริงๆ เหรอนี่
สายตาคมมองตามร่างที่เดินกรีดกรายจากไป ชายหนุ่มขบกรามเป็นสัน เดินกลับไปพิงประตูรถกระบะคันเก่าๆ ที่กำลังจะพังแหล่มิพังแหล่ ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่คิด
... แม้กระทั่งน้ำใจ คนบ้านนี้ก็หายากจริงๆ จะเชิญให้นั่งหรือดื่มน้ำสักแก้วก็ไม่มี
ในสมองของเขากำลังครุ่นคิดบางอย่าง ถ้าจะขอพิณทิราไปเป็นสาวใช้ของว่าที่ “เมีย” ที่นี่จะให้เธอติดตามไปด้วยหรือเปล่า คงให้ไปเพราะดูจากนิสัยของวิธาดา เธอคงไม่เคยทำอะไร หากขาดทาสรับใช้รองมือรองเท้าคงทนอยู่ไม่ได้
... แต่ถ้าหญิงสาวปฏิเสธที่จะไปอยู่กับเขา เขามีแผนสองสำรองเอาไว้แล้ว จะแปลกอะไร ถ้าเขาจะขอพิณทิราไปแทนเพื่อใช้หนี้ คนบ้านนี้คงยินดียกให้แบบไม่อิดออด
สิงหรัตน์คิดแผนการมากมายอยู่ในหัว...
“แกทำอะไรชักช้านักห๊ะ! นังพิณ”
พิณทิราสะ
