เมียรักนายหัวสิงห์ ตอนที่ 11
1504 Words
ไพศาลชี้หน้าด่าลั่นด้วยความโมโห นุติรีบพยักหน้าให้เพื่อนพาหญิงสาวออกไปโดยเร็ว
“พิณเป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณพี่สิงห์มาก ขอบคุณคุณตำรวจด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไร ฉันไปก่อนนะไอ้สิงห์ ค่อยเจอกัน สงสัยคราวนี้โดนสั่งย้ายจริงๆ”
นุติหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องอีกไม่กี่คน เขาเชื่อเลยว่าเพื่อนฉลาดหลักแหลม นี่ถ้าไม่ได้หมายค้นที่เขาทำขึ้นมาแบบเร่งด่วน สงสัยคงช่วยหญิงสาวไม่ได้
“ยังอยากกลับไปที่บ้านหลังนั้นอยู่อีกหรือไง”
“หมายความว่ายังไงคะ”
“ลองดูนี่สิ” สิงหรัตน์ยื่นซองสีน้ำตาลให้หญิงสาวขณะอยู่บนรถ
“กระดาษเปล่า”
หญิงสาวพอจะเข้าใจอะไรรางๆ กานดาช่างใจร้ายกับเธอนัก
“พิณจะระวังตัวค่ะ ต่อไปจะไม่เชื่อคนง่าย”
สิงหรัตน์กระแทกลมหายใจ เขาไม่พูดอันใดอีก ในสมองมีแผนการมากมายอยู่เต็มหัว
“ตามใจ”
หลังจากนั้นไม่มีใครพูดอะไรอีกจนรถมาจอดหน้าบ้าน ไตรสุรเดช
“พิณขอบคุณพี่สิงห์มากนะคะ พี่สิงห์ช่วยพิณไว้ถึงสองครั้งสองครา พิณเป็นหนี้บุญคุณพี่สิงห์ ไม่รู้จะตอบแทนยังไง”
“ไหนล่ะรางวัล”
คนเจ้าเล่ห์ถามหารางวัล พิณทิรามองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะตาโตหน้าแดงก่ำเมื่อเงยหน้าสบตากับเขา พบว่าสายตาคมกริบกำลังมองริมฝีปากระเรื่อของเธออยู่
“อุ๊ย! พี่สิงห์”
พิณทิราเพียงแค่คิดว่าจะหลบแต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อริมฝีปากร้อนเข้าครอบครองเรียวปากแสนหวานหนักหน่วง
เธอดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา ก่อนจะสงบลงเมื่อรสจูบกำซาบซ่านทำให้เธอเผลอไผลอย่างไม่น่าเชื่อ
“ถ้าอยากตอบแทนบุญคุณของพี่ ขอให้รักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี สักวันพิณต้องได้ตอบแทนบุญคุณพี่แน่ สำหรับจูบคราวนี้ถือว่าเป็นรางวัล ครั้งก่อนถือว่ามัดจำ”
สิงหรัตน์ก้มลงกระซิบแล้วหอมแก้มหญิงสาวฟอดใหญ่ พิณทิราเขินอายใบหน้าแดงก่ำ รีบเปิดประตูลงจากรถโดยเร็ว แล้ววิ่งเข้าบ้านไม่เหลียวหลัง
นายหัวหนุ่มมองตามร่างอรชรไปจนสุดตา ก่อนจะเคลื่อนรถเก่าๆ ออกไปจากบริเวณหน้าบ้าน
“พิณกลับมาแล้วค่ะคุณกานดา” นวลรีบรายงานเจ้านายทันที
“เหรอ... สภาพมันเป็นยังไงบ้างล่ะ แต่ทำไมเสี่ยไพศาลปล่อยมันกลับมาเร็วจัง” กานดาถามนวล สาวใช้ที่เข้ามารายงานความคืบหน้า
“เห็นวิ่งหนีไปที่ห้องค่ะ”
“เหรอ? สมน้ำหน้า แกจะไปไหนก็ไปเถอะนังนวล”
กานดายิ้มกริ่ม เมื่อคิดว่าพิณทิราเสียผู้เสียคนไปแล้ว ต่อไปเหลือแค่เฉดหัวให้ไปเป็นเมียของคนเถื่อนบนเกาะเพียงเท่านั้น
นวลได้แต่เกาหัวไปมา เจ้านายสั่งให้ไปเฝ้าหน้าประตูดูว่า พิณทิรากลับมาตอนไหน ให้มารายงาน พอรายงานนึกว่าจะเรียกอีกฝ่ายมาหาเหมือนทุกครั้ง แต่กลับปล่อยให้กลับห้องไปแต่โดยดี
... เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เป็นเบอร์โทรศัพท์ของไพศาลนั่นเอง กานดารีบกดรับโดยเร็ว ใบหน้ายิ้มกริ่มหายไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงปลายสายพูดมาอย่างหงุดหงิด
“ละ... แล้วเรื่องหนี้ของฉันล่ะคะเสี่ย”
“หึ! พิณทิราหนีไปได้ จะให้ฉันยกหนี้ให้เธอหรือไงกานดา แค่นี้นะ หาทางใหม่ให้สำเร็จแล้วกัน”
“ไอ้เสี่ยโง่เอ๊ย อุตส่าห์ส่งไปให้ถึงที่ อยากโง่เอง นังพิณนะนังพิณรอดไปอีกจนได้” กานดาพูดอย่างหงุดหงิด
“มีอะไรคะคุณแม่ หน้าหงิกเชียว”
วิธาดาเดินเฉิดฉายลงมาจากบนบ้าน กล่าวถามมารดาด้วยความสงสัย
“นังพิณมันรอดไปได้อีกแล้ว”
“คุณแม่อย่าเครียดไปเลยค่ะ ไหนๆ อีกไม่กี่วันข้างหน้า มันต้องไปอยู่บ้านนอกคอกนา บนเกาะห่างไกลความเจริญแล้วนี่คะ”
วิธาดาหันไปกอดมารดาอย่างอ้อนๆ
“ก็จริง” กานดามีสีหน้าดีขึ้นเมื่อคิดตามคำพูดของบุตรสาว
“แล้วนี่ลูกจะไปไหนล่ะ”
กานดาถามบุตรสาว สลัดเรื่องไม่สบอารมณ์ทิ้งไป
“หนูนัดปาร์ตี้กับเพื่อนๆ เอาไว้ค่ะ พูดแล้วก็จวนจะได้เวลานัดพอดี งั้นหนูไปก่อนนะคะแม่” วิธาดาหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่
“จ้ะ”
กานดามองตามร่างบุตรสาวไปจนลับตาด้วยความรักสุดหัวใจ
รถยนต์คันเก่าๆ ที่แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน “ไตรสุรเดช” ทำให้กานดาออกมามองด้วยความประหลาดใจแกมดูถูกเหยียดหยาม แล้วยิ่งบุรุษร่างสูงที่เดินลงมาจากรถยิ่งทำให้นางนึกรังเกียจ
“ใครปล่อยไอ้โจรห้าร้อยที่ไหนเข้ามาในบ้านนี่”
กานดาตวาดลั่น จนคนสวนต้องรีบวิ่งหน้าตาตื่นกระหืดกระหอบเข้ามาดู
“ครับคุณกานดา”
“นี่แกปล่อยให้ไอ้โจรบ้าชั้นต่ำที่ไหนขับรถโกโรโกโสเข้ามาในบ้านห๊ะ! ไอ้ชม ต่ำจริงๆ”
... คำพูดเหยียดหยามว่าชั้นต่ำทำให้สิงหรัตน์ขบกรามเป็นสันนูน
เขามองกานดาผ่านแว่นกันแดดสีชาด้วยดวงตาดุดัน ไม่เคยมีใครพูดจาดูถูกเหยียดหยามเขาเช่นนี้มาก่อน ด้วยว่าไม่อยากใช้กำลังกับผู้หญิง ไม่อย่างนั้นเขาคงเข้าไปตบสั่งสอนให้เลือดกบปากเป็นแน่
เขาสาบานได้ว่า... ว่าที่เจ้าสาวของเขา นิสัยไม่ได้แตกต่างจากผู้เป็นมารดาเลยแม้แต่น้อย ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น
“เอ่อ... เขาบอกว่าเป็นคนของคุณพยัคฆ์จะมารับตัวคุณ..”
“อะไรนะ!!!”
ชมพูดยังไม่ทันจบประโยคดี ผู้เป็นนายก็ว่าสวนออกมาทันควัน
นางคิดอะไรบางอย่าง หันไปมองสิงหรัตน์ที่คิดว่าเป็นเพียงคนขับรถด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ
สิงหรัตน์นึกงุนงงในกิริยาที่เปลี่ยนไปนั้น ใบหน้าแบบนี้เจ้าเล่ห์แสนกลนัก เขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึง “ลูกสาว” ของนาง
“แกไปได้แล้ว ถ้าฉันไม่เรียกไม่ต้องเสนอหน้ามา”
ชมเกาหัวไปมาไม่เข้าใจอารมณ์ของเจ้านาย แต่ไม่กล้าอยู่นานเพราะว่าเดี๋ยวจะโดนตะเพิดเข้าให้
“เดี๋ยวก่อน ไปตามยัยพิณมาด้วย เร็วๆ นะ”
กานดาผุดยิ้มร้ายกาจไม่ปิดบัง ตอนนี้สามีไม่อยู่บ้าน เป็นทางสะดวกที่จะผลักไสเด็กสาวที่นางจงเกลียดจงชังให้ไปพ้นทาง
ที่สำคัญ คนที่มารับก็ทำให้นางพอใจไม่น้อย ทั้งดูเถื่อน น่ากลัว แถมหน้าตายังกะโจร นึกสะใจเป็นอันมากที่ทางฝ่ายเจ้าหนี้ไม่ได้ส่งรถหรูมารับตัวอย่างออกหน้าออกตา
นางคิดว่าพยัคฆ์คงร่ำรวยมากพอสมควรไม่เช่นนั้นคงไม่มีเงินให้สามียืมไปพยุงกิจการของครอบครัวได้ แต่ถึงจะรวยก็อยู่บ้านป่าเมืองเถื่อน ในป่าในเขา ไร้อารยธรรม สู้ผู้ดีมีเงินในสังคมหรูหราไม่ได้
นางรู้ว่าบุตรสาวคงไปใช้ชีวิตอยู่ในที่แบบนั้นไม่ได้ ยิ่งไอศูรย์บอกว่าต้องไปอยู่เกาะไม่มีโทรศัพท์และเครื่องอำนวยความสะดวกเลย เธอยิ่งไม่อยากให้บุตรสาวไป
สิงหรัตน์สะดุดหูนักกับคำว่า “นังพิณ” แต่เขาก็ยังเฉย ไม่แสดงความคิดเห็นอันใด
“แกเป็นคนขับรถของคุณพยัคฆ์เหรอ”
สิงหรัตน์ก้มศีรษะให้เล็กน้อย ดีที่ผู้หญิงตรงหน้ายังเรียกบิดาเขาว่า “คุณ” แต่จิกเรียกเขาว่า “แก” เต็มปากเต็มคำ
ผู้ดีเขาเรียกกันแบบนี้หรือ นอกจากแต่งชุดหรูหรากรีดกรายวางอำนาจกับคนอื่น คนตรงหน้าไม่มีความเป็นผู้ดีสักนิด สิงหารัตน์มองอย่างรังเกียจ
“ใช่ครับ”
เขาไม่คิดปฏิเสธ มองเจ้าของบ้านตั้งแต่หัวจรดเท้า เสื้อผ้าสีสันสดใส แต่งหน้าจัดจ้าน ทั้งเล็บมือเล็บเท้าเคลือบด้วยน้ำยาทาเล็บสีแดงสดไม่ต่างกัน
เขาส่ายหน้าเบาๆ เมื่อคิดว่า... ว่าที่เมียที่เจอเมื่อหลายวันก่อนไม่ได้ต่างกันมากนัก
“ถ้างั้นก็ดี ยืนรออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวไปเลยแล้วกัน ฉันจะให้เค้าเก็บของ”
สิงหรัตน์งุนงงเมื่อเห็นกานดาพูดเช่นนั้น ไม่คิดเลยว่าหญิงสาวคนนี้จะรีบยกลูกสาวของนางให้เขาโดยไม่ถามไถ่อันใด แถมยังไม่มีท่าทีห่วงใยลูกสาวเลยสักนิด
เขาคิดว่าผิดวิสัยไปมากกับกิริยาท่าทางของนาง ดูเหมือนจะอยากผลักไสให้คนที่เขามารับไปกับเขาเร็วๆ เสียด้วยซ้ำ
เขาอุตส่าห์แต่งตัวมอซอ ขับรถเก่าๆ มารับเพราะอยากลองใจอีกฝ่าย คิดเอาไว้ล่วงหน้าว่าทางนี้คงจะโมโหแทบลมจับหรือไม่ก็ปฏิเสธบิดาเรื่องแต่งงานเมื่อเห็นสภาพของเขา
- Writer
