เมื่อฉันเป็นนางร้าย

ตอนที่ 5 เกลียดจนไม่อยากจำ

การหย่าเสร็จสมบูรณ์โดยสิทธิ์การดูแลอยู่ที่เรวัติแต่เพียงผู้เดียว มีนาทำเพียงส่งเงินค่าเลี้ยงดูตามที่ส่งให้ได้เท่านั้นซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้คาดหวังอะไรจากรมิตา เขาสามารถเลี้ยงดูลูกสาวคนเดียวได้ อดีตภรรยาที่ทุ่มเททุกอย่างเพื่องานจนไม่สนใจลูกอย่างรมิตาต่อให้ขอร้องก็ไม่หาเวลาว่างมาหาลูกอยู่ดี

มีนาเก็บใบหย่าใส่กระเป๋าด้วยใจที่โล่งสบาย เธอได้อิสระเสียที การมีลูกมันช่างยากลำบากจริงๆ รมิตาบ้างานก็เพื่อลูกแต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นเพียงแม่ใจร้ายในสายตาวีนัส

“แม่ให้หนู” สร้อยข้อมือชิ้นนี้รมิตาสั่งทำให้ลูกสาวแต่จนตอนจบก็ไม่มีโอกาสได้ให้เพราะวีนัสไม่ยอมมาพบหลังจากหย่าขาดกับเรวัติ

“ขอบคุณค่ะ” เด็กหญิงมองสร้อยข้อมืออย่างตื่นเต้นดีใจแต่ก็ไม่ยอมยิ้มให้คนเป็นแม่ ร่างน่ารักวิ่งไปหลบด้านหลังคุณพ่อ

“เป็นเด็กดีนะคะ ถ้าคิดถึงก็ให้คุณพ่อโทรหาแม่” เห็นลูกสาวเป็นแบบนี้ก็หนักใจแต่ไม่รู้จะทำอะไรได้ในเมื่อเธอเป็นเพียงคนอื่นที่เข้ามาในร่างนี้เท่านั้น

มีนาไม่ใช่คนที่มีคนอดทนกับเด็กเท่าไร วีนัสนับว่าเป็นเด็กคนแรกที่พูดจาไม่น่ารักใส่แล้วเธอไม่รู้สึกโกรธตรงกันข้ามเธอเอ็นดูแม่หนูน้อยคนนี้มาก

“ทำไมต้องโทรละคะ” อยู่ด้วยกันทุกวันจำเป็นต้องโทรด้วยอย่างนั้นเหรอ

“วีนัสแม่ขอกอดหน่อยได้ไหม” หญิงสาวมองร่างน้อยด้วยใจหนักหน่วง

“วีนัสครับหนูต้องไปเอาสมุดวาดภาพที่ครูบัวไม่ใช่เหรอ” ไม่ทันที่ลูกสาวจะได้วิ่งไปหาแม่เรวัติก็ทักขึ้นเสียก่อน

“เย้! ไปค่ะหนูอยากได้สมุดวาดภาพ” เด็กหญิงกระโดดดีใจโดยไม่รู้เลยว่าการหย่าร้างครั้งนี้จะให้ตัวเองไม่ได้อยู่ใกล้ๆ แม่อย่างเคย

เขาอุ้มลูกสาวขึ้นรถพร้อมกับปิดประตูเดินอ้อมมาฝั่งคนขับ ชายหนุ่มหยุดยืนสบตากับมีนาที่เดินตรงมาหาเขา

“ฉันขอมาเยี่ยมลูกบ้างได้ไหม” พอจะตัดขาดจริงๆ ใจก็หวิวๆ ชอบกลสงสารเด็ก

“แกล้งจำผมกับลูกไม่ได้เลยจะดีกว่า วีนัสยังเด็กไม่นานเขาจะลืมแม่ใจร้ายอย่างคุณเองนั่นแหละ” เรวัติรีบปฏิเสธเพราะรู้ว่าหญิงสาวไม่ได้อยากมาหาลูกแต่อยากมาอ่อยเขามากกว่า

“คิดว่าทำถูกแล้วเหรอคะ เลิกกันเราก็ทำหน้าที่พ่อแม่ได้” คนอะไรใจร้ายเสียจริง

“ผมคิดทุกอย่างดีแล้ว คุณไม่ต้องห่วงวีนัสผมจะดูแลแกอย่างดีที่สุด”

“ถ้าต้องการแบบนั้นมีนก็จะทำให้ เจอกันคราวหน้าไม่ต้องทักนะคะ” รมิตารับคำเพราะเห็นว่าทางออกนี้ก็นับว่าดีสำหรับทุกฝ่าย เธอเป็นแค่นักศึกษาไม่เข้าใจชีวิตคู่อะไรนักหรอกเมื่อไม่รักก็เลิกกันไป

ตัวเธอไม่ใช่แม่แท้ๆ ของวีนัสต่อให้รู้สึกรักและเอ็นดูเด็กน้อยแต่อีกฝ่ายเกลียดเธอขนาดนี้ก็ไม่จำเป็นต้องฝืนให้ลำบากใจ

บางทีการทำเป็นไม่รู้จักกันก็อาจทำให้พระเอกและลูกสาวมีความสุขในชีวิตมากกว่าการอยู่กับเธอก็ได้ เลิกกับผัวเก่าก็หาผัวใหม่ได้ไม่เห็นมันยากเย็นตรงไหน

“คุณมีอะไรให้ผมอยากจำนักหรือไง” ใบหน้าหล่อเริ่มขึ้นสีเมื่อภรรยาส่งสายตาหวานให้

“ถ้าคุณลืมเมียขาวๆ เอ็กๆ อย่างมีนได้ก็ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ แต่ถ้าลืมกันไม่ลงมีนคงต้องเสียใจที่คุณพลาดของเด็ด kiss ลานะคะ”

มีนาเดินไปชิดจากนั้นเขย่งตัวขึ้นจูบริมฝีปากหยักนุ่มพร้อมกับเม้มริมฝีปากล่างเบาๆ เป็นการยั่วยวน หลังจากนั้นเดินไปขับรถของตนเอง