“Bakla, nakakatampo ka naman…”
Maarteng pinahaba pa talaga ni Ricky ang nguso niya pagkasabi niya nun.
Ngumiti ako kay Ricky. Iyong ngiti na may kasamang paghingi ng paumanhin.
“Sorry na… hindi ko naman sinasadya. Magulo lang talaga ang isip ko. Alam n'yo na..."
"Pero, bakla... siyempre, nag-aalala kaming mga friends mo..."
Nandito kasi silang apat na mga kaibigan ko sa bahay namin. Napasugod sila nang ilang araw na nila akong hindi nakakausap sa tawag, sa text, o sa roup chat namin.
Naikuwento ko na rin sa kanila ang nangyari, sa pagitan ng mga pag-iyak ko. Masakit pa rin sa akin ang nangyari, kahit na tinanggap ko na ang kapalaran namin ni Pablo.
Naalala kong nag-suggest si Pablo kagabi sa simbahan na magtanan at lumayo na lang kami. Pero hindi kasi kakayanin ng konsiyensiya
