Bago pa man natatapos ang usapin ng dalawang lalaki ay may tumawag sa cellphone ni Zeuter. Bago sagutin ni Ruthyst ay nagkatinginan pa silang dalawa at nailing na lang.
“Hello, Zeuter Phire, anak,” wika sa kabilang linya.
Nang huling dalaw niya sa ama ni Zeuter ay wala nang aparatu ang nakakabit sa katawan nito. Hindi pa man bumabalik sa dati ang katawan ay nakikita ni Ruthyst na gumagaling na ang ginoo.
“Bakit po?” Tugon ni Ruthyst. Sa madalas na pagtawag ng ama ni Zeuter ay palagi itong may mission na binibigay. Doon na nagsisimulang tumaas muli ang grupo ng ama ni Zeuter.
“I have a mission for you, Zeuter,” he was right. Hindi na bago iyon dahil kahit nang una ay natuwa na ang ginoo. Kaunting oras lang kasi ay nagawa niyang patumbahin ang grupong nanguna sa kanila.
“Vienna Sis
