EPISODE07 ไม่ชอบผูกมัด
1721 Words
ตอนชวนเล่นพากันเล่นตัว พอตั้งวงไม่มีคนอยากเลิก เงินเดิมพันสูงก็งี้ แทบจะวางเครื่องมือสื่อสารแล้วมาจดจ่อกับวงไพ่
รอบนี้คนดวงดีก็แซนตี้ไง นิ่งเงียบกินเรียบ “พอ จบ แยกค่ะ พรุ่งนี้จะไปธุระ”
ไข่เจียวโบกมือลาก่อนที่จะอารมณ์เสียเพราะไม่ได้กินสักตา ทุกคนจึงแยกย้ายหาที่นอน ไข่เจียวนอนกับฉัน แซนชวนแสนซนและตะวันไปนอนด้วย นังไข่เจียวตัวแสบนอนกับฉันก็เพราะ “อื้ม ดูดิโคตรจะใหญ่เลยอ่า”
ไข่เจียวไม่ได้ทำอะไรมากมาย แค่ดูผู้ชายช่วยตัวเอง แปลคำฉันถูกไหม ดูผู้ชาย ช่วยตัวเอง “ไข่ไปทำในห้องน้ำโว้ย”
“อืม แป๊บเดียว อ่า…” อะเมซิ่งมาก ลูกสาวลุงเคลิ้มเป็นคนที่สุดโต่งในทุกเรื่องจริง ๆ มีที่ไหนมาช่วยตัวเองให้ฉันดู ถึงจะเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยแล้วแต่ฬิก็ไม่ชินเว้ยเจียว เออ แล้วก็เป็นฉันที่เข้ามาหลบในห้องน้ำเพราะนังไข่เจียวไม่ยอมหนีจนกว่าจะเสร็จ
“เจ้ฬิ เจ้ฬิ พี่นาฬิ นาฬิกา ฬิโว้ยไข่อยากเข้าห้องน้ำแล้ว” ผ่านไปสิบนาทีนังไข่เจียวตัวดีเรียกฉันทั้งเคาะประตูระรัว
“จ้า แม่มหาจำเริญ” ฉันเปิดประตูออกมามองด้วยความเอือมระอา น้องสาวตัวดียิ้มหวานไม่สำนึกว่าที่ทำมันคือเรื่องน่าอาย
“ฬิก็นะ ไม่เคยช่วยตัวเองหรือไง ใครจะช่วยตัวเองในห้องน้ำ” นั่น ยังมาต่อว่าฉันที่เป็นเจ้าของห้องอีก ดี ดีจริง ๆ น้องรักของพี่ฬิ
“รีบ ๆ เข้าซะ” ฉันเดินมาล้มตัวนอนที่เตียง มีพี่น้องอยู่ด้วยมันก็ดี เฮฮาสนุกสนาน แต่พอความครื้นเครงจบลง ปัญหาก็ยังอยู่ที่เดิม ทำยังไงฉันถึงจะไม่ต้องแต่งงานดีนะ ใครที่จะช่วยฉันได้
ไข่เจียวเดินออกมาจากห้องน้ำ เดินมานอนข้าง ๆ ฉันแล้วก็เอื้อมมือมากอด “คิดอะไรอยู่”
“เรื่องแต่งไง ไม่อยากแต่งอะ”
“เขาอาจจะหล่อตรงสเปกเจ้ก็ได้นะ ไม่ลองเจอดูก่อน”
“ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นนะไข่”
“แล้วอยู่ที่ตรงไหน”
“ผูกมัดไง ไม่ชอบผูกมัดไม่ชอบเป็นของใครเลยอะ เข้าใจความรู้สึกไหม อยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อย ๆ แอบเลี้ยงใครก็ได้ ละคนที่ไม่รู้จักความรัก ไม่เชื่อว่ารักมีอยู่จริงจะแต่งงานได้ยังไง คนจะแต่งงานกันก็ต้องมีความรักไม่ใช่เหรอ เข้าใจอารมณ์ปะ”
“หึ ไม่เข้าใจอะ เพราะไข่ชอบเป็นเจ้าของ ชอบผูกมัด ไข่ไม่เข้าใจความรู้สึกฬิหรอก”
“ก็จริง คงไม่เข้าใจจริง ๆ” งั้นคงไม่แอบไปจดทะเบียนกับลุงเป้งอะเนอะ
“นี่ฬิถามหน่อยสิ” ไข่เจียวนอนตะแคงเอามือค้ำไว้ที่หัว สายตากรุ้มกริ่มอยากรู้อยากเห็น
“ทำหน้าแบบนี้อยากรู้อะไร”
“รู้ทันไข่อีกแล้ว ก็แบบว่าเจ้ฬิก็ไม่ใช่คนขี้หวงใช่ม้า งั้นบอกหน่อยสิว่าในบรรดาเด็กที่เลี้ยงอยู่ใครจิ้มจุ่มอร่อยสุด”
“หืม? อะไรคือจิ้มจุ่มวะไข่”
“ฬิ” ไข่เจียวมองเหมือนจ้องจับผิด
“อะไร”
“ฬิอย่าบอกนะว่าเด็กที่เลี้ยงไว้ไม่เคยมีใครเห็นจุ๋มจิ๋มฬิอะ”
“โอ้ย ภาษาอะไรวะเนี่ยไข่เจียว พอเลยยิ่งดึกยิ่งเลอะเทอะไปกันใหญ่แล้วเราอะ นอน ๆ” เรื่องซิง ๆ นี่มีแค่แซนตี้เท่านั้นที่รู้ ฉันจะปล่อยให้นังไข่เจียวตัวแสบรู้ไม่ได้เด็ดขาด
“เจ้ฬิอ่า หัดปิดไข่เหรอ ก็ว่าละทำไมต้องตื่นเต้นเวลาไข่ช่วยตัวเองที่แท้ก็ยังไม่...”
“นอนจ้ะน้องรัก ไข่เจียวคนดีนอนเถอะนะ” พอ ตัดบททุกอย่างก่อนที่นังไข่จะแซวยาว ฉันกดปิดไฟแล้วรีบหันหลังให้น้องสาว แต่ก็ไม่พ้นขยับมานอนกอดฉัน
“กลิ่นตัวฬิหอมเหมือนอาแซนเลยอ่า ไข่ชอบ”
“จ้ะ” ไข่เจียวน่ะชอบแซนตี้มาก ๆ ก็แน่ล่ะ แซนตี้มีความเป็นผู้ใหญ่ เรียบร้อย น่ารัก น่าทะนุถนอม
“ฬิ”
“อืม”
“ไข่ขอจับนมหน่อยสิ”
“ไข่เจียว”
“อะ ๆ น้องล้อเล่นค่ะ นอนค่ะนอน”
ถ้ามานอนด้วยทีไรก็จะเป็นแบบนี้ เป็นไข่เจียวที่ทะลึ่ง ลามก กวนประสาทที่สุด ไม่ใช่น้องไข่ที่แสนเรียบร้อยแบบที่เคยแสดงให้ผู้ใหญ่ตายใจ
เช้าวันต่อมา
เมนูเช้านี้แม่บ้านทำข้าวต้มหมูสับง่าย ๆ ตัดปัญหาคนนั้นแพ้ปู คนนี้แพ้หมึกแพ้กุ้ง หลังจากที่ทานข้าวกันเรียบร้อยพี่น้องก็แยกกันกลับบ้านบ้าง ไปทำธุระส่วนตัวบ้าง ฉันก็กำลังจะไปหาพี่ก้องที่บ้านเขา พี่ก้องเป็นรุ่นพี่ที่ยอมซ้ำชั้นป.4 เพื่อเรียนชั้นเดียวกับฉันมาตลอด นับว่าคล้ายคนในครอบครัวก็แล้วกันเพราะว่าฉันไม่เคยต้องใช้เงินซื้อเขา มีแต่เขาที่ซื้อขนมเลี้ยงฉันตลอดโดยที่ฉันไม่เคยขอ และเขาก็ไม่เคยขอของตอบแทน เมื่อสามปีก่อนเขาต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา ฉันก็แทบจะลืมเขาไปแล้วเพราะมัวแต่ยุ่งกับเด็กคนนั้นคนนี้
บ้านพี่ก้อง
ฉันเลี้ยวรถเข้ามาจอดในบ้านด้วยความเคยชินเพราะเมื่อก่อนฉันมาที่นี่บ่อย อีกทั้งซานต้าก็เป็นเพื่อนกับกลิ้งน้องพี่ก้อง แม่บ้านที่นี่จึงรู้จักพวกฉัน
“คุณนาฬิกามาแล้ว” นี่แม่บ้านที่ค่อนข้างขี้ประจบ ฉันไม่เข้าใจว่าจะมาประจบเอาอะไรจากฉัน เงินฉันน่ะมีให้ผู้ชายเท่านั้น ผู้หญิงอย่าได้ฝัน
“พี่ก้องอยู่บ้านไหม”
“ค่ะ อยู่ในครัว คุณก้องตื่นมาทำอาหารแต่เช้ารอคุณนาฬิกาเลยนะคะ”
“อืม ขอบใจนะ” ฉันเดินเข้าครัวด้วยความเคยชินเห็นหนุ่มร่างสูงใหญ่ผูกผ้ากันเปื้อนกำลังง่วนกับการเคี่ยวอะไรบางอย่าง ฉันก็เลยเดินเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลัง “คิดถึงจังเลย ทำอะไรอยู่เนี่ย”
“แกงเลียงครับ”
“หืม ทำของโปรดเค้าด้วย คนอะไรน่ารักที่สุด ไม่มีใครตามใจเค้าเท่าพี่อีกแล้ว”
“ไม่ต้องมาพูดดี พี่น้อยใจอยู่”
“น้อยใจอะไรเค้าอ่า เค้าทำไรผิดคะ”
“ไหนใครบอกว่าจะโทรหาพี่บ่อย ๆ ใครบอกว่าถ้าพี่กลับมาจะไปรับที่สนามบินไปให้พี่เห็นเป็นคนแรก สุดท้ายก็ไม่ค่อยโทร โทรมาหาก็ไม่ว่างคุย ไปรับก็ไม่ไป ลืมพี่สนิทเลยสินะ”
“ก็เค้าติดงานไง แล้วก็มีปัญหาชีวิตด้วย เค้าขอโทษนะ พี่ไม่น้อยใจเค้าได้ไหมอ่า นี่ไงพอเค้ารู้จากซานเค้าก็รีบมาหาพี่เลยนะเนี่ย เค้าให้พี่เป็นที่หนึ่งเลยนะ”
“พูดแบบนี้หมายความว่าจะมาหาพี่แค่แป๊บเดียวใช่ไหม” พี่ก้องวางทัพพีแล้วหันมามองหน้าฉัน ให้ตาย อปป้าเป็นบ้าเลยเนี่ย
“โหไม่เจอสามปีหล่อขึ้นเป็นกระบุงเลยอ่า”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนาฬิกา” ข้อนิ้วเรียวสวยของพี่ก้องจับที่ปลายคางของฉันให้เชยขึ้น ดวงตาคมเข้มของพี่ก้องสวยมาก ๆ ฉันชอบมองดวงตาคู่นี้มาแต่ไหนแต่ไร แต่เมื่อรู้จักคนโปรดฉันถึงได้รู้ว่าดวงตาของคนโปรดสวยกว่าเยอะมาก ๆ
“เค้าไม่ได้เปลี่ยนเรื่องอะไรเลย พี่คิดมากไปเอง นี่ไงเค้าอยู่กับพี่ทั้งวันเลยก็ได้แล้วคืนนี้เค้าพาพี่ไปดูคลับเค้ากันนะ โอเคไหมคะ”
“กินข้าวมาหรือยัง พี่ทำแกงเลียงแล้วก็ไก่ทอดน้ำปลาที่เราชอบไว้ให้” และคำตอบของฉันก็ทำให้พี่ก้องยิ้มได้ เขาถึงถามเรื่องกินข้าว เฮ่อ โล่งอก
“เค้ากินข้าวต้มหมูมา แต่ว่าพี่อุตส่าห์ทำให้เค้าเพราะงั้นเค้าหิวอีกก็ได้”
“งั้นไปนั่งรอ พี่ตักแกงก่อนจะตามไป”
“ให้เค้าช่วยไหม”
“ช่วยไปนั่งที่โต๊ะอาหารเลยครับคนสวย”
“ชิ จะหาว่าเค้าทำยุ่งอะดิ ไปก็ได้” เขย่งขึ้นหอมแก้มพี่ก้องหนึ่งทีแล้วก็เดินออกมารอที่โต๊ะอาหาร ไม่ถึงห้านาทีอาหารที่เป็นของโปรดของฉันก็ถูกจัดเรียงชวนให้ลิ้มรส
“กลิ้งไม่อยู่เหรอพี่ ไม่เห็นลงมากินข้าว”
“เห็นว่าไปทำธุระ”
“หืม เสียดายจัง”
“เสียดายอะไร”
“ก็ไม่ได้ทักทายไง พี่คิดไปถึงไหนเนี่ย”
“ก็เราชอบลวนลามน้องพี่ประจำ จนไอ้กลิ้งมันอาย”
“ก็น้องพี่มันน่าลวนลามนี่นา หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก”
“หึ”
“โอ๋ ๆ ไม่น้อยใจน้า ยังไงพี่ก็เป็นที่หนึ่งของเค้า” พี่ก้องส่ายหัว ทั้งยังทำหน้าเอือม พี่ก้องตักแกงเลียงใส่ถ้วยเล็กมาให้ฉัน “ขอบคุณค่ะ นอกจากครอบครัวเค้าก็มีพี่นี่แหละที่ดีกับเค้ามาก ๆ น่ารักที่สุด ตามใจมากกว่าครอบครัวเค้าด้วย”
“แต่งงานกันไหมนาฬิกา”
“อา… ฮะ” ข้าวติดคอฉันเลย อะไรของพี่ก้องวะ จู่ ๆ มาขอแต่งงาน เราชอบกันที่ไหนล่ะ
“เราแต่งงานกันไหม แต่งกับพี่ดีกว่าต้องแต่งกับคนอื่นไม่ใช่เหรอ”
“ซานเล่าเหรอ” ทำฉันหายสงสัยเมื่อพี่ก้องพูด
“อืม พี่เป็นห่วงเรามากเลยนะ”
“เค้าไม่ชอบการผูกมัดพี่ก็รู้ แล้วพี่ก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วพี่จะมาแต่งกับเค้าได้ไง ไม่เอาหรอก ไม่อยากทำพี่พลาดโอกาส พี่ยอมเสียเวลา 3 ปีเพื่ออะไรลืมเหรอ”
“พี่จริงจังนะนาฬิกา”
“งื้อ พอ ๆ พี่อย่าเพิ่งพูดเรื่องแต่งเลย ได้ยินละเค้าเครียด”
“พี่ถึงอยากช่วยไง”
“งั้นเอาไว้เค้าไม่ไหวจริง ๆ เค้าจะแต่งกับพี่นะ โอเคไหม”
“สัญญานะว่าจะไม่ซื้อใครก็ได้มาแต่งด้วย”
“ค่า เค้าสัญญา งั้นตอนนี้เรามากินดีกว่าเนอะ เค้าคิดถึงฝีมือพี่มาก ๆ เลย”
“คิดถึงแต่ฝีมือพี่ ไม่คิดถึงพี่…”
“คิดถึงค่า คิดถึงมาก ๆ คิดถึงที่สุด”
“ปลอมมาก”
-NARIKA END-
- Writer
