Chapter 3
2009 Words
“ เพดานตรงนี้สูงจังเลย ด่าเกือบเอื้อมถึงแล้ว”
ดานีน ที่พยายามเขย่งเท้าจนสุดตัวเพื่อเอื้อมไปถอดไฟดวงเดิม กว่าจะถอดออกมาได้ก็ทุลักทุเลอยู่ไม่น้อย ตอนดึงออกว่ายากแล้ว แต่ตอนใส่ดวงใหม่กลับเข้าไปยากกว่า
“ ถ้าดาเกิดมาสูงกว่านี้อีกซักห้าเซนต์นะ มันคงจะดีกว่านี้นะ”
“ ระวังนะดา เดี๋ยวตกลงมา”
“ ไม่หล่นหรอก ดาเกือบจะใส่ได้แล้ว กรี๊ดดดดดด”
จังหวะที่ดารินเขย่งเท้าขึ้นไปจนสุด จู่ๆข้อเท้าเธอกลับพลิก และเซหล่นลงมา มันเป็นจังหวะเดียวกับที่มาเฟียมาถึงที่คอนโดนี้พอดิบพอดี
“เฮ้ย!!”
มาเฟียหนุ่มเอื้อมจนสุดมือเพื่อรับหญิงสาวที่หล่นลงมาจากเก้าอี้ แต่วันนี้ยังเป็นวันโชคดีของเธอที่มาเฟียหนุ่มเข้ามารับเธอไว้ได้ทัน
“ บอกว่าไม่ให้ทำอะไร ทำไมไม่ฟังเลย!” เสียงมาเฟียเอ่ยขึ้นทำเอามารีนที่ปกติร่าเริงกับพี่ชายยังแอบกลัวน้ำเสียงแบบนั้นของเขา
“ เฮียอย่าพึ่งว่าดาเลยค่ะ หนูว่าพาเพื่อนหนูไปนั่งที่โซฟาก่อนดีกว่า เหมือนว่าดาขาจะพลิกด้วยค่ะ”
หลังจากที่มาเฟียอุ้มดานีน มานั่งลงที่โซฟา เขาหยิบหลอดไฟจากมือของเธอด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งน่ากลัวก่อนเดินไปเหยียบบนเก้าอี้และเปลี่ยนมันด้วยตัวเอง เพราะความสูงของมาเฟียหนุ่มทำให้การเปลี่ยนไฟไม่ได้ยากนักสำหรับเขา
“พี่มาเฟียของรีนดุมากเลยเนอะ”
“ ปกติเฮียจะดุเฉพาะกับลูกน้อง กับรีน เฮียไม่เคยดุเลย” มารีนเอ่ย
“ เมื่อกี้ก็คงไม่ได้ดุรีนหรอก แต่น่าจะดุดามากกว่า” ดานีนเอ่ย
“ รู้ตัวนิ เป็นผู้หญิงปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ทำไฟเองแบบนั้นได้ยังไง เธอทำเป็นหรือไง”
“ เป็นค่ะ ปกติดาก็ทำแบบนี้ที่บ้าน แต่บ้านดาเพดานมันไม่ได้สูงแบบนี้นี่คะ”
“ พรุ่งนี้ท่าทางจะเดินไม่ได้นะ ข้อเท้าบวมขนาดนั้น” มาเฟียเอ่ย
“ ไฟติดแล้ว งั้นเดี๋ยวรีนไปเอาน้ำแข็งมาประคบให้นะ“
หลังจากที่มารีนเดินออกไป บรรยากาศกระอักกระอ่วน ของหญิงสาวและมาเฟียก็เกิดขึ้น เธอไม่รู้จะทำตัวยังไง เพราะเพิ่งถูกเขาดุไปเมื่อไม่กี่นาทีนี้
“ ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”
“ เปล่าค่ะ”
หญิงสาวที่ลอบมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่มันแฝงความน่ากลัวอยู่ในตัวตลอดเวลา ทำไมผู้ชายคนนี้ดูเหมือน มีเกาะกำบังอยู่ตลอดเวลากันนะ
“ น้ำแข็งได้แล้วค่ะ”
“ ข้อเท้าพลิกขนาดนี้ ถ้าไม่จับให้มันเข้าที่อีกสองอาทิตย์ก็ไม่หาย”
“ เฮียเป็นหมอเหมือนเฮียมาเวลเลยนะเนี่ย”
“ หนูไปนั่งข้างเพื่อนสิมารีน เดี๋ยวเฮียจะจับข้อเท้าพลิกกลับให้”
“ ไม่เป็นไรค่ะพี่มาเฟีย ดา....”
“ นั่งเฉยๆ แล้วอย่าชักขาหนีล่ะ”
มาเฟียถลกแขนเสื้อของตัวเองขึ้น ก่อนนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเพื่อนสนิทของน้องสาว มือหนาค่อยๆจับข้อเท้าของเธอขึ้น ทำเอาหญิงสาวตัวสั่นเทาเล็กน้อยและเธอเริ่มรู้สึกเขินอายแปลกๆ
ใบหน้าเรียบนิ่งของมาเฟีย ที่ไม่บ่งบอกหรือสื่ออารมณ์ใดๆ แถมยังไม่ให้จังหวะหรือบอกกล่าวแม้แต่น้อยว่าเขากำลังบิดข้อเท้าเธอ
” ผู้หญิงคนแรกเลยนะเนี่ยนอกจากรีน ที่เฮียยอมจับเท้าหรือขาให้”
“ หนูนั่งเฉยๆเลยครับ”
“ อุ๊ย!”
แกร๊ก!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดด“
เสียงกรีดร้องดังลั่นคอนโดสุดหรูในกลางดึกคืนนั้น เมื่อมาเฟียจับข้อเท้าของหญิงสาวซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวตัวเองหลังจากที่เธอขาพลิกเพราะตกจากเก้าอี้
“ แค่นี้ก็เรียบร้อย กินยาแก้อักเสบสองวันก็หาย”
“ เฮียเป็นหมอป่ะเนี่ย” มารีนเอ่ย
“ขะ...ขอบคุณค่ะ”ดานีนเอ่ยขอบคุณ
“ แล้วรีบเข้านอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียน” มาเฟียเอ่ยกับสองสาว
“รับแซ่บค่ะเฮีย เฮียกลับเถอะค่ะขอบคุณนะคะ” มารีนเอ่ยกับพี่ชายตัวเอง
“ อย่าดื้อนะครับ”
คืนนั้นหลังกลับมาจากคอนโดของน้องสาว ชายหนุ่มก็เข้านอนกระทั่งเช้า เช้านี้ที่บ้านปีกขวาไม่มีใครอยู่นอกจากเขา เพราะมาร์เวลน้องคนรองเข้าเวรอยู่ที่โรงพยาบาลยังไม่กลับ มารีนก็นอนอยู่ที่คอนโดกับเพื่อนสนิท ส่วนพ่อกับแม่ของเขาก็ไปต่างจังหวัด
เช้านี้ทำให้มาเฟียเลือกที่จะไปทานมื้อเช้าที่บ้านหลังใหญ่พร้อมกับปู่
“ สวัสดีค่ะเฮีย”
“ อ้าวโคอี้ เมื่อคืนไม่เห็นเห็นรถหนูเลย เฮียนึกว่าหนูไม่อยู่สะอีก”
“ เมานิดหน่อยค่ะ นั่งแท็กซี่กลับมา555”
“ เบาได้ก็เบานะลูก หนูนี่เหมือนแม่หนูตอนสาวๆไม่มีผิดเลย” ดินแดนผู้เป็นทั้งตาและปู่ของทั้งคู่เอ่ย
“ ลูกสาวแม่นี่ค่ะคุณตา”
“ วันนี้มีแต่หลานๆมานั่งกินข้าวด้วย จะเบื่อคนแก่แบบปู่ไหมเนี่ย” ดินแดนเอ่ย
“ หนูรักคุณตาจะตาย ฟ่อดดดด” โคอีิ้ที่เข้าไปกอดผู้เป็นตาพรางหอมฟ่อดใหญ่ ก่อนเริ่มมื้อเช้า
“ มาเฟีย ทำงานหนักไปไหมช่วงนี้” ดินแดนผู้เป็นปู่เอ่ยขึ้น
“ ไม่ครับปู่ ผมก็ทำตามปกติครับ”
“ งานก็เยอะ น้องสาวก็ซน ปล่อยๆบ้าง ยัยหนูมารีนโตแล้ว แกควรให้เวลาตัวเองบ้างมาเฟีย”
“ ผมก็มีเวลาให้ตัวเองอยู่ครับปู่ แล้วมารีนเองผมก็ปล่อยน้องไม่ได้จริงๆครับ ผมเป็นห่วงน้อง”
“ น้องสาวน่ะรักได้ เป็นห่วงได้ แต่แกก็ต้องมีเวลาให้ตัวเอง และเมื่อไหร่ที่แกมีเมีย แกก็ต้องมีเวลาให้เมียแกมากขึ้น และปล่อยน้องสาวให้มากขึ้น เข้าใจไหม”
“ ตอนนี้ผมยังไม่ได้มีเมียนี่ครับ”
“ ก็ทำแต่งาน อยู่แต่กับน้อง จะเอาเวลาที่ไหนไปหาเมีย”
“ ถึงเวลาก็มีเองครับ ผมไม่รีบ”
“ ปู่รู้ว่าแกไม่รีบ แต่ถามพ่อกับแม่หรือยัง ว่าอยากมีหลานขนาดไหน” ดินแดนเอ่ย
“ ผมยังไม่พร้อมจะมีลูกครับปู่”
“ เหมือนไอ้ตัญไม่มีผิด นอกจากงาน ก็วุ่นวายแต่เรื่องของน้องอย่างหรรษา เหมือนมึงกับมารีนเลย”
“ อลิเซียเพื่อนหนูมั้ยเฮีย สวยแซ่บ สวยสับ โสดสนิท” โคอี้เอ่ย
“ ขอบคุณครับ แต่เฮียว่า เฮียยังไม่พร้อมมีใคร”
“ คุณตาขา หนูว่าเฮียมาเฟียจะมีเมียก็ต่อเมื่อมารีนแต่งงานแล้วมั้งคะแบบนี้”
เสียงหัวเราะบนโต๊ะอาหารของสามคนปู่ตาหลานก็ดังขึ้นในช่วงเช้า
โกดัง8
มาเฟียหนุ่มเดินเข้าโกดังมาซึ่งที่แห่งนี้เป็นโกดังหลัก เพียงแค่ใบหน้าเรียบนิ่งและสายตาที่มีนัยตาลึกลับยิ่งกว่ายามรัตติกาลซึ่งส่งต่อยีนส์ มาจากผู้เป็นพ่อ เหมือนชายหนุ่มมีรังสีบางอย่างที่ทำให้คนรอบข้างไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ
“ นายครับ นายใหญ่สั่งไว้ว่าให้เพิ่มคนดูแลเรือส่งสินค้าที่จะเข้ามาอาทิตย์หน้า แล้ววันนี้สายของเราก็รายงานมาว่า มีคนดักปล้นเรือเราก่อนจะเข้าท่าครับนาย”
“ กระจอก มันคิดนี่เป็นยุคโรมันที่มีโจรสลัดปล้นเรืออยู่ไงวะ”
“ ตอนนี้ผมจัดการเพิ่มกำลังคนที่มากับเรือแล้วครับนาย”
“ ในเมื่อมันกล้าจะล้วงคอกู กูก็จะทะลวงคอหอยล้วงหัวใจมันออก แล้วปล่อยใฟ้แม่งตายอย่างทุรนทุรายช้าๆ!“
บ้านดานีน
หลังจากเลิกเรียนในวันนี้ ดานีนี่แยกกับมารีนตั้งแต่ที่มหาวิทยาลัย เธอกลับมาถึงบ้านปรากฏว่า เจอแม่ของเธอนอนหลับอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก ซึ่งแน่นอนว่าเวลานี้แม่ของเธอควรจะอยู่ที่ทำงานไม่ใช่ที่บ้าน
”แม่คะ ไม่สบายหรือเปล่าคะ“
” อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก แม่ไม่สบายนิดหน่อย เลยลางานกลับมา“ แม่ของดานีนเอ่ยก่อนค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ แต่เธอกลับล้มลงนอนกับโซฟาอีกครั้ง
” แม่คะ!!!!!“
หญิงสาวรีบพาแม่ของเธอไปที่โรงพยาบาล เพราะปกติแม่เธอเป็นคนแข็งแรงดี ไปทำงานไม่เคยขาดลามาสายแม้แต่วันเดียว
หลังจากการตรวจ แม่ของเธอก็ไม่สามารถซ่อนความลับที่เพิ่งรู้เช่นกันกับลูกสาวได้
“ แม่คะ....”
“ แค่มะเร็งระยะแรกเอง มันรักษาได้ ไม่ต้องเครียดไปนะลูก”
“ แต่.....”
“ แม่อยู่กับโรคพวกนี้มาเกือบ 20 ปี แม่รู้จักมันดี หนูไม่ต้องกังวลไป”
ดานีน ที่พอคลายความกังวลลงได้บ้าง เพราะแม่ของเธอยังดูสดใส ไม่ได้เหมือนคนเป็นมะเร็งแม้แต่น้อย เพียงแค่เหมือนคนที่พักผ่อนไม่พอเท่านั้น
“ แม่หยุดงานได้มั้ยคะ”
“ แม่ยังทำงานไหว แล้วอีกอย่างโรคนี้ก็ต้องใช้เงิน ถึงแม้จะมีสวัสดิการก็ตาม หนูไม่ต้องกังวลไปนะลูก”
บ้านปีกขวา
เช้าวันนี้ที่บ้านปีกขวา เป็นอีกวันที่ลูกๆของบ้านนี้อยู่กันพร้อมหน้า ซึ่งตามปกติแล้ว หาค่อนข้างยากที่สองหนุ่มหนึ่งสาวจะอยู่พร้อมๆกันแบบนี้
“ ฟ้าจะผ่าบ้านมั้ยแคล ลูกลงมากินข้าวด้วยกันครบแบบไม่ต้องนัดเลย” กะตัญเอ่ย
“ หนูก็ว่าแปลกค่ะพี่ มาเวลวันนี้ไม่เข้าเวรเหรอลูก”
“ เข้าครับแม่ วันนี้ผมมีเคสผ่าตัดใหญ่ครับ”
“ ไม่อยากจะเชื่อนะคะแม่ ว่าเฮียมาเวลนี่จะผ่าตัดคนอื่นรอดชีวิตได้ด้วย” มารีนเอ่ย
“แค่กๆ ยัยน้องเล็ก เฮียบอกก่อนนะว่าฝีมือเฮียเนี่ยไม่ธรรมดา คนไข้มาถึงมือเฮียหายทุกคน” มาเวลเอ่ย
“ หายไปจากโลกนี้เลย” จู่ๆมาเฟียก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ก็ทำเอามาเวลเสียศูนย์ไม่น้อย
“ โห!! เฮียก็ ผมเนี่ยโคตรฝีมือแล้ว เย็บแผลอย่างสวย”
“ เลิกตีกันได้แล้ว พวกมึงนี่ตีกันตั้งแต่เด็กจนโตจริงๆ” กะตัญผู้เป็นพ่อเอ่ย
“ ตีกันที่ไหนครับพ่อผมโดนรุมชัดๆ”
“ พอๆ กินข้าวกันได้แล้ว เออ! มาเฟีย อาทิตย์หน้าพ่อจะไปฮ่องกงกับแม่แล้วก็มารีนด้วย มึงจะไปไหม”
“ ผมไปไม่ได้ครับพ่อ กำลังมีงานสำคัญเข้าครับ”
“ มาเวลแล้วมึงละ”
“ ผมก็ไปไม่ได้ครับพ่อ มีเคสผ่าตัดยาวเลย”
“ งั้นระหว่างกูไม่อยู่ดูแลกันดีๆ แล้วมาเฟียมึงก็ไม่ต้องห่วงน้อง ทำงานไป” กะตัญเอ่ย
“ อยู่กับพ่อผมไม่ห่วงหรอกครับ”
“ น้องพวกผมอยู่กับใครก็ไม่ดื้อครับพ่อ ยกเว้นอยู่กับผม” มาเวลเอ่ย
“ ก็เฮียชอบแกล้ง”มารีนรีบเถียงทันที
“ เฮ้อ! พี่ละปวดหัวจริงๆแคล มันพี่น้องแม่เดียวกันไหมเนี่ย”
หลังจากจบมื้อเช้าที่บ้านปีกขวา วันนี้มาเฟียเป็นคนขับรถไปส่งมารีนที่มหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง
ระหว่างทางสองคนพี่น้องก็คุยกันตามประสา จนกระทั่งมารีนเอ่ยขึ้น
” เฮียคะ หนูมีแฟนได้หรือยัง“
” ทำไมถามแบบนี้ครับ มีใครมาจีบหนูหรือเปล่า?“
” หนูก็แค่ถามค่ะ เห็นเพื่อนมีแฟนกันหมดแล้ว เมื่อไหร่หนูจะมีได้มั่งคะ“
” ยังไม่ได้ครับ แต่ละคนที่เข้ามาจีบหนูไม่ผ่านซักคน“
” ขึ้นคานชัวร์เลย เฮียจะให้หนูขึ้นคานพร้อมเฮียเลยหรือเปล่าคะ“
”หื้ม! เดี๋ยวนี้แอบว่าเฮียเหรอครับ“
” หนูก็แค่อยากรู้นี่ค่ะเฮีย เฮียก็เถอะ ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ทำไมไม่เคยเห็นเฮียมีแฟนเลยคะ“
- Writer
