บนรถที่มีเด็กน้อยนอนทับบนอก มือหนาข้างหนึ่งจับมือฉันแน่นตลอดทาง ความอ้างว้างในหัวใจลดเลือนหายไปจนหมด เมื่อได้มองหน้าชายคนรักที่ห่างไกลไปนานนับหลายปี ตอนนี้ฉันมีเขาข้างกายแล้ว จมูกคมดอมดมตามมือของฉันเป็นช่วง ๆ ความคิดถึงที่มีมากจนเราไม่อยากพรากจากกันอีก
"สบายดีไหมคะ"
"ไม่เลย...พี่เหมือนคนตายตั้งแต่ที่หนูดาหายไป" คำบอกกล่าวที่แสนจะปวดใจนี้ทำให้น้ำตารินไหล
"หนูดาขอโทษ ฮึก ฮึก...หนูดาไม่ได้อยากทำแบบนั้นเลย...เพราะแม่...อึก ฮึก"
"ไม่ร้องสิครับ...แค่หนูดายังมีพี่ในใจเหมือนเดิมก็พอ" คำปลอบโยนที่แสนจะกินใจจากชายคนรักถึงแม้คนอื่นจะฟังแล้วไม่ซึ้ง แต่ทุกคำพูดมันคือที่พึ่งทางใจของฉันในตอนนี้ที่รู้สึกผิดต่อเขา
"หนูดาขอนอนด้วยนะคะ คิดถึงมากรู้ไหม" มือบางลูบแก้มเขาด้วยความคะนึงหา ดวงตาที่เอ่อคลอด้วยน้ำตารินไหลลงอาบแก้มนวลเนียน
"ไม่ให้กลับอยู่แล้ว พี่จะทำทุกวิถีทางจะไม่ให้หนูดาหนีไปไหนอีก" สีห
