"วันนี้หนูดาจะกลับบ้านแม่ไหม” เขาเอ่ยถามในขณะที่เราสามคนกำลังนั่งทานข้าวกันในร้านอาหารที่ครั้งหนึ่งเราเคยมาทานด้วยกัน
"ยังค่ะ เพราะก่อนมาหนูดายังไม่ได้บอกที่บ้านว่ากลับวันไหน พอดีธุระที่นั่นเสร็จเร็วเลยกลับมาก่อนแล้วเจอพี่แซมพอดี...ขออยู่ด้วยก่อนนะคะคุณพ่อ" วันเวลาที่ผ่านมาความเข้มแข็งเริ่มมีมากขึ้นจากประสบการณ์ที่เธอพบเจอการดื้อรั้นจึงเริ่มมีในตัวของเธอบ้าง
“ครับ ยินดีให้อยู่ด้วยตลอดชีวิตเลย” เขาพูดจากสิ่งที่อยู่ในใจออกไปทำให้คนฟังนั้นยิ้มตอบกลับอย่างเอียงอาย
“น้องซีนอยากไปบ้านคุณยายไหมคะ” เธอเอ่ยถามลูกสาวที่นั่งบนตักคุณพ่อ ฝักใฝ่ขะมักเขม้นตักข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“ไม่ค่ะ! น้องซีนอยากอยู่กับคุณพ่อ” สาวน้อยเสียงใสเอ่ยขึ้นถลึงตาเบิกกว้าง เธอมักจะมีกิริยาแบบนี้ประจำเมื่อเอ่ยถึงคุณยายของเธอซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจในการกระทำแบบนี้
“ทำไมล่ะครับ น้องซีนไม่คิดถึงคุณยายเหรอ” พี่แซมเอ่ยถามลูกสา
