ฝ่ามือหนาค่อย ๆ พับแขนเสื้อของตน สายตาคมเข้มมองกระจกบานใหญ่ ขณะที่หูก็ฟังรายงานจากลูกน้องคนสนิทไปด้วย
“ผมยังไม่เห็นครับ แต่พวกนั้นบอกว่าหน้าเหมือนคุณคาลเวิร์ตอย่างกับแกะ” เคเรนด์ยกยิ้ม ถ้าพี่เขามีลูกให้บิดาแล้วมิล่าก็ไม่จำเป็นต้องแต่งงาน
“มิล่าออกไปตอนไหน”
“ตั้งแต่ตีห้าครับ” เคเรนด์ส่ายหน้าเบา ๆ เธอออกไปก็ไม่บอกเขา ปล่อยให้เขานอนกอดหมอนข้างได้อย่างไร
“ฉันจะไปหาหลานสักหน่อย”
“แต่เรามีงานนะครับ...”
“กูรู้น่า ก็ไม่ได้บอกว่าจะไปเดี๋ยวนี้” วิลเลี่ยมยิ้มแหย่ ๆ แล้วใครจะไปรู้ว่าคนเป็นนายจะไปตอนไหน
“แล้วนายจะไปตอนไหนครับ” เคเรนด์ขมวดคิ้วเขากำลังคิดว่าควรทำอะไรบางอย่าง ถ้าเขาไม่ติดงานก็อยากไปเจอผู้หญิงที่มาหาพี่ชายเขามันเดี๋ยวนี้เลย
“งั้น...กูไม่ไปทำงานละ”
“แต่...นายไม่ได้ไปทำงานหลายวันแล้วนะครับ ตั้งแต่คุณมิล่ามาหา” วิลเลี่ยมไม่อยากพูดหรอกแต่สี่วันที่ผ่านมานายของเขาไม่เป็นอันทำอะไร หากว่า
