มินตรานิ่งค้างให้กับสิ่งที่ได้ยิน เปลือกตาใต้แพขนตางอนกะพริบปริบ ๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เวลารอบกายราวกับหยุดหมุน หัวสมองหนักอึ้งขึ้นมาทันที เธอได้ยินเพียงแค่เสียงริมฝีปากเล็กของกรุงโรมที่กำลังทำเสียงเล่นกับหุ่นยนต์ซูเปอร์แมน อยู่ ๆ ใบหน้าก็ร้อนผ่าว เธอรู้สึกราวกับถูกฉุดให้วิญญาณออกจากร่าง
“ฉัน...” ริมฝีปากอวบอิ่มพึมพำออกมา เธอเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม บนใบหน้าขาวซีดมีกระเล็กน้อยตามฉบับชาวต่างชาติ เขาเป็นส่วนผสมที่ลงตัวของคนเชื้อผสม ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ผมสีน้ำตาลเข้ม ไรหนวดของเขาเป็นสีน้ำตาลเข้มเช่นกัน ทว่ายามนี้ใบหน้าของเขาเกลี้ยงเกลาไม่ได้มีหนวดเคราขรึมเหมือนกับตอนเจอกันครั้งแรก
“...ฉันพูดไม่ออกเลยค่ะ” หญิงสาวเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ขณะเดียวกันที่การคุกเข่าลงต่อหน้าของเธอมันคุ้น ๆ ในตอนที่เธอขออยู่กับเขาเมื่อสามปีก่อน เธอก็คุกเข่าเช่นนี้เหมือนกัน
