ประกาศิตรักนายหัว

ขโมยรังนก ประทะเดือด

    "แฟนมีคนเดียว เพิ่งมีวันนี้เอง แพรอย่าหาเรื่องพี่สิ" เหมราชพูดแก้ตัว

    "ค่ะ เชื่อได้ตายแหละพี่น่ะ" เนื้อแพรพูด

    "แพร เดี๋ยวพาแม่หาหมอตามนัดเสร็จพี่ต้องไปอยู่ทำงานที่เกาะหลายวันนะครับ แพรใกล้จะปิดเทอมใหญ่แล้วแพรไปอยู่กับพี่ที่เกาะได้ไหม" เหมราชถามเนื้อแพร

    "จะไปอยู่ได้ยังไงละคะ แพรเป็นผู้หญิงนะพี่เหมจะบ้าเหรอ" เนื้อแพรว่าเหมราช

    "ก็รู้แล้ว ว่าเป็นผู้หญิงทำไมจะไปอยู่ไม่ได้ละครับ อยู่กับพี่แพรต้องกลัวอะไร" เหมราชถาม

    "ก็แพรเป็นผู้หญิงพี่เหมเป็นผู้ชาย เรายังไม่แต่งงานกันจะไปอยู่ด้วยกันได้ยังไง อายชาวบ้านชาวช่องตาย พ่อแม่แพรจะเอาหน้าไว้ที่ไหน อีกอย่างพี่นั่นแหละน่ากลัวกว่าสิ่งใดทั้งหมด ปากว่ามือถึงไม่ให้เกียรติแพรเลย แพรไม่ชอบ" เนื้อแพรพูดว่าเหมราชน้ำเสียงไม่พอใจ

    "โอเค ๆ ก็ได้ไม่ต้องไป พี่ทำงานเสร็จจะขึ้นฝั่งมาหาแพรเอง" เหมราชยอมแพ้แม่คนสวยของเขาที่ช่างไว้เนื้อไว้ตัวเสียจริง

    "ค่ะ แพรไปนอนก่อนนะคะพี่เหม" เนื้อแพรบอกเหมราชและจะเดินเข้าบ้านแต่เหมราชกลับคว้าแขนไว้

    "แพรไปนอนเรือนเล็กกับพี่ไหม พี่สัญญาจะไม่ทำอะไรแพร จริง ๆนะครับ" เหมราชพูดชวนพร้อมกับสัญญา

    "ไม่ไปค่ะ พี่มันเชื่อไม่ได้ปล่อยแพร" เนื้อแพรพูดและสะบัดตัวหลุดและรีบวิ่งเข้าบ้านไปทันที 

    "แม่ตัวดี ทำมาเป็นฉลาดรู้ทัน ตายๆกูดันไปสัญญาจะไม่นอนกับใคร ถ้าเขายอมเป็นแฟน แต่แฟนกูไม่ยอมให้นอนด้วยตายๆกูก็ต้องใช้บริการน้องอุ้งมือนะสิ" เหมราชบ่นกับตัวเอง

    "ไอ้พี่เหม หน่อยคิดว่าฉันสมองเท่าไก่เหรอ ฉันไม่ยอมไปนอนกับคุณหรอก ได้ท้องโย้ก่อนเรียนจบกันพอดี" เนื้อแพรพูดกับตัวเองเบาๆ และล็อคประตูห้องนอนอย่างแน่นหนาทันที

    หลังจากที่เนื้อแพรและเหมราชตกลงจะคบหากันในฐานะแฟน เหมราชพาแม่ไปหาหมอตามนัดแล้วก็ได้กลับไปทำงานที่เกาะตามเดิม พักหลังเนื้อแพรมักจะกลับบ้านนายหัวเลยออกจากเกาะรังนกมาดักรอเจอบ่อย ๆ จนทำให้สถานการณ์ในเกาะไม่ค่อยดีมีคนมาแอบซุ่มจะมาขโมยรังนก แต่ข่าวนี้นายหัวเหมราชก็พอทราบข่าวจากสายข่าวของตนเองอาทิตย์นี้นายหัวจึงโทรหาเนื้อแพรบอกเนื้อแพรว่าติดงานที่เกาะไม่ได้มาหา

    "น้องแพร อาทิตย์นี้พี่ไม่ได้กลับเข้าฝั่งไปหาแพรนะ คิดถึงพี่หรือเปล่าครับ" เหมราชถามเนื้อแพร

    "แพรเองก็มีสอบวันสุดท้ายค่ะ ว่าจะอยู่เที่ยวกับเพื่อนๆก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน" เนื้อแพรบอกนายหัว

    "อะไรกันพี่ต้องทำงานแต่แพรจะอยู่เที่ยวกับเพื่อนไม่แฟร์เลย มาหาพี่ที่เกาะนะครับปิดเทอม" นายหัวอ้อนว่าที่เมีย

    "ก็พี่ทำงาน แพรไม่อยากไปกวนใจ รอพี่เสร็จงานแล้วค่อยกลับมาเจอกันที่บ้านดีกว่านะคะ" เนื้อแพรบอกเหมราช

    "ยอมให้กวนใจและกวนตัวด้วยเลย แพรพี่คิดถึงแพรนะ" เหมราชอ้อนอีก

    "ค่ะ แล้วคิดถึงคนอื่นด้วยหรือเปล่า" เนื้อแพรเหน็บเพราะยังไม่ลืมภาพความเจ้าชู้เพย์บอยของนายหัวเหมราช

    "น้องแพร เอาอีกแล้วนะ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ชอบขุดอดีตพี่มาด่าตลอดตอนนี้พี่ก็ปรับปรุงตัวแล้ว" เหมราชงอนเนื้อแพร

    "เอาละคะ แพรขอโทษ พี่ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว แพรจะนอนแล้วค่ะ" เนื้อแพรบอกเหมราช

    "ครับฝันดีนะว่าที่เมียของพี่เหม" เหมราชพูดอย่างอารมณ์ดี

    "บ้า" เนื้อแพรพูดแก้เขินและวางสายไป

    เมื่อวางโทรศัพท์จากเนื้อแพรแล้ว เหมราชก็ได้รับรายงานว่ามีคนบุกรุกเข้ามาขโมยรังนกตามที่สายรายงานจริง ๆ เหมราชจึงสั่งคนทุกคนเตรียมตัว

    "คิดจะล้วงคองูเห่าเหรอ เห็นกูกลับฝั่งบ่อยคิดจะมาขโมยพวกมึงได้เจอของจริงแน่ ไอ้ชาติมึงไปบอกคนของเราเตรียมตัว ซุ่มตามจุดที่กูกำหนดไว้ รอสัญญาณจากกู" เหมราชพูดกับชาติชายลูกน้องคนสนิท

    "ครับนาย" ชาติชายรับคำและรีบไปดำเนินการตามแผนโดยทันที

    นายหัวเหมราชใช้กล้องส่องทางไกล ยืนส่องดูความเคลื่อนไหวบริเวณหอบังคับการ เมื่อเห็นว่ามีเรือหลายลำแล่นผ่าน   น่านน้ำของเกาะรังนกเข้ามาจึงส่งสัญญาณสั่งให้ทุกจุดยิงสกัด แต่แผนการครั้งนี้กลับไม่เป็นไปตามที่คิดกลับมี    เกลือเป็นหนอนเพราะนายหัวเหมราชโดนซุ้มยิงโดยมีคนงานในเกาะที่ทำทีเป็นขอเข้ามาของานทำในเกาะแอบส่งข่าวให้ฝ่ายตรงข้าม เหตุการณ์นี้ทำทีว่าเป็นการมาขโมยรังนก แต่จริง ๆแล้วไม่ได้ต้องการขโมยรังนกแต่อยากได้สัมปทานรังนกต่อจากนายหัวต่างหากจึงแอบมาลอบซุ้มยิงนายหัวเหมราชหมายจะเอาชีวิต

    "นายหัวระวังครับ มีคนสุ่มยิงนายหัว" ชาติชายตะโกนบอกเจ้านายตนเอง จึงทำให้เหมราชไหวตัวทันยิงสวนคนร้ายไป แต่ก็พลาดโดนกระสุนปืนของมันยิงถากแขนขวาไปด้วยเหมือนกัน

    "เห้ยพวกมึง มาช่วยกันทางนี้ นายโดนยิง" ชาติชายเรียกให้คนงานในเกาะมาช่วยเหมราช

    "กูไม่เป็นไร พวกมึงไปตามสกัดตรงทางออกจากเกาะทุกจุดไว้ อย่าให้มันหนีไปได้" เหมราชสั่ง

เมื่อเห็นว่าเหมราชสั่งแบบนั้นคนงานทุกคนก็ทำตามคำสั่ง ยกเว้นชาติชายที่ยืนอยู่ข้างนายไม่ไปไหน 

    "อ้าวไอ้ชาติ ไปสิวะ" เหมราชสั่งชาติชาย

    "นายผมจะอยู่คุ้มกันนาย นายโดนยิงนะครับ นายใหญ่รู้เข้าว่าผมไม่ดูแลนายดี ๆ ผมตายแน่นาย นายไปจากตรงนี้ก่อนเถอะครับ" ชาติชายบอกเจ้านาย

    "กูไม่เป็นไรหรอกว่ะไกลหัวใจ" เหมราชพูด

    "แต่อย่าประมาทเลยนาย ผมว่าระวังตัวไว้ก็ดีนะครับ นายเป็นอะไรไปว่าที่นายหญิงของผมเป็นของคนอื่นเลยนะนาย" ชาติชายใช้ไม้เด็ดในการกล่อมให้นายหัวใจเย็นและรักตัวเองให้มาก ๆ

    "เออ ไอ้ชาติมึงมันรู้มาก เดี๋ยวเถอะมึง วันนี้กูจะไปจับไอ้ตัวการมันให้ได้" นายหัวเหมราชพูดและวิ่งฝ่าความมืดไปและก็สามารถสกัดจับตัวการไว้ได้ทั้งสองคน

    "ใครส่งพวกมึงมา" เหมราชถามไอ้โจรสองคนนั้น

    "นายหัวอย่ายิงพวกผมเลย ผมแค่จะเข้ามาขโมยรังนกครับไม่มีใครส่งผมมา" หนึ่งในคนร้ายพูดอย่างเกรงกลัว

    "ไอ้เหี้ย มึงมาร้องขอชีวิตกู แล้วที่มึงมาซุ่มยิงกูละวะไอ้ฉิบหาย" เหมราชพูดและแตะไอ้คนร้ายที่ร้องขอชีวิต

    "กูขอถามอีกครั้งใครส่งมึงมา ถ้ามึงยอมบอกกูกูจะปล่อยมึงไปจะไม่ส่งพวกมึงให้ตำรวจ แต่ถ้ามึงไม่พูดกูจะส่งมึงไปให้ตำรวจมึงอยากตายในคุกหรือเปล่าเลือกเอา" เหมราชขู่

    "ผมยอมแล้วนาย เสี่ยใหญ่ครับ เสี่ยใหญ่ส่งผมมาเก็บนาย นายอย่าฆ่าผมเลยนะ" ไอ้โจรอีกคนพูดสารภาพยกมือไหว้ร้องขอชีวิต

    "เห้ยพวกมึงแก้มัดให้มัน แล้วปล่อยพวกมันสองคนไป" เหมราชพูดและทำตามที่สัญญาไว้

    "แต่ว่านายครับ" ชาติชายจะทักท้วง

    "กูบอกให้ปล่อยพวกมันไป" เหมราชสั่งอีกครั้ง

    "ครับนาย" ชาติชายรับคำ