ประกาศิตรักนายหัว

ยังไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียงความเป็นเมียมาก

    "อยากกลับบ้านหรืออยากกลับไปหาใคร พี่ถามจริงๆนะ แพรมีใครที่รักชอบอยู่แล้วหรือเปล่าแต่โดนแม่บังคับให้หมั้นกับพี่เสียก่อนใช่ไหม แพรถึงได้เล่นตัว ท่าเยอะกับพี่ขนาดนี้" เหมราชสุดจะทนกับท่าทางไว้เนื้อไว้ตัวของคู่หมั้นสาวจึงถามออกไปตรงๆตามนิสัยๆห่ามๆ และตรงไปตรงมาของตนเอง และอาจจะเคยชินกับผู้หญิงที่เอาอกเอาใจตนเองเสียมากกว่า พูดคุยตกลงกันชั่วโมงสองชั่วโมงก็ได้กันแล้ว แต่เนี่ยแม่ของเขาเสียค่าสินสอดเป็น10ล้าน เป็นปีกว่าแล้วยังไม่ได้แอ้มเลย

    "แล้วถ้าแพรบอกว่าแพรมี พี่เหมจะว่ายังไงจะยอมถอนหมั้นกับแพรไหมละ ทีพี่เหมมั่วผ่านผู้หญิงมาเท่าไหร่แพรไม่เห็นจะเคยถามถึงเลย เพราะฉะนั้นอย่ามาพูดแบบนี้กับแพรอีก" เนื้อแพรหันมาพูดอย่างโมโหที่นายหัวกล้ามาดูถูกตนเอง

    "มันเป็นใคร ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร อย่าให้พี่รู้นะแพร พี่ไม่ยอมให้มันมาหยามพี่แน่ๆ แพรหมั้นกับพี่แล้วตกลงเป็นแฟนพี่แล้วจำได้หรือเปล่า" เหมราชพูดเสียงดังทำให้เนื้อแพรตกใจเป็นคำรบอยู่แล้ว แต่เสียงฟ้าร้องคะนองที่ดังขึ้นทำให้เนื้อแพรตกใจจนกรีดร้องออกมา

    "ว้าย ช่วยแพรด้วย" เนื้อแพรร้องอย่างตกใจและขยับตัวไปกอดเอวเหมราชไว้ทันที หน้าอกหยุ่นปะทะกับหน้าอกแกร่ง หัวใจของเนื้อแพรเต้นแรงด้วยความกลัวเสียงฟ้าร้องที่แรงมากเพราะพายุกำลังเข้า

    "แพร แพรกลัวเสียงฟ้าร้องเหรอ" เหมราชถามเนื้อแพรที่กำลังกอดเอวตนเองอยู่พรางยิ้มอย่างนึกเอ็นดู

    "ค่ะ ก็มันเสียงดัง ฟ้าแลบด้วย ฟ้ามันจะผ่าลงมาที่บ้านเราไหมคะพี่เหม" เนื้อแพรซุกหน้าเข้าหาอกแกร่งหมดมาดคุณหนูปากจัดทันที ทำให้เหมราชยิ้มเอ็นดูพรางคิดในใจ

    "ฟ้าฝนเป็นใจ อยู่ดีๆแม่คุณหนูคนสวยก็มากอดเสียแน่น สบายละครับกูคืนนี้" เหมราชคิดในใจ

    "แพรนอนเสียเถอะครับฟ้าไม่ผ่าบ้านเราหรอก มันก็แค่ฟ้าแลบฟ้าร้องธรรมดา สงสัยพายุจะเข้าน่ะ" เหมราชบอกเนื้อแพร

    "จริงนะคะ" เนื้อแพรพูดและค่อยๆปล่อยเอวเหมราชด้วยความเขิน

    "อ้าวไม่กอดต่อละ พี่ไม่ว่าหรอกอุ่นดี" เหมราชพูดและอยากถอนคำพูดที่บอกว่าเนื้อแพรนมเล็กด้วย เพราะมันไม่ได้เล็กอย่างที่เขาว่าเลย

    "ไม่เป็นไรค่ะ แพรโอเคแล้ว แพรแค่ตกใจค่ะ" เนื้อแพรพูดและพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้เหมราชอีกครั้ง เวลาผ่านไปสักพัก เนื้อแพรก็หลับสนิท เหมราชจึงค่อยๆพลิกตัวไปทางซ้ายด้านที่ไม่เจ็บไหลแล้วกอดเนื้อแพรไว้และแอบสูดดมเส้นผมหอมของคู่หมั้นสาว เหมราชได้ค้นพบว่า ยาแก้หวัดและยาแก้อักเสบก็ไม่ได้ทำให้เขาง่วงได้ เพราะตอนนี้ร่างกายของเขามันตื่นไปหมดทุกส่วน แต่แม่คู่หมั้นตัวดีของเขากลับนอนหลับเสียสบายใจเชียว ยังไม่พอเนื้อแพรคงหนาวเลยพลิกตัวมากอดเหมราชและซุกตัวหาอกอุ่นเสียเอง ชุดนอนกระโปรงสีขาวแขนยาวเนื้อผ้าอุ่นสบายชุดนี้เหมราชอยากกระชากทิ้งลงข้างเตียงเสียจริง

    "ไอ้เหมชีวิตเสืออย่างกู ต้องมานอนกอดเหยื่อแต่ไม่ได้กิน โว้ย...กูอยากตาย" เหมราชคิดและต่อสู้กับความต้องการของร่างกายแห่งวัยหนุ่ม จนเพลียด้วยฤทธิ์ยาและหลับไปในที่สุด

    เช้าของวันใหม่เนื้อแพรตื่นก่อนเหมราช เมื่อรู้สึกตัวก็เห็นเหมราชนอนกอดเอวของตนเองไว้หลวมๆ จึงค่อยๆยกแขนเหมราชออกและเดินออกจากห้องลงมาข้างล่าง เช้านี้อากาศดีเพราะเมื่อคืนฝนตกเนื้อแพรจึงเดินลงมาสูดอากาศและเข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้คนป่วยที่กำลังนอนหลับอยู่

    เนื้อแพรเปิดตู้เย็นดูเห็นว่ามีไข่ มีไส้กรอก ขนมปัง จึงเริ่มลงมือทำอาหารเช้าง่ายๆให้คนป่วยได้กินยาก่อน แต่ยังไม่ทันได้ทำเสร็จก็ได้ยินเสียงเรียกโวยวายของเหมราชดังมาจากด้านบน

    "เนื้อแพร แพรอยู่ไหนครับ" เหมราชเรียกเนื้อแพรเสียงดังลั่นบ้าน

    "พี่เหมแพรอยู่ในครัว" เนื้อแพรร้องบอก เหมราชจึงเดินมาเกาะประตูครัวและพูดเสียงดังว่าเนื้อแพรไม่สนใจทิ้งให้ตนเองนอนหนาวอยู่คนเดียว

    "ดีนะแพร ทิ้งพี่ให้นอนหนาวอยู่คนเดียว เจ็บแผล โอ๊ย..." เหมราชแกล้งแสดงละครตั้งแต่เช้า

    "พี่เหมพูดเบาๆก็ได้ เสียงพี่มันดังได้ยินไปถึงท้ายเกาะแล้วมั่งคะ แพรก็ลงมาทำอาหารเช้าให้พี่ไงจะกินไหมละคะจะเสร็จแล้ว แพรเห็นมันมีไข่ มีขนมปัง เลยทำให้พี่กินรองท้องก่อนจะได้กินยานะ" เนื้อแพรปรามไม่ให้เสียงดังและบอกเหตุผลที่ลงมาก่อน

    "อือ เมียใครเนี่ยน่ารักจริง" เหมราชเดินเข้ามากอดเอวเนื้อแพรทางด้านหลัง

    "อุ๊ย...พี่เหมปล่อยแพร เดี๋ยวพี่กระถินจะมาส่งกับข้าวแล้ว เดี๋ยวพี่กระถินจะเห็นปล่อยก่อน" เนื้อแพรดิ้นเหมราชจึงยอมปล่อยเนื้อแพร

    "ก็เมียน่ารัก น่ากอดนี่" เหมราชพูด

    "ใครเมียพี่เหม พูดให้ดีๆนะ" เนื้อแพรสวนกลับน้ำเสียงไม่พอใจ

"ก็อยู่บ้านเดียวกัน นอนกอดกันบนเตียงเดียวกัน ตื่นเช้ามา เมียก็มาเตรียมอาหารเช้ารอผัว ไม่ใช่เมียก็ใกล้เคียงมากพี่บอกเลย คนในเกาะนี้เขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละว่าคุณหนูเนื้อแพรเป็นเมียนายหัวเหม" เหมราชพูด

    "พี่เหม แพรจะกลับบ้านแพรไม่อยู่แล้ว พี่เหมแกล้งแพรทำให้แพรอาย" เนื้อแพรโวยวาย

    "อ้าว เป็นอะไรพี่แกล้งแพรตอนไหนก็แค่อธิบายความจริงปะวะ แล้วก็ยังไม่ให้กลับพายุเข้าเอาเรือออกไม่ได้หรอก" เหมราชพูด

    "ก็เห็นอยู่ว่าท้องฟ้ามันโปร่งแล้ว หลอกแพรไม่ได้หรอก" เนื้อแพรเถียง

    "ไม่ได้หลอกจริงๆ เดี๋ยวก็ตก เห็นไหมลมมันพัดเย็นๆแบบนี้พี่อยู่ทะเลมาตั้งแต่เด็ก" เหมราชพูดเพราะอยู่ทะเลมานานรู้ว่าอากาศแบบนี้พายุกำลังจะมาหนักเลย

    "จริงเหรอคะ หลอกแพรอีกหรือเปล่าชอบหลอกแพรอยู่เรื่อย" เนื้อแพรถามอย่างไม่ค่อยไว้ใจเหมราช

    "เรื่องนี้ที่บอกว่าพายุจะเข้าน่ะจริงครับ แต่มีเรื่องที่หลอกแพรอยู่เรื่องหนึ่ง" เหมราชพูดยิ้มๆ

    "เรื่องอะไรอีกละคะพี่เหม" เนื้อแพรถามเสียงสูง

    "ก็เรื่องที่บอกว่าแพรนมเล็ก คือจริงๆแล้วหลังจากที่ลองจับดูเมื่อคืนเลยรู้ว่ามันใหญ่พอดีมือพี่เลย ฮ่าๆๆ" เหมราชพูดแล้วหัวเราะอารมณ์ดี

    "อ้าย ไอ้นายหัวบ้ากาม นี่แนะแอบจับนมฉันเหรอ ตาย....." เนื้อแพรวิ่งไล่ตีเหมราชไปทั่วบ้านจนเหนื่อยหอบ จนกระทั่งกระถินเอากับข้าวและของสดมาใส่ตู้เย็นไว้ให้เนื้อแพรทำกับข้าวตามคำสั่งนายหัว เนื้อแพรจึงหยุดวิ่งไล่ตีเหมราชเพราะอายกระถิน

    "นายหญิง ไล่ตีนายหัวแต่เช้าเลย นายหัวทำอะไรให้โกรธแต่เช้าคะเนี่ย" กระถินถามเจ้านาย

    "อ๋อ! ก็เมื่อคืนฉัน....." เหมราชจะพูดแต่ไม่ทันได้พูดเนื้อแพรก็เอามือปิดปากนายหัวไว้ได้ทัน

    "เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะพี่กระถิน แพรขอตัวพาพี่เหมไปอาบน้ำก่อนนะคะ ไว้สายๆแพรจะไปช่วยเลี้ยงน้องเชษนะคะ" เนื้อแพรอธิบายและรีบพานายหัวเหมราชขึ้นไปข้างบน กลัวนายหัวจะหลุดพูดเรื่องนมของตนเองกับกระถิน ถ้าหลุดไปนะได้ดังไปทั้งเกาะรังนกแน่ ๆ