ตอนที่ 5 ปฐมนิเทศ

1907 Words

ปฐมนิเทศ ♡♡♡♡♡☆☆☆☆♡♡♡♡♡ >>>>>บริษัท ที่ศิริวัฒน์กรุ๊ป >>>>>ฝ่ายบุคคล “ตื่นเต้นจังเลยนะ ไม่รู้ว่าเราจะได้ไปอยู่ที่แผนกไหนกัน” วายพูดด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้นักศึกษาที่ผ่านการคัดเลือกได้มานั่งรวมตัวกันปฐมนิเทศก่อนเริ่มงานกัน “เราก็ตื่นเต้น เหมือนกัน”กัสที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กับวายก็คุยกันไปเรื่อย ๆ เพราะยังไม่ถึงเวลาปฐมนิเทศ “บางทีการมาฝึกงานที่นี่เหมือนจะมีเด็กเส้นนะ”ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากกัสอยู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาลอย ๆ ไม่รู้ว่ากระทบใคร “มีเด็กเส้นเหรอวะ”วายกระซิบถามกัส ที่ได้ยินกันแค่สองคน “ก็ไม่รู้ บริษัทใหญ่ขนาดนี้อาจจะมีพวกลูกท่านหลานเธอก็ได้มั้ง เราไม่รู้ว่ะ” กัสก็บอกไปตามที่เขารู้สึก ใครจะเป็นเด็กเส้นไม่เส้นไม่รู้ แต่ที่รู้ตอนนี้เขาก็เป็นส่วนหนึ่งของ ศิริวัฒน์กรุ๊ป เรียบร้อยแล้ว “เหมือนจะไม่รู้ตัวนะ ทำเป็นตื่นเต้น ไม่ใช่รู้มาก่อนแล้วเหรอว่าจะได้อยู่แผนกไหนน่ะ” ผู้หญิงคนนั้นยังพูดขึ้นต่อไปอีก และตลัดสายตาอย่างเคือง ๆมาทางที่กัสและวายที่นั่งอยู่ไม่ไกล “กรีน พอเถอะ อย่ามีเรื่องเลย”เมื่อผู้หญิงคนที่ชื่อกรีนพูดไม่หยุดก็มีเพื่อนเธออีกคนที่นั่งข้าง ๆ คอยห้ามไว้ “เหมือนเขาว่าเราสองคนเลยนะกัส”วายกระซิบที่ข้างหูกัสเมื่อเขามองไปสบตากับกรีนที่มองมาทางตนสองคน “จะเป็นเราได้ไง เราสองคนไม่ได้รู้จักใครที่นี่ซักหน่อย”กัสพูดไปตามความเป็นจริงเขาสองคนจะเป็นเด็กเส้นได้ไง “มองหน้าทำไม ฉันว่านายสองคนนั่นแหละ”กรีนที่มีท่าทีไม่พอใจกัสกับวายพูดออกมาตรง ๆ อย่างไม่เกรงใจ “อีกรีน!! กูบอกให้พอไง” นาวเริ่มเสียงดังขึ้นเมื่อกรีนยังพูดไม่หยุด เขาไม่ได้อยากมีเรื่องตั้งแต่มาฝคกงานวันแรกหรอกนะ มีหวังโดนทัณฑ์บนแน่ ๆ “อะไรที่ทำให้เธอคิดแบบนั้น เราไม่ได้รู้จักใครที่นี่เลยนะ” วายที่พยายามบอกกับกรีนตามความจริง “ผู้ชายก็ สตรอ เหมือนกันเหรอวะ เมื่อวานที่โรงอาหารเห็นนั่งทานข้าวกับกรรมการสอบสัมภาษณ์อยู่เลย ยังจะมาปากแข็ง หน้าไม่อายมาแย่งงานคนอื่นเขา”กรีนที่บอกออกไป เหมือนเป็นตัวแทนของคนในห้องนี้ที่มีคำถามอยู่ในใจแต่ไม่มีใครกล้าที่จะพูด “เราไม่ได้รู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัวเลยนะ แค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นแหละ”กัสพยายามอธิบายออกไปต่อจากที่วายพูดไปแล้ว เผื่อคนที่อยู่ในห้องทั้ง 12 คน ที่นั่งรอฟังอยู่เหมือนกัน “คิดว่าจะมีใครเหรอที่เชื่อนะ พวกเราไม่ได้กินหญ้านะ”กรีนที่ยังไม่ยอมยังคงพูดขึ้นอีก “เราก็บอกไปหมดแล้ว ก็แล้วแต่ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อนะ เราห้ามความคิดใครไม่ได้หรอก” ในเมื่อคิดกันไปเองแบบนั้นแล้วก็ป่วยการที่กัสจะพูดหรืออธิบายอะไรออกไปให้เสียเวลา 》》》》》♡☆♡《《《《《 “เอ้า เด็ก ๆ เงียบกันหน่อยนะคะ หัวหน้าฝ่ายบุคคลจะเข้ามาชี้แจงรายละเอียดงานแล้วนะคะ”พนักงานที่รับผิดชอบเดินเข้ามาในห้องเมื่อใกล้ถึงเวลา ได้ยินเสียงเด็ก ๆ คุยกันเสียงค่อนข้างจะดัง จึงได้แต่บอกให้เบาเสียงลงก่อน หลังจากพนักงานคนนั้นพูดจบ ไม่นานธีรากรและหัวหน้าฝ่ายบุคคลก็เดินเข้ามาภายในห้อง เสียงในห้องก็เงียบลงราวกับสัญญาณโดนตัด คนที่กำลังเดินเข้ามามีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตามมา ช่างดูสง่างามสมกับตำแหน่งสูงสุดของบริษัท ศิริวัฒน์ กรุ๊ป กัสก็กำลังมองไปผู้ชายที่เดินมาแบบไม่กระพริบตา เขากำลังชื่นชมกับคนตรงหน้าอย่างหลงไหล คนอะไรดูดีทุกย่างก้าวเลย ในชั่วความคิดหนึ่งของกัส ก็แอบมองมาทางตัวเอง ที่รูปร่างผอมแห้ง ผิวซีดยังกับกระดาษ ไม่มีอะไรที่ดูสง่าสมกับที่เกิดเป็นชายเลยซักนิด กัสเศร้า! “ไว้ทากันแผลเป็นนะครับ เดี๋ยวแขนไม่สวยนะ”ธีรากรเดินแวะมาหากัส ที่กำลังจ้องตนอยู่ กัสที่มัวแต่มองคนตรงหน้าเพลินไปหน่อย ก็ต้องตกใจเข้าไปอีกที่อยู่ ๆ เขาก็เดินเอาถุงกระดาษใบเล็กยื่นมาให้ แล้วสิ่งที่กัสพยายามบอกกับทุกคนว่าไม่ได้รู้จักกันมันคืออะไรอ่ะ กัสจะเป็นเหมือนที่เพื่อนกล่าวหาจริง ๆ เพราะเจ้าของถุงยาคนนี้นี่นะ ใครจะรับผิดชอบ ฮือ ๆ ๆ ‘ซวยแล้วกัสมึง’ กัสดึงสติตัวเองกลับมา หลุดออกจากภวังค์ กัสทำหน้าเง้าใส่เจ้าของถุงกระดาษทันทีอย่างไม่เกรงกลัว มาทำให้คำกล่าวหาของคนในห้องนี้เป็นจริงทำไม่ล่ะ "คนมองกันหมดแล้วครับ"กัสพูดเพียงเบา ๆ ที่ได้ยินกันแค่สองคน “ทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว เดี่ยวพี่ทาให้ไม่ต้องน้อยใจ พี่รับผิดชอบเองครับ”ธีรากรที่เห็นเด็กน้อยทำหน้าเหมือนคนโดนขัดใจ ก็ยิ่งอยากแกล้ง โน้มหน้าเข้ามาพูดกระซิบใกล้ ๆ อย่างไม่แคร์สายตาของคนในห้องนี่แม้แต่น้อย พร้อมกับดีดหน้าผากไปหนึ่งทีเบา ๆ “ชิส์ คิดว่าเป็นคนของที่นี่จะทำอะไรก็ได้เหรอ”กัสบ่นพรึมพรำได้ยินแค่วายที่นั่งอยู่ข้าง.ๆ เท่านั้น + “ทีนี่มึงเชื่อกูรึยังอีนาวว่ามัน สตอ มันสองคนเป็นเด็กเส้น”กรีนที่มีความมั่นใจ “เออ กูเชื่อแล้ว ๆ ทำไมดูเขาสนิทกันจังวะ”นาวก็ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ตัวเองเห็นเหมือนกัน “มันคืออะไรกัส”วายที่ถามออกมาเพื่อคลายความสงสัย “ยาทาแผลเป็นน่ะ เมื่อสองวันก่อน คุณธีรากร ขับรถเฉี่ยวเรา เขาเลยซื้อยามาให้”กัสบอกกับวายอย่างไม่คิดปิดบัง “เราว่าเขาชอบกัสนะ”วายยังคงยืนยันความคิดเดิม “อย่ามั่วน่าวาย เราไม่ได้ให้เขาพาไปหาหมอ และไม่รับค่าทำขวัญจากเขาด้วยเพราะเราเป็นคนผิด เขาเลยแสดงน้ำใจมั้ง คิดมาก”ที่จริงมันก็ควรเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ “เงียบ ๆ ด้วยนะคะ รักษามารยาทด้วย”พนักงานคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นบอกเมื่อเสียงคุยกันเริ่มดังขึ้นมาอีกครั้งเมื่อท่านรองประทานเดินเข้าไปหากัส 》》》》》♡☆♡《《《《《 “บริษัท ศิริวัฒน์ กรุ๊ป ยินดีต้อนรับและมอบประสบการณ์ที่ดีในการทำงานให้กับนักศึกษาฝึกงานทุกคน ขอให้ทุกคนเก็บเกี่ยวประสบการณ์จากที่นี่ให้ได้มากที่สุด เพราะอาจจะเป็นประโยชน์ในการทำงานในอนาคตหลังจากจบจากรั้วมหาวิทยาลัย ขอให้ทุกคนตั้งใจด้วยนะครับ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพี่เลี้ยงหรือหัวหน้าแผนก ที่ตัวเองสังกัดอยู่ได้ตลอดเวลา ให้ทุกคนปฏิบัติตามกฏของบริษัท ค่าตอบแทนทางเราจะจ่ายให้พร้อมกับเงินเดือนพนักงาน ”เสียงท่านรองประธานกล่าวตอนรับก่อนจะให้หัวหน้าฝ่ายมาแนะนำ “มีนักศึกษาทั้งหมด 12 คน ทางเราจะให้ฝึกงานฝ่ายละ 2 คน วันนี้เราพบปะกันแค่ครึ่งวัน พรุ่งนี้ให้มาเริ่มงานได้เลย หลังจากเลิกให้ไปรับบัตรพนักงานที่ฝ่ายบุคคลนะคะ” 》》》》》♡☆♡《《《《《 “ไปฉลองกันไหมกัส เนื่องในโอกาสที่เราได้ฝึกงานที่เดียวกัน”หลักจากที่ไปรับบัตรพนักงาน วายกับกัสก็ยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ ในที่สุดก็มีวันนี้ อย่างน้อยใบผ่านงานจากที่นี่ก็เป็นใบเบิกทางอนาคตของงานข้างหน้าได้ “ไปดิ ไปกินนมสดแล้วกันนะ”กัสยิ้มให้เพื่อและเสนอร้านที่ตัวเองกับเพื่อนชอบไปบ่อย ๆ เพราะเป็นร้านที่ไม่ต้องใช้เวลาในการนั่งนาน เวลาของกัสมีไม่เท่าคนอื่น “อะไรนะ ฉลองทั้งทีไปแค่ร้านมสดเองเหรอ คิดว่าเราขะไปดื่มกันซะอีก”วายนี่ไม่ค่อยแน่ใจกับร้านที่กัสตอบ “ก็เราไม่ดื่มนี่ไม่รู้จะไปร้านเหล้าทำไม อีกอย่างเปลืองเงินด้วย”กัสบอกกับวายออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง เพราะเงินสำหรับกัสไม่ใช่ขะเอามาใช้ดื่มกินตามใจได้ “หูย !! กัสพูดซะเราเป็นเด็กไม่ดีเลยนะ”วายแอบนอยด์ รุ่นเดียวกันแต่ความคิดเขาสองคนต่างกันโดยสิ้นเชิง “เปล่านะ เพื่อนเราคนอื่น ๆ เขาก็ไปแต่ว่าเราไม่ได้มีโอกาสแบบนั้นเท่าไหร่หรอก เราต้องทำงานเพื่อไม่ให้ครอบครัวและแม่เราลำบาก”นี่คือ “นมสด ก็ นมสด โอเค ไปกินนมสดกัน” วายก็ไม่อยากขัดใจเพื่อนใหม่เท่าไหร่ เพราะพวกเขาเพิ่งรู้จักกันได้ 2 วันยังไม่ได้รู้นิสัยของอีกคนเท่าที่ควร “มีคาเฟ่ตรงข้าง ๆ บริษัทเราไปนั่งที่นั่นกันไหม สร้างความคุ้ยเคยไง เราต้องอยู่ที่นี่อีกหลายเดือน”เด็กหนุ่มสองคนเมื่อตกลงกันได้ก็เดินอกมาจากบริษัทเพื่อไปยังร้านที่เขาสองคนเลือกไว้ 》》》》》♡☆♡《《《《《 >>>>> 06.00 น. >>>>> ที่บ้านเช่าของครอบครัวกัส บ้านกัสอยู่ไกล เลยต้องออกจากบ้านตั้งแต่เช้า เผื่อรถติดจะได้ทันเวลาเข้างาน "กัสไปทำงานแล้วนะครับแม่"กัสบอกกับแม่ก่อนจะเดินไปใส่รองเท้าอยู่หน้าบ้าน “ตั้งใจทำงานนะลูก เจ้านายจะได้รักได้เอ็นดู”อิงอรเธอบอกกับลูกชายคนโต ความหวังของครอบครัวก็มีแค่กัสเท่านั้นที่จะช่วยส่งเสียน้องชายของเขาให้ได้เรียนสูง ๆ เหมือนกับกัส “ครับแม่ กัสจะตั้งใจทำงานนครับ”กัสรับปากเพื่อความสบายใจของแม่และก็เข้าไปกอดเหมือนทุกครั้งก่อนที่จะออกไปฝึกงานวันแรก ‘จะโดนแกล้งอะไรอีกรึเปล่ายังไม่รู้เลยครับแม่’ “โชคดีนะครับพี่กัส พี่ชายก็อต เก่งอยู่แล้ว”น้องชายให้กำลังใจพี่ชายอีกแรงหนึ่ง เพราะพี่ชายของเขาเก่งจริง ๆ ทั้งทำงานทั้งเรียนคะแนนสอบออกมายังอยู่ลำดับต้น ๆ ของห้อง ผิดกับเขาเองที่มีหน้าที่เรียนอย่างเดียวยังทำได้ไม่ดีเท่าพี่ชายคนนี้เลยด้วยซ้ำ “ขอบใจมากน้องชาย” กัสส่งยิ้มให้กับน้องชาย “มึงอย่าให้เขาไล่ออกมาก่อนฝึกงานเสร็จล่ะ เหอะ คราวนี้ถ้าไม่มีข้าวสารกรอกหม้อแน่”สุวัฒน์พูดออกไปโดยที่ไม่ใช่การให้กำลังใจแต่อย่างใด กัสมองไปทางคนที่เป็นคนพูดด้วยสายตาไม่พอใจ ที่เขาทำทุกอย่างอยู่ทุกวันก็ทำเพื่อคนในครอบครัวทั้งนั้น ยังจะต้องมาฟังคำที่มันไม่ลื่นหูในเช้าวันแรกของการทำงานอีก "ไอ้เนรคุณ สำนึกบุญคุณกูไว้บ้างนะ กูเลี้ยงมึงมาเพื่อให้มึงมาทำท่าทางจองหองแบบนี้ใส่กูงั้นเหรอ" "พี่สุวัฒน์ พอเถอะ ลูกต้องรีบไป ไปทำงานเถอะลูก"ประโยคแรกอิงอรเธอห้ามสามีของเธอ และก็หันมาพูดกับลูกชายคนโต คนที่แบกรับภาระด้านการเงินของครอบครัวโดยไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more