ตอนที่ 8 ฝันร้าย
1023 Words
“ไปค้างที่ไหนมาเหรอโรส” เขาถาม พยายามข่มใจตนเอง
“เอ่อ... พอดีช่วงนี้โรสเครียด ก็เลยไปค้างบ้านเพื่อนมาน่ะค่ะ”
“เพื่อนคนไหน!”
อโรชาชะงัก มองเขาแววตาหม่น รุจไม่เคยแสดงท่าทีแบบนี้ใส่มาก่อนเลย
“ต้องเค้นถามโรสขนาดนี้เลยเหรอคะ รุจไม่เคยเป็นแบบนี้นะ!”
นิพาดาเห็นท่าไม่ดี “โรสไปค้างบ้านของรสาไงคะ”
ธนิดามองมารดา แววตาไหววูบ มือกำช้อนแน่น จนถึงตอนนี้แม่ก็ยังแก้ตัวแทนมันอีก รักมันมากกว่าลูกตัวเองหรือไงกัน
“ใช่แล้วล่ะรุจ รสาโทรมาบอกอาเอง”
นพรุจนิ่งงัน มองคนรัก ดึงมือมากุมไว้ สีหน้าอ่อนลง
“ผมขอโทษโรส ผมไม่ได้ตั้งใจ พักหลังผมรู้สึกว่าโรสไม่ค่อยสนใจผม ไม่รับโทรศัพท์ผม ข้อความก็ไม่ค่อยตอบ ผมเลยคิดมากจนเผลอพูดจาไม่ดีกับคุณไป อย่าโกรธผมเลยนะครับ”
เธอส่ายหน้า น้ำตาปริ่มขอบ
“ไม่เป็นไรค่ะ โรสเองก็ผิด ที่ไม่ค่อยแคร์คุณ ต่อไปโรสจะพยายามตอบคุณ รับโทรศัพท์คุณเหมือนเดิมนะคะรุจ”
“ครับ”
ธนิดากัดฟันแน่น พ่อกับแม่ช่วยมันอีก ถ้าเป็นแบบนี้ เธอจะไม่ไหว้หน้ากันอีกแล้ว ในเมื่ออยู่บ้านหลังนี้ แล้วไม่มีความหมายกับใคร ก็อย่าหาว่าใจร้ายก็แล้วกัน
เสียงข้อความดัง เจ้าของรีบเปิดอ่าน ดวงตาเรียวสวยไหวระริก ลบมันออกสีหน้าหวาดหวั่น ผู้ชายคนนั้นจะตามจองล้างจองผลาญกันไปถึงไหน เธอกลัวมากเหลือเกิน ถ้าเกิดเขาทำอย่างที่พูดมาจริง ๆ กระนั้นก็ไม่อาจนอนทอดกาย เป็นนางบำเรอให้ได้ ไม่มีวันหลงกลอีกแล้ว คราวนี้เขาจะไม่มีวันได้พบเธออีก
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดัง อโรชาลงจากเตียง เปิดประตู เห็นสาวใช้ยืนอยู่
“คุณโรสคะ คุณรุจมาแล้วค่ะ”
“โอเคค่ะ เดี๋ยวโรสลงไป”
อโรชาลงจากชั้นบน เห็นแฟนหนุ่มนั่งคุยกับบิดามารดาเลี้ยง สองเท้าก้าวยาวมาหยุดยืน เขาลุกขึ้น
“ไปกันเลยไหมครับ” เขาเอ่ยถาม
“ค่ะ”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ตามสบายเลยลูก”
“ไปลองชุดอย่าลืมถ่ายรูปสวย ๆ ส่งมาให้ดูบ้างนะคะ” นิพาดาออกปากไล่หลัง
“ได้ครับคุณอา” นพรุจรับคำ
สองร่างเดินเคียงกันมายังรถ ทว่าชั้นสองกลับมีสายตาอีกคู่มองมา มือข้างตัวกำแน่น แววตาชิงชัง เพราะไม่อยากให้อีกคนมีความสุข
รถเคลื่อนออกจากบ้าน มายังร้านพรีเวดดิ้ง สองร่างเดินเคียงคู่กันไป อโรชามองหาชุดแต่งงานที่ตนปรารถนา ก่อนได้ชุดเกาะอกสีขาว ปักเลื่อม ยาวคลุมเท้า เธอลองสวมมันแล้วทอดสายตามอง ยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ
“สวยมากเลยค่ะ ลองชุดอื่นอีกไหมคะ”
“ได้ค่ะ” เธอตอบรับคำขอพนักงาน
พนักงานดูแลอำนวยความสะดวก ลองชุดแล้วชุดเล่า ก่อนหยุดที่ชุดเกาะอกตัวเดิม ใบหน้าถูกแต่งแต้ม พร้อมด้วยผมถูกควบคลุมทับด้วยผ้าลูกไม้บางเบา ม่านเปิดออก ดวงตาสองคู่สบกัน อโรชายกยิ้มเมื่อเห็นว่าที่เจ้าบ่าวในชุดทักสิโด้สีดำสนิท กำลังยืนคอยอยู่
“สวยมากเลยครับ” เขาออกปากชม
“ขอบคุณมากค่ะ”
สองร่างเคียงคู่ มายืนเพื่อให้ช่างถ่ายภาพ ตอนแรกเธอยังไม่อยากถ่ายรูปเก็บตอนนี้ แต่เพราะแฟนตนเองขอร้อง เลยจำใจต้องยอมทำตาม เกือบชั่วโมงถึงเรียบร้อย ติดตามด้วยการเลือกของชำร่วยต่อ อโรชามองของน่ารักมากมาย หยิบดูอันโน้นทีอันนี้ที สักพักเห็นเขาหยิบมือถือขึ้นมา แล้วเดินเลี่ยงออกไป
นพรุจยืนนิ่ง มองภาพในข้อความ เปิดดูมัน แววตาคมกริบแข็งขึ้น ดวงตาเบิกกว้าง วีดีโอที่มีแฟนสาวกำลังวิ่งออกจากห้องในโรงแรม สภาพไม่ดีนัก มันอะไรกัน ไม่เข้าใจ ตกลงโรสไปนอนห้องของใครมา ชุดราตรี วันเกิดของน้องสาวเขางั้นเหรอ มือหนากำแน่น ไม่ใช่ชั้นที่ยัยกุลจองไว้ให้แขกในงานวันเกิดนอนเลย
ภาพล่วงเลยจนกระทั่ง ชายหนุ่มเดินออกมา พร้อมลูกน้องคนสนิท นพรุจนิ่งงันเหมือนถูกสาป ร่างกายชาหนึบ ในห้องนั้นเป็นผู้ชายอยู่ แล้วแฟนของเขา เข้าไปในนั้นทั้งคืนงั้นเหรอ ขบกรามเดินกลับเข้ามาในห้อง ทรุดกายลงเคียงข้างแฟนตนเอง
“พอดีผมมีเรื่องอยากคุยกับแฟนหน่อยครับ ขอพาเธอออกไปก่อนนะครับ”
“ได้ค่ะ” พนักงานรับคำ
อโรชาสับสนถูกดึงรั้งออกมายืนด้านนอก มองแฟนหนุ่มตนเองแววตาสงสัย เกิดอะไรขึ้นทำไมรุจถึงแสดงสีหน้าเช่นนี้
“มีอะไรเหรอคะ”
เขาขบกรามสบตาคนรัก
“วันเกิดกุล คุณไปนอนที่ไหนมางั้นเหรอ”
คนถูกถามชะงัก ใบหน้าซีดเผือด เหงื่อผุดเต็มใบหน้า ริมฝีปากเริ่มสั่น
“โรสบอกคุณแล้วไงคะ ว่าไปนอนที่โรงแรมในห้องที่น้องคุณจองไว้”
“ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วนี่มันคืออะไร!” เขาตวาดลั่น พร้อมยกมือถือที่มีภาพของเธอให้ดู
อโรชายนิ่งงัน ชาวาบไปทั่วร่าง กายสาวสั่นเทา กัดริมฝีปากข่มความกลัวเอาไว้ ไม่คิดว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ ผู้ชายสารเลวคนนั้น กระทำเลวร้ายกับเธอทั้งร่างกายและจิตใจ ทำไมต้องทำร้ายกันถึงเพียงนี้ เธอเจ็บปวดมากเหลือเกิน ที่ต้องกลายเป็นผู้หญิงแพศยาเช่นนี้
“ใครส่งมาให้คุณเหรอคะ!” เธอถามเสียงสั่น
“ผมไม่ได้ต้องการให้คุณถามผมกลับ คุณตอบผมมาสิโรส นี่มันใช่คุณจริง ๆ ใช่ไหม!” กรามคนพูดจบกันแน่น
อโรชาน้ำตาคลอ พยายามกล้ำกลืนทุกอย่างเอาไว้
“ถ้าเป็นแบบนั้น คุณจะทำยังไงคะรุจ”
- Writer
