ตอนที่ 9 ฝันร้าย
1179 Words
ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง เห็นน้ำตาคนรักกำลังไหลรินออกมา ไม่จริงใช่ไหม ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา โรสไม่ใช่คนนิสัยหละหลวม ทำไมเธอถึงทำร้ายจิตใจกัน หรือไม่เคยรักเขาเลย
“ทำไมคุณทำแบบนี้โรส ทำไม!” เขาตวาดลั่น สีหน้าเครียด
อโรชาร่างกายสั่นเทา กัดริมฝีปากแน่น
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น!”
คิ้วเข้มขมวดหากัน “ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร!” เขากล้ำกลืนความรู้สึก แล้วเอ่ยปากถามออกมา
เธอส่ายหน้า “ฉันไม่รู้”
กรามถูกขบเป็นสันนูน แววตาคนฟังปวดร้าว นี่เธอนอนกับผู้ชายคนไหน ก็ยังไม่รู้งั้นเหรอ
“ทำไมคุณทำกับผมแบบนี้โรส คุณทำร้ายผมทำไม!”
เธอเอื้อมมือหมายจับ ทว่าอีกคนกลับถอยหลัง น้ำตาคลอ
“รุจฟังโรสก่อน ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น โรสไม่ได้ตั้งใจ!”
“ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ ขนาดไม่ได้ตั้งใจ คุณยังกลับบ้านตอนเช้าเนี่ยนะ ทำไมคุณไม่หนีมาตั้งแต่แรก คุณอยู่รออะไร!”
มันไม่ใช่เลย เพราะวันนั้นผู้ชายคนนั้น ไม่ได้หยุดแค่ครั้งเดียว แต่เขากระทำกับเธอ เหมือนผู้หญิงขายบริการ ต่อให้อยากหนีแค่ไหน ก็ไม่อาจสู้แรงได้เลย แค่เสียตัวให้กับคนแปลกหน้า ก็เจ็บมากพอดูแล้ว นี่ต้องมาทนให้แฟนตำหนิติเตียน ทั้งที่ตนถูกกระทำ มันเจ็บปวดเสียยิ่งกว่า
“คุณจะโกรธ เกลียดโรสแค่ไหนก็ได้รุจ แต่อย่าพูดเหมือนว่าโรสอยากให้มันเกิดเลย”
นพรุจสับสน ไม่รู้ควรตัดสินใจเช่นไร ทั้งที่ใกล้แต่งงานกันแล้ว ทำไมแฟนสาวถึงได้ไปนอนกับคนอื่น ถ้าข่าวแพร่กระจายออกไป คงได้เกิดเรื่องใหญ่แน่ ตระกูลของเขา จะเอาหน้าไว้ที่ไหน ไม่ต้องแทรกแผ่นดิน หลบผู้คนเลยเหรอ ที่เจ้าสาวก่อนแต่ง ไปนอนกับผู้ชายคนอื่น
“ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับเรื่องนี้” เขาชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้าย “ตรงนี้มันเจ็บ ผมรักคุณมากนะโรส คุณไม่น่าทำแบบนี้เลย!”
อโรชาน้ำตานองหน้า นอกจากไม่เอ่ยถาม ยังพูดจาทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ เธอถูกกระทำ ไม่มีใครปลอบโยน ยังถูกแฟนหนุ่ม ซ้ำให้บอบช้ำเข้าไปอีก
“คุณตัดสินใจเถอะค่ะรุจเรื่องของเรา” เธอเอ่ยปาก แววตาหม่นเศร้า
“คุณหมายความว่ายังไง?”
“พูดถึงขนาดนี้ ฉันก็เข้าใจแล้วล่ะค่ะ ว่าคุณคิดยังไง”
ชายหนุ่มขบกรามแน่น ทำไมเธอถึงเย็นชา ในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้น มันเป็นเพราะเธอ ไม่ใช่เขาที่นอกใจ ไปนอนกับคนอื่น มันไม่ควรให้เขาโกรธหรือไงกัน มือหนาจับไหล่มนบีบแน่นแล้วเขย่า
“คุณคิดว่าผมควรทำยังไงกับคุณ พูดมาสิโรส!”
ร่างบางถูกผลักจนล้มลงกองกับพื้น พนักงานเห็นท่าไม่ดีรีบตรงเข้ามาพยุงว่าที่เจ้าสาวให้ลุกยืน อโรชาน้ำตาไหลรินอาบแก้ม เขาหรี่ตามอง แววตาเยือกเย็น
“ได้โรส ในเมื่อคุณไม่เห็นว่าผมสำคัญ งั้นเราก็จบกันแค่นี้!” พูดจบ ชายหนุ่มสาวไปยังรถ เคลื่อนมันออกจากบริเวณร้าน
อโรชายืนหลับตานิ่ง ริมฝีปากสั่นระริก กล้ำกลืนน้ำตา แล้วหันมาหาพนักงาน
“ค่าเสียหายเท่าไหร่คะ ฉันจะจ่ายให้”
พนักงานมองหน้ากัน อดสงสารว่าที่เจ้าสาวไม่ได้
“เข้าไปคุยด้านใน เพื่อดูราคากันก่อนนะคะ” พนักงานบอก
“ได้ค่ะ”
จัดการจ่ายเงินเรียบร้อย อโรชาเดินออกมาด้านนอก แล้วหยุดยืนรอแท็กซี่ริมถนน ขึ้นรถได้ เธอเหม่อมองวิวตลอดเส้นทาง น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ต้องคอยปาดมันออก รถจอดหน้าบ้าน เธอก้าวลง เปิดรั้วเดินเข้าด้านใน ธาดาชะงักจ้องมองบุตรสาว ที่กำลังเดินเข้ามา
“โรส!” คนเป็นพ่อเรียกไว้ ก่อนเดินมาหา มองสีหน้าลูกแล้วรู้สึกสังหรณ์ใจ “เกิดอะไรขึ้นล่ะลูก รุจไปไหน”
“รุจกลับไปแล้วค่ะ” เธอตอบเสียงเย็น
“แล้วทำไมไม่กลับมาพร้อกมัน ไปลองชุดกันไม่ใช่เหรอ”
เธอหันมาเผชิญหน้ากับบิดา และมารดาเลี้ยง
“พ่อคะ งานแต่งคงไม่มีแล้วล่ะค่ะ” อโรชาบอกเสียงสั่น
สีหน้าผู้ใหญ่สองคนเครียดขึ้น ไม่เข้าใจ กับสิ่งที่ลูกบอก
“อะไรกันโรส พ่อไม่เข้าใจ งานแต่งไม่มีได้ยังไง!”
เธอส่ายหน้าทั้งน้ำตา ธนิดาได้ยินเสียง เปิดประตูออกมาจากห้อง ยืนอยู่บนชั้นสอง เกาะราวบันไดจ้องมอง แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก เฝ้าดูละครฉากหนึ่งด้วยความสะใจ
“ตอบพ่อมา!” ธาดาตะโกนลั่น
“เพราะโรสกับรุจเลิกกันแล้วไงคะพ่อ!”
ธาดายกมือกุมหน้าอก หายใจไม่ออกชั่วขณะ เธอรีบเข้าประคอง แล้วพามายังห้องนั่งเล่น สีหน้าคนเป็นพ่อไม่สู้ดีนัก มองหน้าลูกสาวแววตาไม่เข้าใจ
“ทำไมเป็นแบบนี้โรส พ่อไม่อยากเชื้อเลย ว่าลูกจะเลิกกับรุจ ในตอนที่กำลังจะแต่งงานกันเนี่ยนะ!”
“โรสขอโทษค่ะพ่อ”
“มันเรื่องอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น ทำไม เพราะอะไร ถึงได้เลิกกันตอนนี้!”
อโรชานิ่งเงียบ ไม่ปริปาก ถ้าพ่อรู้ คงเป็นลมล้มพับไปแน่ ต่อให้ไม่อยากเลิกกับรุจ แต่ในใจก็รู้สึกผิดอยู่ดี เพราะสุดท้าย คนผิดมันคือเธอ ที่ไม่รู้จักระวังตัว
“ตอบพ่อไม่ได้เลยเหรอโรส” ธาดาจ้องมอง แววตาไหววูบ ความรู้สึกบางอย่างตีขึ้นมา “รุจมีคนอื่นงั้นเหรอ”
เธอส่ายหน้าในทันที
“แล้วมันอะไรกัน อะไรทำให้รุจเลิกกับลูก!”
“โรสผิดเองค่ะพ่อ เรื่องนี้โรสผิด!” เธอตอบเสียงสั่นเครือ
ธนิดาก้าวลงมา หลังจากดูละครได้สักพัก ก่อนมาหย่อนกายข้างพี่สาว
“พ่อคะ พ่อหยุดต่อว่าพี่โรสเถอะนะคะ” ธนิดาบอก แล้วโอบไหล่พี่สาวไว้
อโรชาสบตาน้อง คิ้วบางขมวด วันนี้นิดดูแปลกไปกว่าทุกวัน
“นิด! ไปทำงาน หรือมีอะไรก็ไปทำ ลูกไม่ควรมายุ่งเรื่องนี้!” คนเป็นแม่ตำหนิ เพราะดูแววตาก็รู้ ลูกคงไม่ได้หวังดีกับพี่ต่างสายเลือดแน่
คำพูดแม่ เหมือนเติมเชื้อไฟให้ เธอหยิบมือถือออกมา แล้วยื่นให้บิดา
“พ่อคะ นี่คือสาเหตุที่ทำให้พี่รุจเลิกกับพี่โรสค่ะ”
อโรชามองน้องสาว ดวงตาเบิกกว้าง จ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา ทำไมน้องทำแบบนี้ คนเป็นพ่อมองภาพในมือถือ ก่อนมันร่วงหล่นจากมือ แล้วสบตาบุตรสาว
“นี่แก! นอกใจรุจงั้นเหรอยัยโรส!”
ร่างกายชาวาบ ทันทีที่สิ้นคำพ่อ ธาดาตรงเข้าหาบุตรสาวกระชากให้ลุกยืน จ้องมองแววตาเอาจริง
“แกทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันไม่ได้เลี้ยงแกให้ทำตัวแพศยาแบบนี้นะยัยโรส!”
- Writer
