[The Ugly Duckling] รักหมดใจ

[The Ugly Duckling] รักหมดใจ : EP 2

ตอนที่ 2

หลังจากนั้น เฮียก็ขับออกไป แต่เฮียไม่ได้ขับขี่เร็วมากนะคะ เพราะท่านศาสตราจารย์ได้กำชับเอาไว้แล้ว และเราสองพี่น้องก็เป็นเด็กดีที่เชื่อฟังท่านมาก พูดจริง ๆ นะคะ เชอรี่ไม่ได้พูดประชด ก็อาจจะมีกันบ้าง ที่ดื้อไปตามวัยของพวกเรา และถ้าเป็นเช่นนั้น เราสองพี่น้อง ก็ต้องหาเหตุผลประกอบเสมอ ไม่อย่างนั้นโดนทำโทษแน่นอน เฮียขี่มาอย่างระมัดระวัง และก็คำนึงถึงความปลอดภัยมากที่สุด

@โรงเรียน MFC

ในที่สุด...ก็มาถึงโรงเรียนสักที เชอรี่ที่ดูดจะตื่นเต้นกับการมาเรียนที่นี่ในวันแรกเหมือนกันนะ

พอรถจอดในที่จอดรถสำหรับจักรยานยนต์ แล้วนั้น เชอรี่ก็ค่อย ๆ กระโดดลงจาก Big Bike คันงามทันที

ตุบ!

"โอ้โหว! โรงเรียนอย่างใหญ่ กว้างขวางกว่าโรงเรียนเดิมน้องนะเฮีย"

"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นหรือเปล่า ยัยน้องบ๊อง!"

"เชอะ!! น้องรู้หรอก ก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง " เชอรี่พูด พร้อมกับทำสีหน้าทะเล้นใส่พี่ชายอย่างกวน ๆ

"เฮีย ๆ เจ้านี่ท่าทางจะขี่มันดีนะ ไว้มีโอกาสดี ๆ น้องขอยืมขี่บ้างนะ "

"ไม่ได้ เป็นเด็กเป็นเล็ก พ่อกับแม่รู้เข้า มีหวังเฮียโดนเอ็ดหูชา ไม่เอาด้วยหรอก ไม่ให้"

"คนขี้งก! แต่ถ้าเฮียให้ยืม เชอสัญญาเลยนะว่า..พ่อกับแม่จะไม่รู้อย่างแน่นอน จริง ๆ นะเฮีย เชื่อเชอนะ" เชอรี่รีบออดอ้อนพี่ชาย บางครั้งเธอก็แทนตัวเองว่า..เชอ

"ไม่อยากเสี่ยง ถ้าเกิดอะไรขึ้น คิดหรือว่า พ่อกับแม่จะไม่รู้ ไอ้ตัวแสบ ไปได้แล้ว ๆ อย่ามัวแต่พูดมาก"

ถึงเธอจะอ้อนเฮียยังไง มันก็คงไม่ได้ผลสินะ เซ็งเลย

"ก็ได้ ถ้างั้นเชอไปก่อนนะ เขาจะเข้าแถวเคารพธงชาติกันแล้วนะ เฮียก็อย่ามัวแต่อ้อยอิ่งอยู่ล่ะ"

" เชอรี่ เดี๋ยวก่อน! "

อ้าว! แล้วบอกให้น้องรีบ แล้วก็เรียกน้อง อะไรของเฮียกันนะ

"อะไรอีกล่ะเฮีย หรือว่า เฮียจะเปลี่ยนใจให้น้องยืมรถ"

"ไม่ใช่เรื่องนั้น แต่เฮียจะบอกว่า..เชอยังไม่ได้ถอดหมวกกันน็อกเลย "

" อุ้ย! แหะ ๆ น้องลืม นี่คะ..เอาหมวกไปเลย แล้วรีบตามมาเข้าแถวนะเฮีย"

เชอรี่รีบพูดแก้เก้อ แล้วถอดหมวกกันน็อกแล้วยื่นให้พี่ชาย

"รู้แล้ว ๆ "

“นี่ๆ เด็กผู้หญิงคนนั้น เป็นใครกันนะ ทำไมถึงได้มากับพี่เฟิร์สได้ ,นั่นสิ, คงไม่ได้เป็นแฟนของพี่เฟิร์สนะ, นั่นสิ, ใครกันนะ, บังอาจมาก”

 [เสียงซุบซิบ ๆ ที่เชอรี่ก็ไม่ได้ยินหรอก แต่ถึงได้ยินเธอก็คงไม่สนใจ]

"แถวม.1 อยู่ตรงไหนเอ่ย! " เชอรี่เริ่มบ่นพึมพำกับตัวเอง

"เชอรี่! เชอรี่! ทางนี้แก " แล้วเสียงตะโกนโหวกเหวกของเมย์กับกวาง ก็ดังขึ้น พร้อมทั้งโบกไม้โบกมือเรียกกันใหญ่

[เมย์กับกวาง เป็นเพื่อนสนิทของเชอรี่ ที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน พวกเราจึงได้ชักชวนกันมาสอบเข้าเพื่อเรียนต่อที่นี่ ด้วยความโชคดีอีกนั่นแหละ ที่ทำให้เราได้มาเรียนด้วยกัน และได้อยู่ห้องเดียวกันอีก]

"เออ ๆ กำลังจะเดินไป"

ในขณะที่ เชอรี่กำลังเดินไปหาเมย์กับกวางอยู่นั้น สายตาของเธอก็ได้เหลือบไปเห็นรุ่นพี่คนหนึ่ง เธอคิดว่าเขาคงจะเป็นรุ่นพี่แหละ คงไม่ใช่รุ่นเดียวกับเธอหรอก

โอ๊ย! หล่อ พ่อของลูกชัด ๆ

"โอ๊ะ! " เชอรี่ร้องตกใจ เพราะมัวแต่มองรุ่นพี่คนนั้น จนไปชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง

"นี่แน่ะ! โดนดูทางด้วย"

"โอ๊ย! เฮีย..น้องเจ็บนะ"

ชนเฮียนี่เอง เชอรี่เลยโดนมือของเฮียตีไปทีหนึ่ง ร้องอย่างเจ็บ แต่ความจริงแล้ว มันเป็นแค่การแสดงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอนั่นเอง

เมื่อเข้าแถวเคารพธงชาติ สวดมนต์ และมีกิจกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ หน้าเสาธง พร้อมทั้งฟังคำกล่าวต้อนรับนักเรียนทุกคนในวันเปิดเทอมวันแรก จากผู้อำนวยการของโรงเรียน เสร็จเรียบร้อยไปแล้วนั้น

นักเรียนแต่ละสายชั้นต่างก็เดินกันเป็นแถว อย่างมีระเบียบ แยกย้ายไปตามอาคาร และห้องเรียนของตนเอง

"นี่ ๆ พวกแก มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง ตอนที่ฉันกำลังเดินไปหาพวกแก ตอนเข้าแถว ฉันเจอผู้ชายด้วยล่ะ โคตรหล่อ หล่อมาก วันแรกของไอ้เชอ ก็เจอเนื้อคู่แล้ว ..เขินจัง " เชอรี่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น ดีใจ

"ขอตบเรียกสติแกก่อนดีไหม! เพื่อน ท่าทางจะคิดไปไกลแล้วนั่น" เมย์พูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ ในความมโนของเพื่อนตัวเอง

"ยัยเมย์ แกไม่ต้องลงมือ เดี๋ยวฉันจัดการเองดีกว่า แกนะมือน่าจะเบาไป ต้องฉันนี่ ทีเดียวเอาอยู่เลย แต่ก็อยากรู้จัง คนไหนนะแก " ยัยกวางพูดแทรกขึ้นมา

[ยัยกวาง เพื่อนของเชอรี่ นางเป็นเพศทางเลือก และนางก็รู้ตัวเร็ว เพราะนางเป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนประถมแล้ว แบบว่า พอค้นพบตัวเองเร็ว นางก็เต็มที่ในการใช้ชีวิตอย่างที่นางเป็นทันที ซึ่งเป็นความโชคดีของนาง ที่พ่อแม่นางเข้าใจ และในสังคมที่โลกเปิดกว้างมากขึ้น สังคมยอมรับได้]

"ถ้าเจอจะชี้ให้พวกแกดูนะ พวกแก..ฉันรักเขานะบอกเลย" เชอรี่พูดทีเล่นทีจริง

"สติเพื่อน สติ..มากไป ๆ แกช่วยมีความน่ารัก และก็ทำตัวให้เป็นสุภาพสตรีหน่อยเพื่อนสาว"

"อ้าว! เหรอ ๆ โทษที ลืมตัวตลอดเลย..แต่คนนี้นะ พ่อของลูกเลยนะพวกแก พวกแกต้องเข้าใจเพื่อนด้วยนะ"

"วันแรก ก็ใจแตกซะแล้วนะแก" เมย์ถึงกับส่ายหน้าเบา ๆ แต่ก็ยังอดขำเชอรี่ในความแก่แดดของเพื่อนไม่ได้

"เพื่อนกวางคิดว่า..ไม่มีใครที่จะหล่อสู้..เฮียเฟิร์สของกวางได้หรอก จริงไหมจ๊ะน้องสามี"

"ไม่นะ พี่สะใภ้ของฉัน! ต้องไม่ใช่แก ๆ ไม่จริง ๆ "

เชอรี่พูด แล้วทำท่าตลก ๆ ทำให้ทั้งสามคนหัวเราะกันอย่างชอบใจ กับท่าทางบ๊อง ๆ ของเชอรี่

@ โรงอาหารของโรงเรียน

เมื่อถึงเวลา พักเที่ยง พวกเราสามคน ก็มากินข้าวกันที่โรงงาน

ขณะที่ 3 สาว กำลังนั่งกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น เชอรี่ก็หันไปเจอกับรุ่นพี่คนนั้นเข้าพอดี

"นั่นไงพวกแก ผู้ชายของเชอรี่เดินมานั่นแล้ว ออร่ามากเลยพวกแก! ..เขินจัง เขากำลังจะเดินมาทางนี้แล้วด้วย"

"นี่แกจะเขินทำไม พี่เขารู้จักแกรึ? ก็ไม่ใช่สักหน่อย เฮ้อ!"

"เออเนอะแก ยังไม่รู้จักกันเลย"

"เป็นเอามากนะยัยเชอ"

"อ้าว!..นั่นเดินมากับเฮียนี่นา เป็นเพื่อนเฮียเหรอ แหล่มเลย " ตะกี้ มัวแต่โฟกัสผู้ชาย แต่มองไม่เห็นเฮีย

"เฮีย ๆ มานั่งตรงนี้ดิ ว่าง ๆ พวกแกเคลียร์พื้นที่ให้เฮียด่วน ๆ "

เชอรี่พูดขึ้นบอกกับเพื่อน แล้วทำท่าทางกุลีกุจอเต็มที่

" เคลียร์อะไรของแกนะ นั่งได้เลยค่ะเฮียขา กวางเชิญพี่สุดหล่อของเฮียด้วยนะ นั่งค่ะๆ " นังกวางรีบเชื้อเชิญทันที เรื่องผู้ชายขอให้ไว้ใจยัยกวางได้เลย

" นี่ เมย์กับกวาง เรียนที่นี่ด้วยหรือ พี่ไม่เห็นรู้เลย" เฮียก็รีบทักทายพวกนางทั้งสอง สองคนนี้สนิทกับเฮีย เพราะทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกับเชอรี่ และไปหาเธอที่บ้านบ่อย ๆ

"สวัสดีค่ะ/ สวัสดีค่ะ" สองสาวทักทายพร้อมกัน

"ใช่สิคะ พวกเราสามสาว ไปไหนไปด้วยกันอยู่แล้วเฮีย ห่างกันไม่ได้หรอกค่ะเฮีย " นังกวางรีบบอกเฮีย [เพื่อนของเชอรี่ ก็เรียกพี่เฟิร์ส ว่า เฮีย ตามเชอรี่นี่แหละ]

"แล้วพี่สุดหล่อคนนี้ ชื่ออะไรคะ" นังกวางรีบถาม ด้วยความอยากรู้ทันที หรือเรียกง่าย ๆ ว่า ความเผือก

" พี่ชื่อ แมน นะครับ" พี่เขาตอบอย่างสุภาพ และก็ส่งยิ้มหวาน

[โอ๊ย! เชอรี่แทบจะขาดใจตายตั้งแต่ได้ยินเสียงหล่อ ๆ ของพี่แมนแล้วค่ะ แล้วไหนจะหน้าตาหล่อ ๆ นั่นอีก แล้วคุณพี่แมนก็เสือกส่งยิ้มหวานอีก ..งื้อ..จะคลั่งตายอยู่แล้ว พ่อจ๋าแม่จ๋า..เชอรี่จะเอาคนนี้ค่ะ พี่แมนขา จะให้น้องเชอรี่ตกหลุมรักพี่ไปถึงไหนกันคะ ตกลงว่า..เราสองคนเป็นแฟนกันเถอะค่ะ : เชอรี่คิดในใจ แล้วก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว]

"เชอรี่.. เป็นอะไรนั่งยิ้มคนเดียว" เฮียถาม ทำให้เพื่อนทั้งสองของเชอรี่ต่างหัวเราะชอบใจ กับท่าทางของเพื่อนตัวเอง

" เปล่านะ เชอก็แค่ยิ้ม ไม่ได้หรือไงเฮีย จะให้เชอร้องไห้หรือคะ"

"ยอกย้อนเก่งนะเรา ไอ้แมน..นี่น้องกู เชอรี่ และนั่นก็ น้องเมย์ , น้องกวาง เพื่อน ๆ ของยัยเชอ"

"อืม..สวัสดีครับน้อง ๆ ทุกคน"

"สวัสดีค่ะพี่แมน, ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่, สวัสดีค่ะ" ทั้งสามคนเอ่ยทักทายกับแมน

" ไปหาอะไรกินกันไอ้เฟิร์ส" พี่แมนเอ่ยชวนเฮีย

" เออไปสิ"

พอสองหนุ่มเดินไป สาวๆ ทั้งโรงอาหารก็จ้องมองกันเป็นตาเดียวกัน บ้าง กรี๊ดกร๊าด! บ้างก็ซุบซิบ กระซิบกระซาบ ถึงความหล่อของทั้งคู่

[ชอบ, สามี, ขอเป็นแฟนเลยไหม , เดี๋ยวจะจับมาเป็นแฟนเลย บลา ๆๆๆๆ  ทำให้เชอรี่ถึงกับถอนหายใจ และรู้สึกได้ทันทีว่า..เธอมีศัตรูหัวใจเยอะจริง ๆ]

"ยัยเชอรี่เอ๊ย! ท่าทางศึกนี้ของแกจะใหญ่หลวงยิ่งนัก"

"นั่นสิเมย์ ทำไงดี ให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอพี่เขาไว้ก่อนเลยดีไม๊! นะ "

"ยังจะมาพูดเล่นอีก ถ้าอย่างนั้นแกก็ไปถามพี่แมนสิ ว่าที่บ้านของพี่เขา..ต้องการสินสอดเท่าไหร่ จะได้เตรียมไปถูกไง ฮ่า ๆ"

"ชะนี! กลับตัวกลับใจซะตั้งแต่ตอนนี้เถอะนะแก จะได้ไม่เจ็บตัวมาก ฮ่า ๆ เชื่อคนสวยอย่างกวางรุ้งนะ "

กวางแสร้งทำเป็นปลอบใจ และก็พูดทีเล่นทีจริง แหย่เพื่อนรักอย่างสนุกสนาน

เราสามคนนั่งพูดเย้าแหย่กันไปมา แต่เพื่อน ๆ จะรู้ไหมว่า..เชอรี่จริงจังมากเลยนะ ทำไงได้บ้าง ก็โดนพี่เขาตกไปแล้วนี่นา จะถอนตัวก็คงลำบากอยู่นะ หรือเชอรี่ควรจะทำยังไงดี

[กล่าวถึงแมน]

แมน เป็นเด็กหนุ่มที่มาจากกรุงเทพฯ และเพิ่งจะย้ายมาเรียนที่เชียงใหม่เมื่อไม่นานนี้เอง จะว่าไปก็ด้วยความหล่อ ความแสบซ่า เจ้าชู้ ของแมนที่ทำให้เกิดปัญหาขึ้น

เพราะเขา ไปมีเรื่องกับรุ่นพี่ในโรงเรียนเดียวกัน เนื่องจากแอบไปกิ๊กกั๊กกับแฟนของรุ่นพี่ ซึ่งผู้หญิงคนนั้น เข้ามาชอบแมนเอง และบอกกับแมนว่า..ตัวเองยังโสด แมนก็แค่เล่นด้วย ไม่ได้คิดจะจริงจังอะไรอยู่แล้ว

พอเรื่องนี้ล่วงรู้ถึงหูของรุ่นพี่ ทำให้ทั้งสองฝ่ายมีเรื่องทะเลาะกัน

แมน ซึ่งเป็นคนที่ไม่ยอมใครง่าย ๆ อยู่แล้ว และคิดว่าตัวเองไม่ผิด ทั้งสองฝ่ายจึงยกพวกตีกัน ทำตัวเป็นอันธพาล เพราะแมนเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะ จนทำให้ทางโรงเรียนต้องเชิญผู้ปกครองเข้าพบเป็นการส่วนตัว

จากนั้น แมนก็ต้องย้ายโรงเรียน ซึ่งพ่อแม่ของเขาตัดสินใจให้เขามาเรียนที่เชียงใหม่ เพราะลุงของเขาเป็นผู้อำนวยการอยู่ที่นี่ ซึ่งมันเป็นการสะดวก เพราะเขาต้องย้ายมาเรียนในช่วงปลายเทอมของ ม.3  และได้รู้จักกับเฟิร์ส และทำให้ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกัน

แต่พ่อแม่ของเขาคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่นะ ที่ส่งมาเขามาอยู่ไกลหูไกลตาอย่างนี้ เพราะไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ถ้าไม่เปลี่ยนพฤติกรรม หรือเปลี่ยนนิสัย อยู่ไหนก็จะเหมือนกันนั่นแหละ

*******************

นางเอกออกจะแก่แดดไปหน่อย แต่อย่าว่านางเลยนะ..นี่เป็น Puppy love ของนาง มันก็เป็นเรื่องธรรมดา คิดว่าทุกคนก็น่าผ่านมันมากันบ้าง โมเมนต์วัยมัธยม มันก็จะฟิน ๆ คิดถึงทีไร ก็ทำให้ยิ้มได้นะคะ

ติดตามตอนต่อไปนะคะ