เวลาต่อมา...
ผมใช้เวลาราวๆ 25 นาทีในการบิดรถพาตัวเองตรงไปยังห้องของไอ้ย๊ะตามอย่างที่นัดกันไว้ในข้อความ เมื่อไปถึงผมก็จอดรถไว้ในที่ประจำก่อนกวาดขาลงจากรถ พาร่างบอบช้ำที่ตอนนี้เริ่มปวดหนึ่บไปทุกส่วนเดินเข้าไปในตัวอาคาร
ห้องพักหมายเลข 301 บริเวณชั้น 3 ของตัวหอพักคือที่ที่ผมประคองร่างมายืนพิงกับประตูและเคาะเรียกให้เจ้าของเปิดประตูให้เหมือนอย่างทุกที
กึก!
ไอ้ย๊ะเองก็ไม่ได้ชักช้า มันทำเหมือนว่ารอที่จะเจอกับผมมานานแล้วเหมือนกัน เพียงเคาะแค่ครั้งสองครั้งประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว ซึ่งนั่นมาพร้อมกับคำทักทาย
“มาไวดีนี่” ผมเหลือบมองมัน ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ใช้ลิ้นเลียขอบปากตัวเองเพื่อลดอาการแสบจากแรงกระแทก ไอ้ย๊ะกวาดตามองสภาพน่าสังเวชของผมแค่ครู่เดียวด้วยรอยยิ้มเยาะ ก่อนหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง ซึ่งเป้นอันรู้กันว่ามันอนุญาตให้ผมตามเข้าไป
“ฟัดกับหมาที่ไหนมาล่ะ?” คำถามที่สื่ออารมณ์คล้ายกั
