“เดี๋ยวกูจัดการเอง”
ผมไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ใช้ลิ้นเลียขอบปากถึงถูกแรงกระแทกจนช้ำเบาๆ เพื่อลดความเจ็บ
ถึงปากไอ้รามจะพูดแบบนั้นแต่ในหัวมันก็อดคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ได้ หากว่าสองคนนั้นไม่ใช่พวกของไอ้โซล มันจะเป็นใครไปได้ ทั้งที่บนโลกก็มีคนตั้งเยอะตั้งแยะที่ไม่ถูกขี้หน้าให้นึกถึง แต่ว่าในหัวตอนนี้กลับมีเพียงชื่อของคนๆ เดียวปรากฏเข้ามา
‘ไอ้ย๊ะ...’
“วันนี้กูอาจจะกลับดึกหน่อย ว่าจะไปหาเหล้ากระแทกปาก”
“ขับรถดีๆ ล่ะ” ผมยิ้มเบี้ยวให้มัน พลางใช้มือตบไปที่ขาแทนการบอกให้โชคดี
“มึงกลับบ้านเองไหวเปล่า กูไปส่ง”
“ไม่ต้อง กูมีที่ที่ต้องไป” ไอ้รามทำหน้าลังเลเมื่อได้ฟัง และเชื่อเถอะว่ามันอาจจะคิดเปลี่ยนใจจากการไปหาอะไรดื่มเพื่อไปยังที่ที่ผมกล่าวถึง เพราะงั้นผมเลยต้องพูดดัก “เรื่องนี้กูขอไปคนเดียว”
“เอางั้น?” ผมพยักหน้าส่งๆ ให้ เลยทำให้ไอ้รามยอมอ่อน “ถ้ามึงหวดหน้าใครโทรหากู จะได้ไม่ต้องติด
