“ถามใจดูว่าอยากทำไหม ถ้าอยาก พี่จะสักให้...”
สักเหรอ? ถ้าทำแล้วปะป๊ากับแม่ต้องโกรธมากแน่ๆ แต่ถ้าไม่ทำ พี่โตจะโกรธหรือเปล่าที่ถูกปฏิเสธ
ฉันเม้มปากลงเล็กน้อยด้วยความลังเล เบื่อตัวเองเหมือนกันที่ชอบคิดอะไรเยอะแยะ แคร์ความรู้สึกคอนรอบกาย แคร์ทุกสายตาที่คอยเฝ้าจับตามอง ทั้งที่จริงแล้วฉันก็แค่อยากมีชีวิตเหมือนคนปกติเท่านั้น
ทว่า พอเงยมองใครอีกคนที่ยืนรอคำตอบอยู่ สิ่งที่ฉันได้เจอคือรอยยิ้ม
ใบหน้าคมคายของปีศาจเวลานี้กำลังเปื้อนรอยยิ้ม มันไม่ใช่รอยยิ้มของการกดดัน แต่เป็นรอยยิ้มที่คล้ายกับเข้าใจทุกความคิดมากกว่า
“พี่โตคือหนู...” ฉันพยายามจะบอกปฏิเสธเขา เมื่อผลรวมความคิดถูกโยงจากสายตาของคนส่วนมาก มากกว่าความคิดของตัวเอง แต่ว่าคนฟังกลับหลุดหัวเราะพลางเอื้อมมือมาแตะหัวฉันอย่างแผ่วเบา
“ไม่ทำใช่ไหมคะ?” และเอ่ยถามอย่างรู้ทัน
“อือ” ฉันพยักหน้าหงึกหงักอย่างอึดอัด เพราะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะรู้สึกอย่างไ
