“ถ้าถอดเสื้อผ้าเสร็จแล้วออกมาหาพี่ตรงนี้นะคะ”
คำสั่งที่น่าอายแบบนั้นทำฉันนั่งนิ่งเป็นหิน มองคนตัวใหญ่ซึ่งหันกลับไปจัดการกับเครื่องสำหรับใช้สักอย่างนึกลังเล ไม่ใช่ว่ากลัว แต่กำลังรู้สึกอายมากกว่า
เพราะฉันยังเอาแต่นั่งนิ่ง นั่นจึงทำให้คนตัวใหญ่หันกลับมามองฉันเป็นรอบที่สอง เขาทำหน้าสงสัย
“อ้าว ทำไมยังไม่ไปอีกละคะ?”
“หนูอาย” ฉันตอบเสียงจริงจัง ยิ่งคิดไปก่อนด้วยแล้ว ทั่วหน้ามันก็ร้อนขึ้นมา
“อายอะไร มากกว่านี้พี่ก็เคยเห้นมาแล้วนะ” พี่โตเอ่ยแซวติดตลก ซึ่งนั่นยิ่งทำฉันเขินมากขึ้นอีกเท่าตัว เขินมากเสียจนไม่กล้าสบสายตาคู่เดิมกลับไป ได้แต่ใช้หูฟังเสียงของเขาเท่านั้น “เอาสิ ไปถอดเสื้อผ้า เดี๋ยวมันจะเปื้อนหมึกซักไม่ออก”
พอถูกเร่งหนักเข้า ฉันก็ต้องกัดฟันสู้กับความน่าอาย ลุกขึ้นจากที่นั่งเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการเปื้องเครื่องแต่งกายบนตัวออก
เสื้อนักศึกษาสีสะอาดตาค่อยๆ ถูกปลดกระดุมออกทีละเม็ดอ
