‘ที่หมามันไม่รักลูกของมัน บางทีมันอาจจะรู้อยู่แล้วป่ะวะตูนว่าลูกที่ใครต่อใครเห็น ไม่ใช่ลูกของมัน...’
“ย๊ะพูดบ้าอะไร?!” เธอแย้ง
“พูดอย่างที่ตูนได้ยินไง”
“ตูนกับโตเราแต่งงานกันแล้ว!” พอถูกกดดันหนักขึ้น เธอก็เริ่มพูดในสิ่งที่ผม “เราผูกข้อไม้ข้อมือกันแล้ว แบบนี้ชัดเจนไหม?”
“ชัดเจน” ผมตอบยิ้มๆ แต่ถึงจะยิ้มให้ อีกฝ่ายก็คงไม่เห็น
“ก็ดี งั้นก็เลิกถาม กลับเถอะ” เธอตัดบท
“ตูนชัดเจน แต่ไอ้โตชัดเจนกว่า” แต่ผมกลับรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งเธอ “ไอ้โตมันบอกเราหมดแล้วตูน พูดความจริงดีกว่าไหม?”
ผมแกล้งพูด ซึ่งทั้งหมดที่เอ่ยออกไปน่ะ มันไม่จริงสักนิด ตั้งแต่วันที่ห้องคาราโอเกะผมไม่เคยได้คุยกับมันอีก ไม่แม้แต่จะเข้าไปเหยียบในร้านสักของมันด้วยซ้ำ ที่พูดก็แค่อยากดูว่าคนตัวเล็กขี้โวยวายคนนี้จะทำยังไงต่อก็เท่านั้น
“ว่าไงอ่ะอ่ะตูน สรุปเด็กคนนั้นลูกใคร?” พอถูกต้อนหนักเขาสุดท้ายผู้ร้ายก็ยอมคลายความจริง
"เออ ถ้า
