His Treasured Affection (Aceves 02)

Episode 06

Maxine Lyanne's POV

"No! I'm not sasakay in that!"

Napatingin kaagad ako sa harapan ng malaking gate ng Haciend Aceves. Nakita ko ang isang balingkinitan na babae na nakasuot ng puting dres na backless pa habang may leopard na salamin.

"Sige na, Miss. Ihahatid kita kung saan mo man gusto."

Napatingin ako sa isang driver ng sidecar na pinipilit ang babae. Kitang-kita naman sa mukha ng babae na ayaw niyang sumama pero pinipilit naman siya. Huminto ako sa gilid ng damuhan at pinanood siya. Napahawak ako ng mahigpit sa dala kong payong.

"No! You are so ugly. I don't trust you!" mataray na saad ng babae at sa pagkumpas ng kamay niya para tabuyin ang lalaki ay parang hindi sanay sa buhay probinsya.

"Huwag mo nga akong english-english-in diyan. Nasa Pilipinas ka. Sumakay ka na kung ayaw mong tamaan ka sa akin—"

"What?! Did you know me? My family will kill you if you do something wrong to me!" the girl hissed.

I want to go there, but I'm scared that something might happen to me. I don't want to interfere with anyone that I don't know, but the lady looks scared even she is shouting.

"Don't come to me again! Sho! I don't want to see your monster face, aged man!"

"Aba english ka pa rin nang english hah! Kapag sinampal koo 'yang bibig mo tignan natin kung makapagsalita ka pa."

Biglang hinablot ng matandang side car driver ang braso ng babaeng maingay. Nanlaki ang mga mata ko ng ipilit niya na isakay ito sa side car.

Kumabog ng matindi ang dibdib ko at naalala na naman ang mga naranasan ko sa kamay ng Daddy ko. Kung paano niya ako hawakan ng mahigpit at hilahin sa kung saan.

"Help! Help! Somebody help me!" hiyaw ng babae at nagkatagpo ang mga mata naming dalawa.

Sa pagpatak ng luha sa mga mata niya, nakita ko ang sarili ko. Kung paano ako sumigaw hanggang sa mapaos ako. Alam ko ang pakiramdam ng babae ngayon at hindi ko makaya na makita siyang ganyan.

Mabilis ang mga paa ko na tumakbo papunt sa manong at inihanda ang mahaba kong payong. Mag-isa na ako kaya dapat matutunan ko na rin na lumaban.

"Ah!" Malakas kong pinaghahampas ng payong ang likod ni Manong hanggang sa nabitawan niya ang babae.

Napaharap sa akin ang masamang tingin ng manong. Agad akong umikot kasabay ng payong na hawak ko at pinatama sa mukha niya ang dulo nito.

"Yawa!" daing niya habang nakahawak sa kanang mata niya.

Napadako ang mga mata ko sa babae na nakasalampak sa sahig at kita na ang panty.

"L-Let's go," nag-aalalang na saad ko.

Mabilis siyang gumalaw patayo at hinawakan ang braso ko at nagsimulang tumakbo palayo. Palayo sa lalaking may masamang gustong gawin. Ngayon lang ako nakaramdam ng ganito kaluwag sa dibdib ko.

Hawak ng isang babae ang braso ko at hindi ako nakaramdam ng takot dahil nakita ko ang sarili ko sa kanya. Hinding-hindi ko pagsisisihan na sa unang pagkakataon may tao akong tinulungan.

"Wait! I am tired na!"

Napasalampak siya sa sahig at sabay kaming napapunas ng pawis. Napatingin ako sa kanya na bihis na bihis at mataas pa ang heels.

"Why are you going out with that revealing cloth?" I asked her.

Kaya matakaw ang mga mata ng manyak na side car driver kanina sa kanya dahil sa suot niya. Ang mga lalaki pa naman dito kapag nakita na revealing ang suot ng isang babae, iniisip agad ng mga 'to may gusto ang babaeng 'to mula sa kanilang mga lalaki.

"Because this is what. I am confident with the cloth that I wear. What I wear is not a reason for someone that is a p*****t to touch me. I can wear whatever that I want," she responded.

She has a point. There is no wrong with the woman's cloth. It's all about men, that jerk. And my father is one of a jerk. So, no matter what happens, I will never come back to that house.

"Stand up," I said.

Inilahad ko ang kanang kamay ko sa harapan niya. Hindi ko gusto na matagal na nakikipagusap sa kung kanino lang pero pag siya... Parang may kakaiba o baka dahil nakita ko lang ang sarili ko sa kanya kanina.

'Yong takot sa mga mata niyang lumuha kanina habang nagsusumigaw ng tulong.

Tinanggap niya ang kamay ko at tumayo, "Thank you. By the way, I am Elaina Fastia. You can call me Fastia because it's sosyal."

Tumango ako sa kanya at binitawan ang kamay niya.

"I am Maxine. I'm glad that you are safe."

Ang sarap sa pakiramdam na maligtas ang isang babae. Nailayo ko siya sa bagay naranasan ko noon.

"I am safe because you are there, and you help me. As a thank you, can we eat together?" Fastia asked politely.

I help her, but I don't want to be close to her nor to befriend her. I'm still mistrusting someone that I don't know that much.

"I don't have time for that," I refused.

"My friends prank me. I waited for them for three hours, but they did not show. I know that they don't like me, but I want a friend."

When she starts to know how to give love to herself, I am sure that she will be happy that there are no toxic people on her side.

"You don't need a friend like that—"

"But I want to be happy, Maxine. Having friends makes me happy."

Hindi ko alam ang pakiramdam na maging masaya dahil sa mga kaibigan. Wala naman akong naging kaibigan dahil iwas ako sa mga tao. Malaki ang takot ko na baka ang mapalapit sa akin ay sasaktan lang din ako.

"You don't need a friend if you want to be happy. You can love yourself and be satisfied. Pampered yourself and stop thinking that friends can make you happy. Not all friends can give you the happiness that you wanted. You can see it with another person."

Napaiwas ako ng tingin sa kanya. Siya ang kauna-unahan na kinausap ko na nagsalita ako ng ganito kahaba mula ng makalabas ako sa bahay ni Daddy.

"Thanks—"

"Good bye," I said.

Dali-dali akong tumalikod sa kanya at mabilis na humakbang. Parehas nga kami pero sa ibang tao nga lang. Siya sa mga kaibigan habang ako sa mismong pamilya ko naman at mga kasama sa bahay.

Ayoko ng tumagal ang pag-uusap namin dahil baka may masabi lang ako na pilit ko ng ibinabaon sa limot. Alam na niya na ayaw sa kanya pero pinipilit niya pa rin ang sarili niya.

Malakas na busina ang narinig ko sa likod ko na nagpahinto sa akin sa paghakbang. Napalingon ako sa kotse na alam na alam ko kung kanino. Malayo na nga ako sa babaeng nakilala ko kanina tapos ito naman ang isa pa.

Gusto ko lang naman na maging mag-isa. Mag solo. Hindi ba mainitindihan ng mga tao 'yon?

"Saan ka galing?" tanong niya na kabababa lang ng sasakyan. "Uuwi ka na ba?" dagdag pa niya.

Kung makapagtanong siya sa akin para bang siya ang boyfriend ko. Wala naman siyang parte sa buhay ko.

"Sakay ka na. Ihahatid na kita pauwi—"

"May mga paa ako," mahinahon na sagot ko.

Palagi ko na lang pinapakalma ang sarili ko sa tuwing kinakausap ko siya kahit na gusto ko nang tumakbo sa kanya palayo. Malayong-malayo sa kanya. Maling-mali talaga na nalaman niya kung saan ako nakatira.

"Alam ko pero hindi ka na mapapagod kung sasakay ka sa kotse ko—"

"Kailan mo ba ako titigilan?"

Nawawala talaga ang gana ko sa buhay sa tuwing nakikita ko siya. Mas lalo akong nakakaramdam ng katamaran dahil sa kanya.

"Kapag natutunan mo na—"

"Hindi mangyayari," maagap na sagot ko sa kanya.

Kung ano man ang sinasabi niya na matutunan ko, alam kong hindi matutuloy lalo na kung dahil sa kanya.

"Hindi rin ako titigil," sagot niya at naupo sa ibabaw ng kotse niya sa unahan.

Wala akong magagawa kung hindi siya titigil pero alam ko na mananawa rin siya. Wala sa mukha niya na kayang magtagal sa isang bagay.

"Kabag lang 'yan."

Tinalikuran ko na siya at naghakbang palayo sa kanya. Kailangan na siguro niyang magpakunsulta sa mga doctor sa nararamdaman niya. Uuwi na lang muna ako. Hindi yata ito ang araw ko para maghagilap na naman ng trabaho para sa akin.

Isang malaking kamay ang lumapat sa kamay ko at mabilis akong hinarap sa kanya. Nagsimulang magwala ang dibdib ko kaya agad kong hinablot ang kamay ko at itinago sa likod ko.

"Bakit palagi mo na lang akong tinatalikuran?" mahinang tanong niya sa akin.

Bumaba ang tingin ko sa mga kamay niya na humarak na lang bigla sa kamay ko kanina. May iba pa akong naramdaman sa kamay niya kaya napahakbang ako paatras.

"Nagulat ba kita? Hindi ko sinasadya—"

"Diyan ka lang..." utos ko sa kanya bago pa niya subukan na humakbang palapit sa akin.

Hindi ko pa rin gusto ang presensya niya lalo na kapag sobrang lapit sa akin.

"I'm sorry, Lyanne." Terror overtook his face.

Sunod-sunod akong napalunok at huminto na sa paghakbang patalikod ng magkaroon ako ng pagitan sa kanya. Kitang-kita ko sa mga galaw niya ang pagpipigil na lumapit sa akin at muli akong hawakan.

"I want to feel you but,  I respect that you don't want to be touch."

In the end, he still wants to respect me? This is the meaning of respect for him? Infesting my privacy is the respect for him?

"If you respect me, then stop bugging me. Let me have my privacy, Gamble."

I want to be alone. I want to feel again that I am lonely but safe. Having a person besides me that constantly interrupting me makes me sick. I never feel safe with someone except for my boyfriend.

"I will never do that. I want you to socialize with me. Befriend you is the main goal that I want to fulfill. Furthermore, it is to help you," Gamble said frankly.

I don't need anything from him. All I want is to be happy alone. I know I can be.

"You love wasting your time," I said.

He has money that can buy anything and get what he wants. He can go clubbing and grab a girl to touch, so why me?

"No, I am not wasting anything. I am pleased with this." The corners of his mouth turned up.

Hindi niya lang napapansin pero marami na siyang nasasayang sa akin.

"Ito ang gusto ko, Lyanne. Gustong-gusto na gawin—"

"Pero hindi naman ang gusto ko," sumbat ko.

Sariling kasiyahan niya lang ang iniisip niya kaya sarili ko lang din muna.

"Alam ko pero ngayon lang 'yan, Lyanne."

Pinanood ko ang pag galaw ng labi niya. Kung paano gumapang ang dila niya sa ibabaw ng ipin niya sa ibaba.

"Sumakay ka na sa kotse ko. Ihahatid kita ng buo at ligtas sa bahay mo—"

"Tama na. Hindi ko gusto na araw-araw kang nasa harapan ko."

Hindi pwedeng palagi na lang siyang nakasunod sa akin. Ayokong hayaan lang siya nang hayaan dahil baka isipin niya na binibigyan ko siya ng motibo.

"Ayaw mo bang araw-araw? Kaya ko naman na salit-salitang araw."

Napapikit ako at hindi ko na alam kung ano pa bang gagawin sa isang 'to. Sana talaga hinayaan niya na lang ako sa kalye noong nakasalubong niya ako.

"Hindi ako titigil dahil alam ko sa sarili ko na hindi ako gagawa ng masama sa katulad mong babae o sa kahit na kanino, Lyanne. Alam ko kung paano ka dapat na tratuhin ng maayos."

Hindi ko nga kailangan ang kahit na ano galing sa kanya. Ano mang kilos o bagay.

"Umalis ka na lang sa paningin ko at mas maigi pa."

"Aalis ako at pagbibigyan kita sa gusto mo pero hindi ibig sabihin ay susuko na ako. Malaking oportunidad ang naghihintay sa'yo sa hacienda ko. Alam kong hindi ka pa nakakahanap ng trabaho kaya palaging bukas ang alok ko para lang sa'yo"