พัฟฟินในกรงมาเฟีย

บทที่ 10 นางบำเรอ

ห้องรับแขก

เจคเห็นเจ้านายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องรับแขกด้วยสภาพที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แผงอกแกร่งลงมาจนถึงหน้าท้องแกร่งเต็มไปด้วยรอยเล็บข่วน บางจุดมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อยจากรอยแผลถลอก

"ให้ผมฆ่าเธอทิ้งมั้ยครับ?" เจคถามเสียงเรียบ

"ฆ่าใคร?" เลียมหันขวับมาถามลูกน้องด้วยแววตาดุดัน

"ก็เธอทำให้เป็นแผลขนาดนี้ ปกติไม่เคยมีใคร..."

"เรื่องของกู! มึงอย่ายุ่งกับเด็กคนนี้เด็ดขาด บอกคนอื่นด้วย!" เขาออกคำสั่งเสียงจริงจังเหนือเรื่องอื่นใด เจคแสดงสีหน้าหนักใจออกมาเพราะรู้จักนิสัยของเจ้านายดี

"งั้นก็ขังไว้ในห้องดีๆนะครับ อย่าให้หลุดออกมาเดินเพ่นพ่าน" บอดี้การ์ดหนุ่มเตือนเจ้านายด้วยความหวังดี

"มึงหมายความว่ายังไง?"

"เซย่าไงครับ"

"สั่งให้มันอยู่แต่ในห้องของมัน"

"วันนี้ก็มาหานายครับ แต่ผมไล่กลับไป"

"งั้นมึงก็ต้องออกคำสั่งเด็ดขาดกว่านี้"

"เพื่ออะไรครับ นายจะใช้งานผู้หญิงสองคนนี้สลับวันกันหรอครับ?" เจครู้ดีว่าเจ้านายของตนจะนอนกับใครก็ได้ แต่ไม่ใช่หญิงสาวสองคนที่หน้าตาเหมือนกันในบ้านหลังเดียวกันเช่นนี้

"ปากดีนะมึง!" เลียมเกลียดนักที่เจคกำลังพยายามสั่งสอนตนราวกับเขาเป็นคนโง่เขลานัก

"บอดี้การ์ดในบ้านยังไม่มีใครรู้จักพัฟฟินมากนัก พวกเขากำลังคิดว่าเธอเป็นเซย่านะครับ เพราะฉะนั้นนายจะต้องเก็บพัฟฟินไว้ดีๆ หรือไม่ก็ส่งเซย่ากลับไปหานายใหญ่" เจคเป็นคนฉลาดและเฉียบขาดในทุกเรื่องเสมอ เขาคอยแนะนำเจ้านายหนุ่มได้ทุกเรื่องจนเลียมเองก็ยอมรับในความสามารถของบอดี้การ์ดหนุ่มคนนี้

"กูจะขังผู้หญิงสองคนนี้ไว้คนละห้องในบ้านหลังเดียวกัน หรือกูจะมีนางบำเรออีกสักสิบคนมึงก็ไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้!"

"ก็ตามใจนายครับ แต่ผมว่านายคงไม่มีใครอีกแล้วล่ะครับ" เจคกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

"มึงหมายความว่ายังไง?"

"มีรายงานเข้ามาเขาพรินซ์ยังอยู่ในประเทศไทยนะครับ เจอตัวแล้วแต่หนีไปได้ ตอนนี้กำลังตามล่าอยู่"

"อืม...เบี่ยงเบประเด็นเก่งนะมึง!"

"ผมคิดว่าเรื่องของพรินซ์น่าจะสำคัญกว่าเรื่องอื่นนะครับ"

"มึงไสหัวไปเลย!" เจ้านายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดกระแนะกระแหนของลูกน้องจึงเอ่ยปากไล่

"ครับ" เจคหยัดกายขึ้นยืนและโค้งศีรษะลงเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไปตามคำสั่งของเจ้านาย

"บ้าเอ๊ย!" เลียมสบถเบาๆ เขานึกถึงพัฟฟินขึ้นมาอีกครั้งจึงหยัดกายขึ้นยืนและเดินกลับขึ้นไปยังห้องนอนของตนเอง

"พัฟฟิน!" เขาตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวเมื่อไม่เห็นว่าเธอนอนอยู่บนเตียง ชายหนุ่มเดินไปดูในห้องน้ำทว่ากลับไม่เจอ เขาจึงเดินไปดูที่ริมระเบียงก็ยังไม่เจอเช่นเดียวกัน หัวใจแกร่งกระตุกวูบเมื่อรู้สึกว่าหญิงสาวหายไปอีกครั้ง เขากำมือเเน่นด้วยความโกรธเคืองก่อนจะเดินพรวดพราดออกจากห้องนอนกลับลงมายังชั้นล่าง

"เจค! เจค!" บอดี้การ์ดหนุ่มรีบวิ่งเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มเมื่อได้น้ำเสียงร้อนรนผิดปกติ

"มีอะไรครับนาย!"

"พัฟฟินหายไปอีกแล้ว!"

"หายไปได้ยังไงครับ?" ทันใดนั้นหญิงสาวเรือนร่างบอบบางก็ถือจานขนมเดินออกมาจากห้องครัว เธอเดินตรงมานั่งบนโซฟาด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะหันไปส่งยิ้มทักทายเจคโดยไม่ยอมมองหน้ามาเฟียหนุ่มเลยแม้แต่น้อย

"เอ่อ..." เจคอ้ำอึ้งไปกับความกล้าหาญของหญิงสาว

"ใครอนุญาตให้เธอลงมา!?" ร่างสูงกำยำที่ยังคงเปลือยกายโดยมีแค่ผ้าขนหนูพันรอบท่อนล่างไว้เดินตรงเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงดุดันและโกรธเคือง

"ก็ฉันหิว!" พัฟฟินแหงนหน้าขึ้นไปมองเลียมและตอบคำถามเสียงดังจนเจคซึ่งยืนมองเหตุการณ์อยู่ต้องถึงกับอ้าปากขากรรไกรค้าง

"เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมาจากห้องนั้น ไสหัวกลับขึ้นไป!" เขาสะบัดหน้าไปทางบันได

"ไม่! คุณไม่มีสิทธิ์ขังฉันไว้ในห้อง ถ้าคุณขังฉันไว้อีกแม้แต่วันเดียวแล้วก็ฉันจะฆ่าตัวตายคอยดู!" คนตัวเล็กขู่ฟ่อโดยที่ไม่เกรงกลัว

"กล้ามากนะที่ท้าทายคำสั่งของฉัน!"

"ก็ฉันบอกว่าฉันหิว! ถ้าคิดจะขังฉันไว้โดยไม่ยอมให้กินอะไรก็ยิงฉันทิ้งเลยสิ!" เธอเถียงเขาคอเป็นเอ็น

"กลับขึ้นไปเดี๋ยวนี้!" เลียมรั้งข้อมือเล็กมากุมไว้และฉุดดึงให้หญิงสาวลุกขึ้นจากโซฟา

"ไม่! ห้องของคุณมันทึบ อากาศก็ไม่บริสุทธิ์ ฉันเหม็นควันบุหรี่ด้วย ฉันไม่มีทางอยู่ในทั้งวันแน่!"

"โธ่เอ๊ย!" มาเฟียหนุ่มสบถเสียงดังพร้อมกับเหวี่ยงเท้าเตะโซฟาอย่างแรงด้วยความรู้สึกโมโหที่นกน้อยเอาแต่ร่ำร้องและถกเถียงตนไปเสียทุกคำ

ด้านเจคเริ่มจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่างเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ บอดี้การ์ดหนุ่มรู่ดีว่าหากเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาคงได้รับคำสั่งให้ลากออกไปยิงทิ้งตั้งนานแล้ว ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเดินกลับออกไป

"สมน้ำหน้า ฉันรู้นะว่าคุณเจ็บ" พัฟฟินแหงนหน้าขึ้นไปมองใบหน้าหล่อคมคายที่แสดงความโกรธออกมาชัดเจน ดวงตากลมโตหลุบต่ำลงจึงทำให้เห็นว่าบริเวณแผงอกกำยำลงมาจนถึงหน้าท้องแกร่งเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากเล็บของตน ทว่านั่นก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ เพราะเขาสมควรที่จะเจ็บทั้งกายและใจเหมือนอย่างที่เธอได้รับเช่นเดียวกัน

พัฟฟินละสายตาจากเขาและหยัดกายขึ้นยืนโดยที่หญิงสาวลืมไปว่าจานกระเบื้องซึ่งมีขนมอยู่ในนั้นไม่กี่ชิ้นวางอยู่บนตักของตน วินาทีมันร่วงลงไปแตกกระจายอยู่บนพื้น

หญิงสาวมองหน้ามาเฟียหนุ่มเลิ่กลั่กด้วยความรู้สึกผิด จากนั้นจึงรีบนั่งยองๆลงไปเก็บเศษจานกระเบื้อง ทว่าเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เลียมกำลังจะเดินเข้าไปห้ามไม่ให้หญิงสาวเก็บ แต่เท้าของเขาดันไปเหยียบเอาเศษกระเบื้องที่กระจายออกมาจนเลือดไหลออกมาเลอะพื้น ทว่าใบหน้าหล่อคมคายกลับยังคงเรียบเฉยและไม่แสดงท่าทีเจ็บปวดออกมาแม้แต่น้อย

"คุณ! ละ เลือด!" หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"ก็ใช่ไง เลือด!"

"คุณเจค เจค! ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ!" ข้อมือเล็กยังคงถูกเลียมรั้งไว้ไม่ให้ลุกเดินไปไหน หญิงสาวจึงตะโกนขอความช่วยเหลือออกไปน้ำเสียงตื่นตระหนก เจคได้ยินเสียงของมัฟฟินดังลั่นบ้านจึงรีบวิ่งเข้ามาดู เขาเห็นเลือดของเจ้านายหนุ่มไหลเต็มพื้นก็มีสีหน้าโกรธจัดและรีบวิ่งเข้ามา

"เธอทำอะไรเจ้านายฉัน นี่มันเรื่องอะไรกัน!?"

"คือ..."

"กูทำจานแตกแล้วยังชุ่มสร้างเหยียบเศษกระเบื้องจนเลือดออก แค่นี้จะอะไรกันนักกันหนา" เลียมออกตัวแทนพัฟฟินเพราะรู้ดีว่าความจงรักภักดีของลูกน้องคนสนิทจะนำพาไปสู่ความเกลียดชังหากรู้ว่าหญิงสาวเป็นคนก่อเรื่อง

"นายต้องไปโรงพยาบาล ผมจะไปเตรียมรถ!" เจคพูดเช่นนั้นก็รีบเดินพรวดพราดออกไป ไม่ถึงหนึ่งนาทีก็มีบอดี้การ์ดสองคนเดินเข้ามาประคองเจ้านายหนุ่มให้ลุกขึ้น

"มานี่! อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอหนีไปอีกนะ" เขายื่นมือไปหาคนตัวเล็ก

"ฉันไม่หนีไปไหนหรอน่า" เธอทำหน้ามุ่ยเอาแต่ใจ

"ฉันสั่งให้ไปกับฉัน!" เขาออกคำสั่งเสียงดุดัน พัฟฟินจำใจยื่นมือมาให้เลียมกุมไว้และยอมเดินออกไปพร้อมกันแต่โดยดี