3. อำนาจ

963 Words
ประเทศญี่ปุ่น "แต่งตัวสวยแบบนี้จะมีคนพาไปไหนนะ" ฝ่ายมารดารีบเอ่ยแซว ตอนเห็นว่าลูกสาวเดินลงบันไดมา แต่งตัวได้สวยกว่าทุกวัน "พี่ปรานจะพาไปเลี้ยงมื้อสุดท้ายของที่นี่ค่ะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มอวดยิ้มกว้าง ยามพูดถึงรุ่นพี่คนสนิทที่คอยดูแลเธอมาหลายปี จนเริ่มรู้สึกผูกพันเฉกเช่นคนรัก "แสดงว่าเราพร้อมจะกลับไทยแล้วใช่ไหม" นับตั้งแต่วันที่สามีเสีย ท่านจำเป็นต้องย้ายถิ่นฐานพาลูกสาวกลับไปประเทศบ้านเกิดตามกฎหมายอันศักดิ์สิทธิ์ "ถ้าไปอยู่นู้นแล้วแม่มีความสุข นามิก็ต้องพร้อมอยู่แล้วค่ะ" เพราะเธอไม่เคยเห็นรอยยิ้มมารดา นับตั้งแต่วันที่บิดาเสียเมื่อหลายเดือนก่อน ร่างบางในชุดเดรสสีหวานตรงมาสวมกอดแม่ผู้เป็นที่รัก ก่อนจะชโงกมองตะกร้าถักไหมพรม "อยากได้สีไหนล่ะลูก ใกล้จะหนาวอีกแล้วนะ" "อากาศที่นู้นคงไม่หนาวเท่าที่นี่หรอกค่ะ แต่แม่ถักไว้ก็ดีนะ นามิจะได้อวดเวลาไปถ่ายงาน" "เลิกมาหอมได้แล้ว หน้าเปลื้อนไม่สวย เดี๋ยวพี่ปรานของเราจะไม่มองนะ" ท่านขยับออกจากกอดลูกสาว พอเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มมีรอยยิ้มก็อยากถนอมไว้ดูนานๆ "ก็ดีสิคะ นามิไม่มีแฟนเมื่อไหร่ จะอยู่เฝ้าแต่บ้านเลยคอยดู" ติ่ง~ ติ่ง~ "มาแล้วนั่นไง ลูกสาวแม่คงไม่โสดสักวันหรอก" เสียงอ๊อดจากรั้วหน้าบ้าน ดึงให้สองแม่ลูกรีบเหลียวมองหน้าต่างกระจก "ไปๆ ค่ะ เดี๋ยวพี่ปราณรอนาน" ร่างบางรีบดึงแขนมารดาให้ไปส่งหน้ารั้วบ้านเช่นทุกครั้ง ทำเหมือนตัวเองยังเป็นเด็กๆ ที่ต้องได้รับอนุญาตจากผู้ปกครอง "แม่จะหกล้มก่อนนะนามิ ใจเย็นๆ ก็ได้" "สวัสดีครับคุณน้า" ชายหนุ่มเอ่ยทักทาย ผ่านน้ำเสียงอบอุ่นเหมือนนิสัย เมื่อเห็นว่านามิแสดงท่าทีตื่นเต้น ทำเขากลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ "รีบพาลูกน้าไปเที่ยวนานๆเลยนะปราณ ไม่อายพี่เขาบ้างเหรอลูก" ลูกสาวออกอาการจนท่านรู้สึกอายแทนชายหนุ่ม "นานๆทีพี่ปราณถึงจะว่างนี่คะ วันนี้เลี้ยงมื้อสุดท้ายที่นี่ แต่ต้องไม่ใช่ของที่นู้นนะคะ" "ตกลงครับ ถ้าคุณน้าอยากได้อะไรโทรบอกผมเลยนะครับ" เขายังหันไปวรารัตน์ต่อ เพราะท่านชอบทำอาหารให้ทานบ่อยครั้ง เวลาที่ผ่านซุปเปอร์มาเก็ตจะโทรมาถามท่านก่อนเข้าบ้าน "จ้า ค่อยๆ ขับรถนะ" "ไม่ต้องห่วงค่าแม่" นามิยื่นใบหน้าข้ามรั้วระดับเอวมาหอมมารดาฟอดใหญ่ ก่อนหมุนตัวเดินตามชายหนุ่มไปที่รถยนต์ ณ โรงภาพยนตร์แห่งนึง "พี่ปราณจะบินตามไปที่นู้นเมื่อไหร่คะ ให้นามิไปกับแม่ก่อนต้องเหงาแน่ๆ" น้ำเสียงสดใสถาม ระหว่างที่นั่งรอเวลาเข้าในโรงภาพยนตร์ "พี่เคลียร์งานที่นี่เสร็จก็จะบินตามไปเลยนะ ทีนี้เราจะได้อยู่ที่นู้นไม่ต้องย้ายไปไหนแล้ว" ฝ่ามืออบอุ่นวางบนศรีษะเล็กอย่างทนุถนอม ไม่กล้าล่วงเกินเธอมากกว่านี้ เพราะนามิก็มีชื่อเสียงระดับนึงในวงการแฟชั่น "แสดงว่าในอนาคตของพี่ปราณต้องมีนามิอยู่ด้วยใช่ไหม" คางมนรีบเกยใส่หัวไหล่ใหญ่ เขาเป็นเสมือนที่พักพิงให้ความอบอุ่นอยู่เสมอ "ไม่เลยมั้ง" คนบอกว่าให้กับความขี้เล่นของนามิ จนเงยหน้าพบว่าถึงเวลาที่หนังเรื่องโปรดกำลังจะเข้าฉาย "ไปกันดีกว่าค่ะ เสร็จแล้วนามิจะให้พี่ปราณพาไปกินราเมงร้านนั้นอีก" "ได้เลยครับ" ชายหนุ่มหันไปส่งยิ้ม ก่อนเอื้อมไปจับมือบางให้เธอลุกขึ้นยืนเดินไปตามทางเดิน @ อีกด้านนึง "หนี้รอบที่แล้วมึงยังไม่จ่ายกูไม่ใช่เหรอ? คิดว่าการไปแจ้งตำรวจแล้วมึงจะรอดไปได้หรือไง!" คาเรนกดน้ำเสียงต่ำ ขณะยืนอยู่ภายในห้องกระจกที่มองเห็นรอบด้านของบ่อนคาสิโน ก่อนหันมามองนักพนันคนนึง ที่กำลังเสพติดความโลภจนถอนตัวไม่ขึ้น "ผมขอโทษ แต่ผมกำลังหาเงินมาใช้ให้อยู่นะครับ" คนบอกพยามดิ้นขัดขืน ให้หลุดจากมือพวกบอดี้การ์ดที่กดตัวเขากดลงแนบโต๊ะทำงาน "แค่ขอโทษมันเทียบไม่ได้สักนิดกับการที่กูต้องเสียเงินและเสียเวลา" มือหนาล้วงเอาอาวุธปลายแหลมขนาดสั้น ขึ้นมาลูบโชว์ความคมกริบสะท้อนเงา "ยะอย่าทำอะไรผมนะครับ ผมกลัวแล้วจริงๆ ผมจะรีบหาเงินมาคืนนะครับ" "ก่อนเข้ามาบ่อนนี้ มึงต้องรู้จักกฏของกู" "นายไม่ให้โอกาสคนรอบสอง" ดั๊มพ์เอ่ยเตือน "ตะแต่ผมสัญญานะครับ ผมจะหาเงินมาคืนจริงๆ ปล่อยผมไป....อื้ออ!!!" พอมาเฟียหนุ่มส่งสัญญาณ ลูกน้องทำเทปกาวมาพันปิดปากคนพูด พยามดิ้นขัดขืนเต็มแรง "จะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีซะเปล่าๆ แต่เอาเหอะ กูจะให้โอกาสมึง" มือหนากระแทกวางมีดพกสั้นลงด้านข้างใบหน้านักพนัน "ฮืออ..อ่ออย" "ขายมันให้กับเสี่ยวันชัยซะ นรกดีๆที่มึงอยากเจอเอง!" ร่างสูงหลีกออกจากโต๊ะทำงาน ก้าวขายาวตรงไปนั่งบนโซฟาตัวโปรด มีสาวสวยร่ายล้อมรอบด้าน "อย่าเครียดสิคะ คืนนี้ยังมีอะไรดีๆรอคุณคาเรนอีกนะคะ" .............................................
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD