2. อำนาจ
901 Words
ปัจจุบัน_
ผลั๊วะ ผลั๊วะ
"นายครับ" เสียงเรียกจากลูกน้องสนิท ดึงสมาธิเจ้านายหนุ่มที่กำลังต่อยกระสอบทรายวอร์มร่างกาย
ร่างสูงใหญ่สวมเพียงกางเกงสีเข้ม เม็ดเหงื่อใสใสผุดเต็มผิวกายกำยำ ตัดรับรอยสักรูปงูแผ่แม่เบี้ยตรงเอวสอบ ส่งเสริมบุคลิกให้น่าเกรงขาม
"มึงมีไรก็ว่ามา"
"ผู้การคนนั้นมาขอพบอีกแล้วครับ" ดั๊มพ์บอกเสียงเรียบ
"เอาสิ กล้ามา...กูก็กล้าเจอ แต่ต้องรอกูซ้อมเสร็จให้ได้ก่อน" ลิ้นสากดุนกระพุ้งแก้มตอบนึกสนุก ระดับผู้มีอำนาจในวงการเครื่องแบบมารอเจอ คงไม่ใช่แค่เรื่องธรรมดาทั่วไป
"ครับนาย" คนบอกรีบหมุนตัวไปทำตามคำสั่ง
ผลั๊วะ ผลั๊วะ ฝ่ามือหนายกต่อยกระสอบทรายซ้ำๆ ระบายอารมณ์ที่ถูกดึงไปให้คิดถึงเรื่องอดีต
เมื่อหลายปีก่อนตอนรับตำแหน่งในหน่วยรบพิเศษ มีเพื่อนหลายคนต้องพลีชีพเพราะถูกโจมตี แถมยังถูกเอาเปรียบจากคนตำแหน่งใหญ่โต
จนเขาเองตัดสินใจออกมาใช้ชีวิตในด้านมืด ที่มีอำนาจมากกว่าอีกหลายเท่า
"พวกมันคิดจะทำไร?" ฟอเรสต์ครูฝึกนักมวยเดินขึ้นมาบนสังเวียน ในฐานะเพื่อนสนิทคนนึงของคาเรน
"รนหาที่ตาย" ร่างสูงยอมหยุดปล่อยพลังหมัด ถอยหลังมาหยิบเอาผ้าเย็นปาดเช็ดเหงื่อ
"คืนพรุ่งนี้มึงว่างไหมล่ะ คู่แข่งที่มึงอยากเจอบินตรงมาแล้ว"
"ได้ งั้นมึงก็บอกเฮียไคว่าพรุ่งนี้กูรับเอง" คาเรนจับเชือกกั้นกดลง แล้วเบี่ยงลำตัวกระโดดข้ามมายืนข้างล่าง ด้วยท่าทีคล่องแคล่ว
"ไม่มีปัญหา"
ตุ๊บ!
"ไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งนะครับท่านผู้การ" คาเรนเข้ามาในห้องส่วนตัว พร้อมทิ้งกายบนโซฟาตัวยาว ไม่ได้มีท่าทีเคารพบุคคลตรงหน้า
ลูกน้องจำนวนนึงต่างวิ่งกรูยืนประจำจุดรอบห้อง ไม่สนใครว่าอีกฝ่ายจะพาคนมียศตำแหน่งติดตามมา
"อย่าพูดเหมือนเราห่างเหินกันเลยนะ ในฐานะที่ร่วมรบกันมาบ่อยครั้ง" ผู้การวุฒิบอก เผยยิ้มอย่างเป็นกันเอง
"ร่วมรบ?" น้ำเสียงเข้มทวนถาม ร่างสูงยังคงไม่สวมเสื้อ หยิบเอาบุหรี่จุดไฟแช็กสูบ ปล่อยควันท้าทายอีกฝ่าย
"เราอย่าไปรื้อฟื้นมันเลยดีกว่า เอาอย่างนี้นะ...ได้เห็นเอกสารที่ผมส่งให้หรือยัง"
"อ่านแล้ว แต่มันติด...." นัยน์ตาคู่คมสีเทาเข้มจ้องคู่สนทนา
"ติดตรงไหนดีล่ะ เดี๋ยวผมจะเอาไปแก้ให้ เราจะได้ร่วมงานกันราบรื่นหน่อย" คนบอกพยามหว่านล้อม ครั้งนึงก็เคยขึ้นชื่อว่าเจ้านายของคาเรน แล้วยังคิดว่าเขายังเคารพตนบ้าง
"ส่วนแบ่งมันน้อยไป" ปลายนิ้วชี้ยาวเคาะก้นบุหรี่ใส่ถาดแก้ว
"ผมก็ให้ทางฝั่งคุณถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์เชียวนะ แล้วคิดดูว่ามันไม่ได้มีงานเดียว คุณก็รู้ว่าหน่วยงานนี้ขึ้นตรงกับทีมผม"
"หกสิบสี่สิบ" คาเรนเอนพิงหลังกับพนักโซฟา เหลือบหางตาไล่มองป้ายตำแหน่งลูกน้องผู้การวุฒิ ที่คนพวกนี้ยังหลงไหลในอำนาจแบบผิดๆ
"หมายถึงคุณจะเอาสี่สิบหน่ะเหรอ ผมว่าจะมากไป..."
"กูหมายถึง หกสิบต้องเป็นของกูเท่านั้น!" ฝ่ามือหนาตบหน้าตักขาแกร่งดังสนั่น พาลให้คนรอบข้างสะดุ้งตกใจ
เขาโน้มลำตัวมาท้าทายคนตรงหน้า กว่าจะผ่านมามีอำนาจบารมี เรื่องแค่นี้ย่อมเทียบไม่ติด
"มันจะมากเกินไปแล้ว!" ผู้การวุฒิบอกเสียงดัง ทำพวกลูกน้องของมาเฟียหนุ่มต่างเปิดเสื้อสูทโชว์อาวุธกระบอกสีดำขู่ ซึ่งทางฝั่งเขาถูกห้ามพกพาอะไรเข้ามาเลย
"ถ้าคิดว่ามันมากก็ไสหัวกลับไป คนอย่างกูไม่จำเป็นต้องง้อพวกมึง!" นิ้วชี้ยาวสวมแหวนแสตนเลสหนายกด่าทอ ผสมกับใบหน้าคมคายเคร่งแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราด
"เราคุยกันดีๆก็ได้นี่หน่า ไหนๆผมก็ต้องง้อคุณอยู่แล้ว" ผู้การเปลี่ยนโทนน้ำเสียงใหม่ หากถอยกลับทางฝั่งเขาก็จะมีแต่เสียหาย จากการคดโกงหน่วยงานตัวเองถึงขั้นถูกจับได้ด้วยซ้ำ
"......" ร่างสูงเอนตัวพิงเบาะโซฟาอีกครั้ง ยกขาแกร่งยาวพาดตักทำตัวสบายเหมือนอยู่กับเพื่อนฝูง ส่งสัญญาณให้ลูกน้องลดอาวุธลง
"ถ้าจะให้ทางผมรับสี่สิบเปอร์เซ็นต์ ผมขอแค่สัญญาแรก ไม่งั้นทางผมขาดทุนแน่ๆ"
"พิจารณาเป็นรอบๆ ทางฝั่งกูก็เสี่ยงทุกรอบ มันจะดีเหรอ...ผู้การวุฒิ!"
"แต่เรายังทำธุรกิจร่วมกันต่อไปได้นานนะคาเรน ลองคิดดูอีกรอบไหม"
"กูไม่เคยบอกให้เรียกชื่อกู เหมือนสนิทกับพวกมึง" เขายังยกมือขู่ คนมองรีบส่ายหน้าปฏิเสธอย่างกล้าๆกลัวๆ รู้ดีว่าเบื้องหลังอำนาจมืดของคาเรน ไม่มีใครกล้าผยองด้วย
"ตกลงๆ ทางผมรับแค่สี่สิบ" คนบอกรีบปาดเหงื่อตามขมับ ครั้นรู้สึกเสียหน้าที่ดูอ่อนข้อต่อมาเฟีย ทำผู้ติดตามต่างก้มหน้าฉับพลัน
"เซ็นต์สัญญาซะ กูไม่ชอบพวกพ่นน้ำลาย"
...........................................
- Writer
